Przygotowanie do Kundalini

Opublikowany przez

W rdzeniu każdej formy zjawiskowego życia, nie mniej niż u człowieka, moc, która podtrzymuje świat, ma swoje tajemnicze źródło; a w człowieku dzieło Boskiego Speiremy, czyli Kundalini, jest zawsze otulone welonem tajemnicy. Fragmenty tej sekretnej wiedzy, zebrane ze świętych pism wielu krajów, zostały w tym artykule połączone w esej o Świętej Mocy, która nieustannie pociąga nas ku Bogu. „Nic nie może oprzeć się mocy jego [człowieka] woli, kiedy ta wola, poruszona boską miłością, źródłem wszelkiej cnoty, działa w zgodzie z Opatrznością.” – Fabre d’Olivet. KUNDALINI, Moc Węża, jest mówiona jako to, co jest zwinięte przez pobożnego Hindusa; ponieważ odnosi się do Boskiej Kosmicznej Energii ukrytej przed świadomością, śpiącej we wszystkim. Gdy raz zostanie pobudzona w człowieku, ta energia się rozwija, wzrasta w cichej sile, szybko i pewnie jak wąż, błyska przez wewnętrzne centra nerwowe, rozpalając siły, pobudzając zdolności, oświecając dążenie. Istnieje źródło tajemniczego życia, drzemiące w każdym człowieku.

Można patrzeć na śpiące dziecko i zastanawiać się, jak daleko i wysoko niewykorzystane możliwości mogą sprawić, że osiągnie ono i osiągnie swoje cele; jednak to nie tylko do zwykłej działalności, drzemiącej w każdym dziecku, odnosi się to słowo Kundalini (choć niewątpliwie wszystkie zdolności byłyby wzmocnione), ponieważ Moc Węża kontynuuje swoje działanie tam, gdzie normalne aktywności przeciętnego człowieka przestają funkcjonować; ten istotny popęd, ta wewnętrzna elektryczność zmagazynowana we wszystkim, budzi jeszcze większe możliwości w człowieku, stawiając go w bezpośrednim kontakcie z Jednym Umysłem, który ewoluuje wszechświat. Nieświadomie mrówka i pszczoła ślepo przestrzegają rozkazy Stwórcy, tworzącego wszystko. Z oczami otwartymi na szersze horyzonty, z mocą mózgu zwiększoną do większych zagadnień, człowiek (nawet gdyby chciał) nie może wrócić do pewnej komunikacji głuchej instynktów. Jeśli chciałby znów być oświetlony przez Wszystką-Mądrość, musi osiągnąć jeszcze wyższy poziom przez stałe dążenie. Nigdy nie mógłby samodzielnie wycofać się z wiedzy o dobru i złu, które już zdobył, ani żadne żywe stworzenie nie chciałoby tak zrobić; choć prawdą jest, że grubymi apetytami i złym myśleniem ciemnieje jasne postrzeganie dobra; dlatego pierwszym krokiem musi być użycie wiedzy już w nim. Musi odrzucić zło, ponieważ trzeba pamiętać, że Kundalini samo w sobie nie jest wyłącznie Praną lub Boską Siłą. Słowo to oznacza „nadanie życia żywotności”. Nawet jeśli czysta Boska Siła daje popęd, ten popęd przez człowieka musi przebić się przez zgęstniały welon materii i w ten sposób natychmiastowo zmieszać się z nieodłącznymi cechami, obdarowując te siłą astralną, płomieniem etericznym. Dlatego nic nie powinno pozostać wewnątrz do naładowania, zapalenia, stopienia, co nie jest czyste, wysokie, bezinteresowne jak Źródło energii życiowej, z którym poszukiwacz stara się nawiązać kontakt. Powinien rosnąć spokojnie w codziennej praktyce nie tylko w czynie, ale także w myśleniu o dobru. Łaskawie Wąż zazwyczaj pozostaje zwinięty w snie, dopóki nie pojawi się żadne niższe ja. Przede wszystkim konieczne jest oczyszczenie. Nie tylko grube apetyty powinny zostać wymiecione, ale myślenie powinno stać się słodsze, szerokie, a przede wszystkim świadomie kontrolowane i kierowane przez „Wspaniałego Woźnicę”, wewnątrz poszukiwacza. Wszystkie przykazania zaczynające się od „Nie będziesz” powinny być bezwzględnie przestrzegane nawet w najgłębszym sercu. Ambicja, dążenie do własnej korzyści powinno być pokonane. Dary są do wykorzystania dla chwały Boga; jako chwała Boga tylko, jak On zechce, kiedy On zechce. Ogień ma być obudzony. Nie tylko piękny płomień, który napełnia osobowość, aby oświecić dar, aby zwiększyć samozadowolenie; ale stały, nieugaszalny płomień. „Bo nasz Bóg to ogień pochłaniający.”* Jakiekolwiek żużle, jakiekolwiek palne substancje w poszukiwaczu muszą koniecznie być pierwsze do spalenia.

