System liczący sześć tysięcy lat Być może najbardziej intrygującym dodatkiem do mitycznej tradycji Anglii w obecnym stuleciu jest pozorna rewelacja, na podstawie badania lotniczego i cierpliwej identyfikacji lokalnych nazw z mitologią celtycko-arturiańską, dziesięciomilowego Zodiaku w Północnym Somerset, nakreślonego przez „rhines” czyli rowy melioracyjne, starożytne ścieżki i ziemne wały, wykorzystującego wszystkie dostępne naturalne cechy takie jak rzeki. Zaskakujące implikacje tak skomplikowanej topograficznej struktury na tak wczesną datę, jaką podaje się, 2700 r. p.n.e., doprowadziły do znacznego sceptycyzmu; rzeczywiście, informowane opinie archeologiczne nie wypowiedziały się jeszcze na ten temat.

Najnowsza opinia antykwaryczna na temat pochodzenia Zodiaku zakłada, że ewoluował on w Babilonii z wydarzeń w cyklu życia bohatera Gilgamesza, sam nałożony na jakąś jeszcze wcześniejszą postać bohatera sezonowego. Robert Graves w „Białej Bogini” wyraża opinię, że pierwotnie był oparty na trzynastomiesięcznym lunarnym kalendarzu drzew. Zodiak można spekulacyjnie datować na czas i miejsce, gdy jego podziały pokrywały się z odpowiednimi festiwalami w pewnym regionie; to znaczy, kiedy to w czasie Festiwalu Pasterzy w równonoc wiosenną słońce wschodziło w Znakach Bliźniąt, a w przesilenie letnie w Pannie (Isztar, bogini miłości i matki); kiedy Strzelec pokrywał się z równonocą jesienną, sezonem myśliwego Nergala; i kiedy czas największych deszczy, przesilenie zimowe, następowało przy wschodzie Ryb. Gilgamesz zabija byka, ma miłosne uniesienia z boginią i przygody ze skorpiono-ludźmi, podczas gdy jego opowieść o potopie łączy się z Nosiwodą.

Czyli, pierwotny Zodiak był używany przynajmniej na początku trzeciego tysiąclecia p.n.e., bo już około 3800 r. p.n.e. Byk wypierał Bliźnięta z domu równonocy wiosennej. Według archeologów Egipcjanie przejęli znaki ze zmianami, być może 2000-1600 r. p.n.e.; można jednak sądzić, że oba źródła czerpały Zodiak z tego samego źródła, w co okultyści mogą wierzyć, że był to zaginiony kontynent Atlantyda. W każdym razie według naszych zapisów egipski jest późniejszy, a precesja równonocy zakłóciła ich pierwotny sezonowy schemat; Lew zastąpił Pannę, a Wodnik Ryby. Te daty oznaczają, że oszacowanie Zodiaku jako starszego niż 2000 r. p.n.e. nie jest teraz wcale archeologiczną nieprawdopodobieństwem. Ale w 1800 r. p.n.e. Byk sam został zastąpiony przez Barana, a Zodiak został przearanżowany, aby Gilgamesz jako Król Pasterz mógł prowadzić rok; tak jak później Grecy nadali historii Zodiaku równoległy kształt podróży Argonautów po Złote Runo (baran). Teraz linia równonocy Zodiaku z Glastonbury wskazuje czas, gdy słońce jest nieco ponad połowę drogi między Baranem a Bykiem; można go datować z pewną pewnością, ponieważ linia bazowa centralnego trójkąta w Butleigh, do którego centrum wskazuje palec postaci Strzelca, jest linią równonocy z 2700 r. p.n.e.

Istnieją pewne dowody archeologiczne na kolonizację Wielkiej Brytanii przez lud o sumeryjskich powiązaniach około domniemanej daty Zodiaku. Sumeryjskie stworzenia na czterech ćwiartkach roku to Byk, Lew, Człowiek (Strzelec) i Ptak (Feniks), jak na standarcie Sargona II z Asyrii: Sargon, którego statki miały dotrzeć do kopalń cyny „za Zachodnim morzem”. Nazwa Sumer może rzeczywiście oznaczać to „Krainę Lata” z Somerset, skąd w szóstym walijskim Triadzie patriarcha Hu Gadarn miał przewodzić Cymrów do Walii. Ponadto, ekliptyka, czyli linia biegu słońca przez figury Zodiaku – „bruzda niebios”, jak była poetycko nazywana – odpowiada drodze, którą przemierzali rycerze arturiańscy w poszukiwaniu Graala, ze znakami odpowiadającymi ich przygodom.

