Podczas lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku jednym z czołowych apostołów tego surowego pozytywizmu, zapoczątkowanego w świecie literatury francuskiej przez Zolę, który miał Drink-L’Assommoir jako swoją ewangelię, był Joris Karl Huysmans.
W powieści za powieścią, pełnej drastycznych opisów słabości ciała i nędznych występków i rozpust paryskiego życia, przewyższał swojego mistrza w realizmie i naturalizmie. W wielu swoich ekspozycjach śmieci przerostu ludzkiej zwierzęcości jego nieprzyzwoita szczerość była zbyt silna, aby nawet paryski wydawca zdecydował się na jej publikację. Musiały one być wydane przez jakąś brukselską prasę i przemycone do Paryża.
Podobnie jak współczesny dramaturg tych powojennych dni, Huysmans był dumny jako artysta praktycznego i zaawansowanego utylitaryzmu z takiego przedstawiania w swojej szczerze nagiej formie ciemnej strony życia społecznego i miejskiego. Ogłaszał z dumą artystyczność posiadania wyostrzonego zmysłu zarówno dla brzydoty, jak i piękna życia. Intensywność i urok życia tworzą kontrasty, a nie okrywanie i dziecinność.
Ale w końcu jego zstąpienie do Inferno dotknęło dna – gdzieś w połowie lat osiemdziesiątych-poprzez publikację jego La Terre – ekstrawagancji realistycznego szambonurka, która odwróciła nawet dziennikarzy szkoły Zoli w Paryżu przeciwko niemu. W Figaro i innych czasopismach jego przerost był protestowany przeciwko z niszczącymi krytykami. Wziął sobie do serca lekcję, skorygował swoje żagle i bez szumu czy publicznego oświadczenia skierował swój ster w nowym kierunku.
Kiedy w odpowiednim czasie pojawiło się jego następne dzieło, A Rebours, okazało się, że zamienił swoją ekstrawagancję realizmu w materialistycznym świecie na ekstrawagancję orgii w fantastycznym świecie. Teraz pojawił się ponownie publicznie, ogłaszając się wyznawcą szkoły „Estetycznej” Beaudelaire’a, która właśnie wtedy, w połowie lat osiemdziesiątych, zaczynała być modne – kiedy artyści i skryby paradowali z dziwacznym poszukiwaniem nowych, rzadkich doznań życiowych radości dotąd nieopublikowanych, niewysławianych, dreszczy i szoków oraz wykwintnych intensywności. Mieliśmy ich również w Londynie w tamtym czasie – Oscar Wilde i Souls i „Greenery-Yallery Grosvenor Gallery” cenne w salonach wiktoriańskich i herbatkach o czwartej.
Ale ten ruch poszukiwania w zbyt-zbyt dalekim miała jedno ważne skutki dla myśli swojego czasu. Pozytywizm i realizm całkowicie wyszły z mody, a powiew z odnowioną ciekawością do tajemniczego i okultystycznego zaczął wiać nad paryskim światem literackim. W poszukiwaniu czegoś w życiu poza oczywistym i pospolitym, niektórzy zaawansowani zwiadowcy nowej grupy plotkarzy zaczęli, dla znalezienia nowego „materiału” do swoich prasowych wkładów, robić wycieczki w dziedziny spirytyzmu, jeśli nie spirytualizmu, i tego, co było wtedy bardziej powszechne we francuskim okultyzmie, magii i rozykrucjanizmu. Wystarczy odwołać się do stron starych czasopism tamtych dni, aby znaleźć dowód na to. Czasopisma takie jak L’Initiation i L’Etoile otworzyły swoje kolumny na dotąd niezbadane tematy.
Główne pole dla tych dziennikarskich odkryć w rzeczywistości okultystycznej w tamtych latach było do znalezienia na spotkaniach i „kręgach” zorganizowanych przez tak znanych okultystów jak Papus, Paul Adam, Stanilas de Guaita, Peladan i Edouard Dutas.
