Japończycy, którzy trzymają tylko jeden piękny przedmiot w każdym pokoju, znają nagrodę za ograniczenie wrażeń zmysłowych i dają wyobraźni czas na pracę z otrzymanym wrażeniem. Ta sama nagroda wynika z użycia symboli, gdyż dla umysłu każde wrażenie jest możliwym symbolem niewyobrażonego wspaniałości.

Linijka wiersza, kawałek intarsji, może łatwo zapaść tak głęboko w substancję myśli, że może się ona zakorzenić i rosnąć, gdyż to jest znaczenie kultury. Dajemy więc naszym wrażeniom czas, aby wyrosły na drzewa, na których gałęziach pomysły, jak ptaki, mogą przysiąść i odpocząć. Kiedy starożytni używali symboli jako przedmiotów medytacji, znali nagrodę dawaną prostym wrażeniom; a ja odkryłam, że użycie symboli przywraca umysłowi zapomnianą moc koncentracji. Zmuszają nas do myślenia o danej rzeczy przez znaczny okres czasu i uniemożliwiają prowadzenie dwóch czy trzech równoczesnych toków myślowych. Pomagają nam obserwować, jak pracuje nasz umysł. Jeśli skoncentrujemy uwagę na symbolu, możemy przywołać cały ciąg wyobrażeń i pomysłów, które wyłaniają się z symbolicznego korzenia. Próbując uspokoić myśl bez użycia symbolu, zadanie staje się jeszcze trudniejsze, gdyż wtedy pojawiają się nieistotne pomysły i przewijają się w fantastycznym pantomimie przed okiem umysłu, lub pamięć obraca się wokół jakiegoś znanego tematu w bezowocnej iteracji. Jeśli skoncentrujemy uwagę kolejno na dwóch różnych symbolach, możemy porównać nasze nastroje pod wpływem różnych bodźców, gdyż symbol da bodziec do nastroju, jeśli mu na to pozwolimy. Więcej niż to, możemy eksperymentować, możemy krytykować i porównywać nasze uczucia, kiedy skoncentrujemy uwagę i wywołamy jakiekolwiek obrazy bez odniesienia do starożytnej tradycji. Lub możemy użyć tradycji i, jak starożytni, wyobrazić sobie lub przyjrzeć się symbolowi oka jastrzębia z zamiarem nawiązania kontaktu z umysłem z ostrym wzrokiem ptaka, który może patrzeć na słońce bez przerażenia. Co więcej, możemy nie tylko pragnąć widzenia, ale także rzeczywistej zdolności wyobrażania sobie, że przyjmujemy cechy obce naszej naturze.

Mówi się, że wielka większość ludzi nie potrafi używać swojej wyobraźniw myśleniu w ogóle. Nie potrafią sympatyzować ani czuć z innymi stworzeniami czy ludźmi o innym temperamencie niż własny; nie potrafią działać ani udawać, że czują to, czego nie czują; nie potrafią zobaczyć, jak inni są na tyle podobni, żeby nawet zrobić z nich karykaturę. Wielu ludzi nigdy nie potrafi opisać osoby czy wydarzenia słowami, a często nie potrafią nawet wyrazić własnych myśli.

