Hermes Trismegistos (Egipt).
Pod nazwami Hermesa, Tota, Enocha uosabiają wspaniały syntentyczny trzechplanowy system metafizyki, wypracowany przez egipskieh adeptów we wnętrzu Świątyń Kościołów Memfisu i Theb.
System ten pusłużył za element י religji, Egregor której umiał podtrzymać swoje przejawy w fizycznym planie około trzydziestu wieków z rzędu.
Środowisko, które musiał zapładniać, innemi słowami – pierwsze: ה obrazu religji, składało się z tchórzliwych niewolników, zamieszkujących dolinę Nilu, których głównem zadaniem było staranie o urodzaj kraju, od którego zależał cały ustrój ich życia.
Skład taki wierzących, naturalnie, zmuszał kapłanów do podtrzymania powagi religji, do odkrywania swej realizacyjnej władzy w, formie tego, co profanowie nazywają „cudami”.
Mniej rozwinięte elementy uważały te cuda, jako wierny znak przyjaźni kapłanów z Bóstwem, a bardziej inteligentne i myślowo wierzące – jako świadectwo pojmowania przez Szkołę praw Przyrody i zdolności stosowania takowych. W obu wypadkach jasno zakreślała się konieczność wyznawania Egregora i pokory kapłanom, tak lub inaczej wpływającym na warunki karmienia kraju. Cuda kapłanów według wszelkiego prawdopodobieństwa sprowadzały się po pierwsze do pokazywania sztuk, opartych na wiadomości fizyki, chemji, osobowej i ceremonjalnej magji, psychurgji itp.; po drugie do manipulacyj z atmosferyczną elektrycznością od prostego pokazywania osobnych efektów aż do kierowania ogólnym jej podziałem na bardzo znacznej przestrzeni. Nie ma prawie wątpliwości w tern, że w elektrostatyce starożytni Poświęceni znajdowałi się o wiele wyżej od naszych specjalistów. Wiele w historji zmusza do przypuszczenia, że wiedza kapłanów w tej dziedzinie sprawiała możliwość dla nich aktywnego wmieszania się w meteorologiczne zjawiska. A cóż mogło być ważniejszego dla tego rolniczego narodu?
I tak, jasne, że שׁ reliigji zawierał się właśnie w tych cudach i י egregorycznego wzoru, tj. sam kult zmieniał się w; epokach i miejscowościach, ale w ogóle sprowadzał się do pokazywania oddzielnych urywków nauczania i ukrywania ogólnego jego obrazu.
Nie tylko naród był ograniczony w prawie władania znaczeniem, te:go lub innego mitu, ale i Poświęceni różnych stopni otrzymywali ściśle oznaczone porcje objawienia i silnie byli związani w podplanach tłumaczenia ostatniego. „Odległe przedhistoryczne momenty życia Egiptu jaśniej formułowały unitarną teorję kultem boga „Fta” i wspomnieniem o królu Menesie, który przerodził się w „Osiris – Hammona”.
Wtenczas centrum Poświęcenia było Memfis. Ale my mało wiemy o tych czasach. Dla nas bardziej typowo i obrazowo odsłania się epoka założenia Misteryj Izydy (2703 przed Chr.) z przeniesieniem centrum do Theb.
Izyda zamiast Ozyrysa, żeński biegun zamiast męskiego albo dokładniej, zamiast Wielkiego Androginatu (Fta). Jeden ten fakt już wskazuje na lęk wtargnięcia sąsiednich kultów, głównie grubo-uczuciowego kultu Astarty. Kult Izydy egzoterycznie powinien był być do innych żemskich kultów podobnym i tem samem zabezpieczyć naród od ich wtargnięcia. Z drugiej strony mitologiczna część, kultu Izydy ostrożnie i umiejętnie symbolizowała i objaśniała terner Unitaryzmu w formie zschodzącego trójkąta.
Ozirisa zabija zły geniusz – Tifon – Set, rozrąbuje na dwanaście części, porozrzucanych w czterech stronach horyzontu (rodzenie duodenera z kwaternera, Słońce z powodu grzechów naszych, z powodu pogrążenia się naszego w materję, nie może po, ojcowsku przyjąć nas na swoje łono: ono tylko może z oddali wylewać na nas swoje fluidy etapami dwunastu zodjakalnych Znaków). Wierna Izyda stara się zebrać resztki męża celem wskrzeszenia ich unitarności ; ale ona tylko może stworzyć astralną kliszę tej unitarności – plan możliwej reintegracji w Słonecznem Centrum; Urzeczywistnić ten plan wypadnie nie jej, lecz jej synowi Horusowi, temu י małżeństwa Ozirisa i Izydy. Stary porządek rzeczy nie może powstać. Trzeba, ażeby jego idea wcieliła się w nowego życia i przerobiła ją w ewoluejnem znaczeniu. Horus, ocirając łzy matce, mówi jej: „Ojciec Oziris – Słońce Umarłych, ja już – W schodzące nowe Słonce.”
