Spośród wielu fascynujących i prowokujących do głębokich przemyśleń podręczników kultury duchowej, które obecnie są dostępne dla anglojęzycznego świata, żadne nie przyciągają większej uwagi niż niezwykłe traktaty spisane przez Mabel Collins, która przypisuje wszystkim swoim wspaniałym twórczościom niezwykle rzadkie pochodzenie.

Przeciętny czytelnik zainteresowany sprawami okultystycznymi, na pewno znajdzie wiele, co może mu pomóc, a także coś niejasnego, w czterech wyraźnie teozoficznych tomach, które uczyniły nazwisko ich spisującej osobą zaszczytną, gdziekolwiek szukający esoterycznej wiedzy są do znalezienia. „Światło na Ścieżce”, „Przez Złote Brama”, „Przezroczysty Klejnot” i „Kiedy Słońce Porusza się na Północ” to tytuły czterech cennych tomów, które stanowią łańcuch unikalnej duchowej instrukcji. Z najwcześniejszym z tych czterech podręczników wiele osób zna się na tyle długo, że nie jest konieczne robić więcej niż tylko bardzo krótko odnosić się do zdumiewających rad, które wizjonerka stwierdziła, że zobaczyła napisane na ścianach tajemniczej Sali Nauki dla wskazówek wszystkich, którzy szukali wejścia w obręb uroczego kręgu wschodniej (esoterycznej) mądrości. Na początku jakiejkolwiek racjonalnej rozmowy na temat doktryn wprowadzanych w takim traktacie, konieczne jest, aby wszystkim zainteresowanym dokładnie wyjaśnić, że słowo „wschodnie” nie jest używane w sensie geograficznym, jakby odnosiło się do Azji, a nie do Europy czy Ameryki. Okultyści dobrze znają taką mistyczną terminologię jak Wschodnie i Zachodnie Bramy, i dobrze wiedzą, że chociaż Loże Masońskie i inne święte budowle są odpowiednio zorientowane, to nie do dosłownych punktów kompasu czy do ziemskiego rozmieszczenia kontynentów odnosi się odniesienie, gdy słyszymy o gwiazdzie wschodzącej na wschodzie, czy na zachodzie, jak to bywa, w jakimś określonym okresie. Mistycyzm i Okultyzm są do odróżnienia od siebie, ale są tak ściśle powiązane w istocie, że mistycy i okultyści łączą jedno z drugim stopniowo, aż znajdujemy szkołę duchowych studentów, którzy w teorii i w praktyce obejmują dominujące cechy każdej z tych odrębnych szkół filozofii.

Mabel Collins ma wiele do powiedzenia, w swoich późniejszych książkach, na temat „przebudzenia jasnowidzenia”, i kładzie duży nacisk na takie otwarcie wewnętrzne widzenie, co często nazywane jest przez zwolenników Swedenborga „wstąpieniem do duchowego świata”. Z dużą satysfakcją zauważamy, że w książkach „Przezroczysty Klejnot” i „Kiedy Słońce Porusza się na Północ” dostarcza się znacznej ilości potrzebnych wyjaśnień tych enigmatycznych zdań z wcześniejszego dzieła, takich jak „Zabij ambicję”, które bez interpretacji wydają się dla przeciętnego czytelnika niejasne i wprowadzające w błąd. Kiedy klucz jest dany, tajemnica znika, gdyż dowiadujemy się, że takie wysokie i zaskakujące rady są przeznaczone tylko dla tych specjalnych studentów, którzy podążają prawdziwą ścieżką inicjacji, i dla których sposób myślenia i życia jest konieczny, co byłoby niewykonalne dla ludzi żyjących i zarabiających na życie w zwykły sposób w zewnętrznym świecie biznesu. Ale nawet to stwierdzenie może wymagać pewnego stopnia zastrzeżenia, bo nie jest trudno zwrócić uwagę na wyższe, jak i niższe motywy, które mogą wpływać na kupca tak samo jak na wyznawanego edukatora czy wyraźnie religijnego ministra.

