Prezentowane na kolejnych obrazach przykłady pisma autograficznego pokazują różne charaktery pisma, w których komunikaty są pisane moją ręką. Wierzy się, że będą one przydatne do odniesienia w badaniach nad tak zwanym pismem automatycznym. Pismo ręczne jest przez wielu uważane za wyraz charakteru. Zamaskowanie własnego podpisu tak, aby uniemożliwić jego identyfikację, lub sfałszowanie podpisu, nawet przez doświadczonego kaligrafa, tak aby nie można go było odróżnić od oryginału, jest niezwykle trudne, a niewielu potrafi to zrobić. Pewne jest, że mogę pisać tylko w jednym stylu i w nim prawie nigdy nie ma zauważalnej zmienności. Podczas moich wcześniejszych doświadczeń, jak już wspomniałem, występowała duża różnorodność stylów w pisaniu automatycznym, ale stopniowo zmniejszała się i teraz styl ogólnie jest jednolity. Jednak przynajmniej dla zwykłej obserwacji, niewiele jest podobieństwa pomiędzy jakimkolwiek z automatycznie napisanych skryptów a moim autografem. Styl „Pharosa”, który teraz jest ogłaszany za amanuensa dla innych komunikujących się inteligencji, jest pokazany na tablicy na następnej stronie.
źródło: AUTOMATIC or SPIRIT WRITING, WITH OTHER PSYCHIC EXPERIENCES by SARA A. UNDERWOOD, Chicago 1896.
„Amanuensis” to termin pochodzący z łaciny, oznaczający kogoś, kto pełni funkcję pisarza lub sekretarza dla innej osoby, szczególnie w kontekście pisania lub transkrypcji na polecenie tej osoby. W historycznym użyciu słowo to często odnosiło się do asystenta lub sekretarza literackiego, który zapisywał słowa dyktowane przez autora, lub kopiował już istniejące manuskrypty.
W nowoczesnym użyciu, termin „amanuensis” może być również stosowany w kontekście naukowym lub akademickim, gdzie odnosi się do osoby pomagającej w badaniach, pisaniu artykułów lub zarządzaniu dokumentacją. W tej roli, amanuensis może prowadzić eksperymenty, zapisywać wyniki badań, pomagać w redagowaniu publikacji lub zarządzać komunikacją naukową.
W kontekście, w którym pojawia się termin „amanuensis” w Twoim wcześniejszym zapytaniu, odnosi się on prawdopodobnie do ducha lub bytu metafizycznego, który uważa się za „piszącego ducha” lub przewodnika w procesie tzw. pisma automatycznego, gdzie osoba twierdzi, że pisze pod wpływem sił nadprzyrodzonych lub duchowych.