ISTNIEJĄ trzy sposoby, za pomocą których ci z niewidzialnego świata mogą się z nami komunikować poprzez pisanie. Pierwszym jest automatyczne pisanie, drugim pisanie za pomocą planchette, a trzecim pismo bezpośrednie.

Ostatnie z nich jest zdecydowanie najrzadszym zjawiskiem i zazwyczaj wymaga medium z specjalnym „darem” lub siłą magnetyczną, którą duchy są w stanie wykorzystać do wywołania fenomenu. William Eglinton, jeden z najbardziej utalentowanych i słynnych medium nowożytności, posiadał tę moc do niezwykłego stopnia. Często zdarzało się, że wiadomości z niewidzialnego świata były pisane w kilku różnych językach, całkowicie różnymi charakterami pisma, pod ścisłym nadzorem i w najbardziej rygorystycznych warunkach testowych. Stosowana wówczas metoda polegała na umieszczeniu małego kawałka kredy między dwie tabliczki, związanie i zapieczętowanie tabliczek, a następnie przytrzymanie ich pod stołem przez krótki czas. Następnie słychać było dźwięk pisania ołówkiem po tabliczkach, a potem trzy puknięcia w tabliczki, które miały oznaczać, że wiadomości zostały zakończone. Po otwarciu tabliczek zwykle okazywało się, że są one pokryte pismem, którego wcześniej tam nie było. Odwiedzający pana Eglintona przynosili swoje własne tabliczki, które były zupełnie nowe i nigdy nie były używane, i nie wypuszczali tych tabliczek z rąk aż do zakończenia eksperymentów. Ludzie rozpoznawali na tych tabliczkach charakter pisma znajomych i krewnych, o których pan Eglinton nigdy nie słyszał, więc oszustwo ze strony medium było oczywiście wykluczone. W tamtych czasach było kilka dobrych i całkowicie prawdziwych medium do tego rodzaju pisania duchowego, ale dziś nie słyszymy już zbyt wiele o pisaniu na tabliczkach, a moc ta wydaje się być w uśpieniu.

Baron Guelderstubbe w swojej książce La Realité des Esprits (wydanej w Paryżu w 1878 roku, nigdy nie przetłumaczonej na angielski) daje interesujący opis swoich eksperymentów z pismem duchowym – być może najbardziej niezwykłych przypadków „bezpośredniego pisania” w historii. Ponieważ książka jest rzadka i nieznana w Anglii, niektóre odniesienia do tych nieocenionych zapisów barona Guelderstubbe z pewnością będą interesujące. Stwierdza on, że w swoich wysiłkach, aby uzyskać niezbite dowody na istnienie innego świata i rzeczywistość istot duchowych, o których tak wiele słyszał, wpadł na pomysł, aby zobaczyć, czy te rzekome byty mogą komunikować się z nim poprzez pisanie w prywatności jego własnego domu, gdzie nie ma możliwości oszustwa lub trików. Jeżeli naprawdę istnieją takie rzeczy jak duchy, czy mogłyby napisać kilka słów bez obecności tzw. medium – jego własnymi słowami: „l’idee vint à l’auteur d’essayer si les esprits pouvaient écrire directement sans l’intermédiaire d’un medium.”

Pewnego poranka w sierpniu wziął kartkę papieru i mały kawałek ołówka, umieścił je w pudelku, które zamknął i zapieczętował, a klucz zawsze nosił przy sobie, czekając, co się stanie. Czekał dwanaście dni bez rezultatu; papier nie był nawet oznaczony, ale trzynastego dnia, gdy otworzył pudełko, był zdumiony i zachwycony, odkrywając tajemnicze znaki i litery na papierze. Włożył świeżą kartkę papieru do pudełka, zamknął je i trzymał pudełko na widoku – pod ścisłym nadzorem. Po pół godzinie otworzył go znowu i znów znalazł litery zaznaczone na papierze. Później pojawiały się słowa i zdania, mimo że pudełko nigdy nie opuszczało jego pola widzenia na chwilę.

