Psychologia Stosowana w Archeologii

Opublikowany przez

pelen tytuł: „ZASADY I METODY PSYCHOLOGII STOSOWANEJ W BADANIACH ARCHEOLOGICZNYCH”

Mówi się, że wielka różnica między Wschodem a Zachodem w kwestii nauki polega na tym, że podczas gdy zachodnia nauka zajmuje się zjawiskami i opiera się na wnioskach z obserwacji rzeczy zewnętrznych, wschodnia mądrość zawsze patrzy do wewnątrz, starając się znaleźć odpowiedź na wszystkie zagadki stworzenia w umyśle człowieka. Jedno rozwija zdolności logiczne, często, być może, kosztem funkcji wyobraźni; podczas gdy drugie podąża za mocami intuicyjnymi, nie zważając na reguły logiczne. Ale w rzeczywistości żadna z metod nie może być stosowana wyłącznie kosztem drugiej, a każde wielkie odkrycie zachodniej nauki będzie wynikiem interakcji między tymi dwoma zasadami. Jednak zawsze było jasne dla autora, że rola, jaką odgrywają intuicyjne, czy jak Myers by powiedział, podświadome moce umysłu, jest zwyczajowo pomijana przez ortodoksyjnego przyrodnika, który ma tendencję do widzenia niewiele poza swoimi próbkami i tym, co można z nich logicznie wywnioskować. I badania archeologiczne były w ten sposób ograniczone, i musi być przyznane, z pewnych powodów; ponieważ jako stosunkowo młoda nauka, musiała chronić się przed wieloma absurdalnymi fantazjami wypuszczonymi przez niedoinformowanego lub nazbyt entuzjastycznego miłośnika. Opisanie ich jako „próżnych wyobrażeń” byłoby poprawne, gdyż słowo „próżne” jest wystarczającą kwalifikacją, ale autor zawsze potępia używanie szlachetnego słowa „wyobraźnia” w zdegradowanym sensie samej fantazji. Wyobraźnia jest wielkim darem, boską mocą umysłu i może być kształtowana i edukowana do odbierania i tworzenia tylko tego, co prawdziwe. I to, być może, jest sekretem wielu duchowych zrozumień i mądrości Wschodu.

Ale my, ludzie Zachodu, uważamy za niepraktyczne kultywowanie tego daru. Nie mamy systemu do jego szkolenia, a nasz burżuazyjny sposób myślenia gardzi nim.
W naszym niedbałym podejściu mówimy o czymś, co nie jest oparte na faktach, „To wszystko wyobraźnia,” i podobnie mamy zwyczaj niewłaściwego używania terminu „iluzja”, stosując go do określenia pozytywnej złudy.
Szkolenie wyobraźni na naukowych zasadach i jej zastosowanie w badaniach archeologicznych od dawna było ulubioną koncepcją autora, i on oraz J. A. mieli wiele rozmów na ten temat; ale trudność polegała na metodzie, która najbardziej prawdopodobnie zapewniłaby pożądane rezultaty.

Jednakże to, co było wystarczająco jasne, to potrzeba jakoś wyłączenia samej logicznej maszynerii mózgu, która jest wiecznie w pracy łącząc bardziej powierzchowne i oczywiste rzeczy zapisane na stronach pamięci, i przez swoją dominującą aktywność wykluczająca to, czego bardziej kontemplacyjny element w umyśle chciałby ożywić z pół-wymazanych śladów poniżej.

I przyszło do F.B.B. na myśl, że w zdolności automatyzmu, którą jego przyjaciel miał posiadać, ale której nigdy nie używał celowo (działała ona raz czy dwa razy w jego życiu spontanicznie), może znajdować się klucz do sukcesu w tym kierunku. F.B.B. był członkiem Towarzystwa Badań Psychicznych. Zarówno on, jak i J. A., byli blisko związani z panem Everardem Feildingiem, Sekretarzem Towarzystwa, który był bardzo zainteresowany relacją J.A. o pewnych zjawiskach automatyzmu, których doświadczył. I E.F. był obecny przy jednym czy dwóch eksperymentach w wywoływaniu tych mocy do działania.

