Umysł jest uporządkowany i upaja się prawem korespondencji, a Kabala to być może najbardziej rozbudowany objaw, jaki kiedykolwiek odbył się w umyśle człowieka. Litery alfabetu zostały usystematyzowane w światach liczb i dźwięku. Każda z nich reprezentowała liczbę i pomysł, a same cyfry były układami, jakościami, hierarchiami lub światami powstałymi z podziału jednostki idealnej.

Przed numerem były trzy stany negatywnego istnienia, odpowiadające stanowi nasion. Nazywane są one Nicem, Nieskończonością i Nieskończonym Światłem.

Dziesięć pierwszych liczb przypisywanych jest dziesięciu boskim cechom, dziesięciu archaniołom, dziesięciu hierarchiom, dziesięciu światom i niezliczonym demonom i światom. Sześć pierwszych liczb jest rozmieszczonych na rogach heksagramu, a cztery ostatnie na krzyżu Kalwarii. Nie będę dalej wnikać w szczegóły korespondencji dziesięciu liczb, ponieważ teraz trzeba wpleść cztery litery Świętej Nazwy w cztery światy, a dziesięć Sefirot pomnożyć przez czterdzieści, każdy świat odpowiadając elementowi i płaszczyźnie.

Można było zredukować każdą liczbę od jednego do czterdziestu do jej dokładnego odpowiednika i równoważnika; i nie tylko to, ale każda litera alfabetu hebrajskiego niosła takie samo symbolizm w inny sposób. Było to pełne godności i złożone, a w Dodatku podałem więcej szczegółów na temat idei z tym związanych oraz jedną tablicę z rzadkiego czwartego tomu Kabali Rosenrotha. Ale na tym miejscu chciałbym mówić tylko o rodzaju symboliki, jaki taki system sugeruje.

Jeśli byłby oparty na jakiejś namacalnej korespondencji, takiej jak Prawo Okresowe chemika Mendelejewa, łatwo zrozumieć, że byłby kluczem do rytmu stanów fizycznych i mentalnych. Możemy wyobrazić sobie nić pamięci, przenoszącą naszą świadomość z powrotem do ostatecznej jedności pierwszej Sefiry i wyłaniającą się z niej w skomplikowane życie fizyczne poprzez złożone i spójne układy cząstek. Ostateczna struktura atomów może prawdopodobnie ostatecznie zostać ujawniona jako podążająca za jakimś określonym prawem tego rodzaju, jak to jest złożenie powtarzane coraz bardziej złożonymi wzorami w miarę obniżania temperatury.

Jeśli tak, ktoś, kto studiował szczegóły systemu kabalistycznego, tak jak opisano to w pracach Reuchlina i Pico della Mirandola, będzie mógł zastosować zasady, których się nauczył, do rzeczywistych faktów nauki. Nie będzie miał trudności z przyznaniem, że korzeń umysłu i ciała znajduje się w prostych stanach prima materia. Nić pamięci przeniesie go od Formy do Bezformy, a on zda sobie sprawę z możliwości przejścia tam i z powrotem od materialnego do formującego się, od formującego się do twórczego i od twórczego do archetypalnych światów, w złożonym ćwiczeniu umysłu. Ciało jest Ogrodem Eden, a Drzewo Życia pośrodku to dziesięć Sefirot. Są one również kluczem do życia i są ułożone w formie koła umieszczonego na krzyżu, nie różniącego się wiele od symbolu planety Wenus.

Symbol można uznać za reprezentację aureoli sił otaczających człowieka w człowieku. Czytamy o tym Bycie w Upaniszadach jako o człowieku w sercu, wielkości kciuka. Jest to świadome Istnienie w nas i może poruszać się z miejsca na miejsce przez wysiłek uwagi. Konfiguracja Sefirot pokazuje względne stacje Uniwersalnego i Indywidualnego oraz wzajemne oddziaływanie wewnętrznego i zewnętrznego oddechu życia, czyli Sefirot.

