U podstaw ludzkiej natury leży pierwotna sytuacja, która jest korzeniem religii. Matka jest pierwotnym faktem dla dziecka; w niej i przez nią istnieje.

Ona jest drzewem owocodajnym i schronieniem; jest strzeżonym rajskim ogrodem. Na początku był Eden i jego drzewo; a z nadejściem kobiet do jego świadomości – wypuszczeniem Ewy – Adam, który jest każdym dzieckiem, pragnie zgwałcić pierwszą kobietę, swoją matkę – zerwać owoc z jej drzewa; obraz kobiety prowadzi go do tego owocu, próbuje zrzucić winę na nią. Przed tym pragnieniem był jego stan raju, otoczony ochronnym ogrodem-łonem, błogość, do której będzie chciał zawsze powrócić. Ale Bóg, ojciec, zabrania zrywania owoców z drzewa-matki; czy Adam faktycznie to zrobił, czy nie, zrobił to potencjalnie, w pragnieniu; i ogród odtąd jest zamknięty i strażony.

Głównym pragnieniem Adama jest powrót, uzyskanie dostępu do kobiet. Ojciec jest Starym Mężem, który trzyma haremu kobiet w plemieniu; dziecko-Adam rośnie, pragnie, jest trzymany z dala od tego ogrodu kobiety. Bractwo młodych mężczyzn spiskuje, zabijają Starego Męża plemienia. Ogród kobiety jest ponownie otwarty, ale z dużym poczuciem winy; ogród jest faktycznie teraz rozszerzony na świat, ale przynosi osty i ciernie. To jest świat, bo człowiek jest teraz dorosły i poza ogrodem-matki; stoi przed obiektywnym, zna kobietę jako odrębną jednostkę, i, znając siebie odrębnego od niej, po raz pierwszy zna śmierć – dotąd był częścią ciągłej całości rodziny, stworzenia; teraz jest świadomy siebie i swojego odrębnego końca. Ojciec powraca we śnie, jest reinkarnowany; zawsze jest Stary Mężczyzna do zabicia, zawsze jest to czyn straszliwy. Wymagana jest propitiation – i zaczyna się religia odrazy.

Zawsze wczesny bóg jest bogiem zazdrosnym i gniewnym, ponieważ jest on zakazującym ojcem. I historyczne fakty nabierają mitycznej i przymusowej siły z tego uniwersalnego infantylizmu.  Wczesne zabójstwo przez synów rodowego plemienia Starego Męża, który monopolizował kobiety, było faktem, który nabrał straszliwej mocy w podświadomości; powtórzenie w późniejszym terminie w ewolucji człowieka takiego wspólnego morderstwa odżywiłoby takie poczucie winy, czyniąc potomków jego sprawców szczególnie podatnymi na gniew zazdrosnego boga. Tak, mówi Freud, było przeznaczenie Żydów, którzy zabili na pustyni natchnionego syna swojego boga, ich ojca, nauczyciela i przywódcę, Mojżesza. Jak człowiek, jak Żydzi, mają zostać odkupieni od poczucia winy? Obrzędy ekspiacyjne ciążą ciężko na ludziach szczególnie należących do Boga, ale żadna ulga nie jest znaleziona w tej przymusowej pobożności. Krew zwierzęca płynie w ofiarnych strugach, a zachowanie jest ograniczone przepisami, ale zawsze bóg z gniewem się smaga. Żaden lud starożytności nie był wolny od tego poczucia winy; na próżno składali ofiary z uosobionych w zwierzętach namiętności zwierzęcych, składali libacje i ofiary bogom zmarłych, w Egipcie, w Grecji, Rzymie, Fenicji, jak również w Palestynie.  Aktywne poszukiwanie postaci zbawiciela zaczęło być odczuwalne; pojawiła się seria ludzkich w Palestynie, mitycznych gdzie indziej – boskich – matki Isis poświęcały synów, Mitras został utożsamiony z jego bykiem, inicjaci byli obmywani w jego krwi.