„Bierz mnie, kształtuj mnie, łam mnie, jeśli to jest Twoja wola,” powinna być modlitwą, wewnętrznym i najgorętszym pragnieniem zanim ta moc odnowionego życia zostanie w pełni obudzona. Makendranath Sircar pisze: „Upasana [kontemplacyjna medytacja] przekazuje więc sens całkowitego topnienia naszego poprzedniego bytu i przekształcenia go w boską harmonię… Przekształca ludzki aktywizm w boskie popychanie i dostosowuje relację życia.” Pędząca, wszechrozumiejąca, pełna współczucia Siła Miłości wszechświata może, jeśli zechce, zostać uwolniona w poszukiwaczu własnego bytu. Poprzez powolne osiąganie Sadhaka może naprawdę myśleć „o wielkim Oceanie Nektaru w swoim sercu”, i w tym jasnym myśleniu staje się „matką wszystkich, a nie dzieckiem żadnego”. Medytować… Wiele osób uczy się zrozumieć znaczenie tego pięknego czasownika-ustawiającego rzekę pokoju płynącą w najgłębszym bycie poszukiwacza, zabierającą go z dala od napięcia, trudu i tarcia do spokojnej pewności obecności Boga. Czy możemy odpocząć ciało, odnowić umysł i napełnić ducha? Czy jest możliwe poznanie siebie jako jedności z uniwersalnym życiem, jedności z pędem, pchnięciem i energią każdej źdźbło trawy, wróbla, deszczu, parowozu, ewolucji świata i człowieka waliącego na drugą stronę ulicy? Czy można przestać myśleć o Bogu, ale czuć Go? Jeśli poszukiwacz osiągnie ten wysoki punkt, wraca do swojego zwykłego kręgu odnowiony, odświeżony, odtworzony, odkrywając swoją myśl jasniejszą, następne działanie wskazane, napełnione nowym i radosnym źródłem życia.

Czy warto studiować te sprawy i codziennie poświęcać pewne chwile na wyzwolenie centrum w nas samych przez nawiązanie połączenia z Jednym Centrum, skąd promieniuje wszystko? Ponieważ jest punkt centralnej równowagi i równowagi, bezpiecznego położenia i pokoju w każdym z nas, gdzie możemy spotkać siebie który obserwuje; ale nawet patrząc może być zraniony, skrzywdzony, uderzony, jeśli żaden towarzysz, żaden Wszechwiedzący nie może dotrzeć z pomocą i pocieszeniem. Pierwszym impulsem zazwyczaj w trudnej sytuacji jest poszukiwanie pomocy z zewnątrz. Przyjaciel, krewny, czy… Bóg; ale nawet od Najwyższego oczekuje się odpowiedzi – i natychmiastowej – zewnętrzną pomocą i zmianą; ponieważ są tacy, dla których Bóg pozostaje zewnętrznym Sojusznikiem, który może zmienić i popchnąć rzeczy na miejsce z wyższego miejsca i wysokości.