Osobiste ambicje to prymitywna bodziec lub motywacja, bez której niespiritualny człowiek zrobiłby mało, jeśli w ogóle jakikolwiek, postęp; jest to powiększone przejawienie pierwotnego i uniwersalnego instynktu samozachowawczego, który nigdy nie jest zniszczony, ale jest na pewno podniesiony do wyższego planu w świadomości w miarę jak postępuje ewolucja moralna. Pracować jak ci, którzy są ambitni, to kierunek nie trudny do zrozumienia, a nawet nie trudny do naśladowania, jak tylko jesteśmy świadomi szlachetniejszych i szerszych bodźców, które nas poruszają. Praca dla samego siebie to mieszkanie w najmroczniejszym i najbardziej ponurym stanie umysłu; to życie w mentalnej nędzy, do której ledwie promień słońca może przeniknąć; takie życie jest naprawdę próżne i drażniące, a ci, którzy je żyją, mogą zapytać, czy życie jest warte życia, i odpowiedzieć przecząco. Wielkim błędem jest myślenie, że ten wąski rodzaj ambitnego życia, który musimy daleko przekroczyć, zanim możemy poczynić jakikolwiek prawdziwy postęp w rozwoju duchowym, jest ograniczony do czcicieli mamonu, sensualistów i innych odmian mężczyzn i kobiet o carnym umyśle. Pokusa do życia egoistycznego duchowego życia jest ogromna, i to właśnie ona zasiedliła klasztory, konwenty i odosobnienia wszelkiego rodzaju mieszkańcami, którzy nie znaleźli żadnego pokoju czy radości w klasztorach, gdzie mieli nadzieję znaleźć małe niebo dla swoich prywatnych izolowanych ja, niezależnie od zaniepokojonych mas walczącej ludzkości na zewnątrz. „Zabij poczucie separacji”, inne mądre nakazanie, nie oznacza zatracenia indywidualnej świadomości, ale oznacza pokonanie tego poczucia osobistej wyższości, lub niższości, w stosunku do innych, które uniemożliwiają koncepcję uniwersalnego braterstwa i siostrzeństwa.

Wszyscy należymy do rasy ludzkiej; wszyscy uczestniczymy w jednym życiu, które płynie przez wszystkich na równi, nawet jeśli nie jest na razie równo manifestowane przez wszystkich. Więzi rodzinne, plemienne i narodowe nie są do zignorowania, ale są używane jako stopnie do duchowej wysokości, z której będziemy w stanie, jak z wysokiego szczytu góry, zobaczyć znacznie szerszą scenę rozłożoną przed nami, niż moglibyśmy to zobaczyć, gdybyśmy zostali na mniejszej wysokości. Domowe obowiązki i zobowiązania biznesowe muszą być uznane i spełnione; żadne z nich nie może być zaniedbane, gdy wspinamy się na stromy szlak do duchowego spełnienia; ale te ziemskie relacje i obowiązki nie są i nigdy nie mogą być ostatecznymi celami; są tylko kamieniami milowymi na drodze; nie są celem, którego dążymy. Uważne przeczytanie tych cudownych aforyzmów Patanjali, na które Mabel Collins komentuje z dużą intuicją i umiejętnością, może wiele przyczynić się do zbliżenia wschodnich i zachodnich filozofów i poszukiwaczy prawdy bliżej siebie, niż zwykle myślą, że stoją. Różnica języka jest wielką barierą dla wzajemnego zrozumienia, gdy ludzie jednej rasy nie rozumieją znaczeń zawartych w słowach używanych przez ludzi innej narodowości; to dlatego praktycznie wszyscy dalekowzroczni filantropi nalegają na potrzebę międzynarodowego języka, który mógłby być nauczany we wszystkich krajach oprócz odpowiednich języków ojczystych.

Język symboli hierofantów, i wszystkich wielkich inicjatorów do uniwersalnych tajemnic, istnieje od wieków, i służy dobrze swojemu celowi do dnia dzisiejszego, jeśli chodzi o wzajemne zrozumienie wśród członków tajemnych bractw, ale jest rosnące zapotrzebowanie na szersze wzajemne zrozumienie wśród dużej liczby uczciwych osób, które nie są przygotowane do wejścia w obręb jakiegokolwiek tajemniczego stowarzyszenia.

