Otrzymawszy wiele pytań dotyczących historii przemienienia Jezusa i towarzyszących mu okoliczności, a w szczególności będąc proszonym o zastosowanie jej nauk do współczesnego życia, przedstawiamy poniżej nasze poglądy na ten niezmiernie interesujący temat.

Ponieważ temat ten na to pozwalał, zawarliśmy w tym przemówieniu odpowiedzi na kilka pytań dotyczących właściwego zarządzania opornymi dziećmi i przestępcami wobec prawa cywilnego. W siódmym rozdziale Ewangelii według św. Mateusza znajdujemy historię przemienienia opisaną w skrócie następująco: Jezus zabiera Piotra, Jakuba i Jana na wysoką górę i przed nimi się przemienia. Jego twarz świeci jak słońce, a jego szaty wydają się białe jak światło. Mojżesz i Eliasz pojawiają się uczniom rozmawiając z Jezusem. Piotr pyta Jezusa, czy nie można by postawić na tej wspaniałej wysokości trzech namiotów, jeden dla Jezusa, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza, ale zanim skończy mówić, jasny obłok ich zasłania, a z obłoku dobiega głos: „To jest mój ukochany Syn, w którym mam upodobanie, słuchajcie go”. Gdy uczniowie słyszą ten głos, padają na twarz, ogarnięci wielkim strachem. Jezus nakazuje im wstać i nie bać się. Po dotknięciu ich i podniesieniu oczu przez nich, dwóch gości już nie jest widocznych, są sami z Jezusem, który mówi im, że czas na ujawnienie wizji jeszcze nie nadszedł, ale zapewnia ich, że po jego zmartwychwstaniu nadejdzie czas na publiczne świadectwo ich niezwykłych doświadczeń na górze. Tej narracji towarzyszy opis cudownego uzdrowienia człowieka dręczonego lunatykiem, co daje okazję do kazania o potrzebie wiary wielkości ziarnka gorczycy (temat o kluczowym znaczeniu dla wszystkich duchowych uczniów), a następnie praktyczne rozważania o płaceniu daniny, co wydaje się otwierać przed pilnym i bystrym medytującym wiele ważnych nauk na temat właściwych relacji między wiarą w Boga, czcią dla Najwyższego, uznanie jedynego panowania boskiej prawdy w kwestiach przekonań i honorowym wypełnianiu naszych obowiązków w zewnętrznym państwie. Przenieśmy się myślami na miejsce tej wizji. Istotnie znaczące jest wspomnienie o tym, że miało to miejsce na wysokiej górze, co nieustannie pojawia się w Pismach w związku z stanami duchowego uniesienia, moralnego i intelektualnego oświecenia oraz zwycięstwa nad wrogami. Ponad trzy tysiące lat temu, według Pentateuchu, Mojżesz otrzymał Dziesięć Przykazań od Jehowy, na kamiennych tablicach, na szczycie arabskiej góry, podczas gdy tłum u jej podstawy był otulony gęstą ciemnością. Ich oczy były tak słabe, że po tym, jak Mojżesz zszedł z góry pośród nich, nie mogli patrzeć na jego twarz, dopóki nie zakrył jej welonem. Jak uderzające jest podobieństwo między uwielbioną twarzą Mojżesza w czasie dawania prawa Hebrajczykom na pustyni, a przemienioną twarzą Jezusa, gdy Mojżesz pojawił się ponownie na szczycie góry w Azji Mniejszej.

Odpowiednik góry nie jest trudny do odnalezienia. Rejony górskie są szczególnie zdrowe. W tych miejscach jest znacznie mniej chorób i znacznie mniej wczesnych zgonów niż w nisko położonych dolinach. Miasmatyczne emisje nie docierają na te wysokie wysokości. W Indiach, podczas sezonu letniego, gdy klimat we wszystkich miastach jest tak duszny dla Europejczyków, że ledwo mogą go znieść, region górski wokół jest zdrowy i orzeźwiający. Prawie nigdy zachodni podróżnik na daleki Wschód nie cierpi z powodu klimatu, jeśli może znaleźć schronienie w górach podczas najgorętszej części roku.

W Europie, gdy miasta na włoskiej nizinie pogrążają się w letnim słońcu, turyści alpejscy spotykają orzeźwiające powietrze, które wieje do nich z ośnieżonych szczytów, których gronostaje nigdy się nie topią, chociaż palące promienie letniego słońca przypalają na śmierć każdy kwiat i źdźbło trawy w nisko położonych rejonach. Powietrze jest zawsze czyste na wysokościach górskich, bez względu na formę śmiertelnej choroby, która może szaleć w dolinach. Fakt ten jest tak powszechnie uznawany, że lekarze na całym świecie przepisują górskie powietrze jako skuteczne antidotum na uważane za nieuleczalne schorzenia, podczas gdy pacjent pozostaje na niższych wysokościach.

W religijnej myśli świata znajdujemy, że świętość górskich wysokości jest szczególnie wyraźną cechą. Świątynie były prawie zawsze budowane na wysokich terenach, a wśród starożytnych powszechnym przekonaniem było, że bóstwa mieszkały na górach, a zwłaszcza wśród Żydów w dawnych czasach odczuwano, że Bóg mógł walczyć za nich na szczytach gór, a nigdzie indziej. Jedną z interpretacji imienia Jehowa (Jahwe), podawaną przez niektóre źródła, jest „Bóg Gór„, bóstwo, które zawsze czuło się dobrze na wysokich szerokościach, ale zupełnie nie na niższych terenach.