Myślę, że powiedziano wystarczająco dużo, aby pokazać, że Jacob Boehme i William Blake byli zainspirowani tą samą chęcią skonstruowania systemu korespondencji, jak twórcy Kabali. Jest to rodzaj objawienia umysłu, bez znaczenia dla kogoś, kto nie został opanowany przez pomysł konstrukcji. Nie sądzę, że system kabalistyczny działa, ale wierzę, że Żydzi lamentują nad tym i przypisują to utracie Słowa, które, jak mówi legenda, zostało skradzione z Świątyni.

Wciąż mamy ślady starych metod wróżenia za pomocą Kabali w naszych kartach do gry, a zwłaszcza w talii Tarota składającej się z siedemdziesięciu ośmiu kart, które składają się z grup dokładnie odpowiadających symbolom Kabali.

 

Są one następujące:

Cztery kolory po dziesięć, odpowiadające dziesięciu Sefirotom w czterech światach. *
Cztery kolory kart dworskich, królów, królowych, rycerzy i sług, odpowiadające literom imienia w czterech światach.

Oraz dodatkowo dwadzieścia dwa atuty odpowiadające dwudziestu dwóm literom alfabetu hebrajskiego.

Chciałbym tu zwrócić uwagę, że niemal wszystkie gry, w które gramy, takie jak szachy, warcaby i karty, są oparte na średniowiecznych systemach magicznych. I wydaje się więcej niż prawdopodobne, że pierwotnie zostały wynalezione w celu wróżenia. Rzeczywiście, możemy spojrzeć wstecz na okres, gdy dramat wywodził się z rytuałów Tajemnic, a malarstwo z konstrukcji talizmanicznych obrazów, które miały chronić lub mścić właściciela, czy były one namalowane na jego ścianach, czy też noszone w amulecie zawieszonym na łańcuszku na szyi. Pieśń była wygłaszaniem mantramów lub ewokacyjnych wykrzyknięć. Poezja była zaklęciem, które zyskiwało moc dzięki swoim rytmom i metrom. Odeszliśmy od tego poważnego świata przesądów i wiecznej komunii z nadprzyrodzonymi istotami poprzez sztukę, do innego świata. Nie wierzymy już w świadomość niczego innego niż nas samych. Odpowiadamy na własną zagadkę co do pochodzenia świadomości, mówiąc, że na wczesnych etapach jest to drażliwość i reakcja chemiczna. Są to brzydkie słowa, a myśl jest brzydka. Być może dowiemy się więcej na ten temat, jeśli poczekamy chwilę. Może się okazać, że Życie jest przecież piękną istotą, nawet gdy jest tylko ognistą namiętnością i objawia się w wybuchach i konwulsjach oraz w nagłym płomieniu i w ponurym

System kabalistyczny stanowi podstawę większości formuł teurgicznych, które były praktykowane w średniowieczu. Są one niebezpieczne dla studenta, ponieważ choć jesteśmy bezpieczni w dążeniu do Istnienia Boga, dziwne grozy otaczają nas ze wszystkich stron, gdy próbujemy zrozumieć nadprzyrodzone moce sług Boga. Jamblichus broni Teurgii na podstawie, że egipskie hierofanty praktykujące ją sami stali się nadprzyrodzonymi istotami. Teurgię można uznać za prawidłową praktykę, gdy świadomość była w stanie przeniknąć do świadomości innych gatunków. Kapłan ograniczony do doświadczeń własnego gatunku, próbujący praktykować Teurgię dla niewielkich korzyści specjalnej rasy, wkracza na pole walki natury bez wyposażenia przeciwko katastrofie i zwraca na siebie szaleństwo i nieszczęście, ponieważ tego rodzaju małość oznacza brak zrozumienia jego własnej niepodatności lub, mógłbym to nazwać, jego własnego ostatecznego stopnia bycia, który jest ostatecznym stopniem Istnienia Natury. Głupiec, któremu zabrania się używania praktyk Teurgii, to głupiec, który stoi z boku życia, sam będąc odizolowanym widzem jego panoramy; jest to ignorancja, która jest śmiercią. Na mocy prawa, głupota jest grzechem, a głupota jest grzechem, i głupiec jest bity i torturowany, dopóki nie nauczy się mądrości.