Zanim przejdę do właściwej opowieści o odkryciu w związku z Glastonbury, musi być dalej założone, że ani F.B.B., ani J. A. nie popierali zwykłej spirytystycznej hipotezy, która widziałaby w tych zjawiskach działanie niecielesnych inteligencji z zewnątrz na fizyczną lub nerwową organizację osób uczestniczących. Uważaliby takie podejście za coś w rodzaju odwrócenia lub wywrócenia na lewą stronę prawdy. Ale że ucieleśniona świadomość każdego indywidualnie jest tylko częścią, i fragmentaryczną częścią, transcendentnej całości, i że w umyśle każdego jest drzwi, przez które Rzeczywistość może wejść jako Idea — Idea zakładająca większą, nawet kosmiczną Pamięcią, świadomą lub nieświadomą, aktywną lub uśpioną, obejmującą nie tylko całe indywidualne doświadczenie i ożywiającą zapomniane strony życia, ale również Ideę obejmującą jeszcze szersze pola, przekraczającą zwykłe granice czasu, przestrzeni i osobowości – to byłoby lepszym opisem mentalnego nastawienia obu przyjaciół.

Następujący fragment może być przytoczony jako wskazujący na stan umysłu i uczucia F.B.B. w czasie blisko następującym po dacie eksperymentów, które przeprowadził z J.A. Można go znaleźć jako fragment w Oświetlonym Adresie, który przygotował dla, i który został przyjęty przez, Królową podczas jej wizyty jako Księżniczka Walii w Opactwie w 1909 roku, i był postrzegany jako część „miłującego Powitania 5^ mnichów z Glastonbury dla ich Księcia i Księżniczki. xxii czerwca roku MCMIX.” Ten fragment brzmi następująco. Nie był automatyczny, ale był niewątpliwie w pewnym stopniu wpływany przez silne uczucie w więcej niż jednym przypadku, że Glastonbury zostanie odnowione jako centrum duchowej realizacji i pojednania między różnymi elementami rasowymi na tych wyspach i ich charakterystycznymi wyrazami religijnymi, jeszcze nie skoordynowanymi (patrz artykuł autora na temat „Glastonbury” w bożonarodzeniowym numerze Treasury z 1908 roku, a także wykład Kanonika Mastermana wygłoszony w Londynie w tym samym roku). Glastonbury, jak wiadomo, było centrum pielgrzymek z różnych części świata. W najdawniejszych czasach było porównywane z Rzymem i Jerozolimą:

„Bo przeszłość nie umiera, ale śpi, a może raczej budzi się, a to my, obecni, śpimy i śnimy. Jest to jak daleki kraj, z którego słyszy się wieści: jednak ludzie udają się do odległych ziem, a ich bogactwo było ich nagrodą, tak samo czeka na człowieka skarb mądrości dawnych czasów i oddaje się miłości, która szuka i nie jest zmęczona; tak będzie odsłonięta pamięć dawnych rzeczy i o Glastonbury mówi się, że gdy czas dojrzeje, chwała powróci: Oby tak się stało Łaskawa Księżniczko i Książę w waszym czasie.”

Te wersy zostały wywołane pewnego dnia podczas automatycznego pisania. Skąd one pochodzą, ani F.B.B., ani J. A. nie wiedzą – żaden z nich nie przypomina sobie, by je czytał. Ze względu na ich piękno i sugestywność, zostały włączone do Adresu w formie nieco zmienionej od oryginału.

źródło: PRINCIPLES AND METHODS OF PSYCHOLOGY APPLIED TO ARCHAEOLOGICAL RESEARCH from „THE GATE OF REMEMBRANCE” BY FREDERICK BLIGH BOND, F.R.I.B.A., Oxford 1918.