Dziecinna jak ta definicja Najwyższego Bytu byłaby, gdyby zawierała w niej jakiekolwiek odniesienie do Nieskończoności, tak dokładnie zgadza się z powszechnymi wierzeniami starożytnych ludów, że jest to tylko jeden z wielu przykładów dowodzących, że Izraelici dzielili wspólną wiarę z wielką masą ludzkości, chociaż w pewnych okresach historii świata niewątpliwie byli strażnikami szczególnie czystego i szlachetnego monoteizmu, podczas gdy żydowski wpływ na całym świecie hojnie przyczyniał się do rozwoju moralności, nauki, filozofii i sztuki.

Ale aby odrzucić bardziej zewnętrzne znaczenia biblijnych gór, dajmy od razu miejsce duchowej interpretacji, która tak cienko jest ukryta w dosłownym opisie, który zakrywa, ale nie ukrywa jej majestatycznych cech, że każde dziecko o przeciętnej inteligencji nie musi błądzić, ucząc się lekcji, jakie takie narracje jak opowieść o przemienieniu przynoszą. Góra jako wyniosła wysokość, na którą nikt nie może się wspiąć bez wysiłku, która po zdobyciu zapewnia dominujący widok na otaczającą scenerię niewidoczną w dolinie, na której często pada deszcz, podczas gdy na szczycie jest czysto, na której chmury często wiszą, zasłaniając jej szczyty i  całkowicie ukrywając niebiańską panoramę, na którą możemy patrzeć z jej wierzchołka, góra właściwie reprezentuje stan umysłu, osiągnięty wyłącznie przez gorliwy i często pracowity wysiłek, stan umysłowy ponad wątpliwościami, strachami, zmartwieniami i irytacjami codziennego istnienia, stan, który po osiągnięciu pozwala temu, który go osiągnął, patrzeć na duchowe chwały nierozpoznawalne przez innych niż ci, którzy wspięli się na skaliste szczyty, z których wież można oglądać pochód niebios, a nie kurz ziemi; na górskich wysokościach jesteśmy tak daleko ponad hałasem, walką i zgiełkiem zwykłych spraw, że wydaje się, że mieszkamy w bajkowym regionie, w zaczarowanym państwie, gdzie muzyka nie z tej ziemi i widoki nieznane dla śmiertelnej obserwacji urzekają nasze  oczy i uszy widokiem wiecznych królestw. Wieczne wzgórza! Jakie to jest wzniosłe wyrażenie. Jak spokojne, silne i zadowolone wydają się góry! Jak zdają się uśmiechać, w połowie z pogardą, w połowie z litością do małych nerwowych przedsięwzięć wciąż zmieniających się miasteczek i wsi u ich podnóża.

Nie jest to głupie spekulacje, które skłaniają wielu do zastanowienia się, czy Bóg nie jest bliżej nas na górach niż w dolinach. On nie jest bliżej nas, ale jesteśmy bardziej skłonni być świadomie bliżej Niego. Ogrom samotności zbliża nas do naszych wewnętrznych ja, a poprzez najwyższe w nas możemy się zbliżyć do najwyższego w wszechświecie. Górskie samotności są często tak strasznie przytłaczające dla zewnętrznego umysłu, że mózg wirował, rozum chwiał się, a niesamowitość następowała. Słyszeliśmy o wielu mężczyznach, niektórzy z nich byli zaledwie młodzieńcami, którzy stali się maniakami przez pilnowanie  owiec samemu na górskich szczytach. Takie doświadczenia były często przywoływane w starożytnych pracach na temat okultyzmu, gdzie mówiono o rytuałach inicjacyjnych, niosących ze sobą największe niebezpieczeństwo i cierpienie dla słabych i wahańców, podczas gdy silni, wytrwali i odważni nowicjusze stawali się silniejsi i bardziej uzdolnieni z każdym doświadczeniem, które napotkali, aż w końcu wznosili się ponad każdy strach i triumfowali nad zmysłami i ich pokusami.

Może być stosowne tutaj krótko odnieść się do artykułu opublikowanego jakiś czas temu w „Two Worlds”, angielskiej gazecie spirytystycznej, redagowanej przez Mrs. E. H. Britten. Artykuł nosi tytuł „Praktyczny Okultyzm„, a jego autora opisano jako „Kogoś, Kto Wie„. Ten artykuł został skopiowany przez Dr. J. R. Buchanana w styczniowym numerze 1888 roku jego „Journal of Man„, z komentarzem redakcyjnym, który jest w ogólnym ujęciu bardzo rozsądny, ponieważ dotyczy on przekonania, że żaden rodzaj okultystycznej dyscypliny, która dyskwalifikuje kogoś do wykonywania regularnie wyznaczonych obowiązków życiowych, nie może być bardziej błogosławieństwem niż przeszkodą w postępie ludzkości.

To jest właśnie punkt, który chcemy podkreślić, i który wymaga szczególnego nacisku w tym konkretnym czasie, kiedy nauki okultystyczne są badane, lub przynajmniej przyglądane się im przez najbardziej inteligentne osoby wszędzie, podczas gdy, jak można się spodziewać, jest wielu ludzi, którzy chcieliby zasłonić słońce, bo są zbyt ślepi, by docenić jego blask. Ezoterycznie rozpatrując, Nowy Testament dokładnie zgadza się z hinduskimi Vedami i każdym innym czystym i starożytnym Pismem, mającym na celu zachowanie zwięzłego zapisu duchowego odkrycia na ziemi w dokładnym języku dokładnej i niezmiennej korespondencji. Ostatnia publikacja „Bhagavad Gita czy Pieśń Pana” w nowej formie, przez Mohiniego M. Chatterji, z obszernymi przypisami i odniesieniami do chrześcijańskich Pism, dostarczyła kolejnego dowodu na uderzające podobieństwo jednej formy nauczania inspirowanej do innej.

