Część 1

Każda ludzka dusza ma przy sobie geniusza lub daimona, tak jak Sokrates; ducha służebnego, jak u apostołów; lub anioła, jak u Jezusa. Wszystkie te określenia to tylko różne nazwy tej samej rzeczy. Mój geniusz mówi, że nie przepada za terminem „anioł”, ponieważ jest on źle interpretowany. On preferuje chrześcijańską nomenklaturę i chce być nazywany „ministrem”, ponieważ ich zadaniem jest prowadzenie, napominanie i oświecanie. Mój geniusz wygląda jak Dante i zawsze jest ubrany na czerwono. Trzyma w ręce kaktus, który mówi, że jest moim emblematem. (Mówiąc o Dante, widzę, że Beatrice reprezentuje duszę. Jest dla niego tym, kim kobieta powinna być dla mężczyzny.) On mówi mi, że najlepszą bronią przeciwko astralom jest modlitwa. Modlitwa to intensywne skierowanie woli i pragnienia ku Najwyższemu; niezmienny zamiar poznawania tylko i wyłącznie Najwyższego. Tak długo jak

London, November 1880. Spoken in trance.

Mojżesz podnosił ręce ku niebu, Izraelici triumfowali. Gdy je opuścił, triumfowali Amalekici. Genii to nie duchy wojownicze i nie mogą zapobiegać złu. Mieli prawo służyć Jezusowi dopiero po Jego wyczerpaniu w walce z niższymi duchami. Tylko ci są atakowani przez te duchy, którzy są wartymi atakowania.

Mam Ci powiedzieć, że geniusz nigdy nie „kontroluje” swojego klienta, nie pozwala duszy opuścić ciała, by umożliwić wejście innego ducha. Osoba kontrolowana przez astral lub elementala, przeciwnie, nie mówi we własnym imieniu, ale w imieniu kontrolującego ducha; i gesty, ekspresja, intonacja i ton głosu zmieniają się w zależności od dominującego ducha. Osoba prorokująca zawsze mówi w pierwszej osobie, mówiąc „Tak mówi Pan” albo „Tak mówi ktoś inny”, nigdy nie w swoim imieniu. To jeden ze znaków różnicy, aby odróżnić różne rodzaje duchów.

Inny znak, mówi, który pozwala odróżnić obce duchy od swojego geniusza, polega na tym, że geniusz nigdy nie jest nieobecny. O ile umysł jest w stanie dostrzegać, zawsze jest obecny. Inne duchy potrzebują ustalonych czasów spotkań i ustaleń na określone godziny, ponieważ mogą być gdzie indziej w danym momencie. Te duchy nie mają pojęcia o Bogach. Ich imiona są przed nimi tajemnicą, a jeśli je słyszały, są dla nich tylko imionami. Nie są w stanie pojąć ani…

wyobrazić sobie cokolwiek poza atmosferą swojego własnego kręgu. Prawda jest taka, że mówią o Bogu, ale bez zrozumienia znaczenia tego słowa.

Im bardziej negatywny umysł jednostki, tym łatwiej i chętniej przyjmuje on te duchy.
A przeciwnie, im bardziej pozytywna i zdecydowana wola jednostki, tym bardziej jest ona otwarta na komunikację boską. Polecenie zawsze brzmi: „Pracować to modlić się”; „Prosić to otrzymać”; „Stukać to otworzyć drzwi”. „Często mówiłem”, mówi mój geniusz, „Myśl samodzielnie. Kiedy myślisz wewnętrznie, modlisz się intensywnie i wyobrażasz sobie centralnie, wtedy rozmawiasz z Bogiem.”

On wie, mówi, o naszej najbliższej przyszłości, ale nie chce mówić. Wszystko, co powie, to: „Bądź pewien, że są kłopoty. Żaden człowiek nie dotarł do Ziemi Obiecanej bez przejścia przez pustynię”. Znowu pokazuje mi kaktus i mówi: „Nie martw się próbami wejścia w stan jasności. Za krótki czas nie będzie w ogóle konieczności zapadania w senność”. Mówi mi, że dziś wieczorem przypomnę sobie dużą część tego, co zostało powiedziane, a następnym razem więcej, i tak dalej, aż moje myśli staną się zupełnie jasne w tej kwestii. To słabość i niedoskonałość, gdy umysł nie zatrzymuje tego, co zostało powiedziane. Nocą, gdy mój mózg jest wolny od zakłóceń, dokładniej przypominam sobie wszystko, co widziałem i słyszałem. I on mówi, że zawsze powinno być tak, bo moje miejsce nie jest zajmowane przez żadną inną istotę. Żaden inny duch nie wkracza, by mnie wywłaszczyć. Ale to ja sam widzę, słyszę i mówię – moje duchowe ja, to znaczy.

Geniusz jest związany ze swoim podopiecznym więzem duchowej substancji.

