„Dajcie nam,” powiedziała osoba do spirytystów, „jakieś pojęcie o Bożej dobroci.” „Jak mogę, skoro jest nieskończona?” „Jest nieskończona, a jednak cierpisz, nieszczęśliwy człowieku!” „Okropnie.” „A na wieki?” „Na wieki.” „Ale, nędzny, jakim się wydajesz, i Bóg będąc tak dobry, jak mówisz, załóżmy, że próbowałbyś Go złagodzić – kto wie?” „Pytasz o coś, co jest absolutnie niemożliwe.” „A dlaczego?” „Nie może mi wybaczyć, ponieważ nie chcę, żeby to zrobił.” „A gdyby zaproponował całkowite unicestwienie, czy byś je przyjął?” Po pewnym wahaniu jeden z duchów odpowiada: „Tak, ponieważ bycie jest jedynym dobrem, które jeszcze od Niego posiadam, a wtedy, nie będąc już niczym, byłbym wolny od Niego.” Drugi powiedział: „Nie, nie zaakceptowałbym, ponieważ nie miałbym już pocieszenia z nienawidzenia Go.” „Czy naprawdę tak nienawidzisz?” „Czy nienawidzę? … Przecież moim imieniem jest nienawiść; nienawidzę wszystkiego; nienawidzę siebie.” „…”

Do tego przykładu szczerości ze strony duchów potępionych, moglibyśmy dodać kilka przyznań wymuszonych od nich przez egzorcyzmy lub moc żywej wiary; ale zwykle, jak zauważył św. Augustyn w piątym wieku, ci dumni oszustowie zaprzeczają swojemu potępieniu, a zwłaszcza jego wiecznemu trwaniu. W naszych czasach, spirytyści pracują z równą energią i zgodnością na zastąpienie nauki o wiecznym piekle przez teorię o migracji dusz, zwaną przez Greków metempsychosą.

Według Herodota, ta nauka pojawiła się wśród Egipcjan, którzy nauczyli nią greckiego filozofa Pitagorasa, a stąd przeszła do pism Platona. Wydaje się też, że kapłani Druidów Celtów byli oczarowani tym błędem, który, zniknąwszy przed światłem chrześcijaństwa, pojawił się ponownie tylko wśród niektórych wschodnich heretyków, którzy chcieliby zrobić zamieszany mieszanek Platona i Ewangelii.

Po wystarczająco długim śnie, znów podnosi swoją głowę; w Niemczech, w dziełach panteisty Krause, a we Francji, w pracach Fouriera. Według Fouriera, „po obecnym życiu, każda dusza, bez względu na to, jakie było jej postępowanie, przejmuje rozkoszne istnienie w subtelnym ciele o nazwie aromat. Utrzymując się w powietrzu, i przechodząc bez wysiłku przez najtwardsze ciała, ciało aromatyczne nieustannie odczuwa tak przyjemne, jak zróżnicowane wrażenia.” Autor twierdzi, że gdyby wszyscy ludzie pospieszyli zabić się, zrozumieliby wyższość tego innego istnienia. „Każda dusza spędzi na ziemi dwadzieścia siedem tysięcy lat, a pięćdziesiąt cztery tysiące na innych niebieskich ciałach, po czym zostanie wchłonięta w duszę ziemi.”

Autor „Terre et Ciel” (Ziemia i Niebo), Jean Reynaud, odtworzył, duchowo to marzenie o metempsychosie, i wreszcie spirytyści głoszą je jako ostateczny klucz ludzkiego przeznaczenia. Ale ta migracja dusz jest nie tylko nieudowodniona, ale nawet nieprawdopodobna. W rzeczywistości, jak roztropnie zauważa M. H. Martin de Rennes, „zamiast jednego decydującego procesu, proponowanie duszy ludzkiej nieskończonych prób, to zmniejszenie nadziei, która nas zachęca, i strachu, który powstrzymuje nas przed robieniem zła i uporczywym w tym trwaniu.”

Ponadto, gdyby Bóg dał nam ten dziwaczny los, prawdopodobnie by nas o tym poinformował. Ale nie, migracja dusz ma na swoją korzyść małą liczbę marzycieli, wspieranych przez niewidzialne duszki, które, oprócz innych małych zdolności, podają wiek ludzi, każą stołom tańczyć polkę, szkicują diabły w miniaturze, grają na pianinie, biją bęben itd., razem z tym, że odkrywają przeszłość i przyszłość, bez rękojmi rządu. Dla chrześcijanina, nie ma o tym mowy.

Nawet dla niewierzącego, jeśli się zastanowi, wytrwałość, z jaką spirytyści głoszą transmigrację dusz, powinna uczynić ten fantastyczny sen jeszcze bardziej podejrzanym. Co! Biegać z planety na planetę, albo być na tej kuli kolejno człowiekiem, myszą, indykiem, krokodylem, pudlem, mułem, słoniem, miałoby być przeznaczeniem ludzkości; a ludzkość, głucha na wydumane argumenty kilku filozofów, miałaby czekać aż, w połowie dziewiętnastego wieku, stoły zagrają generałę, żeby się tego dowiedzieć!… Jeśli jest piekło, twarde i haniebne więzienie dla bezczelnych przestępców, duchy zazdrosne o człowieka, czy nawiązałyby z nami kontakt, żeby ogłosić swoją hańbę, i ożywić w naszych duszach zbawienny strach przed karą, którą przechodzą? W więzieniu, czyż nie są wszyscy więźniowie uczciwymi ludźmi, ofiarami błędnego wymiaru sprawiedliwości? Niech Panie Pelletan, Jourdan, Laurent, i inni wyznawcy tego dziewiętnastego wieku, przekonani, że przed Voltaire’em i Rousseau, najgęstsze ciemności pokrywały ziemię, poważnie omawiają i utrzymują takie utopijne fantazje, jeśli chcą; niech Księga Duchów (Livre des Esprits) przyjdzie im z pomocą, jak Szatan przyszedł na pomoc Lutrowi w słynnych nocnych rozmowach; metempsychosis zawsze pozostanie tym, czym była zawsze: chimerycznym wytworem wyobraźni, odrzuconym jednocześnie przez chrześcijańskie objawienie, tradycje ludzkości, i zdrowy rozsądek.

Chrześcijaństwo uczy, że dusza ludzka, stworzona do złączenia się z ciałem, odnajdzie po tymczasowym rozłączeniu swoje ciało, z którym zostanie zjednoczona na zawsze, w niebie lub w piekle. Oto prawda.

źródło: The Devil DOES HE EXIST? AND WHAT DOES HE DO? by FATHER DEL APORTE, OF THE SOCIETY OF MERCY, Doctor of Theology. Professor of Dogma in the Faculty of Bordeaux., New York 1875