Ci ludzie mają niejasne uczucia przyciągania czy odpychania, ale nie mają wrażenia, które mogliby dokładnie wyrazić. Są jak podstawowa substancja, zdolna do irytacji, ale niezdolna do pomysłów czy wyrażania pomysłów. Jest to częściowo spowodowane duchem nowoczesności, który wymaga zaspokojenia każdego zmysłu i przejedzenia zarówno umysłu, jak i ciała. Nie rozumieją sztuki, bo patrzą na zbyt wiele obrazów, czy religii, bo zbyt często chodzą do kościoła, czy muzyki, bo uczestniczą w zbyt wielu koncertach. Gdy zdajemy sobie sprawę, co oznacza ten stan umysłu, robimy wszystko, co możemy, żeby spróbować zdobyć moc transformacji, która jest nam najbardziej potrzebna, jeśli nasze życie ma być życiem ludzkim, a nie życiem zwierzęcia. Musimy nauczyć się czuć z innymi i ich rozumieć. Egipcjanie nazywali Pana tej dyscypliny umysłu, Kephera, Transformatora. Jego symbolem jest słońce o północy i skarabeusz. Redukując umysł do spokoju najciemniejszej godziny nocy, zapadając w stan, w którym na chwilę zapominamy o wiecznym „Ja jestem”, uczymy się rozumieć głębsze warstwy naszego „Bycia”. Mądry uczeń, który chce osiągnąć moc i zrozumienie transformacji, zbliża się do królestwa, gdzie absolutne i względne są postrzegane jako współistniejące aspekty jednego Bytu; gdzie świadomość symbolizowana przez matematyczny punkt, świadoma swojej jedności substancji ze wszystkimi innymi punktami, jest postrzegana jako ostateczny stan całego Bytu, niezależny od nastrojów i czasów. Równocześnie wszystkie egoizmy są postrzegane jako układy tej substancji, czy raczej pomysły stworzone przez pojęcie odrębności i formy. Symbole linii, powierzchni, brył i przestrzeni są trybami lub układami tych ostatecznych punktów. Symbolizują one świadomość rozciągniętą w pewnych kierunkach i wycofaną z innych. Użycie symboli jako środka skupienia umysłu i jako środka dostrzeżenia trudnych do pojęcia pomysłów jest teraz tylko poruszane, ponieważ wszyscy mistycy używali ich w ten sposób, jak zostanie to szczegółowo wskazane później. Rozważmy teraz, co musimy zastąpić symbolami.

Pewne jest, że bardzo niewielu z tego pokolenia kiedykolwiek próbowało dyscyplinować swoje myśli w jakikolwiek sposób. Czasem tu i tam ktoś zdaje sobie sprawę z głupoty swojej krążącej pamięci i dzikich wyobrażeń, a jego jedynym lekarstwem jest praca. Nieustanna praca ucisza głupotę myśli; ale ucisza też mądrość myśli. Dlaczego więc nie próbuje efektu mądrego i uporządkowanego myślenia i nie studiuje struktury swojego umysłu? Czy to dlatego, że strach staje przed nim na progu tej przygody? Strach przed odpowiedzialnością?

Większość z nas wybierze dowolną alternatywę, zamiast usiąść i myśleć, aż zobaczymy jasno jak samo słońce, że sami jesteśmy odpowiedzialni za to, kim jesteśmy. Ciężar tego strachu sprawia, że uciekamy do pracy, do przyjemności, do czegokolwiek, co zapełni nasze umysły nieistotnymi rzeczami. Człowiek zasłoni swój własny sanktuarium zasłoną i odda pokłon jakimkolwiek innym bogom; będzie uczestniczył w ceremoniach; będzie się kłaniał przed wieloma ołtarzami, ale nie będzie słuchał wewnętrznego głosu. Każdą inną odpowiedzialność zaakceptuje, ojcostwo, rządzenie ludźmi, dowodzenie w bitwie, ale nie odpowiedzialność za siebie. Albo śmieje się z życia i obwinia Boga za swoje nieszczęścia. Jak Omar mówi: O ty, który z pułapką i sidłem Usłane miałem ścieżki, którymi miałem błądzić, Za wszystkie grzechy, którymi twarz człowieka Jest zbrukana – przebacz człowiekowi i weź przebaczenie. „Dlaczego to życie nędzy zostało wymyślone?” pytamy; a ci z nas, którzy słuchali odpowiedzi, słyszą ją wyraźnie: „Ponieważ sam się znudziłeś niezmienną błogością nieskończonego Bytu i dobrowolnie się odłączyłeś, aby spektakl życia mógł przemknąć w panoramie przed twoimi oczami; byłeś tak zachwycony tymi fantazjami, że prawie zapomniałeś, skąd przyszedłeś, a droga powrotu jest trudna do znalezienia.” Gdy słyszymy tę odpowiedź, widzimy powód wielu rzeczy i już nie uważamy życia za tak godne potępienia. Wtedy szukamy źródła odpowiedzialnej przyczyny i obserwujemy jej pierwsze ruchy jako względność w czasie i przestrzeni oraz wzrost. Szukamy stabilnego punktu w Czasie i znajdujemy go Teraz; stabilnego punktu w Przestrzeni i znajdujemy go Tutaj; stabilnego punktu w wzroście i tworzeniu i znajdujemy go To. To Tutaj i Teraz istnieje wszędzie, zawsze i w każdych warunkach. Wieczny paradoks jest ukryty w tych słowach, ponieważ są zawsze inne, ale zawsze obecne, i obie te rzeczy razem. W środku zmiany trwają jako korzenie zmieniającej się formy. Korzenie Drzewa Świata, wzrost i rozkład, przeszłość i przyszłość, forma i nazwa, mogą być skoncentrowane w tych trzech punktach To, Tutaj, Teraz.