Wszyscy inspirowani pisarze wskazują tylko jeden sposób zdobycia wiedzy o prawdzie, tak aby uczynić ją praktyczną we wszystkich relacjach istnienia, a mianowicie poprzez wstąpienie, innymi słowy, udanie się na górę wyższej, która jest wewnętrzną naturą, by tam odkryć perłę o wielkiej wartości, która leży pogrzebana w głębinach duchowego bytu człowieka, tak aby po znalezieniu tej perły móc ją przenieść do wszystkich rodziny i transakcji biznesowych życia, aż w końcu pojawi się nowa ziemia lub zewnętrzny stan sprawiedliwości i czystości, jak również nowe niebo lub wyższa i głębsza wewnętrzna realizacja rzeczy boskich. Aby zwrócić szczególną uwagę na szczegóły opowieści, którą teraz szczególnie rozważamy, zauważmy trzech uczniów towarzyszących Jezusowi na górę. Znajdujemy tych trzech idących z nim, gdziekolwiek się udawał. Jan był najbardziej ukochanym i bliskim ze wszystkich, ale Piotr, Jakub i Jan byli jego stałymi naśladowcami i bezpośrednimi asystentami. Sugerują nam oni trzy reprezentatywne rodzaje ludzkich zdolności, które wszyscy rozpoznajemy: moralne, intelektualne i fizyczne, podczas gdy Jezus reprezentuje nieśmiertelną duszę. Wszystkie nasze zdolności muszą wstąpić na szczyt góry, czyli, innymi słowy, cała nasza natura, klasyfikowana jak może być w trzech głównych podziałach, musi być używana do odkrywania, rozpowszechniania i stosowania duchowej wiedzy do zróżnicowanych potrzeb naszej wspólnej ludzkości.

Każdy potrzebuje czasu na wspinaczkę górską i miejsca, które może być dla niego świętą górą, o ile zewnętrzna izolacja od zgiełku świata może to zapewnić. Gdy pyta się, dlaczego mówi się, że mieszkańcy Wschodu osiągają duchowe wyżyny łatwiej niż członkowie gwarnych społeczności świata zachodniego, odpowiedź jest zawsze taka sama. Hindusi odpowiadają: „Żyjemy bliżej duszy wszechświata niż wy; mniej przejmujemy się pieniędzmi, rangą i modą; poświęcamy mniej czasu i myśli na sprawy zewnętrzne niż wy i, w konsekwencji, otrzymujemy naszą nagrodę; szukamy duchowego pokarmu i go dostajemy; wy szukacie kamienia światowych honorów i wyróżnień i je otrzymujecie; zgodnie z waszymi pragnieniami, tak są odpowiedzi na wasze modlitwy, bo każde pragnienie i wysiłek to modlitwa, i jak się modlicie, tak otrzymujecie odpowiedź, niezależnie do kogo się modlicie czy o co prosicie.”

Wielkim pytaniem dla współczesnych moralistów, tak, i również dla fizjologów, jest relacja zewnętrznego dążenia do zdrowia i czystości. Dla niektórych może to brzmieć jak oklepany truizm, że niszczycie swoje narodowe zdrowie i podważacie bardzo fundamenty przyszłej wielkości, ale ta prawda musi być głoszona jakby głosem trąby dającej alarm, w uszach wszystkich głów rodzin i publicznych nauczycieli w całym kraju. Moralności nie można skutecznie uczyć młodzieży, dopóki rodzice i nauczyciele dają przykład oddawania czci mamonie. Niewidoczne, zwykle nierozpoznawane wpływy otaczające kształtujący się umysł są tym, co kształtuje charakter znacznie skuteczniej niż jakakolwiek rutynowa nauka. W czystej, zdrowej, pobudzającej atmosferze umysłowej jest wszystko. Moralne powietrze, które dziecko nieświadomie wdycha, kształtuje jego sposób myślenia i charakter, a nie akademickie ćwiczenia, które często są bolesnym i niechcianym obciążeniem dla zdolności intelektualnych.

Jeśli, jak przepowiada Dr Buchanan, psychometria ma być świtem nowej cywilizacji, psychometria, co dosłownie oznacza mierzenie duszy, inny termin dla percepcji psychicznej, musi być wykorzystywana do śledzenia skutków niewidocznych wpływów na troistą konstytucję człowieka. Często pojawia się pytanie o edukację osób wrażliwych. Jeśli są one przeładowane wiedzą akademicką, lepiej by było, aby w ogóle nie były, bo im mniej są obciążone pedantycznymi technikaliami, tym wolniejsze i słodsze będą ich inspiracje. Ale czy ktoś może wątpić, że można coś bardzo praktycznego osiągnąć w kierunku pomocy w rozwijaniu psychicznych mocy i percepcji naturalnie?