Pierwszy Wielki Wyczyn Brytanii W skrócie, równikowy układ wydaje się łączyć Babilon, Egipt – których świątynie po pewnej dacie są orientowane równikowo – i Glastonbury. Wspólny łącznik i pochodzenie tych zostanie zasugerowane nieco później. Pozorna forma stworzeń z Glastonbury to reprezentacja samych kształtów gwiazdozbiorów, jakie widać bezpośrednio na niebie, a nie tylko pierścień znaków Zodiaku. Czyli tworzą one odwróconą mapę niebios w wizerunku: „jak w górze, tak i na dole”:

Niebo w górze, niebo w dole:
Gwiazdy w górze, gwiazdy w dole:
Wszystko, co jest w górze, pokaże się na dole.
Szczęśliwy ty, który zagadkę rozszyfrujesz.

W rzeczywistości tworzyły one zarówno prawdziwy Caer Sidi, czyli zamek bogów, jak i Caer Arianrhod, czyli świątynię niebios. Takie ukryte wielkie dzieło było wielokrotnie opisywane przez walijskich bardów jako pierwszy „wielki wyczyn ziemi Brytanii”, drugim będąc Stonehenge. Wczesna brytyjska literatura poetycka obfituje w wzmianki o tajemniczej krainie ukrytych gigantów lub tajemnej wiedzy na Zachodzie Brytanii.

Teza jest więc taka, że w subhistorycznym okresie, gdy bagnista morska kraina Północnego Somerset ze swoimi wyspami wzgórz była odwadniana, a ścieżki obronne i prace obronne były ustanawiane, przeprowadzono świadomy, wielkoskalowy projekt, dzięki któremu na ogromną skalę stworzono wzór Zodiaku sumeryjskiego o znacznej dokładności astronomicznej, przy czym niektóre z figur miały ponad trzy mile długości, wykorzystując niektóre naturalne kontury, takie jak meandry rzek Parret i Bure oraz kształty wzgórz Polden, oznaczając resztę ścieżkami, liniami „rhines”, a może przez nasadzenia, i sygnalizując znaczące punkty przez ziemne wały.

W celu uzyskania informacji na temat tych rzekomych konturów, a także dla rozpowszechnienia całej tezy, konieczne jest odwołanie się do pism Pani K. E. Maltwood, która przez lata rozmyślała nad kształtami Glastonbury i syntetyzowała rozmaite wiedze na ich temat. Materiał do tego i następnych artykułów będzie zatem w dużej mierze czerpany z dorobku Maltwood. Na mapie pomiarowej teren można zidentyfikować, opisując koło o promieniu pięciu mil skupione na wiosce Butleigh. Blisko centrum tego dziesięciomilowego koła na południowy wschód leży Barton St. David, pokrywające się z ciałem mistycznego gołębia lub gęsi. Na północy, dawna Wyspa Glastonbury (Avalon) przyjmuje kształt feniksa, przy dziobie odwróconej głowy którego znajduje się krwistoczerwone Źródło „Krwi” Chalice lub Challis. Na zachodzie, wieś Street również w dużej mierze pokrywa się z głową i przednią częścią barana lub jagnięcia. Na południe, Somerton, starożytne miasto stołeczne Wessex, i Charlton Mandeville w większości mieszczą się w przedniej łapie i zadek lwie; podczas gdy Keinton Mandeville leży na skraju snopa kukurydzy-dziecka Matki Ziemi, Panny.

Pochodzenie wierzeń druidycznych

Dla osób zainteresowanych brytyjską tradycją mistyczną nieuniknione jest zastanowienie się, jakie znaczenie ma to dla

Przewodnik po Świątyni Gwiazd Glastonbury: „Dodatek widok z powietrza” do tego: Czar Brytanii, autorstwa K. E. Maltwood, F.R.S.A. Inne użyte prace to: Lewis Spence, Tajemnice Brytanii; Sir John Rhys, Wykłady Hibberta, 1886; Lady Charlotte Guest, Mabinogion; wiersze Taliesina, Barddas i walijskie Triady oraz Wysoka Historia Świętego Graala passim; Robert Graves, Biała Bogini; Geoffrey z Monmouth, Historia królów Brytanii; Obserwacje Bella, Epos o Gilgameszu i babilońska legenda o stworzeniu, z British Museum; Plutarch, passim; Nenniusz, Historia Brittonum; E. A. Wallis Budge, Amulety i przesądy; Mme. Blavatsky, Tajna Doktryna, i Dr Layard, Dama z Zającem.