Przecież Drzewo Świata to coś wspaniałego. Dlaczego nie mamy usiąść wśród jego korzeni razem ze starożytnymi mędrcami i Śmiercią, Panem bogów? Jesteśmy z nimi jednością, a to, że zapominamy, że jesteśmy tym, co dało mu życie, wynika z tego, że jedliśmy z tego Drzewa. Gdy przyjmujemy odpowiedzialność, nadejdzie mądrość, ponieważ jest dawana jako dar mądrym. Gdy wyjdziemy z naszych złudzeń i zanurzymy się głęboko w naszych sercach w utrwalone pojęcia Czasu, Przestrzeni i Przyczyny, które są konieczne dla naszego myślenia, widzimy je, jak czyhają w swoich legowiskach, gotowe wyskoczyć na nas lub delikatnie nas ukraść i zaprowadzić nas na długie drogi, które nie mają końca, i zaczynamy rozumieć oszustów, których tak długo traktowaliśmy jako nasze ideały. Postęp jest imieniem głównego iluzjonisty, ponieważ to wąż, który kusi nas, byśmy patrzyli zawsze naprzód i dalej, zamiast obudzić się do pełnej realizacji tu i teraz.

Największe i Najwyższe są w nas teraz, jeśli tylko spojrzymy w głąb siebie i znajdziemy wielki sekret wspólnoty Bytu. Ale nie, umysł odmawia uwierzenia; potrzebuje bodźca do działania, chce więcej mieć, więcej robić, więcej być. Rozkoszuje się przypływem i odpływem zmian i pozornego postępu. Nasze medytacje nad prawdziwym Bytem mogą być wspomagane przez użycie symboli matematycznych, takich jak sześciany, tetraedy, linie, okręgi, punkty. Jak mówi Leonardo da Vinci: „Nie wierz w nic, dopóki nie sprowadzisz tego do formuły matematycznej.” A symbole matematyczne są wielkim pocieszeniem dla poszukiwacza Prawdziwego Bytu. Ale to tylko część pracy nad symbolami. Jeśli mogą one skoncentrować wyobraźnię, mogą także skoncentrować wolę, i są używane przez niektórych, którzy pragną obudzić swoje ukryte moce, aby skupić uwagę na pracy do wykonania. Najbardziej tajemniczy ze wszystkich nastrój, nastrój Wiary, rozkwita czasem, gdy jest, jakby, nawadniany codziennym przypomnieniem wyobraźni. A wyobraźnia może być wspomagana przez użycie jakiegoś poruszającego symbolu. Mądry nauczyciel czasem używa symboli, tak jak kapłan odsłania symbole religii przed swoim ludem, aby mogli otrzymać napływ entuzjazmu, który obudzi potężny nastrój wiary. Są i inne chwile, gdy symbole takie jak flaga mają ogromną wartość w przekazywaniu emocji regimentowi. Tłum jest poruszany przez paradę i widok jakiegoś przedstawienia dramatycznej dobroci, złośliwości lub heroizmu. Iluzjonista działa w ten sam sposób i używa znanych mu symboli, aby rzucić czar na małą grupę ludzi, których zamierza zwieść.

A młody chela powiedział mi, że jego mistrz nauczył go środków przeciwdziałania symbolom używanym przez żonglerów, aby nie dać się oszukać trikom, które wykonywali. To tylko kilka z zastosowań symboli. Ale chciałbym szczególnie mówić o nich jako o pomocy w zrozumieniu naszej własnej tajemnicy, i myśląc o magii, nie kojarzmy jej z głupotą obecnych czasów, ale raczej wróćmy do prawdziwego znaczenia tego słowa. Moc magiczna oznacza tylko moc nieograniczoną przez wspólne doświadczenie, tak samo jak malowanie wielkich obrazów ani pisanie wielkich książek nie jest ograniczone przez wspólne doświadczenie. Oba te rzeczy mogą być osiągnięte tylko przez dwóch lub trzech ludzi w pokoleniu.