Ogólne zainteresowanie problemami psychicznymi jest obecnie tak wielkie, że wszędzie podnosi się głośne wołanie o jakieś konkretnie praktyczne instrukcje w zakresie sposobów i środków autentycznego rozwoju duchowego, a często zdarza się, że próby instrukcji są albo zbyt niejasne, albo zbyt zaawansowane dla przeciętnego zainteresowanego. Jest więc powodem do szczerej wdzięczności, że znajdujemy instrukcje wystarczająco zaawansowane, aby przyciągać dojrzałe umysły, a także proste i jasne, aby były dostępne dla codziennego użycia. Ostatnio tak wiele mówiło się i pisało o Jodze, że zachodni świat nie jest już tak zdezorientowany, jak wcześniej, co do tego, co termin ten tak naprawdę oznacza. Yoga, na początku i na końcu, oznacza jedność. Praktyki jogi we wszystkich jej odmianach mają na celu przede wszystkim osiągnięcie świadomości jedności.

Hatha Yoga zajmuje się głównie kulturą ciała, podczas gdy Raja Yoga dotyczy uprawy wewnętrznych zdolności. W związku z tym wielu uczniów doszło do wniosku, że muszą zacząć od tego rodzaju ćwiczeń, które dotyczą fizyki, zanim przejdą do ćwiczeń, które mają na celu kształcenie wewnętrznych zdolności. To jest wielki błąd, i doprowadził do wielu nieprzyjemnych konsekwencji, które nigdy nie występują, gdy porządek treningu jest odwrotny. Fałszywe pojęcie, które leży u podstaw błędu, na który zwróciliśmy uwagę, jest bardzo powszechne, tj. że ciało fizyczne jest pierwszym i najłatwiejszym pojazdem do mentalnej obsługi, kiedy jest dokładnie odwrotnie. Wszyscy praktycy terapii mentalnej lub psycho-terapii mogą zaświadczyć o tym, że to wewnętrzny stan pacjenta, a nie stan fizyczny, jest zwykle pierwszy do bycia dotkniętym przez sugestywne lub pokrewne leczenie. Umysł działa na umyśle, a potem na ciele, nigdy najpierw na fizycznym, a potem na ponad-fizycznym. Jest niezbędne, aby wziąć pod uwagę priorytet stanów mentalnych i kolejność stanów fizycznych. Nasze wewnętrzne ciała reagują znacznie szybciej na bodźce psychiczne niż nasze ciało fizyczne, które jest najbardziej oddalone od centralnej świadomości; jest więc dobrze przyjąć mocną i zdecydowaną postawę mentalną, i praktykować koncentrację mentalną przed przejściem do ćwiczeń fizycznych, które mogą być potem zyskownie podjęte. Oczywiście, kiedy mówimy o praktykach Jogi, nie mamy na myśli lekkiej gimnastyki ani żadnego rozsądnego sposobu prostego kultury fizycznej, w której każdy może uczestniczyć z pewnym stopniem roztropności.

Zdrowie fizyczne i czystość są tak podstawowym wymogiem, że przyjmujemy za pewnik, że wszystkie rozsądne osoby będą dążyły do życia jak najbardziej higienicznie i powstrzymywać się od wszelkich praktyk, które uważają lub uznają za szkodliwe. Kładąc myśl stale na jakimkolwiek płaszczyźnie świadomości lub obszarze działalności psychicznej, świadomie lub nieświadomie stawiamy siebie w korespondencji z mieszkańcami tego regionu. Jest to uniwersalne prawo duchowej komunikacji, i działa równie w przypadkach ziemskiej telepatii i bezpośredniego kontaktu z bytami nie obecnie odzianymi w ciałach mięsnych. Sam fakt telegrafii mentalnej i pokrewny fakt komunii duchowej jest teraz tak szeroko uznany, że nie musimy prawie argumentować na rzecz głównych propozycji, ale kiedy mamy do czynienia z tym rodzajem „pobudzenia jasnowidzenia”, które pozwala nam cieszyć się doświadczeniami podobnymi do tych opisanych przez Mabel Collins, jesteśmy na raczej nieznanej nam ziemi.