Tacy myśliciele są częściowo słuszni; ale wszelka zmiana musi nadejść wewnątrz przez niewidzialną nić, jedyny pęd, pośpiech, życie podtrzymujące wszechświat jak koraliki są trzymane na sznurku. Czy poszukiwacz może przestać być koralikiem i na kilka chwil stać się sznurkiem? Prawda jest taka, że musi on osiągnąć ponadmentalną wysokość, żeby to zrobić. (To nie intelektualność go tam poniesie, ani uparta siła woli. Powiedziano o małych dzieciach, „bo z takich jest Królestwo Niebieskie”.) Jest równie prawdziwe, że jeśli on osiąga, czyni swoje życie bardziej gładkim, zdrowym i spokojnym, idąc ścieżkami, które otwierają się przed nim z większą pewnością. Ale w zgiełku zajętego życia jak można znaleźć czas i spokój do medytacji? Szkółki treningu myślenia powstały – wiele z nich jest pomocnych do świadomej kontroli myśli. Należy podjąć pewne ćwiczenia. Błądzące myśli powinny być wykrywane, oznaczane, używane tylko na swoim właściwym miejscu, bo mają swoje miejsce. Ćwiczenia kontrolne powinny obejmować uporczywe myślenie o jednym danym temacie.

Weźmy na przykład różę, zastanówmy się nad nią okiem umysłu.

Przez co najmniej pięć kolejnych minut tylko róże muszą zajmować umysł i pamięć. Róże w ogrodach, w literaturze, jako prezenty, w malarstwie, w dramacie życia, róże, i tylko róże, muszą być wizualizowane, ich zapach, kolor, forma i zapach odnowione i cieszone. Również ocean daje szeroki zakres dla pamięci i wyobraźni. Kolory też, niebieski, zielony czy szkarłatny mogą zaoferować przyjemne ciągłość myśli. Niech umysł błądzi ale ułamek minuty, ćwiczenie nie powiodło się i musi być rozpoczęte od nowa. Taka uwaga na abstrakcyjne tematy może prowadzić poszukiwacza przez łagodne uporczywość w utrzymaniu myśli na coraz bardziej porywającym temacie aż osiągnie medytację. Jeśli deszcz jest wybranym tematem – ulewy, górskie chmury, deszcz na ulicach, deszcz na rzece mogą być wyobrażone. Można na nowo przeżyć doświadczenia z deszczem. Deszcz, którego bardzo potrzebujemy i powoli widzimy, opadający na spieczoną ziemię, odżywiający ziemię, Teraz można obserwować proces nawilżania spragnionej gleby, pęczniejące nasiona i chwałę wzrostu. Umysł w ten sposób ustabilizowany na przedłużonym wewnętrznym patrzeniu może osiągnąć miejsce kontemplacji, i przez powolny proces, pojmując radość, codzienny cud tego zdarzenia, osiągać zdumienie. Ta rzadka i dziecinna cecha (nie dana wszystkim dzieciom) może się poszerzyć i wzrosnąć w adorację. Serce się rozszerza, głowa przestaje pracować. Czucie rządzi. „Podnieście swoje głowy, o bramy; nawet podnieście je, wy wieczne drzwi; i… Król Chwały wejdzie.” Tak więc właściwie prowadzone myślenie może prowadzić z dala od suchego suszy nacisku i zmartwień do prawdziwych basenów błogości. Wróciwszy do stawienia czoła trudnościom życia, poszukiwacz znajduje proporcję zmienioną. Jeśli rzeczywiste rozwiązanie następnego problemu wciąż go omija, droga się klaruje, napięcie jest mniejsze. Odnowiony i wzmocniony, spokojna pewność i wewnętrzny pokój przejmują prawowite panowanie.

źródło: PREPARING FOR KUNDALINI By HELEN MARY BOULNOIS (Author of The Law of Being, Mystic India, etc.); Occult Review, London april 1938

Helen Mary Boulnois urodziła się około 1872 roku w Punjab Kussowlie w Indiach. Jej rodzicami byli Charles Boulnois i Emmeline Barker Goodeve. Zmarła 13 czerwca 1960 roku w Muizenberg, Western Cape, w Południowej Afryce​1​.

Jest autorką czterech znanych dzieł:

  1. „Remorse of Monsieur le Cure”, po raz pierwszy opublikowane w 1930 roku.
  2. „Mystic India”, po raz pierwszy opublikowane w 1935 roku.
  3. „Into Little Thibet”, po raz pierwszy opublikowane w 1923 roku.
  4. „The healing power”, po raz pierwszy opublikowane w 1924 roku​2​.

Tematyka jej prac obejmuje opisy i podróże, uzdrawianie mentalne oraz religię. Miejsca przedstawione w jej pracach to Baltistan (Pakistan) i Indie​2​.