ISTNIEJE wiele odmian transferu myśli. Pomysł lub seria pomysłów jest przekazywana od jednego umysłu do drugiego w formie odpowiadającej mowie, lub w formie obrazowej podobnej do wizji; a w kontekście tematu, który teraz rozważamy, pojawienie się myślącego, przypominające jego cielesne ciało, przez które jest identyfikowany przez śniącego. Pozostaje jeszcze jedna forma telepatii, wrażenie nie pomysłu, ale osobowości. Jest to poczucie osobowości, lub, cytując frazę zmarłego sir Williama Barretta, „poczucie inności”.

Tutaj musimy na chwilę wrócić na ziemię i omówić to „poczucie inności”, jakie jest rozpoznawane w doświadczeniu podczas czuwania, aby rozważyć podobną możliwość we śnie.

Jeśli zapytasz jakąkolwiek osobę wrażliwą na wpływ myśli, dowolny odpowiedni obiekt do odbierania telepatycznych wrażeń, okaże się, że poczucie osobowości, nieznane w normalnym przebiegu rozmowy, jest intensywnie doświadczane podczas odbierania komunikatów myślowych. Zazwyczaj zaczyna się od wejścia do umysłu pomysłu, który przypomina o osobie, której myśli są blisko – charakterystyczny zapach, może kilka taktów melodii, lub konkretny kwiat, który przyciąga uwagę. Następnie pojawia się „poczucie” osobowości, które trudno opisać. Można go porównać do wpływu wielkiego aktora, ale jednocześnie jest silniejsze i jeszcze bardziej subtelne. Na chwilę „ja” staję się tą inną osobą, i rozpoznaję, kim jest, po tym samym znanym wpływie, który wydaje się promieniować z niej lub z niego, kiedy spotykamy się naprawdę i rozmawiamy ze sobą. Czasami to uczucie jest tak silne, że na chwilę staję się wyłącznie tą inną osobą. Nie ma nieświadomości; dlatego moją własną tożsamość szybko odzyskuję dzięki wiedzy, że pomysły teraz przechodzące przez mój umysł nie są moje. Incydent nie ma nic wspólnego ze mną. Ale ta szybka realizacja siebie nie jest zazwyczaj obecna podczas snu.

Podczas snu, choć sen może być żywy, zmysł krytyczny nie zawsze jest budzony. Każde uczucie jest intensyfikowane. Sen ma o wiele większy wpływ na emocje niż najbardziej zaskakujący przypadek jasnowidzenia podczas czuwania. Nie ma ochrony przed dominującym wpływem telepatycznej komunikacji. A chyba że doświadczenie podczas czuwania tych komunikatów pobudziło zainteresowanie, które ustawia strażnika na wejściu takich zjawisk do snów, sądzę, że w większości przypadków, gdy sprawa incydentalna jest szczególnie ekscytująca, tożsamość śniącego jest całkowicie tracona w tożsamości osoby, o której się śni. Jest to żywy sen, który powinien być śledzony do rzeczywistego doświadczenia innej osoby, ale jest traktowany jako dzika wyobraźnia – fałszywa, ale fałszywa tylko w ściśle osobistej interpretacji. Istnieją dowody na to, że wśród wielu snów doświadczanych przez pojedynczą osobę, telepatia jest rzadko, jeśli w ogóle, nieobecna. Może zdarzyć się raz – dwa razy; ale stały śniący nigdy nie jest bezpieczny przed wtargnięciem zewnętrznej myśli podczas snu. Powiedzmy, dla celów argumentacji, że nigdy nie było żadnych oznak transferu myśli we śnie; to nie jest gwarancją, że nie zdarzy się to w przyszłości.