Było to początkiem niezwykłych zjawisk w bezpośrednim pisaniu, które trwały przez kilka miesięcy. Następnie odkryto, że pisanie pojawia się nawet bez ołówka, więc umieścił sam papier w pudełku. Następnie spróbował eksperymentu polegającego na umieszczeniu papieru na stole obok siebie, zamiast go zamykać, co okazało się równie udane, gdyż tajemnicze pisanie pojawiało się na papierze bez użycia ołówka i na jego oczach. Później, to dziwne zjawisko występowało wszędzie, gdzie on się pojawiał – na zewnątrz i w różnych budynkach, i było obserwowane przez innych oprócz niego. Wśród pierwszych świadków (którzy złożyli przysięgę na autentyczność zjawisk) byli hrabia d’Ourches z Paryża, baron de Brewern, markiz du Planty, pułkownik de Kollman i Herr Ravene, snr., osobiste przyjaciół barona Guelderstubbe, ale żaden z nich nie był obecny, dopóki zjawiska nie były w pełni ustalone, a potem zaczęły się dziać inne niezwykłe rzeczy, takie jak przemieszczanie i unoszenie się mebli, przechodzenie materii przez materię i inne zjawiska dobrze znane spirytualistom, ale zachodzące w bardziej niezwykłych warunkach niż zazwyczaj. Stoły unosiły się od podłogi, kiedy nikt nie był w pobliżu, i unoszyły się w powietrzu nad głowami zdumionych widzów. Krzesła zdawały się nagle obdarzone życiem i wolą i same przemieszczały się z jednego końca wielkiego salonu do drugiego.

Autor książki „Lu Reulite des Esprits” argumentuje, że skoro duchy były w stanie oddziaływać na materialne rzeczy, takie jak stoły i krzesła, w tak wspaniały sposób, to porównywalnie łatwe byłoby stworzenie bezpośredniego pisania przez ponowne oddziaływanie na materię. Cytując jego własne słowa: „Myśl, pragnienie ducha wystarcza, aby działać bezpośrednio na materię i wywołać cudowne zjawisko bezpośredniego pisania. Tylko twórcza wola jest wystarczająca, aby działać na martwą materię”. Jak dobrze wiedzą wszyscy okultyści, duchy za pomocą myśli, woli i wyobraźni mogą formować eteryczną materię w dowolny kształt. W sprzyjających warunkach są one w pewnym stopniu zdolne oddziaływać na naszą grubszą materię; i projekcja ich myśli na kawałek papieru byłaby porównywalnie łatwa, pod warunkiem, że mogą uzyskać wymaganą „moc” lub siłę odyczną.

Podczas jednej z okazji, Baron Guelderstubbe, w obecności hrabiego d’Ourches, postanowił „sprawdzić duchy, czy są od Boga”, zgodnie z wytycznymi Św. Jana w jego pierwszym liście (1 Jana 4: 1, 2, 3), i cytując jego własne słowa, zadał pytanie swoim niewidocznym przyjaciołom: „Czy znasz tę cechę Ducha Bożego? Każdy duch, który wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, jest od Boga”.

Po dziesięciu minutach na papierze pojawił się podpis starego przyjaciela Barona, którego pismo od razu rozpoznał, a potem słowa: „Je confesse Jesus en chair”, wskazujące tą konfesją, że on i ci, którzy byli z nim, byli duchami dobra. Po tym dniu hrabia d’Ourches był świadkiem ponad czterdziestu razy zjawiska bezpośredniego pisania w swoim własnym domu, a także w domu Barona Guelderstubbe.

Zjawisko to było również obserwowane w Luwrze, w katedrze Świętego Dionizy, w kościele św. Szczepana na Górze i w innych publicznych budynkach w Paryżu. Czasem pismo pojawiało się na białych ścianach. Przypomina to incydent opisany w Księdze Daniela, o ręce, która pojawiła się i napisała na ścianie sali bankietowej w pałacu króla, w obecności króla i jego gości (Daniel 5:5).

Automatyczne pismo jest znacznie bardziej powszechną formą „pisma ducha” lub raczej komunikacji z niewidzialnym i nie jest tak wiarygodne, ponieważ często trudno stwierdzić, skąd pochodzi pismo. Może pochodzić tylko z podświadomości medium (ludzki umysł jest bardzo wspaniałą i złożoną rzeczą), a może to jest po prostu transmisja myśli od osób żyjących w ciele, przekazywane przez mózg i rękę medium, a może pochodzić od istot w niewidzialnym – zazwyczaj duchów zmarłych krewnych i przyjaciół. Jako osoba, która praktykuje automatyczne pisanie od ponad trzydziestu lat, mogę mówić z długotrwałego doświadczenia, a w wyniku starannie prowadzonych eksperymentów i dokładnych obserwacji doszedłem do wniosku, że wiele wiadomości, które otrzymałem automatycznie przez moją rękę, niewątpliwie pochodziło od istot w świecie duchowym. Miałem na to najbardziej przekonujące dowody. Wiele treści, które napisałem przez moją rękę, pochodziło, jak sądzę, z mojego podświadomego umysłu, a niektóre z umysłów żyjących ludzi – na przykład przyjaciół w oddali, którzy kiedy ich fizyczne ciało spało, byli w stanie przyjść do mnie w swoich astralnych formach i komunikować się ze mną za pomocą automatycznego pisania. Eksperymenty te mogły być prowadzone tylko późno w nocy, gdy większość ludzi śpi.

