Szary wśród łąk, samotny, goły:
Twoje mury rozebrane, a krokwie niskie,
Nagi na każdy wiatr i chłodne powietrze,
Które przesiąka sąsiednie bagna, lecz wciąż stoisz.
Wielki klasztorny pomnik minionych dni!
Choć naznaczony przez wszystkie burze, które na ciebie spadły,
Promienny Przypowieść o niebiańskich drogach,
Których ledwo twoi panujący budowniczowie przeczuwali lub znali!
Znikający obraz wielkiej służby wykonanej,
Uśmiechając się do Boga pod otwartym niebem:
Nawet w twoim przekształceniu, kamień po kamieniu,
Zachowując twoją duchową gracje i symetrię,
Przez zrujnowane okno i połamany krzyż
Nasze oczyszczone dusze ze łzami wznoszą się do Boga.

A. M. Buckton: z „Songs of Joy”.

A. M. Buckton, pełnym nazwiskiem Anna M. Buckton, była angielską pisarką i poetką działającą na przełomie XIX i XX wieku. Niestety, jej twórczość nie jest szeroko znana ani powszechnie omawiana w literaturze światowej, dlatego informacje na jej temat mogą być ograniczone.

Jej dzieło „Songs of Joy” to zbiór wierszy, który prawdopodobnie zawiera poetyckie refleksje na tematy duchowe, natury, miłości, i radości życia. Tytuł sugeruje pozytywny i upliftingowy charakter utworów, które mogły być napisane z myślą o inspirowaniu czytelników do doceniania piękna i radości w codziennym życiu.

Wiersz o Glastonbury, o którym mówimy, jest typowym przykładem poezji o tematyce historycznej i religijnej. Glastonbury, z jego słynnym opactwem, jest miejscem o bogatej i długiej historii, kojarzonym z chrześcijaństwem, legendami arturiańskimi, a także mistycyzmem. W wierszu Buckton wydaje się oddawać hołd zarówno historycznemu znaczeniu Glastonbury, jak i jego pięknu i duchowemu wymiarowi. Używa obrazów ruiny i zniszczenia, aby podkreślić trwałość i nieśmiertelność duchowego przesłania miejsca.

Zarówno Anna M. Buckton, jak i jej twórczość, mogą być dziś mniej znane, ale jej poezja zapewne przemawia do tych, którzy interesują się historią, duchowością, a także pięknem i rytmem tradycyjnej poezji angielskiej.