Niektóre z narracji w tych dziwnych książkach, na które zwróciliśmy uwagę, są odpychające, a nie atrakcyjne dla ogólnego ucznia, a kiedy tak jest, po prostu dowodzi, że tacy uczniowie nie są przygotowani na tak zaawansowane doświadczenia. Każdy krok na drodze inicjacji musi być dokładnie przemyślany; nie ma skoków ani pominięć, każdy stopień, jak w Masonerii od 1 do 33, musi być podjęty z pełnym zrozumieniem lekcji związanej z każdą progresywną inicjacją; inaczej mistrzostwo nie może być zrealizowane. Nie ma skrótów do wielkich osiągnięć, dlatego nikt nie może zrobić więcej dla innego niż pomóc towarzyszowi-uczeń wzdłuż ścieżki. Wiele mówi się nam o wyniosłych inteligencjach i ich zdolnościach, wszystko to może być prawdą, ale rzadko kontemplujemy wystarczająco drogę, którą musieli przejść, aby dotrzeć do duchowych wyniosłości, na których teraz stoją. Żaden cel nie może być zbyt przekraczający, żaden ideał zbyt wysoki, aby nie mógł być ostatecznie osiągnięty, ale droga do osiągnięcia przebiega drogą ciągłego postępu, najpierw nad jedną, a potem nad inną drobną przeszkodą. Można być gospodynią domową i uważać pracę domową za czystą harówkę; pracy tej nie można unikać, ale należy ją uwielbiać; nie poza kuchnią, ale w niej, i nad ogniem, kucharka musi spotkać swoją inicjacyjną dyscyplinę. Można być członkiem parlamentu, człowiekiem biznesu lub profesjonalnym pracownikiem, i znaleźć w codziennych obowiązkach związanych z jego specyficznym stanowiskiem dokładnie te możliwości, których potrzebuje do rozwoju duchowego. Ale nie jest możliwe dalekie postępy na ścieżce mistycznej, wykonując rutynowe obowiązki w sposób rut

Wiele samo-narzuconych i wymuszonych przez zwyczaj zadań nie jest obowiązkami, a odmowa bycia niewolnikiem konwencji czy uleganie natarczywym żądaniom nieopartym na sprawiedliwości, jest tylko znakiem determinacji do wykonania wyższych obowiązków, które byłyby zaniedbane, gdybyśmy poddali się nierozsądnym wymaganiom stawianym nam przez modę i egoizm. Starsi członkowie rodziny nie mogą pozwolić młodszym na dyktowanie tempa, bo wtedy tracą prawo do swojej właściwej pozycji strażników i wychowawców. Liderzy nie mogą być naśladowcami, a każdy, kto naprawdę wyruszył na drogę ku adeptowi, musi być gotów na przyjęcie i utrzymanie odpowiedzialności nauczyciela. Nic nie mogłoby być bardziej komiczne niż widok profesorów uniwersytetu podporządkowujących się dyktaturze studentów pierwszego roku, ale takie widowisko na pewno jest widziane, jeśli kiedykolwiek widzimy bardziej zaawansowaną duszę pełznącą u stóp mniej rozwiniętej. To żałosne widowisko czasem jest prezentowane, gdy łagodna i bojaźliwa natura jest zastrasza przez brutalniejszą. Często daje się kandydatowi na duchowe honory możliwość pomocy mniej rozwiniętej istocie w awansie, a w takim przypadku uczeń stara się zamienić miejsca z nauczycielem, a przez samą brutalność czasem udaje mu się zaspokoić swoje głupie pragnienia kosztem sprawiedliwości. Tchórzliwy uczeń, który tak ulega najbardziej podstępnej pokusie, często mówi, że to święte jest milczeć i pozwolić na bezprawny triumf upartego i zdecydowanego. To jest fatalny błąd, a aby go przeciwdziałać, Krishna powiedział w Gicie do Arjuna: „Musisz walczyć, dopóki przeciwnik nie zostanie pokonany”, a bohater Ewangelii mówi: „Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz”. Te słowa są grubo źle interpretowane, a wszelkiego rodzaju nonsens jest z nich robiony przez drobiazgowe krytyki, które całkowicie nie rozumieją ich sensu, który przemawia do wszystkich o naprawdę heroicznym usposobieniu i był zawsze ukazywany w karierach odważnych mężczyzn i kobiet we wszystkich epokach i krajach, bohaterów, którymi cała ludzkość chce się zachwycać, jeśli nie naśladować. Surowe cnoty są równie ważne jak łagodniejsze; żaden charakter nie może być zaokrąglony, jeśli łagodność i słodycz są jego jedynymi atrybutami. Miękkość nie jest najważniejsza ani w umyśle, ani w ciele, a choć nie chcemy wojny, nawet bitwa jest lepsza niż stagnacja. Pokój nie jest kompromisem z błędem, ale ustanowionym panowaniem sprawiedliwości, dlatego jest tak wiele duchowych nauk, wszystkie doskonałe, które wydają się sprzeczne.