Moc magiczna była darem dla tych, którzy pilnie zastanawiali się nad zrozumieniem. „Czym jest to upiorne istnienie, które nazywam sobą?” Jaka mistyczna Czasza jest źródłem jego bytu?

Dusza ludzka jest bardzo trudna do znalezienia, bardzo trudna nawet do zsymbolizowania, tak trudna, że większość z nas porzuciła to poszukiwanie. Ukrywa się przed nami pod fantastycznymi przebraniami. Jednemu człowiekowi wydaje się, że są to jego namiętności, innemu jego ciekawość, jeszcze innemu jego sumienie, innemu jego wiara. Dla nielicznych jest znana jako źródło wszystkich tych rzeczy; i symbolizują ją jako fontannę lub czaszę. Twórczy świat Kabaly jest symbolizowany przez czaszę. Krater, misa, kocioł są wszystkie symboliczne dla obfitości i płodności. Poszukiwanie Świętego Graala wplotło się w literaturę angielsą jego własne dzieło, własnoręcznie odcina go od mądrości i pogrąża w niewiedzy.

Stąd są dwie czary, święta czara mądrości i profanowana czara głupoty, i w tej kwestii gnostycy i vedantyści są zgodni.

Według Hermesa Trismegistosa czara lub monada to czara jedności.

Inicjowany zanurzał swoje ciało w czarze umysłu. Chrzest to symboliczne zanurzenie całej natury w umyśle napełnionym fontanną. W stanie spełnienia zwanym Pleromą umysł i ciało są zjednoczone w subtelizowanym ciele, a niebo i ziemia są w nim zmieszane. Najwcześniejsze słowa odnoszące się do sakramentalnej uczty chleba i wina znajdują się na ścianach Piramidy Unasa w Sakarze, datowanej na około 3700 r. p.n.e. Dziećmi słońca byli Shu i Tefnut, boskie bliźnięta chłopiec i dziewczyna. On symbolizowany był białym chlebem pszennym, a ona napojem z czerwonego jęczmienia. Jej imię oznacza zenit nieba, skąd Eliksir Życia spływał na ziemię jak z odwróconej miski w południe. Jego imię oznaczało światło świtu, i stoi trzymając w górze ręce jako rozdzielający światło i ciemność. Jak zobaczymy niebawem pod inną symboliczną formułą, on jest Czynicielem, ona Okiem Światła lub Widzącą, a te dwa razem są elementami krzyża.

Na razie jednak musimy trzymać się naszego poszukiwania czary. Następnym miejscem, w którym ją znajdujemy, są stare karty do gry zwane tarotem. Są to karty wróżebne i różnią się nieco od nowoczesnych kart do gry. Cztery kolory to różdżki, kielichy, miecze i pentakle, zastępujące karo, kier, pik i trefl. Mieli mniej więcej te same symbole wśród starożytnych Irlandczyków, którzy nazywali je włócznią, kociołkiem, mieczem i kamieniem. Symbolizują one ogień, wodę, powietrze i ziemię; a także energię, miłość, intelekt i ciało fizyczne. Były one kojarzone z Tetragramatonem kabalistów i światami archetypu, stworzenia, formacji i materii. Dochodzimy więc do pomysłu na Ewę i stworzenie symbolizowane przez kielichy czy kier karcianych serc. Dopiero rok czy dwa temu związek między kolorami kielichów i serc pojawił się w wizji jasnowidza, który wyobrażał sobie, że jego świadomość wchodzi do symbolicznej komnaty w regionie serca i znajduje tam pałac z kolumnami z porfiru i lampami w kształcie węży z klejnotami świecącymi w ich głowach oraz mężczyznę trzymającego kielich w prawej ręce.

