W czterech poprzednich rozdziałach starałem się zarejestrować i sklasyfikować niektóre z najciekawszych doświadczeń, które osobiście mnie spotkały przez automatyzm, jedyną metodę, której próbowałem użyć, aby nawiązać komunikację z Nieznanym. Są to zapiski z pracy trwającej sześć lub siedem lat, która nigdy nie była intensywna i zawsze prowadzona okazjonalnie, i to z wielu powodów, jednym z nich jest to, że chociaż badania psychiczne zaoferowały mi wiele fascynujących problemów i dały mi wielu wspaniałych przyjaciół, to nie jest to moje główne zainteresowanie w życiu. W rzeczywistości, pójdę dalej i powiem, że cieszę się, iż nigdy mnie to całkowicie nie pochłonęło.

Może się to wydawać zniechęcające dla entuzjastów, ale stwierdzam to świadomie, częściowo dlatego, że wierzę, iż dla przeciętnego wrażliwca dobre wyniki można osiągnąć tylko przez dużą umiar w wydatkowaniu mocy psychicznej. Złe skutki niemal niezmiennie następują po zbyt częstych seansach. Jestem całkowicie przekonany, że w praktykowaniu jakiejkolwiek sztucznej gałęzi badania psychicznego lub w kultywowaniu mocy mediumistycznej naraża się na wielkie i nieobliczalne niebezpieczeństwa: wyczerpane medium jest praktycznie bezużyteczne do pracy eksperymentalnej i może stracić swoją moc całkowicie, oprócz poważnego pogorszenia swojego zdrowia.

Kiedy mówię o „sztucznych” gałęziach pracy psychicznej, mam na myśli pracę, która jest wykonywana przez świadome próby uzyskania wyników – seanse czy posiedzenia jakiegokolwiek rodzaju, obracanie stołem, itp. „Naturalne” medium podlega innym zasadom. Gdy ten dar pojawia się wcześnie w życiu, jego ćwiczenie nie może być uniknięte. Wyniki przychodzą do medium; to medium nie szuka ich, i prawdopodobnie w
tych przypadkach nie są one szkodliwe, i z pewnością są nieuniknione.

„Uprawiane” medium, które posiada ograniczone zdolności i które chce wzmocnić te zdolności, powinno zadowolić się ograniczeniami narzuconymi na pracę, którą może wykonywać, i nie powinno próbować wymuszać ich w żaden sposób. Nigdy nie powinno „uczestniczyć” w seansie, gdy jest chore lub zmęczone, i w najlepszej formie powinno świadomie postanowić, że ten temat nie będzie go pochłaniał.

W ten sposób można wykonać bardziej satysfakcjonującą pracę. Gdy zastanawiam się, jak nieregularne były nasze własne seanse i że nigdy nie odważyliśmy się na więcej niż dwa w tygodniu, jestem całkiem zadowolony z skromnych wyników, które osiągnęliśmy, i jestem całkowicie przekonany, że te wyniki nie zostałyby osiągnięte, gdybyśmy pracowali naszym skromnym zasobem mocy psychicznej intensywniej niż to robiliśmy.

Gdyby wszystkie kręgi były zadowolone z cierpliwej i powolnej pracy, nie były opętane przez ten jeden temat i nie oczekiwały niczego sensacyjnego, wierzę, że masa zgromadzonych w ten sposób dowodów rzuciłaby więcej światła na badanie Niewidzialnego  niż sobie zdają sprawę.

Przy tworzeniu małych kręgów należy wziąć pod uwagę wiele kwestii, główną z nich jest kombinacja naprawdę odpowiednich uczestników.

Przy tablicy ouija, gdzie dwie osoby pracują razem, niezwykle ważne jest odkrycie medium, których odpowiednie cechy wzajemnie się równoważą i wspomagają. Kontroler zwykle mówi, że potrzebuje „negatywu i pozytywu”.