W „Dwóch Światach” dyskutowane są „Szkoły dla Proroków„. Pani Britten i wielu jej inteligentnych korespondentów gorąco opowiadają się za podjęciem praktycznych działań w celu pomocy wrażliwym osobom w rozwijaniu i wykorzystywaniu ich mocy w najlepszych możliwych warunkach. Mówiąc za siebie, nie jesteśmy zbyt przychylni instytucjom ufundowanym i związanym dla takiego celu, ponieważ zarządcy i dyrektorzy są zbyt często dogmatyczni i nietolerancyjni. Mogą oni mieć doskonałe zdolności finansowe i wykonawcze w świecie biznesu, ale dary duchowe nie są na rynku, by były licytowane dla najwyższego oferenta. Nie można zakupić daru ducha za pieniądze. Dlatego jeśli założone zostaną kolegia dla wrażliwych, istnieje niebezpieczeństwo, że wpadnąc w ręce dogmatyków, staną się one niczym lepszym niż zakładami magnetycznymi, w których wszystkie podmioty byłyby połączone niewidzialnymi drutami myśli z pewnym scentralizowanym i kontrolującym mocą, nie tyle duchową, co materialną. Ewangeliczna opowieść o przemienieniu nie musi być traktowana jako dosłowny fakt historyczny, jeśli ktoś nie chce jej tak traktować, ponieważ jej duchowe znaczenie jest uniwersalne. Ewangeliści mówią nam o pewnych metodach przyjętych i pewnych celach osiągniętych. Możemy więc powiedzieć, w pewnym sensie, że rzucone jest wyzwanie światu; niech kto chce, podniesie rękawice. Jezus, postać centralna, jest zewnętrznie kimkolwiek wypełnia stanowisko wielkiego i zaawansowanego nauczyciela; ezoterycznie, jest on duchową naturą w całej ludzkości. Wielki Nauczyciel gromadzi tych ze swoich uczniów, którzy są przygotowani do przyjęcia wyższej lekcji w boskiej prawdzie na szczycie góry, i tam jest przemieniony przed nimi. Z dala od zgiełku i gwaru hałaśliwego, najemniczego, spornego świata stawiają twarzą w twarz z najwznioślejszymi aspektami prawdy, jakie świat kiedykolwiek był świadkiem; Mojżesz i Eliasz ukazują się im. Jeśli to dosłowna historia, to otrzymują oni na tej wysokiej wysokości, w czystym, orzeźwiającym powietrzu, dowód ludzkiej nieśmiertelności, którego nigdy by nie otrzymali na niskich wyżynach lub w dolinach. Jeśli duch opowieści jest jedynie brany pod uwagę, to kim jest Mojżesz, jeśli nie ucieleśnieniem prawa, a kim jest Eliasz, jeśli nie proroctwem uosobionym? Spójrzmy na Mojżesza w świetle prawa przez chwilę, a potem na Eliasza w świetle proroctwa. Lekceważący krytycy mogą z pogardą odrzucać biblijne opowieści, ponieważ ukryty skarb musi być wykopany z kopalni, a oni nie mają ani chęci, ani zdolności, by go wydobyć; ale dla studenta życiowych tajemnic, dla pełnego szacunku badacza tajemnic wszechświata, każda strona we wszystkich Pismach ziemi świeci światłem ukrytego płomienia, którego prowadzące światło zawsze wzywa świat do wyższych i ciągle wyższych osiągnięć. Prawdziwa teoria ewolucji jest bardziej jasno zilustrowana w historii Biblii niż we wszystkich traktatach Darwina i jego zwolenników, nawet najnowsze naukowe spekulacje dotyczące naturalnego wyboru i przetrwania najsilniejszych są wspaniale ilustrowane w biblijnych opowieściach, gdy są interpretowane ezoterycznie.

Dziś nie ma prawie żadnych wątpliwości wśród tych, których badania są czymś więcej niż godnymi pogardy powierzchownymi, co do istnienia w odległych czasach w Egipcie wspaniałej duchowej dynastii, której najpotężniejsza i najwspanialsza dynastia królewska była jedynie zewnętrznym cieniem. Chronolodzy informują nas, że Egipt był rządzony przez bogów przez 13 900 lat przed panowaniem półbogów, którzy z kolei zostali zastąpieni przez faraonów, którzy byli zwykłymi ludźmi, rdzennymi książętami. Odbierzmy starożytną historię z jej fantastycznego ubioru i niech starożytna frazeologia przekształci się w nowoczesną.

W najbardziej starożytnym prawie zakodowanym w literze zewnętrznego Mojżeszowego prawa, znajduje się jedno boskie prawo prawdy. Jest to uniwersalne, duchowe, naturalne prawo, którego naruszenie jest grzechem. To prawo nigdy się nie zmienia; jest absolutnie niezmienne, tak jak jego autor i opiekun, Bóg. Gdy prawo jest transfigurowane i dopiero wtedy, widzimy, jak doskonale wszystkie systemy religijne i biblie świata są ze sobą zgodne. Jedność prawa znajduje się tylko w jego duchu; jego litera zabija, a to, co zabija, również umiera, podczas gdy jego duch daje życie i dlatego żyje wiecznie. Wielki paradoks Nowego Testamentu to przedstawienie diametralnie przeciwnych stron w życiu i nauczaniu idealnego człowieka. Jezusa ciągle przedstawia się w dwóch aspektach: jako niszczyciela i spełniacza prawa. W kazaniu na górze odrzuca on literną interpretację hebrajskiego prawa w każdym aspekcie i przypisuje egzekwowanie przestarzałych zwyczajów duchowi uległego poddania się tradycjom przeszłości. Jak prawo może być zniszczone w literze, ale spełnione w duchu? Jak możemy w dzisiejszych czasach i w tym kraju całkowicie odrzucić literę starożytnego prawa, jednocześnie egzekwując jego ducha w każdym szczególe?

Weźmy na przykład prawo szabatu. Stare żydowskie instytucje dotyczące przestrzegania szabatu są dosłownie tak odrażające dla ducha ludzkiej wolności i nawet sprawiedliwości, że z przerażeniem myślimy o tym, że kiedykolwiek ktoś został skazany na śmierć za pracę w siódmy dzień. Nie możemy sympatyzować z dawnym prawem Nowej Anglii, które nakładało wysokie grzywny i karę więzienia za najmniejsze odstępstwo od rygorystycznych postanowień purytanów. Niemniej jednak wszyscy z praktycznego doświadczenia wiemy, że jeden dzień odpoczynku i rekreacji co siedem dni jest niezmiernie korzystny dla wszystkich, którzy obchodzą taki okresowy sezon odświeżenia i wypoczynku.