W vedantyjskiej księdze zwaną Yoga Vasishta Laghu stany poszukiwacza są podzielone na siedem stopni, a w przedostatnim dusza jest porównywana do wody w naczyniu unoszącego się na oceanie, ale chronionego przed zamieszeniem burz i fal. Święty mężczyzna na tym stopniu stworzył świątynię dla swojej duszy, zamknięte miejsce, w którym może rozmawiać ze swoim Istnieniem. W końcowym etapie medytacji to naczynie jest rozbite, a dusza, która odnalazła swoją prawdziwą naturę w kielichu świętego pokoju, musi pamiętać prawdę, gdy zostanie wyrzucona bez schronienia w ocean zmieniającego się życia. W tej symbolice kielich służy jako środek do celu, bo w stanie spokojnej medytacji cisza jest pełna ekstazy. Jest to kielich eliksiru, który wzmacnia zmęczoną duszę w jej pielgrzymce. Jak mityczne umocnione miasto złota, jest schronieniem przed zgiełkiem zmiany i zepsucia. Ale najwyższa przygoda musi być podjęta prędzej czy później, i dusza musi postanowić zawsze pamiętać, czy czyni dobro czy zło, czy widzi piękno czy brzydotę, że jej nieśmiertelność zależy od jej jedności z mistrzem iluzji, a nie z niewolnikiem iluzji. Innymi słowy, jej nieśmiertelność zależy od zdolności zrozumienia własnej nieśmiertelnej substancji. Jej substancja jest wieczna, ale nie zawsze zdaje sobie sprawę ze swojego własnego Istnienia, ponieważ jest zbyt świadoma swoich własnych cech.

Już powiedziałem, że możliwe jest zdyscyplinowanie umysłu poprzez użycie symboli jako ogniska dla wyobraźni. Rozważmy metodę tego rodzaju.

Pobożny uczeń wybrał, powiedzmy, symbol Świętego Graala. Wśród swoich skarbów znajduje starożytny kryształowy kielich i umieszcza go w kapliczce. Tutaj, gdy świat jest w pokoju, być może o wczesnych godzinach przed świtem, zapala lampkę, pali jakieś słodko pachnące olejki i powoli kołysze swoim kadzidłem. Pierwszy stopień pracy polega na zebraniu błądzących myśli i skierowaniu całej siły intelektu na symbol jego medytacji; drugi stopień jest osiągnięty, gdy jego ciało staje się niechętne do ruchu; wkrótce potem poczucie spokoju przenika cały umysł i ciało. Później, umysł osiąga czwarty stopień i upaja się życiem zgromadzonym w nim. To, jakby uspokojenie przepływu myśli przekształciło wino w ogień palącego ducha, napełniając kielich ofiary.

Piąty stopień to absolutne wyciszenie wszystkich myśli i obrazów, a symbol zostaje zapomniany w wielkich przestrzeniach bezkształtnej ekstazy. Szósty jest stopniem pozbawienia; terror i udręka towarzyszą pielgrzymowi, gdy przechodzi do wyższych stopni świadomości. Pycha to brama, która zamyka go przed nimi; duma z własnych sił i osiągnięć i ograniczenia. Istotą indywidualności jest bowiem pycha; a pragnienie zachowania cech wyróżniających jest pycha. Stąd szósty stopień jest stopniem drżenia i strachu. Może minąć wiele lat i wieków, zanim uda się przejść przez tę bramę, ale nagle się otwiera, i wpływ szerszej świadomości staje się zrozumiały. Jest to siódmy stopień. Kielich jest napełniony Eliksirem Oświecenia, a on widzi Święty Graal. Człowiek, który osiągnął ten etap, staje się odtąd istotą oświeconą i stopniowo zbiera owoce oświecenia w swoim codziennym życiu.

Po osiągnięciu siódmego stopnia trzeba przejść przez wielką zasłonę, zanim można zrozumieć prawdziwe tajemnice Trójcy w Jedności. Ale na długo przed tym człowiek analizował Trójcę w swoim własnym sercu, i nauczył się patrzeć na swoją substancję jak na ocean, a na swój umysł jako na fale, które go przemierzają. Kielich nauczył go zrozumieć, że na ostatnim stopniu każda cząstka jest podobna do wszystkich innych, a różnorodność fal jest relacją między cząstkami względem siebie. Poczucie relacji lub zarodek intelektualnego porównania to Wielka Matka Zrozumienia. Jej symbolem jest Gołąb, niosący wiadomości tam i z powrotem, posłaniec, który rządzi ruchami intelektualnymi i definiuje relację między jedną częścią a drugą. Początkiem intelektu jest zdefiniowanie relacji między częściami całości. Gdy dwoistość stała się możliwa, trójjedność stała się nieunikniona. Gdy dwa postrzegają siebie nawzajem, porównanie i relacja pojawiają się jako trzecie.