To właśnie na spirytystycznym kręgu, który odbył się w domu tego ostatniego badacza, gdzie medium manifestacji, M. François, był profesjonalnym gentlemanem i wysokim urzędnikiem w Ministerstwie Wojny, Huysmans po raz pierwszy otworzył oczy i rozpoczął poszukiwania rzeczywistości doświadczeń w tym świecie eterycznej substancji psychicznej, który, choć niewidoczny, jest jednak powiązany z naszym normalnym światem zmysłów fizycznych.
Pewnego wieczoru – jak wynika z jego wspomnień – przyjaciel w kawiarni znalazł go w nastroju ultra-desolacji. Był przesyt „intensywnych” afektacji swoich nowych towarzyszy i pragnął jakiegoś doświadczenia okultystycznego bardziej realnego i rzeczywistego, jeśli można je było znaleźć gdziekolwiek. Przyjaciel, jako środek korekcyjny, natychmiast zabrał go najedną z tych seansów Dutas i François.
Powieściopisarz był tak zainteresowany, że stał się regularnym członkiem kręgu i zaoferował swoje spokojne kawalerskie komnaty na Rue de Sevres jako miejsce spotkań dla ich regularnych sesji i eksperymentów z niezwykłymi fizycznymi manifestacjami, które zaczynały się rozwijać w obecności ich wybitnego medium.
Podczas tych seansów – mamy dowody z jego dziennika – były obserwowane zjawiska lewitacji obiektów, częściowe i pełne materializacje duchowych obecności, pukania, skrzypienia na meblach lub podłodze, poruszone stoły tańczące i wykonujące gwałtowne salta-jeden przypadek szczególnie go dotknął, kiedy cenny stół Ludwika XIII, zawieszony wysoko w powietrzu, został tak nagle zrzucony na podłogę, że został zniszczony.
Kulminacją było spotkanie, podczas którego prawdziwy wielki Generał Boulanger-popularny bohater minionego dziesięciolecia-ponownie pojawił się na scenie swojego starego życia w pełni zmaterializowanej postaci. Tak się złożyło, że na tym bardzo seansie obecni byli dwaj goście, którzy dawniej mieli oficjalne relacje z tym wybitnym zjawą. Zapis mówi, że na rozkaz otrzymany przez pukanie na stół, aby wyłączyć światło i przyciemnić pokój, szara chmura parującej luminacji stopniowo się zagęszczała. Nagle jeden z gości, M. Gustave Boucher, wydał krzyk strachu. Z przerażeniem zobaczył to, co inni, bardziej przyzwyczajeni do manifestacji, obserwowali z równomierną ciekawością-na tle ściany z przodu uśmiechnięte widmo jego starego szefa. Zaskoczenie było zbyt duże-zemdlał. To wymagało wezwania światła, a więc wielka szansa na niepodważalne udowodnienie jego tożsamości została utracona dla obecnych reporterów.
Ale seanse trwały przez cały rok lub coś koło tego, i wszelkiego rodzaju zjawy, prawdziwe lub symulowane, manifestowały się sporadycznie w zwykły sposób w takich spirytystycznych kręgach z regularnymi uczestnikami.
Zapisy Huysmansa pokazują nam, że jak wszyscy początkujący, na początku był nienasycony chciwą intelektualną ciekawością, ale stopniowo zaczynał się nudzić nieuniknionymi banalnościami, które pojawiają się, gdy umysły są tylko materialne i żartobliwe nowicjusze tworzą krąg.
Ale jeden krok naprzód do wyższego postępu został osiągnięty. Od tego dnia Huysmans stał się nawrócony na rzeczywistość ducha: teraz na pewno znalazł w okultyzmie wokół niego nowy świat ciekawych, ale rzeczywistych doświadczeń, które mógł badać tym intensywnym mikroskopijnym spojrzeniem swoim i zgłaszać swoim kolegom. Osiągnął półświatło etapu rozwinięcia. Znowu na jakiś czas wycofał się ze swoich miejsc i towarzyszy, i zamykając serię badań przeprowadzonych w jego pokojach, zastanawiał się nad znaczeniem tego wszystkiego i do jakich dalszych pól go prowadzi. Ten nowy nastrój doprowadził go w końcu, pod koniec 1889 roku, do wyrażenia tego stanu umysłu i odkrycia przez nową formę ekspozycji, już nie przez
powieść czy felieton, ale przez okultystyczną powieść romantyczną. Tak więc zaczął gromadzić materiały i tworzyć szkice do znanej pracy, którą dwa lata później opublikował pod nazwą Là-Bas.