Odkrycie, które wydaje się być nowe, rzuciło światło na już znane wczesne wierzenia w tym kraju, powszechnie kojarzone z terminem druidyzm. Chociaż możemy mieć wątpliwości co do wielu jego nauk, niektóre z nich wydają się być obecnie dobrze ugruntowane dzięki porównawczemu studiowaniu tekstów i ostatnim odkryciom archeologicznym. Te ostatnie były szczególnie pouczające w kwestii pochodzenia. Zamiast być zmuszonymi szukać na wschodzie, w Egipcie i innych miejscach, źródeł różnych elementów, teraz wydaje się, że możemy z rozsądkiem przypisać rdzeń zarówno egipskich, jak i protodruidycznych religii wspólnemu pochodzeniu z Północnej Afryki.

Neolityczni ludzie długich kurhanów, którzy handlowali, osiedlali się i budowali wzdłuż północno-zachodniej części Wysp Brytyjskich w drodze do Bałtyku, byli zdecydowanie pochodzenia afrykańskiego. Tam, jak w Hiszpanii, pozostawili liczne dowody swojego kultu zmarłych. Data, która została wstępnie podana dla ich przybycia, to 2000 r. p.n.e., okres minojski, ale mogło to być znacznie wcześniej. W każdym razie późna kultura paleolityczna, na którą natrafili, również ma najbardziej zdecydowane ślady kultu zmarłych. Już w 1400 r. p.n.e. pochówki aurygnackie udowodniły to – eony wcześniej niż w Egipcie. Megalityczne pozostałości związane z tymi ludami Starego Kamienia pokazują, że wspólne pochodzenie tej wiary było gdzieś w Północnej Afryce, a następnie rozprzestrzeniło się na wschód, by później skrystalizować jako kult Ozyrysa w Egipcie, oraz na północ poprzez obfite pozostałości w Hiszpanii do Bretanii i Brytanii. Ozyrys pojawia się około 3400 r. p.n.e. w Abydos w pierwszej dynastii. Można więc sądzić, że jeśli kult Kabirów czyli „Bliźniaków” był rzeczywiście kultem północnoafrykańskim, skąd przyszedł Ozyrys, podobny kult mógł rozprzestrzenić się na północ wraz z wielkimi kamiennymi monumentami dla zmarłych aż do Brytanii długo przed archeologiczną datą 2000 r. p.n.e.

W Brytanii nastąpiły kolejne fale inwazji „zaokrąglonych głów” czyli ludów celtyckich, handlowców przybywających przez Europę Centralną. Wzbogacili oni kulturę od strony fizycznej, ale wydaje się, że całkowicie przejęli te iberijskie idee religijne. Tak więc kult Bealteine czy Beltane, kiedyś uniwersalny w Brytanii, z śladami przetrwania do dzisiaj przynajmniej w Irlandii i Szkocji, jest identyczny tutaj i w Maroku.

Fale kolejnych inwazji i wojen ze strony ludów liguryjskich i wschodniogermańskich przetoczyły się przez kontynent europejski, ale zdają się głównie zatrzymać na Kanale La Manche. W ten sposób w Brytanii wydaje się, że rozwinęła się bardziej systematyczna i niezakłócona religia oparta na kulcie zmarłych, nawet gdy na wschodzie, w Egipcie, szczególnie statyczne warunki cywilizacji umożliwiły to nadzwyczajne ciągłość faraonów i postaci Ozyrysa przez wieki.

Brytania, kiedy kurtyna historii właściwej nieco niespójnie się podnosi, była znana Cezarowi jako źródło i miejsce szkolenia kultu druidyzmu; stwierdzenie, które potwierdzają inne dowody. Rzymskie i greckie wzmianki o druidyzmie są jednomyślne w swoim mocnym twierdzeniu o jego kulcie zmarłych. Druidyzm zasłonił się w okresie inwazji saskich, chociaż to właśnie z V wieku pochodzi historyczny Artur. Ewidentnie odżył później.

Naszym zadaniem tutaj jest jednak powiązanie druidyzmu z Zodiakiem z Glastonbury, co najlepiej zrobić, najpierw przedstawiając krótki zarys mitologii druidycznej, a następnie sprawdzając, które części Zodiaku można do niej odnieść.