Ostatnie trzy stopnie medytacji są splątane z niewypowiedzianie ulotnymi pomysłami ostatecznej jedności. W ósmym stopniu dusza wtapia się w boską trójjedność, korzeń intelektu, i łączy się z kontemplowanym symbolem; sama staje się Graalem lub pojemnikiem Boskiego Zrozumienia; nazywa się to stopniem ekstazy. Dziewiąty stopień uniesienia nazywa się Boskimi Zaślubinami, ponieważ dusza postrzega swoją własną absolutną naturę; kielich znika, a odseparowana natura przechodzi w zjednoczoną naturę, pozostawiając duszę w prostym, absolutnym stanie, który nie postrzega różnic; jest to dziesiąty stopień. Kielich i ogień miłości, który go stopił, znikają. Dusza dziewica, oczyszczona z wszelkich skaz, jest koronowana. Ta koronacja Dziewicy jest nazywana przez niektórych Boskim Małżeństwem, ponieważ odtąd dusza nie może zapomnieć o naturze swojego ostatecznego stanu.

Po powrocie z medytacji, w której te dziesięć stopni zostało pokonane, dusza najpierw doświadcza uniesienia, potem ekstazy, zanim wróci do normalnej świadomości. Następnie staje się świadoma szeroko rozciągniętej świadomości, w której wszystko stworzone i nie-stworzone ma swój udział. Z bólem wraca do stanu indywidualnego i przechodzi przez stopnie pokoju, upojenia i spokoju, a potem ponownie staje się świadoma swojego ciała i okoliczności swojego życia, pokornie zamykając kapliczkę, która zawiera symbol jej błogości i wychodzi na świat, w którym żyjemy.

W tym przykładzie starannie porównałem mistyczną teologię Kościoła katolickiego i kabałistyczne stopnie dziesięciu Sefirotów,

i myślę, że obie te doktryny zostały oparte na doświadczeniach zdrowych psychicznie i uznanych mistyków. Książka Scaramellego przedstawia ten proces w znacznie większym szczególe, a Kościół Rzymski udzielił jej swojego sankcjonowania. Istnieją inne metody wykorzystania symboli do wywarcia wrażenia na naszych zmysłach. Na przykład krucyfiks wykonany z owalnego środka i ramion w kształcie krzyża maltańskiego, ale z jednym przedłużonym jak

w nowoczesnym krucyfiksie, pojawia się w rzeźbach na ścianach Piramidy w Sakarze, datowanej na około 4000 r. p.n.e. Jest używany jako determinant dla słowa Nedz, które jest tłumaczone na grecki Soter, czyli zbawca. Późniejsza forma tego hieroglifu to pionowy słup z zakręconymi sznurami tworzącymi belkę krzyżową. Egiptolodzy tłumaczą to jako „mściciel”, i odnosi się to do syna, który pomści lub ocali swojego ojca od zagłady. Horus jest wielkim typem tego dzieła, i ratuje swojego ojca Ozyrysa od Seta, jego złego brata, który zabił go i rozrzucił jego kończyny po całej ziemi egipskiej. Ten krucyfiks był używany tylko we wczesnych czasach w tym kontekście, więc ciekawe jest, że pojawił się ponownie trzy tysiące lat później jako emblemat tej samej idei odkupienia w symbolice Kościoła Chrześcijańskiego. Nauczyciele ludzkości, którzy rozumieli wartość skojarzenia idei, zwykle dodawali do symbolu, którego zamierzali użyć, opowieść o jakimś popularnym micie, tak że widok symbolu   budził pamięć mitu,  a później wokół tego samego symbolu konstruowany jest hieratyczny alegoryzm i przekazywany jako tajne znaczenie wtajemniczonym.