Każdą starą książkę na temat magii i okultyzmu polował i pochłaniał; każdego, kto miał reputację wiedzy i mocy w tym zakresie, starał się poznać lub korespondować. Pewnego dnia ktoś mu powiedział o dziwnym, ciekawym księdzu mieszkającym w Lyonie, o imieniu Abbé Boullan, uczonym człowieku o wielkiej przenikliwości i aktywności -kiedyś dyrektorem i redaktorem ortodoksyjnego czasopisma religijnego- w którym pokazał się w roli teologa i eksperta we wszystkich tematach teologicznych. Był również stałym badaczem w bibliotekach narodowych i kościelnych na temat ceremoniałów, mistycznych lub kabalistycznych. W swoich wczesnych dniach w wolnych godzinach poświęcił się zadaniu, które w późniejszym rozwoju jego kariery musiało mu przynieść to dziwne wprowadzenie i misję, w której teraz pełnił funkcję Wielkiego Kapłana grupy wywyższonych duchów hebrajskich, którzy twierdzili, że nauczali i prowadzili Jana Chrzciciela i Jezusa oraz innych proroków „Zakonu Melchizedeka-Eliasz”. Ponieważ przetłumaczył z niemieckiego na korzyść francuskiego czytelnika to, czego nikt jeszcze nie zrobił dla angielskiego- tę pełną cudów książkę Brentano, która codziennie opowiadała o objawieniach dotyczących intymności życia Jezusa na ziemi, jak przyszły z ust tej niezwykłej ekstatycznej wizjonerki, Siostry Anny Katarzyny Emmerich, kiedy leżała w transie w swojej celi w klasztorze w Westfalii-tej cudownej, uświęconej, niekształconej dziewczyny wiejskiej, wychowanej w tych samych wiejskich scenach co Joanna -tej samej atmosferze prostoty, a jednak nigdy w swoim długim opowiadaniu trzech tomów nie popełniającej błędu w geograficznej nomenklaturze czy archeologicznej dokładności historycznej.
Dzięki tym badaniom ksiądz zdobył w kościelnych kręgach pewne publiczne uznanie jako ekspert w przypadkach psychologicznych, zakonnice i nowicjuszki wykazujące jakiekolwiek niezwykłe psychiczne dary czy manifestacje, które zastanawiały ich przełożonych, często były umieszczane pod jego opieką lub nadzorem. Pewna nowicjuszka, szczególnie obdarzona cudownymi mocami diagnozowania i leczenia, przez kilka lat całkowicie przeszła pod jego opiekę, a jego praca z nią doprowadziła do tego, że założył w Paryżu własną klinikę leczenia przez psychiczne i magnetyczne środki poprzez zatrudnienie jasnowidzów i uzdrowicieli, a na końcu, ale nie mniej ważne, poprzez intonowane modlitwy z jego strony, które dały jego ortodoksyjnym przeciwnikom podstawy do postawienia mu zarzutów korzystania z magicznych zaklęć.
Wybuchły gorące spory : jego metody były tak nieortodoksyjne. W końcu został wezwany do stawiennictwa przed Papieskim Konsystorzem w Rzymie, do którego odwołał się jego biskup. Jego sprawa została rozpatrzona. Boullan podał uczonym precedensy dla swojego postępowania i ostatecznie został zwolniony z pouczeniem. Ale on zuchwale wrócił do swoich praktyk. Papieski Sąd, ponownie odwołany, tym razem go ekskomunikował bez dalszego przesłuchania. Stało się to w 1875 roku, a wolnomyślący i wyzwolony ksiądz postanowił przenieść swoją klinikę i praktykę do Brukseli, aby być poza jurysdykcją francuskiego duchowieństwa.