Pokój za wszelką honorową cenę powinniśmy starać się osiągnąć, ale nie pokój za wszelką cenę, honorową czy niehonorową, bo tak zwany pokój, który towarzyszy niehonorowemu, nie jest prawdziwym pokojem, tak jak fałszywy banknot nie jest częścią prawdziwej waluty; wygląda jak oryginalny, ale podobieństwo jest tylko zewnętrzne. Choć każdy rodzaj zawodu, który jest sam w sobie uczciwy, może być używany jako środek do promowania rozpowszechniania prawości, trzeba rozważyć różne miary doskonałości, i nigdy nie może być obowiązkiem zaniedbywanie większej służby na rzecz mniejszej. To właśnie w tym miejscu zderzamy się z paradoksami ewangelii. Na pewno nie możemy wierzyć, że jakikolwiek prawdziwy duchowy nauczyciel, który kiedykolwiek żył, czy którykolwiek, który kiedykolwiek będzie żył, mógłby radzić swoim uczniom, aby dosłownie „nienawidzili” swoich krewnych, jednocześnie nakazując im kochać swoich „wrogów”. Takie przypuszczenie jest zbyt absurdalne, by mogło być przez chwilę przyjęte przez jakiegokolwiek rozsądnego myśliciela; ale choć musimy całkowicie odrzucić wszystkie pomysły na nienawiść, możemy dobrze szukać prawdy leżącej pod gruzami błędnych tłumaczeń i nieporozumień, kiedy spotykamy się z nowotestamentowymi zagadkami.

Racjonalne spojrzenie na temat można znaleźć, porównując nauki wielu wielkich nauczycieli, jeden z drugim, i dochodząc do konsensusu doktryny, który mówi, że kiedykolwiek większe i mniejsze interesy wydają się być w konflikcie, nigdy nie możemy wahać się zrezygnować z mniejszych na rzecz większych. To jest proste znaczenie „niech umarli pogrzebają swoich umarłych” i wszystkich podobnych aluzji do niepotrzebnych ceremonii, które często stoją na drodze aktywnej służbie dla żywych. Nic nie może być bardziej niszczące dla najlepszych interesów młodego pokolenia niż wychowywanie młodych ludzi w głupim luksusie, i twierdzenie przez cały czas, że rodzice poświęcają swoje zdrowie i komfort dla dobra swojego potomstwa, kiedy zaspokajają ich najniższe impulsy, i skłaniają się do uczynienia ich prawie bezużytecznymi zamiast wyjątkowo użytecznymi. Czas, środki i wysiłek, które zwykle są wydawane na głupotę, byłyby więcej niż wystarczające do służenia celom najszlachetniejszej duchowej kultury, gdyby zostały ocalone od niskich celów, do których są teraz przeznaczone. Nie brakuje nam zazwyczaj czasu, siły i zdolności, ale jesteśmy winni ich złego użycia. Kiedy zależy nam bardzo na czymś, nigdy nie szukamy wymówki, żeby tego nie robić, przedstawiamy każdy możliwy argument na rzecz poświęcenia się jego sprawie. Wielcy nauczyciele, którzy są gotowi pomóc wszystkim, którzy szukają ich pomocy, nie narzucają swoich usług niechętnym, ani nie potępiają tych, którzy wolą frywolność niż wyższe życie; po prostu dają do zrozumienia, jak tylko nadarzy się okazja, że istnieje prawo, którego nie można naruszać, i jeśli to prawo jest lekceważone, duchowy postęp zostaje zahamowany.

Dla przeciętnej osoby wystarczy skierować myśli przed snem na szlachetny kanał, aby rozpocząć edukację wewnętrznej strony naszego istnienia.

Jeśli śpimy, jak wielu zdrowych pracowników, średnio osiem godzin na dobę, cała jedna trzecia naszego czasu może być poświęcona kulturze wewnętrznej, z wyjątkowo korzystnym wpływem na zdrowie i wigor. Rzadko jest konieczne, abyśmy pamiętali dokładnie, jakie były nasze doświadczenia podczas snu, ale z pewnością przynosimy ze sobą wyniki naszych wizyt w duchowych akademiach, w których możemy być szkoleni, podczas gdy nasze ciała fizyczne odpoczywają.