Ozyrys Zachodu

Rdzeń układu tego, jak każdego Zodiaku, stanowi linia ekliptyki, a samo centrum tajemnej nauki druidycznej było modelowane na tej „bruzdzie niebios”. Człowiek wstawał ze słońcem z Annwn, otchłani siły twórczej, równoległej do egipskiego Nu, przez które nocą przechodzi Ozyrys; wydaje się, że w różnych aspektach jest to chaos, piekło, a nawet magiczna kraina. Każdy psychoanalityk od razu rozpoznałby to jako archetyp jungowskiego „to”, „kłębiący się kocioł” nieświadomości.

Człowiek przemierza ziemię lub Abred, sferę życia ludzkiego i widocznej materii twórczej, wykonując być może dwanaście prób słonecznego bohatera, a po śmierci opada na zachodzie do Gwynvyd, miejsca doświadczonych i oczyszczonych duchów. Najwyższa lub najbardziej wewnętrzna z tych sfer lub koncentrycznych kręgów stworzenia to siedziba Boskiego, Ceugant.

Do początkowego miejsca chaosu i cierpienia, które również wydaje się być śmiercią – być może nieudoskonalonych duchów – bohater-bóg, który jest słońcem, poszedł przed człowiekiem, odkrywając tajemnice śmierci i wynurzając się z nich, aby go nauczyć. Ale człowiek również musi przejść to uświęcające doświadczenie i w rytach inicjacyjnych musi podążać za słonecznym bohaterem, który w Brytanii najwcześniej pojawia się jako Hu lub Hesus, a w Egipcie jako Ozyrys; ten, który później jest Hu Gadarn, patriarchą rasy walijskiej, ale wcześniej był najwyższym Bogiem; ten, którego atrybuty wydają się być w dużej mierze przejęte przez Artura, z jego mistycznym cierpieniem i ukryciem, jego „okrągłym stołem” Zodiaku, czuwaniem inicjowanego i poważną obietnicą jego ponownego przyjścia. Trzy królowe Artura to trzy pory roku jego towarzyszki, ziemi.

Pod najwyższym Hu znajdują się boskie agenty stworzenia, męska siła Celi lub Coel oraz bogini kociołka Keridwen, para przedstawiana jako biały byk i krowa – bardzo starożytny obraz związany z Indiami. Celi, „Ukryty”, wydaje się być bogiem jemioły z jego białymi, perłowymi jagodami zapłodnienia; przypomina się sakrament jemioły z legendarnych obrzędów druidycznych. Najbardziej wyraźnie pozostaje jako nazwa może w dynastii Cole z Colchester. Keridwen to angielska Demeter lub Ceres, „bogini różnorodnych nasion”, Biała Bogini pana Roberta Gravesa i prototyp wielu bogiń, które prawdopodobnie były lokalnymi postaciami – Ana, Dana lub Donu, Brigantia lub Brigid, nawet Ma-Gog, żona Goga lub Ogmiosa.

Jej jest kocioł łona świata i inicjacji, wydając na świat Taliesina słońce i lato, oraz Anaddgu noc i zimę – zasadę par przeciwieństw, można by powiedzieć. Taliesin ostatecznie staje się zastępcą Hu, być może gdy Artur stał się bardziej postacią podziemną i związaną z płodnością; zasiada na złotym tronie koła niebios.

Uroczyste procesy inicjacji i objawienia koncentrowały się wokół Keridwen z jej kociołkiem, tak jak wokół ziemi-matki Demeter w Eleusis. Trzy niebiańskie krople zostały skradzione z nieba lub Ceugant, i aby uzyskać inspirację, mistyczny zstęp do Annwn musi zostać wykonany, gdzie można je było znaleźć w Kotle Inspiracji, który ostatecznie utożsamia się z Annwn samym w sobie i z Keridwen.

W bardziej nowoczesnym języku, i pozbawiając to mistycznego znaczenia, wydaje się to oznaczać, mówiąc wprost, że poeta czy prorok musi zstąpić do nieświadomego „to” (lub „ja”), aby uzyskać swój prawdziwy „przepływ”.

[W następnym artykule zostaną szczegółowo przedstawione znaki z druidycznymi paralelami.]

źródło: THE GREAT ZODIAC OF GLASTONBURY part I By ROSS NICHOLS, The Occult Observer, number 2, summer 1949.