Wtedy wydarzyło się coś dziwnego. Na zewnątrz byłoby to nazywane zbiegiem okoliczności, ale dla tych, którzy są oświeceni, aby zobaczyć, jak ludzie w zewnętrznym świecie są tylko pionkami poruszanymi przez projekty niewidzialnych graczy gry światowej, było to wyraźnie układem kierowanym przez pewną grupę wywyższonych duchów, którzy szkolili go do przeznaczonej pracy.
W pociągu do Brukseli zaczął rozmawiać z współpasażerem-księdzem, podobnie jak on, nieortodoksyjnym w wielu okultystycznych poglądach.
Ten ksiądz to nikt inny jak ten prorok o cudownych zdolnościach, ten hierofant nowo utworzonego i mistycznego Zakonu, który przez ponad trzydzieści lat ustanowił się w Lyonie jako głowa kongregacji oddanych wyznawców, odprawiających swoje nabożeństwa i Mszę Świętą oraz spotkania konklawe w prywatnej kaplicy, która kiedyś należała do rezydencji pewnego szlachcica uzależnionego od praktyk rozykrucjanizmu, którego rezydencja i majątek zostały zrujnowane przez Rewolucję.
Tajemnica spotkań w ludzkich losach została na pewno zilustrowana w tym przypadkowym spotkaniu tych dwóch podróżników, Abbé Boullan i Eugene Vintras.
Vintras jako mistyk i tajemniczy prorok i hierofant sprawujący urząd w Lyonie, choć kiedyś był tam tematem wszystkich dzienników, teraz zniknął z pola widzenia badaczy okultyzmu i pamięci jego mieszkańców, ale archiwa kontrowersji prasowych, które wybuchły między ortodoksami a schizmatykami w czasie śmierci Vintrasa, dowodzą, że był to człowiek niezwykły, o dominującej osobowości, dostojnej i przystojnej postawie, uroku dykcji i adresu, towarzyszącemu prawdziwej duchowości, która nadawała wdzięku jego gestom i rozmowom i łagodziła rygor tego ekstatycznego entuzjazmu i pewności woli, które dominowały nad jego wyznawcami od początku jego misji w 1842 roku do jego śmierci jesienią 1875 roku.
I jeszcze był tylko synem robotnika. Twierdził, że całe swoje wykształcenie i szkolenie otrzymał od grupy wywyższonych niebiańskich przewodników, którzy objawili się, gdy był młodzieńcem, poprzez niego w kręgu Fourierystów, Simonistów i Mesmerystów, którzy zgromadzili się w tej starej kaplicy rozykrucjan, aby odbywać spotkania i nabożeństwa tej Reformowanej Socjalnej Chrześcijaństwa, które zwolennicy hrabiego St. Simona zainstytuowali w Lyonie. Jego ojciec, choć robotnik, był jednym z nich – starym uczniem Pouriera, gdy mieszkał w Lyonie jako Simonista. Obecnie nie ma nic niezwykłego w takich możliwościach szkolenia, ponieważ w ostatnim stuleciu zdarzyły się znane przypadki – na przykład Anna Emmerich w Westfalii, czy Andrew Jackson Davis w Ameryce. W większości tych przypadków był podobieństwo metod budzenia wizji i świadomości jasnowidza do stanu wyższego oświecenia, odbioru i kontroli; ale w przypadku pracującego chłopca z Lyonu, jak i wiejskiej dziewczyny z Westfalii, nauczyciele opiekunowie twierdzili, że należą do tego samego starożytnego Hebrajskiego Zakonu, który szkolił wszystkich proroków szkoły hebrajskiej aż do ostatnich z nich, Jana Chrzciciela i Jezusa z Nazaretu – Zakonu Karmel-Eliasza Melchizedeka.
Gdy młody prorok, którego wybrali i wykształcili, osiągnął status dorosłego w 1842 roku, został skierowany do założenia w kaplicy Loży ich Zakonu, ponownie ustanowionego tam na ziemi dla „odrodzenia ludzkości w obliczu zbliżającego się przyjścia Mesjasza”. Codziennie miała być odprawiana Msza Święta – rytuał, szaty, pieśni chwały i wstawiennictwa były szczegółowo opisane przez zainspirowanego hierofantę.