Utrzymujące się złe życie osłabia tę więź, a po kilku wcieleniach – nawet do „siedemdziesięciokrotnie siedem” – spędzonych w ten sposób, geniusz jest uwolniony, a dusza definitywnie stracona. To nie izolowane przestępstwo, takie jak morderstwo, cudzołóstwo czy kazirodztwo, ani nawet ich powtarzanie, które przerywa tę więź; ale ciągły stan serca, w którym wola jednostki jest w stałym oporze wobec Boskiej Woli. Jest to bowiem stan, w którym skrucha jest niemożliwa.

Najbardziej korzystny warunek dla zbawienia i szybkiego wyzwolenia z kolejnych wcieleń to postawa chętnej posłuszeństwa – wolności i poddania się. Głównym celem jest wyzwolenie się od ciała – od mocy i potrzeby ciała. Aby lepiej zrozumieć przemarsz Ducha, trzeba zrozumieć, że Życie można przedstawić jako trójkąt, na którego wierzchołku jest Bóg. Oba boki tego trójkąta tworzą dwie strugi, jedna płynąca na zewnątrz, druga ku górze. Podstawą może być materialny płaszczyzna. Tak więc od Boga pochodzą bogowie. Od bogów pochodzi cała hierarchia niebios, z różnymi porządkami od najwyższego do najniższego. Najniższym porządkiem są geniusze czy anioły stróże. Opierają się one na płaszczyźnie materialnej, ale nie wchodzą w nią. Drugi bok trójkąta to kontynuacja podstawy. Początkowe formy podstawy trójkąta to najniższe wyrazy życia. Są to pierwsze wyrazy wcielenia i strumienia, który, w przeciwieństwie do pierwszego, płynie do wewnątrz i ku górze. Bok trójkąta reprezentowany przez ten strumień kulminuje w Chrystusie i wpływa w czysty duch, którym jest Bóg. Są więc duchy, które z natury nigdy nie były i nigdy nie mogą być wcielone. A są inne, które osiągają doskonałość poprzez wcielenie. Zobaczysz więc, że geniusze i astrale nie mają ze sobą nic wspólnego.

Przestrzeń zawarta w trójkącie, oddzielająca z jednej strony wierzchołek od podstawy, a z drugiej strony dwie przeciwległe strony, to przestrzeń zajmowana przez płyn planetarny. Są tylko dwie wieczne generacje – ta niebiańskich, które zaczynają się od Ducha i są „poczęte”; oraz stworzone istoty, które gromadzą ciało na zewnątrz. Astrale są między nimi. Są jak płaszczyzny, które nie mogą skupić Boskiego Ducha, ponieważ ich promienie są odbijane we wszystkich kierunkach i nie zbiegają się w jednym punkcie centralnym. Nie mogą znać Boga. Nie są mikrokosmosem. Tylko człowiek z stworzonych istot jest mikrokosmosem, a jest nim dlatego, że Boski Duch, nukleolus, koniecznie zawiera w sobie potencjał całej celestiańskiej komórki. W Bogu są zawarte wszystkie bogowie; nukleolus w doskonałej stworzonej komórce jest zatem wielokrotny. Każdy człowiek jest planetą, mającą słońce, księżyc i gwiazdy. Geniusz człowieka to jego satelita. Człowiek jest planetą. Bóg – Bóg człowieka – to jego słońce, a księżyc tej planety to Izyda, jego inicjator, czyli geniusz. Geniusz został stworzony, aby służyć człowiekowi i dawać mu światło. Ale światło, które daje, pochodzi od Boga, a nie od niego samego. Nie jest planetą, ale księżycem, a jego funkcją jest oświetlanie ciemnych miejsc swojej planety. Dzień i noc mikrokosmosu, człowieka, to jego stany pozytywne i pasywne, czyli projektywne i refleksyjne. W stanie projektywnym aktywnie szukamy na zewnątrz; dążymy i chcemy z siłą; utrzymujemy aktywną komunię z Bogiem na zewnątrz. W stanie refleksyjnym patrzymy do wewnątrz, rozmawiamy z własnym sercem; wciągamy się i koncentrujemy dyskretnie i wewnętrznie. Podczas tego stanu „Księżyc” oświetla nasz ukryty pokój swoją pochodnią i pokazuje nam samych siebie w naszym wewnętrznym zakątku. Kim lub czym więc jest ten księżyc? Jest częścią nas samych i obraca się razem z nami. To nasze niebiańskie powinowactwo, o którym mówi się: „Ich anioły zawsze patrzą na twarz Mojego Ojca”. Każda ludzka dusza ma niebiańskie powinowactwo, które jest częścią jego systemu i typem jego natury duchowej. To anielskie odpowiednik jest więzem jedności między człowiekiem a Bogiem; i to dzięki jego duchowej naturze ten anioł jest do niego przywiązany. Istoty początkowe nie mają niebiańskiego powinowactwa; ale od chwili, gdy dusza się ożywia, nawiązany jest sznur jedności. To dzięki temu, że człowiek jest planetą, ma księżyc. Gdyby nie był czterokrotny, jak planeta, nie mógłby mieć jednego. Ludzie początkowi nie są czterokrotni. Nie mają Ducha. Geniusz jest księżycem dla planety człowieka, odbijającemu mu słońce, czyli Boga, w nim. Bo boski Duch, który ożywia i uwiecznia człowieka, jest Bogiem człowieka, słońcem, które go oświeca. I to jest to słońce, a nie zewnętrzny i planetarny człowiek, który jego geniusz, jako satelita, odbija mu. Tak przywiązany do planety, geniusz jest dopełnieniem człowieka; a jego „płeć” jest zawsze odwrotna do płci planety. A ponieważ odbija, nie planetę, ale słońce, nie człowieka (jak astrale), ale Boga, jego światło zawsze można ufać. Geniusz dobrze zna tylko rzeczy związane z osobą, której służy. W sprawie innych rzeczy ma tylko opinie. Relacja ducha służebnego do jego klienta jest bardzo dobrze przedstawiona przez katolickiego spowiednika wobec jego penitenta. Jest zobowiązany zachować wobec każdego penitenta głęboką tajemnicę w odniesieniu do spraw innych dusz. Gdyby tak nie było, nie byłoby porządku i żaden sekret nie byłby bezpieczny. Geniusz każdej osoby zna o innej osobie tylko tyle, ile geniusz tej osoby postanowi ujawnić.