„Co to dokładnie oznacza, trudno jest zrozumieć, ale obserwując wiele kombinacji przy tablicy ouija, zrozumiałem, że medium „pozytywne” odbiera wiadomość przez swój mózg i przekazuje ją do tablicy, podczas gdy negatyw posiada siłę napędową-mam na myśli to, że, najwyraźniej, jeden uczestnik zapewnia moc umysłową, a drugi siłę mięśniową.

Siła jest konieczna, a osoba, której mózg i oczy są wykorzystywane, nie wydaje się dostarczać tyle siły, co negatyw, którego zmysły są mniej przystosowane do służenia kontroli. Przy organizowaniu kręgu do automatyzmu, należy wybrać dwie osoby, które posiadają odpowiednio cechy, o których wspominam, o ile można je odkryć. Szybki, inteligentny zapisywacz powinien być trzecim elementem. Wielka staranność, dokładność i szybkość są konieczne do odczytywania tablicy ouija, i ta funkcja powinna być całkowicie zdjęta z barków uczestników.

Powinni oni być w stanie umysłu spokojnym i zrelaksowanym-w rzeczywistości, im mniej są świadomi tego, co się dzieje, tym lepiej. Dar „widzenia bez oczu” jest zdecydowanie stosunkowo rzadki. Gorliwie szukałem medium, które posiada moc pracy w zaślepce, i stwierdzam, że są one nieliczne.

W rzeczywistości spotkałem tylko cztery spośród wielu, których próbowałem, posiadających ten dar. Zazwyczaj rozpoznaję pracownika w zaślepce przez fakt, że zanim zostanie mu zasugerowane, aby zamknął oczy, robi to z własnej woli i woli siedzieć bez patrzenia na litery. Seans w zaślepce jest zazwyczaj bardzo wyczerpujący; zwłaszcza kiedy kontrola lub komunikator działa głównie przeze mnie, co niezmiennie ma miejsce, gdy mój towarzysz-seansu jest początkujący. Tutaj chciałbym odnieść się do stanu umysłu osoby uczestniczącej w eksperymentach automatycznych, ponieważ jest trudno dla osób, które same nie były uczestnikami, ocenić, jak bardzo psychiczne jest w stanie normalnym podczas praktykowania automatyzmu.

Sęk w decydowaniu, czy działa zewnętrzny wpływ, polega na ustaleniu, jak bardzo podświadome ja odgrywa rolę w tych eksperymentach. Nikt obecny nie jest w trudniejszej pozycji, aby to ocenić, niż sam automatysta. Gdy jestem przy tablicy, nie jestem świadomy, że mój stan jest inny niż normalny, ale gdybym miał odpowiedzieć, czy używam mojej ręki, aby popchnąć wskaźnik do określonych liter, byłbym całkowicie niezdolny do odpowiedzi.

Jeśli to robię, jest to działanie całkowicie podświadome z mojej strony. To, co mogę stwierdzić z pewnością, to, że po krótkim czasie wiadomości przechodzą przez mój mózg, zanim zostaną zapisane, i znowu nie jestem w stanie powiedzieć, czy są to sugestie od zewnętrznej istoty, czy nie. Jestem skłonny wierzyć, że tak jest. Czasami przychodzą zdania, które są całkowicie przeciwne temu, czego bym się spodziewał, a ponadto, kiedy najbardziej pragnę, aby wskaźnik się poruszył dla mnie, stoi nieruchomo.

Jestem absolutnie pewien, że stan uczestników jest niezwykły, gdy kontrola lub komunikator bierze posiadanie nad ramieniem. W przypadku pana X., zamyka on oczy i niechcący odwraca się od tablicy, i często, po kilku minutach, wpada w stan półtransu.