Śniący musi znaleźć drogę, jak idzie, i jest wiele bocznych dróg. Z doświadczenia wiem, że zdałem sobie sprawę, że moje sny się spełniają, bo one się spełniały. Były prorocze. Trwało to przez jakiś czas, i w tych dniach, choć głęboko zainteresowany telepatią z powodu doświadczeń podczas czuwania, nigdy nie przyszło mi do głowy, że telepatia mogłaby wejść do życia we śnie. Literatura dotycząca snów nie trafiła w moje ręce. Nie byłem wtedy jeszcze na tyle zainteresowany, aby czytać i zbierać dane o snach. Książka Dr. Bousfielda, sugerująca telepatyczne sny, nie była jeszcze napisana. Prorocze widzenie (często o wyjątkowo błahej znaczącości) zajmowało całe moje zainteresowanie. Te sny były częste; prawie bez wyjątku były prawdziwe. I zaakceptowałem proroczą manifestację jako coś oczywistego, wierząc, że istnienie snu to mała droga na wzgórze, gdzie można zobaczyć za róg ziemskiego postępu.

Nadeszło przebudzenie do innych rzeczy.

Pewnego popołudnia, czytając, musiałem zasnąć.
Wydało mi się, że zostałem przeniesiony trochę dalej, dokładnie pół
mili do pierwszego piętra domu, który znałem dobrze.
Do tej pory ja sam byłem głównym i jedynym aktorem. Ze zdziwieniem
znalazłem się idąc z trudem na szczyt
schodów. Coś było nie tak. Nie mogłem chodzić prawidłowo.
To bezradność uczyniła mnie ostrożnym, kiedy zbliżałem się do lotu.

Schody prowadzące do hali, a ja wyciągnąłem rękę, z zamiarem chwycenia poręczy dla bezpieczeństwa, ale moja ręka nie działała natychmiast zgodnie z moją wolą. Po tym, co wydawało mi się nieskończonie długim czasem, ręka poruszała się powoli i w końcu udało mi się złapać poręcz. Potem rozpoczęła się długa i niebezpieczna podróż w dół.

Na tym etapie snu wydawało się zupełnie naturalne, że jestem zniedołężniały, ale kiedy byłem na półpiętrze, uderzyło mnie, że coś jest nie tak. Musiałem mieć wypadek. Byłem ranny, chory, straciłem pamięć w międzyczasie, a teraz po raz pierwszy zdałem sobie sprawę, że jestem kaleką. Spoglądając w dół, z zaskoczeniem zauważyłem, że jestem ubrany w męskie ubrania, i aby lepiej zobaczyć, z czym wydawało się być ogromnym wysiłkiem woli, jakoś odłączyłem się od tego biednego ciała i stanąłem obok. Wtedy odkryłem, że patrzę na kogoś innego, kogo rozpoznałem, a kto nadal powoli schodził po tym strasznym schodzie. Nieopisanie ulżyło mi, kiedy obudziłem się bezpieczny w domu, gorąco zainteresowany całym doświadczeniem. Była to telepatia. W tym momencie mój kuzyn, Major Monteith, faktycznie schodził po schodach. Była dokładnie godzina trzecia.

W ciągu godziny spotkaliśmy się i omówiliśmy to. Szansa na to, że sen był prawdziwy, była mało prawdopodobna. Uzgodniliśmy wcześniej, że spotkamy się w domu wspólnego przyjaciela na herbatę o czwartej trzydzieści. Jako inwalida, bardzo rzadko umawiał się na dwa spotkania w tym samym popołudniu, a z domu wyjeżdżałby dopiero za godzinę. Ale tego dnia, czując się lepiej, zdecydował się złożyć wizytę przed pójściem na przyjęcie i był, w momencie mojego snu, schodził po schodach dokładnie tak, jak potrafiłem opisać.

Był to punkt zwrotny w doświadczeniu snów. Do tego czasu znałem siebie jako świadomego widza przyszłych wydarzeń. Teraz zastanawiałem się w śnie, czy nie dzielę doświadczeń innej osoby. Przeważające zainteresowanie codziennym życiem stało się częścią doświadczenia snu.

Wszystko, oczywiście, musiało być potwierdzone przez świadectwo tej innej osoby, która była związana ze snem, i udało mi się udowodnić wiele snów jako prawdziwe, telepatyczne, które inaczej nie miałyby żadnego znaczenia. Jeden z nich był związany z przeszłym incydentem w życiu innej osoby, obcego. Dlaczego w ogóle wszedł do moich snów, nikt nie potrafił tego wytłumaczyć.