Podczas tych nabożeństw, jak twierdzą jego wyznawcy, zdarzały się dziwne zjawiska – lewitacje Vintrasa w powietrze podczas sprawowania; puste kielichy napełniały się winem przed ich oczami; pateny zamglone mglistym ectoplazmatycznym oparem, podczas gdy konsekrowane hostie stopniowo materializowały się w nich oznaczone tajemniczymi symbolami z czerwonej lub różowej krwi, świeże na początku, a stopniowo utrwalające się na stałe. Te hostie były dawane według poleceń osobom obecnym lub na odległość, aby odrodzić lub uświęcić odbiorców. Czasami chleb Hostii był podnoszony przez niewidzialnych celebrantów i przenoszony przez pokój do ust wiernych. Wokół cielesnej obecności Vintrasa często widziano aureolę, a czasami wykwintny zapach wypełniał pokój wyziewami od niego tak silnymi, że były zauważalne nawet na dziedzińcu poza kaplicą.
Wszystkie te cudowne zdarzenia, choć Zakonowi nakazano zachować tajemnicę, były tematem plotek w Lyonie, ponieważ niektóre z cudów wyciekły na zewnątrz. Po jego śmierci, ortodoksyjne gazety zaprzeczyły im, a nieortodoksyjne gazety były pełne potwierdzonych deklaracji od prawników, lekarzy i wysokiej szlachty oraz wykształconych osób, które uczestniczyły w celebracjach Mszy Świętej w kaplicy i były świadkami zgłaszanych zjawisk. Ewidentnie Vintras był medium fizycznym o rzadkim duchowym wyrafinowaniu i kalibrze.
W tajemnice tego tajnego Zakonu Abbé został zainicjowany w Brukseli przez Vintrasa, który w końcu, przed powrotem do Lyonu, aby umrzeć miesiąc później, konsekrował go i wyświęcił na swojego następcę, wybranego przez jego niebiańskich dyrektorów. W rezultacie, po pogrzebie Vintrasa, Boullan przedstawił się i został należycie zainstalowany, choć pewna sekcja Vintrastistów odrzuciła jego konsekrację, nie znajdując w tym czysto intelektualnym schizmatyku duchowości i cudownych łask ich starego świętego mistrza.
To właśnie do tego dziwnego ekskomunikowanego księdza Huysmans, szukając materiału do swojej pracy literackiej, otrzymał list z rekomendacją pod koniec 1889 roku. Nastąpiła długa korespondencja, opublikowana po jego śmierci. W swoim pierwszym liście Huysmans ujawnia swój stan umysłu i cel historii, którą tworzył.
Powiedział, że chciałby pokazać Zoli, Charcotowi i badaczom spirytystycznym, że ich świadomość świata tajemnicy, który jest zawsze ściśle spleciony z rzeczywistym i fizycznym wokół nas, jest niewielka. Chciałby ich o tym przekonać przez swoją książkę, więc szukał dowodów. Czy Abbé mógł mu pomóc, zwłaszcza w dowodI choć był tylko synem pracownika. Twierdził, że całe swoje wykształcenie i szkolenie otrzymał od grupy wywyższonych niebiańskich przewodników, którzy objawili się, gdy był młodzieńcem, poprzez niego w kręgu Fourierystów, Simonistów i Mesmerystów, którzy zgromadzili się w tej starej kaplicy rozykrucjan, aby odbywać spotkania i nabożeństwa tej Reformowanej Socjalnej Chrześcijaństwa, które zwolennicy hrabiego St. Simona zainstytuowali w Lyonie. Jego ojciec, choć robotnik, był jednym z nich – starym uczniem Pouriera, gdy mieszkał w Lyonie jako Simonista. Obecnie nie ma nic niezwykłego w takich możliwościach szkolenia, ponieważ w ostatnim stuleciu zdarzyły się znane przypadki – na przykład Anna Emmerich w Westfalii, czy Andrew Jackson Davis w Ameryce. W większości tych przypadków był podobieństwo metod budzenia wizji i świadomości jasnowidza do stanu wyższego oświecenia, odbioru i kontroli; ale w przypadku pracującego chłopca z Lyonu, jak i wiejskiej dziewczyny z Westfalii, nauczyciele opiekunowie twierdzili, że należą do tego samego starożytnego Hebrajskiego Zakonu, który szkolił wszystkich proroków szkoły hebrajskiej aż do ostatnich z nich, Jana Chrzciciela i Jezusa z Nazaretu – Zakonu Karmel-Eliasza Melchizedeka.