Instytucja szabatu sięga ery i kraju, w którym posiadanie niewolników było tak powszechne, jak wynajmowanie pracy jest dzisiaj. Prawo szabatowe miało na celu wprowadzenie ludzkiego i miłosiernego środka przeciwko przepracowywaniu ludzi i zwierząt. Przeczytaj uważnie Czwarte Przykazanie Dekalogu, a każdy z was musi być przekonany, że mężczyźni i kobiety, woły i osły, jako istoty, które pracowały z ledwie przerwą, poza nocnym snem, przez sześć kolejnych dni każdego tygodnia, byli wielce błogosławieni, mając zapewniony im odpoczynek w szabat. W dawnych czasach, gdy ludzi nie można było poruszyć, wydaje się, że konieczne było przywołanie prawdziwej lub domniemanej boskiej objawionej władzy, by zmusić tyranów do pozwolenia ich niewolnikom na chwilę wytchnienia. Jak prawdziwie i mądrze mówi Salomon: „Sprawiedliwy człowiek dba o życie swojego zwierzęcia”. Prawo szabatowe było tak rygorystyczne w odniesieniu do zwierząt, jak w odniesieniu do ludzi, a rozszerzenie tego prawa nalegało, aby ziemia odpoczywała co siódmy rok. Dzięki temu odpoczynkowi, orientalni rolnicy zapobiegali wyczerpywaniu się gleby i stawaniu się jałowym przez nadmierną uprawę. Tak mądre i dobroczynne jest prawo szabatu w jego istocie, że żaden z nas nie może sobie pozwolić na jego zignorowanie dzisiaj. Cieszymy się, że takie wyraźnie materialistyczne gazety, jak Boston Investigator, są tak samo za obserwowaniem szabatu, jak jakakolwiek chrześcijańska gazeta. Pytanie, które naturalnie się nasuwa, brzmi: Co masz na myśli mówiąc o przestrzeganiu szabatu? Odpowiadamy: nie mamy na myśli żadnych obserwacji kościelnych, ale zdrową przerwę od trosk i zmartwień biznesowych przez cały jeden dzień z siedmiu. Niech ludzie idą do kościoła, jeśli chcą, do parków, na wodę czy gdziekolwiek chcą, a jeśli okaże się konieczne zatrudnienie niektórych ludzi w dniu, w którym inni odpoczywają, można by było uzgodnić, aby niektórzy przestrzegali żydowskiego, a inni chrześcijańskiego szabatu. Niemniej jednak, o ile to możliwe, wszyscy powinni przestrzegać tego samego dnia, aby umożliwić spokojny i cichy ogólny wpływ mentalny dzięki całkowitemu zaprzestaniu przynajmniej dziewięciu dziesiątych wykonanej pracy.

Podczas sześciu dni pracy, Jezus, we wszystkim co nauczał i czynił, podchodził do tej kwestii w najbardziej praktyczny sposób, jaki można sobie wyobrazić. Uzdrowił chorych w szabat, poświęcając go największemu dobru rasy fizycznie, moralnie i umysłowo. A kiedy oskarżono go o łamanie szabatu, odpowiedział: „Szabat został stworzony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu.” W tym stwierdzeniu przedstawił Mojżesza w odświeżonym świetle w oczach tych, którzy uważali się za oddanych uczniów wielkiego hebrajskiego ustawodawcy. A kiedy przeszliśmy do rozważenia jeszcze ważniejszych nauk, zobaczymy tego samego odświeżonego Mojżesza, przedstawionego przez Jezusa ludziom, zamiast starych mozaicznych przykazań, których dosłowna barbarzyńskość jest tak szokująco odpychająca dla oświeconej myśli XIX wieku.

Kiedy protestowaliśmy przeciwko straceniu anarchistów z Chicago w czasie ich procesu i skazania, wybraliśmy za temat: „Kto przelaje krew człowieka, przez człowieka jego krew będzie przelana”. Ale dołączyliśmy do niego wiele słów przypisywanych Jezusowi, zaczerpniętych z kazania na górze, w którym stanowczo odrzucał on odwetową interpretację tych wspaniale proroczych słów, których pełne wewnętrzne znaczenie może być pojęte tylko przez prawdziwego teozofa głęboko zaznajomionego z wiedzą o Karmie, czyli prawie konsekwencji. Kilka bostońskich gazet zostało nam przysłanych przez przyjaciół z Massachusetts, zawierających obszerne sprawozdania z kazań chrześcijańskich duchownych, popierających egzekucję anarchistów. Niemal każde z tych kazań, wygłaszane z chrześcijańskich ambon, było w jawnej opozycji do nauk Jezusa, potwierdzając komentarz przyjaciela, który wysłał nam te gazety. „Gdyby Jezus był dziś na ziemi, ci sami duchowni wołaliby: 'Ukrzyżuj go!'”. Pytamy w imię zdrowego rozsądku, jak kaznodzieje czy słuchacze mogą być tak obłudni, czy tak ślepi na znaczenie słów, że nie dostrzegają, że ich zastosowanie starych hebrajskich tekstów do współczesnych wydarzeń jest w śmiertelnym konflikcie z naukami, które deklarują jako słowa ucieleśnionego Boga? Kościół chrześcijański nigdy nie zastopuje zapytań, tak długo jak wielbi Jezusa wargami, a obraża go w każdym akcie legislacji. Często powtarzane bzdury Josepha Cooka: „Niech Bóg zmiłuje się nad ich duszami, ale niech Rząd Stanów Zjednoczonych nie lituje się nad ich ciałami”, były jednym z najbardziej niespójnych zdań, jakie mógłby wypowiedzieć lub ułożyć człowiek deklarujący się jako naśladowca Jezusa. Jak powiedział Moses Hull, redaktor „The New Thought”, na spotkaniu w Mt. Pleasant Park w sierpniu 1887 roku, dlaczego ci rzekomi chrześcijanie nie potępiają ludzi za golenie kątów brody, skoro ten sam rozdział w Księdze Kapłańskiej, który egzekwuje barbarzyńskie polecenia, przeciwko którym tak mocno protestuje kazanie na górze, jest równie surowy w potępieniu golenia całej twarzy, co w zakazie cudzołóstwa.

