Dion Fortune, która założyła Towarzystwo Wewnętrznego Światła, zmarła w styczniu 1946 roku. Jej życie było poświęcone odrodzeniu Mistycznej Tradycji Zachodu, a kiedy umarła, pozostawiła po sobie solidnie ugruntowany system nauczania i szkołę inicjacji opartą na jej obszernej wiedzy o wielu systemach, zarówno starożytnych, jak i nowoczesnych. Wśród różnych papierów, które po sobie zostawiła, znajduje się następujące stwierdzenie, które podaje się tutaj, ponieważ definiuje to, jak postrzegała „okultyzm”: „Okultyzm nie jest bezpiecznymi wodami dla niedoświadczonych do pływania, a ruch okultystyczny ma więcej, niż swój sprawiedliwy udział, łajdaków i głupców, nawet z najlepszymi intencjami na świecie samooszukiwanie jest boleśnie łatwe.

Wieki prześladowań na Zachodzie rozbiły jego organizację i zniszczyły jego literaturę. Cudem jest, że Tradycja w ogóle istnieje – nie to, że nie jest lepsza niż jest. Nie trzymam się tandetnych pretensji organizacji o doniosłych tytułach – zwłaszcza gdy oferują podniesienie twojej świadomości do płaszczyzny astralnej za jedną gwineę i do płaszczyzny duchowej za dziesięć gwinei, niezależnie od jakichkolwiek osobistych kwalifikacji, które możesz posiadać lub nie dla doświadczenia. Komercjalizacja „sztuk okultystycznych”, takich jak wróżbiarstwo w każdej postaci i formie, oraz sprzedaż talizmanów, szczęśliwych świnek i innych okultystycznych galanterii, traktuję z pogardą i obrzydzeniem. Te rzeczy nie mają nic wspólnego z okultyzmem, jak jest znany inicjowanemu, który zobowiązuje się w swojej przysiędze inicjacyjnej nie wykorzystywać sztuk okultystycznych dla zysku. Inicjowany, jak rozumiem to słowo, to ktoś, kto przeszedł rytualną inicjację do okultystycznego Zakonu, posiada pewną kluczową wiedzę, która jedynie czyni system okultystyczny zrozumiałym, i jest w psychicznym lub intuicyjnym kontakcie z aspektem okultyzmu, który nie znajduje się w ogóle na płaszczyźnie fizycznej i jest różnie nazywany „Świątynią nie zbudowaną rękoma„, „Kolegium Iluminatów” i „Wielką Białą Lożą„. Całe jej życie wyrażała otwarte pogardę dla szarlatanerii i pompatycznych twierdzeń, oraz szczere pragnienie pomocy wszystkim, którzy są poważni w poszukiwaniu prawdy. Społeczeństwo, które założyła, kontynuuje w tych kierunkach.

W dokumentach, do których się odniosłem, „Dion Fortune” opisuje swoje pierwsze spotkanie z okultyzmem. Pracowała w Medico-Psychological Clinic na Brunswick Square, instytucji (obecnie nieistniejącej) zajmującej się leczeniem funkcjonalnych zaburzeń nerwowych za pomocą psychoanalizy. Była wczesnym uczniem Freuda, ale później odrzuciła jego system na rzecz systemu Junga, którym darzyła wielki szacunek. Twierdziła, że Freud, a raczej jego system w praktyce, zawierał wiele wartości, ale nie był tak wszechstronny, jak wówczas sądzono, i znalazła w szkole Jungowskiej wiele z nauczania tajemnego oraz bardziej zdrowe i zrównoważone spojrzenie.

Podczas swoich wizyt na Brunswick Square pewnego dnia zjadła lunch w towarzystwie studentów Towarzystwa Teozoficznego, które wtedy przeżywało swoje złote lata. Była bardzo przyciągnięta przez niektóre z jego nauk i jego przedstawicieli, chociaż równie bardzo odpychały ją inne. Dzieła Madame Blavatsky były przez nią bardzo cenione, ale nie znalazła tego, czego szukała, w wschodnim zacięciu Towarzystwa Teozoficznego i była bardzo przeciwna stosowaniu wschodnich metod szkolenia w warunkach zachodnich.

Później została inicjatorką Zakonu Złotego Brzasku i opuściła Główną Świątynię na rzecz oddziału utworzonego pod inną nazwą. Ostatecznie zrezygnowała z tego i założyła Towarzystwo Wewnętrznego Światła, czerpiąc swoją władzę i kontakty bezpośrednio z Wewnętrznych Planów i Hierarchii. Te kontakty i władza, rozwijane i rozszerzane, przeszły od niej do jej następców, jak to ma miejsce w sukcesji w należycie założonych bractwach.

Podaję bardzo zwięzły zarys bardziej jawnej życiorysu wielkiej inicjatorki, która od daty swoich pierwszych niezależnych kontaktów z Wewnętrzną Hierarchią, nawiązanych w Glastonbury w 1926 roku, do dnia swojej śmierci, nieustannie dążyła do odkrycia rzeczywistości stojącej za pozorami. W swoich różnych książkach, artykułach i pismach ogólnie dała wiele szczegółów swojego życia, i ci, którzy są zainteresowani, nie będą mieli trudności z uzupełnieniem rozdziałów, których nagłówki krótko nakreśliłem.

Było nieuniknione, że odważna i otwarta kobieta nadepnęła na liczne odciski w trakcie życia poświęconego pracy nad zdrowym rozumieniem wielkiej drogi życia i istotnych prawd stojących za tym, co, kiedy zaczynała swoją karierę, było w dużej mierze tandetnym i bombastycznym ekranem pozorów. Jej przedmowa do Mistycznej Kabały i odniesienia w niej oraz w innych jej pracach nie pozostawiają wątpliwości co do jej punktu widzenia, ani co do wrogości niektórych interesów, które uszkodziła, ujawniając publicznie to, co słusznie i sprawiedliwie powinno być ogólnie znane.

Praktyka i szkolenie ezoteryczne słusznie są utrzymywane w sekrecie i przekazywane tylko tym, którzy są uznawani za godnych ich otrzymania, gdyż w przeciwnym razie mogą wyrządzić szkody; ale wyższa filozofia i metafizyka Starożytnej Mądrości (która jest również Współczesną Mądrością) powinny być dostępne dla wszystkich; i rzeczywiście, pomoc w uczynieniu ich dostępnymi jest przywilejem i poświęconym zadaniem – a nie zadaniem dla prostaków, jakkolwiek dobrze intencjonowanych.

STRAŻNIK
Towarzystwo Wewnętrznego Światła

źródło: DION FORTUNE a Biographical Note from THE OCCULT OBSERVER A Quarterly Journal, no. 1, 1949.