Gdy młody prorok, którego wybrali i wykształcili, osiągnął status dorosłego w 1842 roku, został skierowany do założenia w kaplicy Loży ich Zakonu, ponownie ustanowionego tam na ziemi dla „odrodzenia ludzkości w obliczu zbliżającego się przyjścia Mesjasza”. Codziennie miała być odprawiana Msza Święta – rytuał, szaty, pieśni chwały i wstawiennictwa były szczegółowo opisane przez zainspirowanego hierofantę.
Podczas tych nabożeństw, jak twierdzą jego wyznawcy, zdarzały się dziwne zjawiska – lewitacje Vintrasa w powietrze podczas sprawowania; puste kielichy napełniały się winem przed ich oczami; pateny zamglone mglistym ectoplazmatycznym oparem, podczas gdy konsekrowane hostie stopniowo materializowały się w nich oznaczone tajemniczymi symbolami z czerwonej lub różowej krwi, świeże na początku, a stopniowo utrwalające się na stałe. Te hostie były dawane według poleceń osobom obecnym lub na odległość, aby odrodzić lub uświęcić odbiorców. Czasami chleb Hostii był podnoszony przez niewidzialnych celebrantów i przenoszony przez pokój do ust wiernych. Wokół cielesnej obecności Vintrasa często widziano aureolę, a czasami wykwintny zapach wypełniał pokój wyziewami od niego tak silnymi, że były zauważalne nawet na dziedzińcu poza kaplicą.
Boullan szybko odpowiedział, że może dostarczyć mu konkretne informacje na temat jej praktykowania nawet wśród nas dzisiaj i pod jakimi formami się pojawia. Huysmans mógł opublikować dowody, ale jeśli tak, niech uważa na złośliwość, którą przyciągnie przeciwko sobie od zdemaskowanych złych praktykujących. On sam, dodał Abbé, cierpiał w ten sposób, ale nauczył się, jak się chronić za pomocą kontr-magii przez swoją opiekuńczą grupę duchów. Co do satanizmu, jest praktykowany nawet pod przykrywką duchownych i zakonnych, więcej niż można by podejrzewać, w Rzymie, Brugii, a przede wszystkim w Paryżu.
Wynikiem tej korespondencji było to, że Huysmans był na tyle przekonany, że napisał artykuły w czasopiśmie oskarżając pewne tajne stowarzyszenie w Paryżu, znane jako Towarzystwo Czerwonego Krzyża Kabalistycznego, o to, że jest tylko udawanym odrodzeniem średniowiecznego rozykrucjanizmu, którym się podawało, a że w rzeczywistości praktyki czarnej magii były przez nich stale stosowane.
W rezultacie został wyzwany na pojedynek przez lidera tego Towarzystwa, hrabiego Stanilasa de Guaita. Pojedynek nigdy się nie odbył, ale nasz nierozważny autor zaczął niedługo potem odczuwać dziwne nawiedzenia złośliwych duchów w swoich komnatach – szczególnie w sypialni w nocy – ciosy zimnego fluidycznego magnetyzmu były odczuwalne, jakby ktoś niewidzialny go atakował.
Pamiętając ostrzeżenie Abbé Boullana, pospiesznie zorganizował osobistą wizytę u Abbé w Lyonie, a tam zatrzymał się na jakiś czas jako jego gość, aby nauczyć się metod ochrony psychicznej. Było to jesienią 1891 roku. Wcześniej tego roku wyszła jego książka Là-Bas, która wzbudziła duże zainteresowanie publiczne. Dr Johannes, w tej książce, miał być wzorowany na samym Abbé.