Szwedoborgianie interpretują stare prawo duchowo, pomagając w odświeżeniu Mojżesza. Ale żałujemy, że nawet wśród ludzi rzekomo tworzących Kościół Nowej Jerozolimy są tacy, którzy popierają karę śmierci. „Oko za oko, ząb za ząb” wciąż jest ich mottem, pomimo wszystkiego, co Jezus mówił tak stanowczo przeciwko niemu. I najdziwniejszym anachronizmem jest to, że ci sami ludzie, którzy popierają te okropne barbarzyństwa, czytają publicznie w swoich kościołach najbardziej stanowcze potępienie ich własnych czynów jako część boskiego słowa. Nie chcemy być surowi, ale nie możemy oprzeć się powtórzeniu słów inteligentnego Orientala, który właśnie studiował Nowy Testament: „Cóż, trudno mi zrozumieć, jak chrześcijanin może popierać karę śmierci, nie będąc ani idiotą, ani obłudnikiem.” Nie mamy problemu z dostrzeżeniem, że pierwotnym celem nawet tak potwornego aktu jak dekapitacja mogło być odstraszanie innych od popełniania przestępstw, a więc mogło wydawać się słuszne. Ale że najsprytniejsi ludzie Wschodu nie widzieli głębiej ludzkiej natury niż wierzyć, że czynienie zła, aby przynieść dobro, przynosi dobro, to coś, czego ani nie chcemy, ani nie możemy uwierzyć.

Lekcją, jaką można czerpać z pojawienia się Mojżesza na Górze Przemienienia, jest przede wszystkim i zasadniczo dostosowywanie naszych praw w zgodzie z Kazaniem na Górze. Kiedy zasłona zostanie zdjęta i prawo ukaże się w swoim własnym, niezmąconym pięknie, nie będzie już potrzeby więzień, aresztów i zakładów karnych. Ale zanim te instytucje, będące relikwiami barbarzyństwa, zostaną całkowicie zniesione, reforma więzienna musi być przeprowadzona do takiego stopnia, że pójście do więzienia będzie postrzegane w taki sam sposób jak pójście do szkoły lub do szpitala.

Potrzebne są azyle moralne, tak jak azyle dla niewidomych, głuchoniemych. A tak jak odwiedzający często odwiedzają te ostatnie instytucje, by obserwować postępy tych, którzy często z niewiadomych przyczyn zostali pozbawieni jakiegoś naturalnego daru, w kierunku zdobycia lub odzyskania go, tak inspektorzy więzienni powinni być głęboko zaangażowani i szczery w zachwycie nad moralnym odzyskiwaniem tych, którzy często z powodu niesławnego wczesnego szkolenia, lub braku takowego, zachowywali się w sposób, który uczynił ich tymczasowe uwięzienie w czterech ścianach koniecznym dla ich własnej reformy i bezpieczeństwa innych. Nie jesteśmy deterministami i nie usprawiedliwiamy przestępstw; ale co utrzymujemy, to że miłość jest spełnieniem boskiego prawa, tylko poprzez kochającą administrację świat zostanie odkupiony od niezliczonych błędów, które teraz go przeklinają.

Jaka lekcja musiała przypaść uczniom Jezusa na szczycie tej tajemniczej góry, gdzie Mojżesz tak cudownie pojawił się w szatach miłosierdzia! Jak trudna była to lekcja dla Piotra, który nawet w najbardziej wzruszającym momencie oddania przez jego ukochanego Mistrza w ręce oskarżycieli, myślał o promowaniu interesów tego Mistrza podnosząc miecz i obcinając ucho słudze arcykapłana Malkusa!

Jak mały musi być umysł każdego krytykanta, który czepia się zewnętrznej osłony ewangelii i zupełnie nie widzi, jak wszystkie tam zarejestrowane wydarzenia są odpowiednie na obecne czasy i naszą ziemię. Czy był to przecież entuzjazm dla Mistrza, czy był to uczucie złośliwej zemsty, które podniosło rękę Piotra? Nie mógł wówczas być bardzo odważny ani szlachetny, skoro tak szybko potem zaparł się swego Mistrza! Zapalny impet nigdy nie jest związany z prawdziwą wiernością i trwałą przyjaźnią. Człowiek, który odważnie walczyłby za Jezusa, był najbardziej gotowy, z tchórzostwa, by Go zaprzeczyć. Kultura fizyczna odłączona od kultury duchowej rozwija boksera, który nigdy nie jest odważny. Gimnazjum, a z pewnością ring bokserski, rozwija w jednej i tej samej osobie herkulesowe ciało i duszę karła; fizyczne giganty często są karłami umysłowymi. Uderzenie czy wystrzelenie pistoletu nie jest odważne. Odwaga daje miłą odpowiedź i odwraca gniew.