Odpoczynek to wolność od niepokoju; rekreacja to zmiana pracy; dlatego wynika z tego, że całkowite zaprzestanie zwracania uwagi na zewnętrzne i pełne zaangażowanie w duchowe przedsięwzięcia podczas nocy przygotuje nas do obowiązków następnego dnia. Przypomnienie szczegółowych doświadczeń psychicznych jest możliwe, ale zazwyczaj nieważne, i zawsze musimy pamiętać, że to czysta głupota chcieć obciążać się lub przytłaczać ogromną liczbą drobnych szczegółowych wspomnień o tym, jak, kiedy i gdzie zdobyliśmy pewne przydatne informacje. Musimy dążyć do wielkich rezultatów, a jeśli te zostaną osiągnięte, nasz cel jest spełniony, i to musi wystarczyć, aby nas zadowolić. Niech nikt nie mówi, że nie jest w stanie skoncentrować uwagi zgodnie z pragnieniem, lub że fundamentalny błąd leży u podstaw niezliczonych niepotrzebnych porażek. Kiedy ktoś siedzi lub leży do medytacji, pożądane jest, aby wziąć jakiś wielki pomysł i umieścić go w centrum naszej mentalnej sceny, a następnie spokojnie go kontemplować, nie zwracając uwagi, czy pozostajemy obudzeni, czy zasypiamy. Na początku możemy stwierdzić, że bardzo łatwo wpadamy w stan półtransu i budzimy się z niego szczęśliwi i wewnętrznie oświeceni, nawet jeśli bez świadomej pamięci o jakimkolwiek wyraźnym doświadczeniu psychicznym. Po pewnym czasie, gdy stajemy się bardziej przyzwyczajeni do funkcjonowania na wewnętrznych płaszczyznach, rozwinie się w nas „jasnowidzenie na jawie” w dużym stopniu i będziemy pamiętać, aby móc opowiedzieć o wielu zachwycających wizjach i nauczaniach. Dla zapracowanych ludzi obciążonych odpowiedzialnością i potrzebujących od czasu do czasu przerwy od nieustannej harówki, nic nie może być zdrowsze ani bardziej orzeźwiające niż przestrzeganie następującej przyjemnej praktyki, która okazuje się nieocenionym błogosławieństwem dla wielu aktywnych pracowników, którzy dzięki niej są w stanie robić znacznie więcej pracy, i lepszej jakości, bez zbędnego napięcia nerwowego, które wcześniej doświadczali. Jeśli na przykład ma się godzinną przerwę w środku zajętego dnia, weź lekki, prosty lunch (owoce i mleko, jeśli jest to zgodne z gustem, a nawet herbata i ciasto, jeśli ktoś tego pragnie), ale zanim spożyjesz fizyczne pokarmy lub napoje, skieruj myśli do określonego celu i pozytywnie stwierdź, że duchowe przebudzenie zostanie zwiększone podczas prostego posiłku. Następnie, jak mądrze zaleca Horace Fletcher, ciesz się każdym kęsem; jedz i pij powoli, ale nie męcząco; następnie, jeśli jest czas i możliwość, zrelaksuj się doskonale tam, gdzie i w jakiej pozycji możesz poczuć największą swobodę. Musimy zaufać naszej podświadomości i zdecydowanie stwierdzić, że wrócimy do pracy dokładnie o wyznaczonej porze, i w najlepszych warunkach do spełnienia naszych obowiązków, a doświadczenie szybko pokaże, jak potężny jest ten sposób jako tonik na nerwy. W podobnym stanie umysłu i ciała możemy otrzymać światło, którego potrzebujemy, aby rzucić na najbardziej zawiłe problemy, które kiedykolwiek pojawiają się w związku z biznesem lub innymi pilnymi sprawami. Z niewyczerpywalnego źródła wewnątrz nas będziemy czerpać coraz więcej, a jeśli nie wszyscy z nas (jeszcze) są bardzo otwarci na bezpośrednie intuicyjne kierowanie, za pomocą powyższej metody, otwieramy nasze umysły na napływ instrukcji od życzliwych niewidocznych pomocników, których radością jest pomagać nam na drodze w górę, jak powinno zawsze być naszą radością pomagać naszym mniej rozwiniętym braciom.

źródło: „PRACTICAL SPIRITUAL DEVELOPMENT” By W. J. COLVILLE, The Occult Review,  London – August 1913