W liście do przyjaciela opisuje Abbé, jego usługi i metody. Maluje obrazek małego staruszka o szczupłej, ascetycznej twarzy – kontrastu wobec wspaniałego Vintrasa – ale z żywym, zainspirowanym wyrazem na twarzy, oczami błyskającymi ogniem entuzjazmu i potężną szczęką, która dodawała siły jego wielkiej woli i wpływu magnetycznego. Dwie jasnowidzące, pani Laura i pani Thibaut, pomagały w jego usługach. Na tych Abbé, podążając za rytuałem swojego poprzednika, sprawował, odziany w szkarłat z niebieskim pasem, z gołą głową i stopami, intonując pieśń zwaną „Ofiarą Chwały Melchizedeka”.
Wieczory były poświęcone seansom z jasnowidzącymi. Wyjaśnił, jak jego Zakon jest w ciągłej walce przeciwko czarom ciemnej magii Czarnej Mszy Satanistycznej Wspólnoty de Guaita. Następnie nauczył swojego wyznawcę, jak oprzeć się czarom, a kładąc lewą rękę na jego głowę i podnosząc prawą konsekrowaną hostię, błagał niewidzialne wojsko Micaela, aby pokonało magię złych czarowników i obaliło ich ołtarz.
Pewnego wieczoru Boullan dał mu pokaz jasnowidzenia swojego medium, Laury. Magnetyzując ją gestami, wysłał jej duchowy podwójny do mieszkania Huysmansa i poprosił o raport. Opisała dokładnie wnętrze pokoju po pokoju, ale gdy doszła do jego sypialni, powiedziała: „Widzę mężczyznę śpiącego w łóżku”. „Niemożliwe!” odpowiedział Huysmans, wzruszając ramionami. Ona jednak upierała się. Gdy wrócił do domu, znalazł miała rację. Jego dozorca przyznał, że podczas jego nieobecności łajdak służący, pozostawiony sam na sam, korzystał z luksusu łóżka swojego pana.
Przez kolejne dwa lata ten stan wojny trwał między tymi dwoma okultystycznymi kręgami, każdy oskarżał drugiego o „Diablerie”. Listy Huysmansa do bliskich przyjaciół dają graficzne opisy zdarzeń, które miały miejsce w Lyonie i Paryżu. Następnie nagle, w styczniu 1893 roku, Boullan zmarł – tajemniczo. De Guaita ogłosił w prasie triumf swojego stowarzyszenia, a Huysmans teraz znalazł się sam, bez ochrony, aby kontynuować obronę swojej nowej sprawy. Coraz bardziej nerwowy z powodu nocnych ataków zimnego magnetycznego dmuchania, w końcu wyjechał do Lyonu i przekonał szanowaną wizjonerkę Abbé, panią Thibaut, aby działała jako jego gospodyni w Rue de Sevres, aby chronić go swoją świętością i jasnością.
Tak więc „Maman” Thibaut, jak ją nazywał, została zainstalowana w pokoju przeznaczonym do codziennych nabożeństw mistycznego porządku „quietistycznego”, w którym prorokini przejęła kierownictwo i prowadzenie. Stała się tam znanym obiektem, zasiadającym na tronie w wysokim fotelu, z okularami na końcu długiego nosa, często całującym portrety świętych i aniołów jeden po drugim na stronach albumu pokrytego czarnym pluszem, i rozmawiającym całkiem prosto i naturalnie o swoim kontakcie w sferach duchowych z Jezusem i jego towarzystwem świętych i proroków. Czyż nie zrobiła tego sama Anna Emmerich, jej prototyp i poprzedniczka? Czasami widziała, jak legiony aniołów zbierają się do bitwy. Opisała konsekrację siebie jako Marisiaque of Carmel w pewnej wewnętrznej sferze, która zleciła jej celebrowanie „Ofiary Provictimal dla Maryi”. Oczywiście, tajemnica materialisty Huysmansa, który w ten sposób stał się mistykiem i odprawiał te tajne nabożeństwa, szybko wyciekła w plotkach kawiarnianych: szeptano nawet, że zastąpił Boullana jako Wielkiego Kapłana „Zakonu Melchizedeka Karmel-Eliasz”. Huysmans był zirytowany, ale milczał. Potem nagle zdarzyło się coś dziwnego, co zaskoczyło i zaintrygowało plotkujących. Stanilas de Guaita, prezydent Zakonu Czerwonego Krzyża Kabalistycznego – głośno ogłoszony przeciwnik Huysmansa – nagle i tajemniczo zmarł. Języki poruszały się więcej niż kiedykolwiek w dziennikarskich kwaterach.