Och! Jak często jesteśmy świadkami smutnego spektaklu mężczyzn i kobiet próbujących wprowadzić dyscyplinę poprzez boksowanie uszu dzieci i inne tchórzliwe i nikczemne praktyki. Dzieci dorastają jako tchórzy i przestępcy, stają się jeszcze gorsi przez mechanizmy prawa nienawiści i strachu, gdy miłujący, sprawiedliwy i miłosierny reżim wychowywałby małe dzieci i reformował przestępców. Ale musimy wrócić, zanim skończymy, do pojawienia się Eliasza, który był uosobieniem proroctwa, tak jak Mojżesz był prawa. Proroctwo jest uważane przez Pawła za największy ze wszystkich darów duchowych. Teraz, co to jest proroctwo? Prorok to widzący, kto patrzy do przodu, skanuje niebiosa i przewiduje nadchodzące wydarzenia; ale przede wszystkim jest on napominaczem – jednym, który posiada moc mówienia bezpośrednio do serc i sumień, a także do intelektów swoich słuchaczy. Między kapłanem a prorokiem zawsze istnieje taka sama różnica, jaka jest między wynalazcą a kopiującym, między twórczym a naśladowczym geniuszem. Kapłani i ci pod nimi zwykle nie wierzą w proroctwo. i często kamieniują proroków. Proroka nie można zamknąć w wąskich granicach jakiegoś człowieczeństwa, nie może on poddać się przycinaniu skrzydeł i żyć jak orzeł w klatce. Musi być wolny jak powietrze, a on by raczej głodował niż kompromitował się. Z takiego czystego metalu został zrobiony Eliasz, i z takiego, prawdziwie w każdym wieku i kraju, można powiedzieć: „Ich jest królestwo niebieskie”. Żadna ziemska korona nie zdobi ich czoła, żadne ziemskie honory i beneficja nie są ich, ani ich nie szukają; ich mottem jest zawsze „Dla Boga i dla ludzkości”, a ich całe życie jest egzemplifikacją prawdy, do której, przez dobrą i złą opinię, przez ogień i miecz, jeśli trzeba, nieustannie przestrzegają. Znaczenie pojawienia się Eliasza na Górze Przemienienia jest daleko od tej kontrowersyjnej spekulacji, która spiera się nad dosłowną tożsamością Jana Chrzciciela z Eliaszem z przeszłości. Czy Jan Chrzciciel był osobistym Eliasem wcielonym ponownie, nie jest to pytanie o jakiekolwiek istotne znaczenie.

Eliasz to synonim proroctwa, przedstawiciel proroków wszędzie i na zawsze. Gdy proroctwo jest przemieniane, czy inaczej mówiąc, rozumiane nie w zabójczej literze, ale w życiodajnym duchu, przestaje być tak bezwarunkowe, jak wcześniej wydawało się być. Starożytny Izrael miał tak korzystne położenie, że wszystko zdawało się sprzyjać uczynieniu z domu Izraela i miasta Jerozolimy największego narodu i metropolii całej ziemi. Gdyby Izrael zawsze pozostawał wierny swojemu świętemu powołaniu, gdyby nieustannie przestrzegał przykazań Dekalogu, nigdy nie nadszedłby dzień, kiedy w Palestynie musiałby być uznany imię Cezara.

To właśnie intrygujący, kalkulujący duch, który ożywiał demagogów za czasów Jezusa, by zyskać przychylność na dworze Rzymu poprzez skazanie niewinnych na śmierć, przez wiele wieków jak śmiertelna, ale bardzo podstępna trucizna, krył się w żyłach izraelskiego ludu. To tylko ono przyczyniło się do ich upadku i pozwoliło Chrystusowi płakać na Oliwce. Nie istnieje bardziej poruszająca scena niż płaczący Zbawiciel skazanej ludzkości – nie skazanej przez jakiekolwiek okrucieństwo Boga, ale samodestrukcji, preferującej wojnę nad pokojem, nienawiść nad miłość, fałsz nad prawdę, występek nad cnotę. Czy istnieje lekarz, który nie mógłby od razu odnieść tej sceny do wielu swoich pacjentów? Wiernie i cierpliwie wskazywał im ich błędy, przekonywał i perswadował, aż czas i język byli wyczerpani, a potem, gdy okazali się całkowicie niepoprawni, smutno odwrócił się i opłakiwał idiotyczne głupstwo ludzi pędzących na przyspieszone zniszczenie, kiedy środki zostały postawione w ich zasięgu, by pracować nad własnym zbawieniem, zanim stało się za późno.

Proroctwo to nie tylko ani głównie przewidywanie, to przede wszystkim i przede wszystkim napomnienie. Prawdziwy prorok to prawdziwy napominacz, ten, który przedstawia prawdę światu z przekonującą mocą i żarliwością; ten, który, z większą niż zwykle zdolnością do spojrzenia wstecz, wglądu i przewidywania, zna nieuchronne prawo konsekwencji bardziej niż jego równi, i poświęca tę wiedzę z pasją, niestrudzenie, by błogosławić świat. Żaden prorok nie może powiedzieć ci, co z konieczności cię spotka; ale może ci powiedzieć, co nieuchronnie przyjdzie, jeśli pewien sposób postępowania będzie kontynuowany.

Nic nie jest bardziej naturalne niż proroctwo. Z duchowego punktu widzenia proroctwo to dokładna nauka, a zrozumienie jej jako takiej jest kluczem mistrza do wszystkich tych tajemnych tajemnic, które nieustannie nas dręczą.