Część 2

Istnieją dwa rodzaje pamięci: pamięć organizmu oraz pamięć duszy. Pierwszą posiada każda istota. Drugą, którą można uzyskać poprzez Odzyskanie, posiada w pełni zregenerowany człowiek. Bowiem Boski Duch człowieka nie jest

Londyn: 28 maja 1881. Otrzymano podczas snu.

jedno z jego duszą aż do momentu regeneracji, która stanowi intymną unię nazywaną mistycznie „ślubem hierofanty”.

Gdy ma miejsce to zjednoczenie, nie ma już potrzeby inicjatora; wtedy rola geniusza się kończy. Ponieważ, jako księżyc, Izyda lub „Matka” planety człowieka, geniusz odbija dla duszy Boskiego Ducha, z którym ona jeszcze nie jest w pełni zjednoczona. Wszystko ma swój porządek. Dlatego, jak z planetami, tak jest z mikrokosmosem. Ci, którzy są najbliżej Bóstwa, nie potrzebują księżyca. Ale dopóki mają noc – to znaczy, dopóki jakaś część duszy pozostaje nieoświetlona, a jej pamięć lub percepcja są niejasne – tak długo lusterko anioła kontynuuje odbijanie słońca dla duszy. Bowiem pamięć duszy jest odzyskiwana przez trzykrotne działanie – duszy, księżyca i słońca. Geniusz nie jest duchem informującym. Nic nie może powiedzieć duszy. Wszystko, co ona otrzymuje, jest już w niej. Ale w ciemnościach nocy pozostawałoby to niewykryte, gdyby nie pochodnia anioła, który rozświetla. „Tak,” mówi anioł-geniusz do swojego podopiecznego, „Ja oświecam cię, ale nie instruuję. Ostrzegam cię, ale nie walczę. Towarzyszę, ale nie prowadzę. Twój skarb jest w tobie! Moje światło pokazuje, gdzie się znajduje.” Gdy regeneracja jest w pełni osiągnięta, Boski Duch sam instruuje hierofantę. „Bo bramy jego miasta nigdy nie będą zamknięte; nie będzie tam nocy; nocy już nie będzie. I nie będą potrzebowali światła lampy, ponieważ Pan Bóg ich oświeci.” Prorok to człowiek oświecony przez swojego anioła. Chrystus to człowiek zespolony z Duchem. I wraca z czystej miłości, aby odkupić, nie musząc już więcej wracać do ciała dla siebie. Dlatego mówi się, że zstępuje z nieba. Bo osiągnął i jest medium dla Najwyższego. Chrzci Duchem Świętym i samym Boskim Ogniem. Jest zawsze „w niebie”. I że wstępuje, to dlatego, że Duch go podnosi, ten sam Duch, który zstępuje na niego. „A że zstępuje, to dlatego, że najpierw wstąpił ponad wszystkie sfery do najwyższej obecności. Bo ten, który wstępuje, wstępuje, bo wcześniej zstąpił do niższych części ziemi. Ten, który zstąpił, to ten sam, który wstępuje ponad wszystkie niebiosa, aby wypełnić wszystko.” Taki ktoś wraca więc z wyższego świata; już nie należy do domeny Dionizosa. Ale przychodzi od „słońca” samego, lub z jakiejś sfery bliżej słońca niż nasza; przechodząc od najniższego ku górze. A co z samym geniuszem? Zapytałem. Czy jest smutny, gdy jego podopieczny osiąga doskonałość i nie potrzebuje go więcej? A on odpowiedział: „Ten, który ma pannę młodą, to pan młody. A ten, który stoi obok, bardzo się radował z powodu głosu pana młodego.” Wracam więc do mojego źródła, bo moja misja się zakończyła, a nadeszła moja szabat. I jestem jedno z dwojgiem.