Prawdą jest, że nakazanie zachowania tajemnicy jest jednym z najskuteczniejszych sposobów wbicia czegoś w pamięć, a naturalny umysł rozkoszuje się analogią i będzie się nią bawił jako fascynującą rozrywkę. Daje mu to fałszywe poczucie zrozumienia nieskończoności; ale bardzo często stanowi to ograniczenie dla prawdziwego rozwoju wyobraźni. Kapłaństwo, które stara się wpleść ludowe opowieści w rytuał religii, zyskuje wielką umiejętność tworzenia analogii i używa emblematów idei, które utkało w dyskretny i uporządkowany wzór, aby obudzić emocje i pobudzić drzemiące moce uczniów i wrażliwców podlegających dyscyplinie swoich kolegiów.

Kalwaria lub Krzyż Łaciński i Koło, Krzyż Grecki i Koło. Egipska Aunk

Wczesny krzyż był symbolem zwycięskiego Homsa. Walczył z Setem, okrutnym bratem Ozyrysa, pięknego. Set w jakiś sposób reprezentował aktywność i generację, a Homs wzrok wiedzącego. Wynik walki był taki, że obaj bogowie zostali okaleczeni, ponieważ Homsowi nie było już możliwe widzenie, ani Setowi generowanie. Ślepy Homs jednak został ogłoszony zwycięzcą, a jego wzrok przywrócony. Egipcjanie studiowali sztukę panowania nad sobą, a pierwszym i najbliższym wrogiem samokontroli jest kłębiący się umysł, który rzuca strumień obrazów przed wizją. Musi być on zneutralizowany przez wiedzącego, który zdecydowanie zamyka oczy na wizje wszelkiego rodzaju, a wtedy Ozyrys nagradza go, instruując go w tajemnicy jego własnego wyzwolenia.

Inna forma krzyża, zwana Aunk, lub symbolem Życia, znajduje się wśród znaków ceramiki pierwszej dynastii i może pochodzić z hipotetycznej ery Ozyrysa, pięć lub sześć tysięcy lat przed Chrystusem.

Najstarsza forma Aunk to głowa mężczyzny z rozpostartymi ramionami; *Królewskie Grobowce Pierwszej Dynastii, według Flindersa Petrie.

Ramiona rozpostarte; ale ręce są podniesione po obu stronach twarzy, w postawie, jaką Mojżesz przyjął, gdy pragnął, aby dzieci Izraela pokonały swoich wrogów w bitwie. To ciekawe, że te uniesione ramiona reprezentują również aktywną część duszy, czyli Ka, w symbolicznym systemie Egiptu. Symbol głowy reprezentuje Homsa – lub Hru, jak jego imię było zapisywane w Egipcie – a pionowy filar to Dad, czyli symbol Ozyrysa. Nazywa się go kręgosłupem Ozyrysa i kojarzy się z praktykami medytacji nad drobnym centralnym kanałem w rdzeniu kręgowym.

Możemy zanalizować symbol życia jako postać ludzką, łączącą trzy elementy reprezentowane przez Homsa, Ozyrysa i Seta. Głowa to Homs, ramiona to Set, a ciało to Ozyrys.

Ciało jest symbolem idei Logosu, lub Imienia, słowa Dad, a w tekstach Piramid znajdujemy je zapisane w całości. Jest tożsame ze słowem oznaczającym „mówienie”, „mowa” lub „Logos”. Czasem nazywa się je Wieżą Płomienia lub Wieżą Hutniczą Seta-Hora. Mowa, czy Ozyrys, zjednoczone z aktywną mocą generowania Seta i wglądem Homsa, są elementami egipskiego krzyża czy symbolu Życia.