Zdarzyło się to podczas wojny, kiedy przebywałem na wsi, daleko od jakiegokolwiek niebezpieczeństwa zeppelinowych nalotów czy, właściwie, jakichkolwiek innych niepokojących dźwięków bardziej alarmujących niż alarm przeciwpożarowy. Uczestniczyłem w próbach do przedstawienia w szpitalu dla rekonwalescentów, w którym uczestniczyło kilku pacjentów. Na tych próbach nie było okazji do rozmowy, a co do rodzaju ran nie było niczego, co by świadczyło o tym, oprócz jednej czy dwóch kul, albo niektórych bandażów, które jasno wskazywały, że to stopa lub noga była ranna. Człowiek w moim śnie był, jak się wydawało, nienaruszony. Na próbach był ubrany w mundur policjanta.

W śnie rozmawiałem z tym człowiekiem. Mówił poważnie i gdy mówił, wyciągnął prawą rękę, dłoń do góry, abym mógł ją zobaczyć. Patrzyłem na nią, starając się zrozumieć jego intencje, bo to, co mówił, było niezrozumiałe. Kiedy to robiłem, obok mnie rozległ się potężny huk i ja (nie on) zostałem przewrócony z dużą siłą i obudziłem się, czując jak serce mi wali, z wszystkimi fizycznymi odczuciami nagłego strachu, jakby to naprawdę się zdarzyło.

Stwierdziliśmy, że nie było żadnego alarmu przeciwpożarowego, który mógłby zasugerować sen, a naturalnym wnioskiem było, że drzwi mogły trzasnąć i wywołać mój strach. Jednak, widząc policjanta następnego dnia, skorzystałem z okazji, aby zapytać go, gdzie został ranny. Co ciekawe, staliśmy w tej samej pozycji co w śnie. Na odpowiedź wyciągnął rękę, dłoń do góry, i powiedział mi, gdy próbowałem zobaczyć ślady rany, że była ona bardzo lekka, tak lekka, że nie miał pojęcia, że coś się stało, dopóki nie zobaczył płynącej krwi. Gdy badał ją, aby zdecydować, czy jest na tyle poważna, aby usprawiedliwić wizytę w punkcie opatrunkowym, obok niego eksplodował pocisk, przewracając go i powodując, razem z wrakami armat, złamanie ręki, które sprowadziło go z powrotem do Blighty.

Mój bombowiec został rozliczony; rana na dłoni była tylko częściowo widoczna w śnie. Ale bomba, dłoń, policjant i to nieprzyjemne uczucie przewrócenia się, wszystko miało rzeczywistą przyczynę w jego przeszłym doświadczeniu, kiedy w momencie eksplozji moja tożsamość zlała się z jego, dzieliłem jego upadek na ziemię, jakby był to mój własny. Telepatyczny sen nie zawsze zagraża tożsamości śniącego. Takie doświadczenia mogą być tak oderwane jak rozmowa tete-a-tete, tak bezosobowe jak incydenty dramatu, jakie znamy w życiu. Ale świat snów to świat myśli, w którym rządzą prawa jeszcze niezrozumiałe, a ta dziwna siła osobowości, która towarzyszy transmisji myśli, zawsze powinna być dobrze rozważana w wielu snach, które wydają się być żywe i osobiste doświadczenia.

Niektóre osoby są, oczywiście, bardziej wrażliwe na ten telepatyczny wpływ niż inne. Ale, świadomi tego faktu, możliwe jest otrząśnięcie się z tego wpływu w śnie, jak w świadomości na jawie. To jest kwestia pamięci, przeniesienia tej pamięci przez próg snu. Wtedy, o ile można to stwierdzić, tożsamość jest zachowana w snach.

powrót do części pierwszej:  ⇐

źródło: A PROBLEM OF IDENTITY IN DREAMS By MARY E. MONTEITH, PART II; The Occult Review, London january 1929