Nie mam najmniejszych wątpliwości, że dusza lub astralne ja opuszcza ciało podczas snu, i jest całkiem możliwe, że za pomocą wiary, woli i wyobraźni można przyciągnąć do siebie duszę dowolnego przyjaciela, gdy ta osoba śpi. Wielu z nas podczas snu miesza się z duchami z innego świata, a czasami zdarza się, że duch żyjącej osoby będzie uczestniczyć w seansie i mówić lub pisać przez medium. Automatyczne pisanie jest być może najprostszą metodą komunikacji z niewidocznym. Nie ma w tym procesie niczego napiętego, nienaturalnego ani upiornego. Ja na przykład po prostu biorę długopis lub ołówek i trzymam rękę gotową na kartce papieru, a robiąc siebie tak negatywnym i podatnym na odbiór jak to tylko możliwe, czekam, aż niewidzialny wpływ poruszy moją rękę i napisze. Często mentalnie zadaję pytanie, a potem cierpliwie czekam na odpowiedź.

Dzięki temu dowiedziałem się tygodnie i miesiące z góry o przyszłych wydarzeniach, których nie mogłem przewidzieć ani zgadnąć. Moja ręka często pisze do tyłu, tak że słowa można odczytać tylko w lustrze, a czasami do góry nogami. Niestety nie mogę wezwać tej mocy na rozkaz. Czasem odpowiedzi są niejasne, mylące i nieprawdziwe, a czasem zdumiewająco poprawne, dowodząc bez cienia wątpliwości, że wiadomość lub informacja, którą otrzymałem, pochodziła od jakiejś zewnętrznej inteligencji, od jakiejś istoty w niewidocznym świecie, która wiedziała o wiele więcej niż jakikolwiek człowiek mógłby wiedzieć. Podaję następujące wyjaśnienie modus operandi automatycznego pisania według innego autora na ten temat:

„Gdy duch działa bezpośrednio na rękę medium, nadaje mu impuls całkowicie niezależny od woli jego właściciela, powodując, że pisze nieprzerwanie tak długo, jak ma coś do powiedzenia i przestaje, gdy skończy. Dusza medium pod wpływem tego impulsu kieruje jego ręką, a ręka porusza ołówkiem. Umysł medium odbiera i przekazuje myśl ducha pozbawionego ciała. Dlatego jest świadomy tego, co pisze, chociaż myśli nie są jego.”

Duch podaje nieco odmienną wyjaśnienie, jak następuje: „Kiedy pragniemy dyktować spontaniczną wiadomość, działamy na mózg medium – na materiały, które tam znajdujemy; i łączymy nasze własne materiały z fluidycznymi lub magnetycznymi elementami, które czerpiemy od niego; i robimy to bez jego wiedzy o tym.”

Profesor A. Alexander, który bardzo dokładnie studiował te tematy, zauważa na temat pisania duchowego:

„Jako środka do zdobywania nadzwyczajnych informacji, bardziej ufam automatycznemu pisaniu niż snu. Wydaje się, że jest ono mniej zakłócane przez osobowość medium i lepiej chronione przed wpływem otaczających umysłów. Można powiedzieć, niekoniecznie wyimaginowane, że jaźń supraliminalna, będąc budzącą, pełni funkcję strażnika podczas operacji i zapobiega napływowi zakłócających sił.”

Automatyczne pisanie to tak naprawdę rodzaj telefonicznej komunikacji z innym światem i jeżeli „telefon” jest uszkodzony, błędy są nieuniknione. W tym przypadku telefonem jest wrażliwy mózg i napięty układ nerwowy medium, które może ulec zaburzeniu z różnych przyczyn, z których najważniejszą jest nadmierne wykorzystanie zdolności psychicznych, które powodują wyczerpanie „mocy” lub siły magnetycznej.