Tutaj wprowadził mnie do wielkiej komnaty, w której zobaczyłem cztery woły leżące zabite na ołtarzach, oraz kilka osób stojących dookoła w akcie adoracji. W górze, w oparach unoszących się od ducha krwi, były mgliste, kolosalne postacie, niedoścignięte od pasa w górę, przypominające Bogów. Powiedział: „To są Astrale. I tak będzie aż do końca świata”.

Po tej lekcji na temat upadku religii poprzez materializację duchowej doktryny ofiary, kontynuował:

Geniusz więc pozostaje ze swoim podopiecznym, ponieważ człowiek jest czteropłaszczyznowy. Zwierzę nie ma geniusza. Chrystus także nie ma. Najpierw wszystko jest ukrytym światłem. To jest jedność. A ta jedność staje się dwoistością; ciało i ciało astralne. Te dwa stają się trzema; w ciele astralnym rodzi się rozumna dusza. Ta rozumna dusza to prawdziwa Osoba. Od tego momentu ta osobowość jest indywidualnym istnieniem, jak roślina czy zwierzę. Te trzy stają się czterema; to znaczy człowiekiem. I czwartym jest Nous, nie jeszcze jeden z duszą, ale rzucający na nią cień, przekazując światło jakby przez szkło, czyli przez inicjatora. Ale gdy cztery stają się trzema – to znaczy, gdy zachodzi „małżeństwo”, i dusza i duch są nierozerwalnie zjednoczone – nie ma już potrzeby ani migracji, ani geniusza. Bo Nous stał się jeden z duszą, a nić związku rozpuszcza się. A potem trzy stają się dwoma przy rozpuszczeniu ciała; i znowu, te dwa stają się jednym, to znaczy Chrystus-duch-dusza. Boski Duch i geniusz nie są więc rozpatrywane ani jako różne, ani jako tożsame. Geniusz to płomień, i jest niebieski; to znaczy, jest duchem, i jest jednym z Boskim; bo jego światło to boskie światło. Jest jak szkło, jak nić, jak więź między duszą a jej boską częścią. Jest czystą atmosferą, przez którą przechodzi boski promień, torując sobie drogę w medium astralnym.

Na niebiańskiej płaszczyźnie wszystko jest osobiste. Dlatego więź między duszą a duchem jest osobą. Ale gdy człowiek „rodzi się na nowo”, nie potrzebuje już więzi, która łączy go z jego boskim źródłem. Geniusz, czyli płomień, wraca więc do tego źródła; a to będąc zjednoczonym z duszą, geniusz również staje się jednym z obu. Bo geniusz to boskie światło w sensie, że jest tylko podzielonym językiem, nie mając izolującego pojazdu. Ale barwa tego płomienia różni się w zależności od niebiańskiej atmosfery danej duszy. Boskie światło jest białe, będąc siedmioma w jednym. Ale geniusz jest płomieniem tylko jednego koloru. I ten kolor bierze od duszy, i tym promieniem przekazuje jej światło Nous, jej boskiego małżonka. Anielscy geniusze mają wszystkie barwy wszystkich kolorów.

Mówiłem, że na niebiańskiej płaszczyźnie wszystko jest osobiste, ale na astralnej są odbicia. Geniusz jest osobą, ponieważ jest niebiański, i z duszy-ducha, czyli substancjalnej natury. Ale astrale są płynnej natury, nie mając osobistej części. Na niebiańskiej płaszczyźnie duch i substancja są jednym, dualnym w jedności; i tak są wszyscy niebiańscy. Ale na płaszczyźnie astralnej nie mają indywidualnej i boskiej części. Są tylko protoplazmatyczne, bez jądra ani nukleolusu.

Głos geniusza to głos Boga; bo Bóg mówi przez niego jak człowiek przez róg trąby. Nie możesz go czcić, bo jest narzędziem Boga, twoim sługą. Ale musisz mu być posłuszny, bo nie ma własnego głosu, ale pokazuje ci wolę Ducha.

źródło: Concerning the genius or daimon,   „CLOTHED WITH THE SUN”BEING THE BOOK OF THE ILLUMINATIONS OF ANNA (BONUS) KINGSFORD, New York 1889.