Gdy naśladowcy Jezusa zrozumieli, co naprawdę oznacza proroctwo, wszystkie ich narodowe nadzieje zostały rozbite na kawałki. Nie mogli już postrzegać Nieskończonego Jehowy jako plemiennego bóstwa żydowskiego klanu, prawie wyłącznie zainteresowanego dobrem fragmentu ludzkiej rasy. Szerzej zakrojone pojęcie zawładnęło ich umysłami, i odtąd Bóg dla nich jawił się nie jako ten, który ma względy osobiste, ale jako ten, który szanuje jedynie prawość. To wzniosłe spojrzenie na Bóstwo nie było nowe; prorocy hebrajscy mieli je i wyrażali je długo przedtem, ale mało jest powodów, by sądzić, że Żydzi jako lud kiedykolwiek doszli do ogólnego przyjęcia idei uniwersalnego i całkowicie bezstronnego Bóstwa.

Aby odnieść ten temat do istotnych kwestii teraźniejszości, wystarczy zmienić czas i miejsce epizodów ewangelicznych, aby uczynić je niezwykle aktualnymi dla obecnych warunków w Europie i Ameryce. Musimy jeszcze bardziej przybliżyć sprawę do nas samych i indywidualizować naukę tej historii, rozważając, jak uboga jest prosta przepowiednia, gdy odnosi się do naszych własnych okoliczności, podczas gdy prawdziwe proroctwo, ten dar ducha, który Paweł wynosił ponad wiele innych, jest najcenniejszym darem, jaki może przypaść w udziale jakiejkolwiek istocie ludzkiej. Aby w miarę dokładnie wyjaśnić działanie proroczego elementu w życiu codziennym, wymaga to wykładu o dziedziczności. Załóżmy, że ktoś mówi ci, że masz słabe płuca i wierzysz w to, a zamiast wziąć się do pracy, aby wzmocnić swój system zdrową dyscypliną, poddajesz się przygnębiającej myśli – myśli najbardziej przygnębiającej, gdziekolwiek by się nie pojawiła – że to część twojego nieszczęścia lub przeciwnego losu, by poddać się straszliwej chorobie.

Spełniasz nikczemną, a być może całkowicie bezpodstawną przepowiednię, utożsamiając się w myślach z siłami, które chcą cię zniszczyć, podczas gdy mógłbyś równie łatwo utożsamiać się z przeciwnym typem wpływów, które by cię wzmacniały. Teraz przykład odwrotny: jeśli powiedziano ci, że dziedziczysz wyjątkowo mocną konstytucję i że z tego powodu jesteś zobowiązany żyć długo i cieszyć się doskonałym zdrowiem do końca swoich dni, a ty marnujesz swoją energię na haniebną rozpustę; z pewnością przegrasz, podobnie jak zając w starej bajce, podczas gdy twój mniej szczęśliwy sąsiad może wygrać wyścig jak żółw.

Te ilustracje są banalnie proste, ale naszym celem jest być praktycznym, a nie oddawać się lotom elokwencji czy retoryki. Niech historia Żydów sprzed dwóch tysięcy lat i historia wszystkich ludów, które były kiedyś wielkie, ale uległy korozji samozadowolenia, poprowadzi nas do poddania się chwalebnej służbie duszy Eliasza, która w donośnych tonach, niewyrafinowanego mieszkańca pustyni, często głosi nam jedyny sposób ucieczki od wszystkich zagrażających nam nieszczęść. Kiedy podnosi głos na pustyni i głośno woła: „Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebios”. Królestwo niebios jest teraz u naszych drzwi. Wkraczamy w nowy porządek społeczny, religijny i polityczny. Wielkie problemy przemysłowe tej chwili, olbrzymia walka między kapitałem a pracą, między monopolem a sprawiedliwością, nie mogą być dłużej odkładane; ostateczne rozwiązanie nie może być dłużej opóźniane przez niezadowalające ustępstwa, gdy radykalna reforma jest głośno wzywana na całym świecie.

Nie ci, którzy elegancko się ubierają i noszą drogie ubrania, są prorokami, ale ci, którzy odważą się podnieść głos w sprawie ludzkości, broniąc prawdy i wolności, nawet jeśli ich krzyk sprawi, że trony zadrżą, a fałszywy system polityczny runie na uszy tych, których interesem jest go podtrzymywać. Nie pozwólmy, aby nasza służalczość wobec bogactwa czy mody zamknęła nam usta lub zmusiła do odłożenia pióra. Niech każdy przywdzieje zbroję i walczy duchowymi i intelektualnymi środkami przekonywania i potępienia zła, demona tyranii, który wciąż trzyma wielu w niewoli. Ameryko, najbogatsza, najpiękniejsza, najwolniejsza kraina pod słońcem, nawet ty, ze wszystkimi swoimi wielkimi zaletami, nie możesz pozwolić sobie na bezmyślne poleganie na swoim szczęściu, bo jeśli nie porozmawiasz szybko z Eliaszem na górze, albo, zmieniając metaforę, nie uniesiesz wysoko sztandaru czystej moralności z napisem „Sprawiedliwość”, wszystkie twoje zalety pójdą na marne, bo nieomylna przepowiednia zawsze głosi, że naród i państwo, które wyróżniają się nad inne sprawiedliwym rządem, sprawiedliwymi prawami i zjednoczonym ludem, na pewno zdobędą koronę i palmę, kiedy nadejdzie dzień, w którym zobaczymy nieskończoną sprawiedliwość w nagradzaniu tych, którzy przede wszystkimi innymi kochają sprawiedliwość i miłosierdzie, służąc Wiecznemu w prawdzie i przestrzegając Jego przykazań.

źródło: Spiritual Therapeutics; OR, DIVINE SCIENCE. APPLIED TO Moral, Mental and Physical Harmony. By W. J. COLVILLE. Chicago 1888