Wydaje się, że ogarniają go emocje kontrolującej go istoty podczas komunikacji; smutek, gniew itp. ogarniają go, i jeśli emocja jest intensywna, zostaje zahipnotyzowany i nie jest w stanie kontynuować seansu. Rzeczą, która jest bardzo charakterystyczna w pracy z tablicą ouija, jest posłuszeństwo i ostrożność wpływów, które mówią. Zazwyczaj jest całkiem łatwo pozbyć się nieprzyjemnej istoty; łatwo jest również wezwać jakąś konkretną osobę, chociaż mam duże zastrzeżenia do robienia tego, ponieważ wydaje się to otwierać pole na oszustwa i podszywanie się. Jeśli mówi się o niebezpiecznym lub nieprzyjemnym temacie, jest całkiem zabawne obserwować ostrożność i takt kontrolującej istoty. To raczej wskazuje na teorię podświadomości. Tylko raz w całym moim doświadczeniu zdarzyło mi się, że kontrolująca istota zrobiła naprawdę nietaktowną uwagę.

Interesującą kwestią, którą zauważyłem w automatyzmie, praktykowanym przez dwóch medium pracujących wspólnie przy tablicy ouija, jest przenoszenie siły z jednego na drugiego zgodnie z naturą kontrolera lub komunikatora.

Na przykład, w przypadku Petera i Eyena siła wydaje się pochodzić głównie ode mnie. Gdy Astor (który twierdzi, że jest jej duchowym przewodnikiem) kontroluje mocno rękę panny C, ja zdaję się nie dodawać praktycznie nic do siły, która przesuwa wskaźnik od litery do litery. W przypadku Sir Hugh Lane’a, ręka i ramię pana Lennoxa Robinsona są dosłownie chwytane i popychane tak silnie, że bardzo trudno jest odczytać komunikaty, które przez niego przechodzą. Wskaźnik został więcej niż raz wyrzucony z tablicy w gwałtowny sposób przez tego komunikatora. Ci, którzy są skłonni odrzucić to, co my, studenci zjawisk psychicznych, mamy do powiedzenia, jako głupie i nieprzekonujące,  powinni zawsze pamiętać o trudnościach, z jakimi się borykamy. Dowody na przetrwanie przedstawione publiczności to w najlepszym wypadku tylko mała część tego, co posiadamy. Ze względu na bardzo prywatny i intymny charakter większości wiadomości, które otrzymujemy, niemożliwe jest, aby naprawdę przekonująca część naszej pracy mogła być wystawiona na publiczny widok. Osobiste uczucia ciągle stają nam na drodze. Możemy być całkowicie pewni, że rozmawialiśmy z tymi, których kochaliśmy i którzy odeszli z naszego życia, a jednak pieczęć może być nałożona na nasze usta i nie śmiemy wypowiedzieć słowa, które uciszyłoby sceptyka.

Już wspomniałem, że wiadomości otrzymane z Nieznanego, o ile mam jakąkolwiek wiedzę na ich temat, są zasadniczo osobistymi wiadomościami. Kontroler, a tym bardziej komunikator, wydają się być oderwani od ziemi, z wyjątkiem sytuacji, gdy wchodzą  w „aurę” jakiegoś żyjącego człowieka. Jedynym przypadkiem, który mogę przypomnieć się, gdy wiadomość dotycząca wydarzenia publicznego dotarła bezpośrednio do mojego kręgu, była bardzo żywa i całkowicie poprawna przepowiednia dotycząca wojny bałkańskiej, która została nam przesłana przez Petera za pośrednictwem komunikatora nazywającego się „David Isaac Solomons,” podczas naszych pierwszych seansów w zaślepce,  19 października 1912 roku. Brzmiała ona następująco:

„Krew, krew wszędzie na Bliskim Wschodzie.

Wielki naród upadnie, a mały naród wzrośnie. Krew wszędzie. Wielka religia będzie w niebezpieczeństwie. Wiadomości, które zdumieją cywilizowany świat, dotrą w ciągu następnego tygodnia.”

Tydzień po tej wiadomości ogłoszono pierwsze zwycięstwo Bułgarii-Kirk Kilisse, a później Turcja upadła, a Bułgaria wzrosła.