Nasz autor od tego czasu głównie trzymał się dla siebie, przyjmując wieczorami tylko kilku wybranych przyjaciół. Po kilku latach nastąpiła kolejna zmiana. Maman Thibaut, stara, wróciła umrzeć do swojej rodzimej wsi, z emeryturą od niego.
Potem zrezygnował z pisania powieści i zajął się mistyczną sztuką i mistyczną poezją – wędrując w ciągu dnia do kościołów, których architektura podobała mu się i medytując tam przez godziny w ciszy i mroku, które pokochał. Zaczęła nawet uprawiać towarzystwo kilku duchownych, pod warunkiem, że byli otwarci. Zapraszał ich do dyskusji, w których tematem były opowieści o okultyzmie.
Ostatni krok, tuż przed jego śmiercią, jeszcze bardziej zdumiał jego starych współpracowników. Faktycznie przyjął jakiś niższy zakon w Kościele Prawosławnym i na krótki czas wycofał się do klasztoru La Trappe. Pewnego dnia stary przyjaciel zapytał go: „Czy Boullan miał rację? Czy okultyzm i magia istnieją w Kościele?”
„Jeśli mówisz o tym na zewnątrz,” odpowiedział, „pokręcą głowami i się zaśmieją, ale w klasztorach, w intymnej, odosobnionej rozmowie, to zupełnie inna sprawa. Otrzymasz przyznania. Pewnego dnia nawet w La Trappe zobaczyłem starego mnicha, opiekuna stada chorych świń, który egzorcyzmował złe duchy, które nimi zawładnęły, za pomocą magicznych formuł!”
źródło: HUYSMAN’S EXCURSIONS INTO OCCULTISM By Frederic Thurstan, M.A., The Occult Review, London november 1928
Joris-Karl Huysmans (właśc. Charles-Marie-Georges Huysmans; ur. 5 lutego 1848 w Paryżu, zm. 12 maja 1907 tamże) – francuski pisarz, skandalista. Kojarzony z dekadentyzmem.
Wywodził się z rodziny pochodzenia flamandzkiego. Urodził się w Paryżu przy ulicy Suger 11. Wszyscy w jego rodzinie przez pokolenia byli malarzami. Przez trzydzieści lat pracował jako urzędnik francuskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Był członkiem założycielem i pierwszym prezydentem Akademii Goncourtów.
W latach 1899–1901 Huysmans mieszkał jako świecki mnich (oblat) w benedyktyńskim opactwie Ligugé, w diecezji Poitiers.
Został pochowany na Cmentarzu Montparnasse w Paryżu.
Twórczość
Karierę literacką rozpoczął jako naturalista, dziełami takimi jak Marthe, czyli Histoire d’une fille (1876). Jego najsłynniejsza powieść, À rebours (Na wspak), 1884, w której występował pojedynczy bohater, diuk des Esseintes, wyłamała się z konwencji naturalizmu i stała się przykładem literatury dekadenckiej. Na wspak zyskała złą sławę podczas procesów Oscara Wilde’a w 1895, kiedy to oskarżyciel odwołał się do książki i określił ją jako „sodomiczną”. W 1891 wydanie Là-Bas wzbudziło zainteresowanie, gdyż książka opisywała zjawisko satanizmu we Francji lat 80. XIX wieku. Jego późniejsze dzieła stworzone po głębokim nawróceniu, W drodze (1895), Katedra (1898) i Oblat (1903) były inspirowane katolicyzmem.
Huysmans był również znany jako krytyk sztuki, co znalazło wyraz w dziełach L’Art moderne (1883) i Certains (1889). Przychylnie odnosił się do impresjonizmu, zwłaszcza spod znaku Moneta.
źródło: wikipedia.org