Poniższe wyjaśnienie, jak niektóre błędy mają miejsce, zostało podane przez ducha znanemu medium piszącemu: „Masz rację, sądząc, że twoja świadoma myśl jest ciągłym źródłem błędu. Kiedy piszę twoją ręką, twoja świadoma myśl często jest tak gorliwa, że wtrąca się i psuje moje wiadomości (nie narzekam, tylko tłumaczę). Kiedy piszę, czasami moje słowa sugerują pomysł, a ty narzucasz mi ten pomysł. Czasami, ale tylko czasami, jestem w stanie to przekazać. Mózg to tak subtelne i wspaniałe narzędzie, że nie jest łatwo dla mnie zrozumieć, a co dopiero wyjaśnić, dlaczego i jak te ingerencje mają miejsce. Kiedy pojawiają się błędy, są one spowodowane:

• Wtrąceniem twojej własnej świadomości.
• Faktem, że nieświadomy umysł nie przeżywa dokładnie tego samego życia co świadomy umysł i może przekazać jako fakt to, co jest tylko myślą.
• Wtrąceniem innych wpływów, które mogą być złośliwe i wprowadzać w błąd.”

Czasami siła komunikujących się inteligencji jest słabsza, a czasami silniejsza, dlatego komunikaty różnią się odpowiednio.

Niektóre piszące media stwierdziy, że automatyczne pisanie jest męczące i osłabiające, a także doświadczają utraty magnetyzmu i witalności, inni twierdzą, że nigdy im nie szkodzi. W moim przypadku czasem to osłabia, a czasem jest odwrotnie, jakby moc mi została dane.

Pani Underwood, słynne amerykańskie medium, w swoich eksperymentach z automatycznym pisaniem odkryła, że osiąga lepsze rezultaty, gdy jej mąż jest obecny, ale zawsze go to wyczerpuje, co pokazuje, że „moc” jest z niego czerpana.

Komunikacja z niewidocznym zawsze istniała – zarówno z dobrymi, jak i złymi mocami – i zawsze będzie prowadzona, chociaż większość ludzi może o tym nic nie wiedzieć. Biblia jest pełna zdarzeń z Duchowymi Mocami. W tamtych czasach Bóg i aniołowie byli najwyraźniej w bliskim kontakcie z ludzkością. Siły ciemności i zła były również wielką rzeczywistością. Dziś Niewidoczne Moce (Światła i Ciemności) są równie realne, jak były wtedy, i równie blisko ludzkości. Era cudów nigdy się nie skończyła i mogłaby być z nami dziś, gdybyśmy mieli wiarę i wiedzę.

źródło: SPIRIT WRITING By R. B. Span, The Occult Review, London july 1925

William Eglinton (1857–1933), znany również jako William Eglington, był brytyjskim medium spirytystycznym, które zostało ujawnione jako oszustwo.

Biografia Eglinton urodził się w Islington w Londynie. Twierdził, że jest w stanie materializować duchy podczas swoich seansów. Odkryto, że materializacje były fałszywe.

Eglinton odniósł krótkotrwały sukces jako medium, co w dużej mierze wynikało z poparcia, jakie otrzymał od Charlesa Richeta. Jednak w 1876 roku Eglinton został ujawniony jako oszust, kiedy badacz zjawisk psychicznych, Thomas Colley, złapał „ducha” znanego jako „Abdullah” i odciął kawałek jego płaszcza. Odkryto, że odcięty fragment pasował do materiału znalezionego w walizce Eglintona. Colley zerwał również brodę z ducha, co okazało się fałszywką, taką samą jak ta znaleziona w walizce Eglintona. W 1886 roku spirytysta John Stephen Farmer napisał biografię Eglintona, w której go popierał.

Eglinton zajmował się pisanie na tabliczkach jako medium, a jego głównymi krytykami byli badacze zjawisk psychicznych Eleanor Sidgwick i Richard Hodgson. W latach 1886 i 1887 seria publikacji autorstwa S. J. Davey, Hodgsona i Sidgwicka w Journal for the Society for Psychical Research ujawniła sztuczki Eglintona związane z pisanie na tabliczkach. Z powodu krytycznych artykułów, Stainton Moses i inni wybitni członkowie spirytystyczni zrezygnowali z członkostwa w SPR.

Hereward Carrington napisał, że Eglinton współpracował z Madame Blavatsky przy produkcji fałszywych listów Mahatma. Frank Podmore napisał, że „Eglinton co najmniej dwukrotnie został przyłapany na fałszywym symulowaniu zjawisk okultystycznych… Co więcej, kilku obserwatorów twierdziło, że widziało Eglintona piszącego na tabliczkach swoimi własnymi rękami”. Profesor Carvill Lewis podczas seansu z Eglintonem usłyszał, jak pisze na tabliczkach, i zaobserwował ruchy pisania. Lewis odkrył również, że Eglinton szukał odpowiedzi na pytania w słowniku.