Te trzy można rozwijać przez trening. Generacja staje się mocą, gdy ona i jej odpowiednik, wyobraźnia, są ziluminowane w tajemnicy wiary, ponieważ wtedy zachodzi transsubstancjacja ciała. Unosi się ono w wielkiej fali i burzy wszystkie zamknięte bramy, łamiąc ramy umysłu, tak że człowiek staje się kimś więcej niż tylko człowiekiem. Potem żadne ludzkie prawo nie może mierzyć jego dobra i zła, ponieważ nie należy ono do świata ludzi. Ta wspaniała i niebezpieczna moc wiary jest jednym z sekretów, które zawsze były strzeżone, ale niektórzy z naszych geniuszy osiągnęli ją, a niektórzy z naszych szaleńców zostali nią zdruzgotani. Skąd pochodzi, czy dokąd zmierza, nie można powiedzieć. Mowa, w ten sam sposób, staje się mocą, gdy jest zainspirowana i oddycha pięknem jako atmosferą dla zmysłów; bo słowo Unnoufer, tytuł Ozyrysa, oznacza „piękne istnienie”; i jest symbolem całego piękna, a entuzjazm dionizyjski był entuzjazmem dla wina Ozyrysa, ducha piękna. Piękno jest najbardziej aktywne, gdy jest wtronizowane w naturze i budzi intuicję oraz miłość, która pokrywa mnóstwo grzechów. Wreszcie wzrok, jako Horus, jest symbolem mądrości, wiecznego strażnika, i pod starożytnymi symbolami bogów Seta, Ozyrysa i Homsa dostrzegamy cały symbol Życia, który zawiera trzy drogi wielkich: wyobraźnię i sztuki i dzieła; piękno i cechy doskonałości; wgląd, mądrość i filozofię.

Krzyż i koło przekazano nam w różnych związkach. Wyobraźmy sobie, że koło oznacza wgląd i mądrość, pionowy słup Piękne Istnienie, a belka krzyżowa oznacza stworzenie. Następnie zinterpretujmy postęp, jaki symbolizuje zmiana od koła górującego nad krzyżem w kształcie litery T, przez koło w centrum krzyża kalwaryjskiego, aż po grecki krzyż otoczony kołem. W pierwszym przypadku głowa, jako koło, symbolizuje koło umysłu krążące wśród zmysłów; w drugim przypadku koło umysłu jest skoncentrowane w okolicy serca, a ideał Pięknego Istnienia sięga w górę do głowy; belka krzyżowa również wywodzi się z serca. Widzimy w tej zmianie rytuał duchowego postępu, w którym ramy umysłu są łamane, a intuicja, wgląd i wyobraźnia wypełniają pragnienie instrukcji słowami i doświadczeniem, przez wizję i przez dzieła generacji. Dionizos odwiedza człowieka, gdy przejdzie przez rytuały telestyczne i zjednoczy nastroje swojej duszy. Potem, gdy symbol zmienia się na równoramienny krzyż wewnątrz koła, człowiek poznaje jedność światów, a koło mądrości otacza równoramienny krzyż piękna i wyobraźni. W centrum ziemi, która jest mistycznym omfalosem, człowiek zjednoczył się z naturą i wpleł siebie w sieć jej różnorodnych istnień. Znalazł symbol kamienia mędrca i urzeczywistnił jego moc w swojej własnej osobie.

W tych zmieniających się krzyżach musimy zauważyć, że generująca moc wyobraźni, symbolizowana przez belkę krzyżową, przechodzi z miejsca głowy do serca, a ostatecznie do mistycznego omfalosa; podczas gdy koło mądrości przechodzi od głowy do serca, a ostatecznie na zewnątrz, aż otacza całość; a Piękne Istnienie pozostaje niezmienione pośrodku. Tak więc Ozyrys, będący doskonały w sobie, pozostaje taki sam, znosząc migracje dwóch boskich wojowników, Seta i Horusa. A Set, który zbuntował się przeciwko niemu i ukrył go przed światem w burzach generatywnego nadmiaru, jest zredukowany przez wiarę i oddanie, czyli drogę serca, do Istnienia, czyli drogę środka, punktu równowagi. Horus, poprzez wymianę mądrości i wyobraźni, na pewien czas jest oślepiony przez walkę, ale potem odnosi doskonałe zwycięstwo i staje się granicą pełni boskiego życia.

Hierofanci starożytnych tajemnic, jak już wcześniej powiedziałem, zachwycali się tymi analogiami oraz prostszymi analogiami pinów i przypadkowych podobieństw, które często wydają się nam całkowicie bezsensowne, chyba że jesteśmy gotowi przyjąć symbol do naszych serc i medytować nad nim, aż wyrośnie on w drzewo życia.

source: THE MAGIC OF A SYMBOL. By Florence Farr, The Occult Review, february 1908.