Wytłumaczycie z łatwością hermetycznie tę przypowieść. lnfluks. (Oziris), doszedłszy bez przeszkody do Doskonałego Protoplasty, przeobraził się w chwili jego upadku na iluzyjne złe interesy materjalnego planu (12). Intuicja (Isis) pobudza nas do zbierania rozrzuconych, utraconych kawałków Ozirisa: zbierać musimy Je w kierunkach czterech wiatrów, czterech hermetycznych dobroczyńców – oser, se taire, savoir, vouloir; ale my zbierzemy ich tylko astralnie. Celem wprowadzenia realnej ewolucji na ziemi wypadnie nam wcielić zebrane resztki w Horus’a masońskiego łańcucha, który i poprowadzi Człowieczeństwo po drodze Reintegracji.
Izyda nie była dana w tej 'Otwartej farmie, którą podaję. Nie, przed nią była nieprzenikliwa dla profana zasłana, zakrywająca przed każdym złym człowiekiem jej ewolucyjne znaczenie. Izyda – Księżyc na pierwsze wejrzenie wydawała się zwykłą matką – patronką gruba – zmaterjalizowaną, podksiężycową, i tylko przeszłe daświadczenia mogły cieszyć się; dobroczynnemi Objawieniami jej Misteryj.
Nie zatrzymując się na zewnętrznej symbolistyce Kultu. dobrze wam znanej, przechodzę da drugiego ה systemu, t.j. da polityki religji. Polityka ta sprowadzała się do stworzenia silnie teokratycznego rządu, który doprowadził w następstwie kapłanów da wyzyskiwania narodu na korzyść małolicznego kółka Poświęconych. Dyscyplina poręczająca trwałość tej władzy, była tak kategoryczna i nielitościwa w swoich wymaganiach, że w głębi egipskich świątyń powstawały bunty nie tylko neofitów, ale nawet przedstawicieli średnich stopni Poświęcenia. Uparte natury padały 'Ofiarami swej nieuległości, swojego liberalizmu. Bardziej elastyczne typy godziły się, pokorniały w Obliczu siły, a potem w starości, w nazwaniu adeptów wyższych stopni z przekonania podtrzymywali teokratyczną władzę i gromili jej przeciwników.
Jako silne strony Egregora Tota – Hermesa zjawiały się; elementy י i ו. Potężna synteza Unitaryzmu, godność wyższych Poświęcających Stopni, raziła i przyciągała swoją harmonją wzmacniając jądra adeptów. Ostrożne ukrywanie tych lub innych tajemnic nauczania przed młodszymi – usuwała możność nadużyć; świadomością lub realizacyjną władzą.
Jaka słabe strony egipskiego teokratycznego ustroju zjawiały się:
po 1. pewna dwoistość w kierowaniu świątyniami: Naczelny Kapłan rządził Administracyjną władzą, Wielki Hierofant – Mistyczną władzą; umiejętnie równoważenie tych polarności zabezpieczało równowagę ; ale niech jeden z biegunów przeważył, a maszyna zaczęła działać meprawidłowo, z silnym tarciem, z bez korzystnym rozchodem energji;
po 2. brak elementu samoofiary w członkach Poświęcającego Bractwa, z dążeniem wampiryzacji profanów i realizacyjnej władzy, Obejmującej ziemskie dobra.
Ujemne te strony, razem ze zmianą składu pierwszego ה, która wyraziła się w przebudzeniu w narodowej masie wyższych wymagań, aniżeli dążenie do zabezpieczenia sobie fizycznego Odżywiania się, poprowadziły na śmierć Egregora.
Należy oddać sprawiedliwość egipskiej Szkole w uporczywości jej dążeń do podtrzymania Egregora; egipska teokracja umiała sztucznie podtrzymać swoje istnienie w samych nieprzyjaznych warunkach i umierając, zadała sobie trudu postara się o zbawienie swojego elementu י. Ona przekazała potomstwu to, co my nazywamy Tarotem, albo Księgą Bytu Enocha, albo Księgą Boga Tota. Będziemy jej za to wdzięczni.
źródło:
Tytuł: Tajemna wiedza duchowa cz 2
Wariant tytułu: Tajemna wiedza duchowa : encyklopedyczny wykład nauk tajemnej wiedzy duchowej opracowany na podstawie egipskiej symbolistyki
Autor: Gomulicki, Marian
Książnica Cieszyńska