Staje się jasne, że tylko jakiś bogu-podobny człowiek poświęcony aby odpokutować grzech zabijania Starego Męża-stałego się Bogiem może wystarczyć. Będzie on uzupełnieniem i odbiciem Starego Męża, jego reprezentacyjnym Synem. Tak jak wszyscy uczestniczyli w starożytnym zabójstwie i korzystali z jego  owoców, tak wszyscy muszą utożsamić się z tą ofiarą i zostać oczyszczonymi. – Reprezentacyjny człowiek jest nauczycielem, dobroczyńcą, tak jak Mojżesz; ten, który został posłany przez Boga musi uspokoić Boga, ten, który odwróci pierwsze morderstwo Kaina i z kolei będzie ofiarą dla ducha Mojżesza z Góry Gromu, teraz z Bogiem i domagającego się zemsty. Żadna legenda nie wystarczy, musi to być historyczny człowiek, tak jak Mojżesz był rzeczywisty, aby odwrócić to wielkie zło.

Tak przychodzi ten, co jest wolny od grzechu, człowiek, którego istnienie mogło być potwierdzone, który został wyniesiony na matczynym drzewie, którego zgwałcenie było Upadkiem; reprezentacyjny człowiek nie stawia teraz czoła drzewu i nie pragnie go, ale jest ukrzyżowany plecami do niego; przyczyna zła staje się środkiem cierpienia. Wyrzucony z strzeżonego Edenu dzieciństwa, to teraz zewnętrzny świat dorosłości, skorumpowane osty, reprezentanci wielu narodów, które go odrzucają. Błogi ogród staje się światowym Ogród Getsemani, miejscem cierpienia pasji. Syn jest opuszczony przez ojca, bierze na siebie winę za zabójstwo tego ojca; jego życie jest poświęceniem w ciągłym odmawianiu kobietom, odrzuceniu swojej matki. I ci, którzy utożsamiają się z ofiarą jednego za wielu, którzy są 'ujednoliceni’ z Chrystusem, są na zawsze uwolnieni od winy, jeśli wierzą, że On ją za nich ponosi. Bóg staje się kochającym ojcem, pojednanym. Środki utożsamienia z ofiarą stają się środkami łaski, a rytualne jedzenie ciała i picie krwi stają się przepływem pozytywnego dobra. Dopóki to poczucie 'przemiany’, tej zmiany w podświadomości, nie zostanie zaakceptowane i przeżyte przez wszystkich ludzi, praca Syna się nie zakończy i nie wstąpi całkowicie do Ojca. Do tego czasu, Ofiara jest rozciągnięta, a boskie współczucie w wewnętrznym cenzorze-ojcu czeka. I podświadomość każdego człowieka potrzebuje tego odkupienia,- bo pierwotny grzech – pragnienie zjedzenia jabłka, zgwałcenia matki, zabicia ojca – jest w każdym. Jezus umarł za dobro, aby odkupić ogólne poczucie winy;

On jest drogą do pokoju i uwolnionego libido. To jest bardziej ważne niż umieranie za prawdę, jak Sokrates, bo intelektualna integralność może budować tylko na niepewnych fundamentach, kiedy podświadomość jest przesiąknięta winą. Nikt jeszcze nie umarł za trzeci z greckich ideałów; może ten, kto umrze za piękno, ma jeszcze nadejść, że to stanie się w epoce maszyn; albo może piękno jest fałszywą trzecią, produktem ubocznym dwóch pozostałych. Odkupione libido może ponownie wejść do rajskiego ogrodu za murem, do niebiańskiej Jerozolimy według Jana, przez którą płynie matczyna woda orzeźwienia, nad którą jest Drzewo Życia. Mur ogrodu staje się murami miasta z nieopisanych klejnotów, apoteozą kamienia, który na zawsze otacza; bestie, które są zwierzęcą naturą ludzi, są przemienione w sługi Boga. Całość to miasto i oblubienica, która zstępuje do boskiego człowieka z góry. Proces psychiki człowieka dobiega końca, historia się kończy; bezczas zaczyna się wraz z zakończonym odkupieniem.

ROSS NICHOLS

źródło: SCHEME OF SOUL from THE OCCULT OBSERVER A Quarterly Journal, no. 1, 1949.