Nie uważam wiadomości o zatonięciu Titanica za przykład informacji o wydarzeniu publicznym przez komunikatora, ponieważ wierzę, że ten przypadek był telepatyczny, a w przypadku Lusitanii zaangażowane było osobiste zainteresowanie. Przed zamknięciem tego rozdziału mam tylko kilka uwag. Jedna z nich dotyczy wartości praktycznych eksperymentów. Zachęcam każdego, kto interesuje się tym tematem, do próbowania własnych zdolności jako medium. Dopóki nie podejmie się praktycznych eksperymentów, nie można dokonać sprawiedliwej oceny tematu. Wiele doskonałych książek zostało napisanych na temat każdej gałęzi badań psychicznych, ale czytelnik tych książek, który nigdy nie był na seansie lub nie używał autoskopu, z całym szacunkiem dla niego, nie ma pojęcia, o czym mówi. Jak powiedziałem, wiele tego, co nie może być wyjaśnione publicznie, jest najbardziej przekonujące dla studenta, i dodam jeszcze, że wiele z tego, co przekonuje medium, nie może być wyjaśnione studentowi. Jeśli to możliwe, przeprowadź seans sam, zachowując niezbędne środki ostrożności; analizuj swoje uczucia i staraj się to robić z jasnym i otwartym umysłem, nie zaczynając z jakimikolwiek uprzedzeniami, religijnymi czy innymi.

Element osobisty jest naprawdę głównym elementem w sprawach psychicznych. Wiadomości otrzymywane przez autoskop są zazwyczaj osobiste. Stąd wielka trudność w przekazaniu ich w całości do publicznej analizy. Osobowość liczy się na seansach bardziej niż cokolwiek innego. Jedna nieprzyjemna osoba może zepsuć cały wieczór.

Osoba chłodna lub niesympatyczna, skrajnie sceptyczna lub pogardliwa, jest natychmiast wykrywana z drugiej strony, i może zredukować wyniki seansu do czystej bzdury.

Ponadto, uczestnik seansu, który jest choćby nieznacznie chory, opóźnia wyniki. Kontrole mówią o niczym innym, gdy to się dzieje; warunki fizyczne wydają się liczyć jeszcze bardziej niż mentalne. Co jest dziwne i zabawne dla obserwatora, to że element osobisty ma takie samo znaczenie po tej stronie jak i po tamtej. Często obserwowałem, z nieskończoną rozrywką, jak ktoś pogardliwy lub obojętny w stopniu przygnębiającym staje się zaangażowany i żywy, gdy jakiś element dotyczący jego własnej osobowości wchodzi w skład wiadomości! Coś powiedziane przez jego własnego przyjaciela, krewnego, lub, co lepsze, wizyta od jego własnego „duchowego przewodnika”, który, niezależnie od tego, jakie bzdury mówi, może go rozbudzić i ekscytować.

Faktycznie, jednym z interesów, jakie można znaleźć w pracy psychicalnej, jest to, że nie tylko odsłania osobowości kontroli i komunikatorów, ale także ludzkie osobowości. Bo nic nie wywołuje ludzkich emocji tak żywo, jak ta rozmowa z Nieznanym! Przyjemność, gniew, smutek, radość, próżność, zdrowy rozsądek, ciekawość, i zdumienie, wszystkie pojawiają się przy tablicy ouija, zarówno u uczestników, jak i obserwatorów. Mam nadzieję, że to, co powiedziałem w tym rozdziale, może służyć zamierzonemu przeze mnie celowi czyli może pomóc naprawdę poważnemu studentowi podejść do tych badań z rozsądnym i dociekliwym duchem, bez uprzedzeń, i uświadamiając sobie, że wielka cierpliwość i wytrwałość są wymagane, jeśli nawet kilka ziaren złota ma zostać znalezionych wśród gór żużla.

źródło: Mediumship and the Mental Sensations of the Medium from VOICES FROM THE VOID SIX YEARS’ EXPERIENCE IN AUTOMATIC COMMUNICATIONS BY HESTER TRAVERS SMITH, New York 1919.