Magnetyzm duszy. Czy naprawdę znamy wszystko, co kryje się za tym prostym stwierdzeniem powszechnego faktu? Niemal wszyscy ludzie przyjmują za pewnik, że są duszami; większość zapomina o tym fakcie; nieliczni go udowadniają. Co jakiś czas spotykamy ludzi, których wpływ duchowo daje życie; którzy dzięki swojej wielkiej siły przyciągania stają się dosłownie „rybakami ludzi”.
Nie musimy kwestionować źródła tego daru; odczytujemy to w ich oczach, słowach, czynach; a może przede wszystkim w nieokreślonym wpływie, który przenika ich obecność, wskazując ich jako wyjątkowych ludzi, Dzieci Duszy. Ci, o których mówię, działają dzięki sile, jaka płynie z tego, kim są. Budują się na czystych i duchowych myślach, wielkich sympatiach, pełnym oddaniu prawdzie i dobru, tak jak je widzą. Ich umysł może być ustabilizowany przez dogmaty, ale nie jest przez nieograniczony. Wyciągają święte dłonie ku światu, mając za cel życia pocieszenie jego smutków; a za cel myślenia rozwiązanie jego tajemnic. Któż może określić siłę – rzeczywistą twórczą moc – takich szerokich nawyków umysłowych? Dzięki czystej, wewnętrznej postawie ci ludzie kształtują charaktery, które przyciągają innych. Ich własnych – tutaj kryje się cały świat, bo suwerenność takich dusz nie jest do zmierzenia. Żyją na co dzień w głębi życia, czerpiąc z zasobów wewnętrznej siły, która dla zwykłego człowieka jest nieznana. Krótko mówiąc, Dzieci Duszy wyrażają geniusz świata i interpretują potrzeby świata. Ich najważniejsza cecha, jeśli tak można to nazwać, to cecha duchowego magnetyzmu. Ożywia martwe kości w dolinie konwenansów. Jego posiadacze stają się medium Słowa Życia. Wiele razy, być może, nieświadomie z nimi zderzamy się na rynku, czy w kościele, bo tylko „ich własni” mogą ich poznać, gdy przychodzą. Jednak warunek rozpoznania jest prosty.
Aby poznać Dzieci-Duszy, musimy najpierw dotknąć Duszy. To, co oni są, jest również w nas i pragnie mieć swój głos. Wszyscy możemy mówić jego językiem i nosić jego duchowy magnetyzm. Co przeszkadza? Niestety! Odpowiedź przychodzi zbyt łatwo. Ta „ziemska ciężarówka”, o której śpiewa poeta; ten „zwyczaj”, który ciąży na nas z wagą.
CIEŻKI JAK MRÓZ, GŁĘBOKI PRAWIE JAK ŻYCIE, zaciemnił prawdziwą wizję i ukrył światło daleko za ciężarem dni. Stąd wynika, że w świecie nieśmiertelnych dusz, tylko nieliczni znają siebie jako takie, tylko nieliczni świadomie wchodzą w przechowywane, potężne dziedzictwo życia. Dusza – „Obraz Ojca” – pod takimi błahymi utartymi frazami pogrzebaliśmy najpotężniejsze fakty bytu.
Takie słowa lekko spadają z ust świata, który nie widzi w nich klucza do wszystkich swoich problemów. Jednak tutaj, a nie gdzie indziej leży sekret. Naucz człowieka najpierw zdać sobie sprawę z tego, KIM jest, a szybko zrozumie, CO musi zrobić. Człowiek Duszy to nie tylko człowiek świętości; to również człowiek mocy. „Gdy Dusza mówi przez jego intelekt, jest to geniusz; gdy oddycha przez jego wolę, jest to cnota; gdy płynie przez jego uczucia, jest to miłość.” Do niego zwracają się rzeczy, które naprawdę są jego, nawet jeśli cały świat miałby im się przeciwstawiać. Życie człowieka to nic więcej ani mniej, jak wyraz celów Duszy i odpowiedź na potrzeby Duszy. Czy nie można jej zatem bezpiecznie zaufać, że spełni swoje ideały w człowieku, pod warunkiem, że te ideały nie są aktywnie przeciwdziałane? Im większy duchowy przypływ, tym szerszy zakres jego przyciągania.
Dla Duszy wszystko należy do niej. Czy jest nieracjonalne, że ten, kto nauczył się stale wzywać siły swojego wewnętrznego życia, powoli odkryje właściwe ułożenie i pokojowe porządkowanie zewnętrznej rzeczywistości? Uczy się przekazywać ten duchowy magnetyzm, który związują go z jego prawdziwym otoczeniem, stroną życia, która jest tylko jego i nikogo innego. Zaczął domagać się od Boga swoich słusznych praw jako ewoluującej istoty. A takie żądania nigdy nie zostają zignorowane. „Proście, a otrzymacie” to nie arbitralna obietnica, ale stałe prawo Wyższej Natury. Istnieje zatem pewna jakość spokoju i braku niepokoju u tych, którzy wykorzystują magnetyzm wewnętrznego człowieka. Prawidłowe rzeczy zdarzają się naturalnie tym, których serca są w porządku. W chaosie przypadkowych zdarzeń, zawsze porusza się Kształtująca Siła, na linii doskonałego piękna. Co z tego, jeśli przez lata wzór będzie niewidoczny? Najgłębsze fakty naszego życia nie zawsze pływają na powierzchni codziennej świadomości. Potrzebna jest heroiczna wiara, aby zawsze wzywać niewyczuwalne głębiny i pozwolić płytkim wodami płynąć swoim hałaśliwym kierunkiem. Dzieci-Duszy to ci, którzy ćwiczą to wewnętrzne widzenie, odnosząc się do wydarzeń życia. Ich „nogi biegną„, ale ich „umysł nie musi„. Ta uzasadniona wiara wynika z wiedzy o prawie duszy; pokój jest jej służką, a moc zawsze idzie za nią. Wystarczająco wielka, aby kontrolować cały los człowieka, jest jednak cichą, bezosobową siłą, która nie ma miejsca obok trzęsienia ziemi i burzy. Wyzwala człowieka od tyranii pracy dla siebie. Uwalnia go od bezowocnej mentalnej walki. Pokazuje mu wyraźnie pracę, której nie może wykonać; rzeczy i ludzi, którzy nie są jego; gdzie siła jest marnowana, a narzekania są daremne. Powstrzymuje niespokojny ruch aktywnych umysłów, które szukają wyrazu w życiu, ale jeszcze nie znają swojej własnej drogi. Prowadzi do Miejsca Pokoju; i choć w burzy i stresie potrzebnego etapu możemy go szukać, i szukać na próżno, w tym dniu, kiedy stanie się „naszym własnym”, znajdziemy go i „nie wyjdziemy już więcej”.
CHARLOTTE E. WOODS
źródło: THE SOUL’S MAGNETISM by Charlotte R. Woods; THE INTERNATIONAL THEOSOPHIST, A MONTHLY MAGAZINE DEVOTED TO THE FURTHERANCE OF UNIVERSAL BROTHERHOOD UNDER THK LEADERSHIP OK KATHRRINE A. TINGLEY; Vol. I. JULY 15th, 1898.