Aby spróbować i pojąć pomysł ostatecznej jedności, która jest w nas wszystkich teraz i tu, na sposób kabalistyczny, użyjmy symbolu matematycznego punktu. Wyobraźmy sobie wszystkie formy, jakie znamy, zredukowane do ich ostatniej istoty; to znaczy na nieskończoną ilość punktów o dokładnie podobnym wyglądzie. Gdy przywołamy ten pomysł w naszym umyśle, wyobraźmy sobie świadomość w każdym z tych punktów, ale musi to być wyłącznie świadomość o naturze wystarczającej samej sobie, uczucie pełności i dobrego samopoczucia połączone z pewnością, że przestrzeń zawiera tylko podobne istoty do siebie, a czas nie może wywołać żadnej rzeczywistej zmiany w jego naturze. To jest nazywane, myślę, przez wszystkich mistyków świadomością jedności, samotnością, która jest źródłem każdej zmiany w czasie i przestrzeni. Centrum jest wszędzie, a obwód nigdzie.

Wyobraźmy sobie ponownie nieskończoną liczbę punktów ułożonych w plaster miodu, aby zajęły jak najbardziej zwartą relację. Teraz pojawia się pomysł na okrąg. Przy powiększeniu na płasko widzimy jeden otoczony okręgiem sześciu lub trzy otoczone okręgiem dziewięciu lub dwa otoczone okręgiem ośmiu. (Nie będę próbował komplikować spraw, wchodząc w relację brył; wyobrażam sobie powierzchnię punktów tylko dla jasności.)

Zaczynamy więc od relacji jednego otoczonego przez sześć, dwóch otoczonych przez osiem i trzech otoczonych przez dziewięć. Musimy teraz wyobrazić sobie świadomość, pojawiającą się w jednostkach, relację do innych jednostek. To znaczy, budzi się zainteresowanie lub zapytanie; świadomość nie jest już spokojna w przekonaniu o swoim wszechobecności i pełni; zdaje sobie sprawę, że jest w relacji do innych jednostek. Nie jest już wszechwystarczalna, a pomysł budzi się w niej, że oprócz jej własnego, niepojętego bytu istnieją w niej potencjalnie nieskończone moce kombinacji. Sama, otoczona jest sześcioma możliwymi relacjami.

Połączona z jednym innym jest otoczona ośmioma potencjami, czyli środkami mocy. Połączona z dwoma innymi jest otoczona dziewięcioma potencjami.

Gdy ten pomysł się pojawi, punkt wchodzi w relację z innymi punktami i staje się linią, trójkątem, sześcianem i całym mnóstwem stworzonych rzeczy, ponieważ jego uwaga zostaje przeniesiona z kontemplacji wszechwystarczalnej natury czystej świadomości na kontemplację nieskończonych wariacji świadomości związanej. Świadomość relacji jest poruszeniem Wielkiego Oddechu. Powstanie inteligencji z substancji zrozumiałej nie zmienia jej bardziej niż krople wody zmieniają się, gdy fale przeszły przez ocean. Punkty są tam niezmiennie i wiecznie takie same; ale wzajemne relacje powstają, teraz tu, teraz tam, jako oddech życia, czy pragnienie, przechodzi od jednego do drugiego w krzywe lub różnego rodzaju kąty. Tak jest ze świadomością ludzką, nasza uwaga nie jest skoncentrowana na wiecznej substancji, dopóki nie szukamy jej we wnętrzu własnego poczucia istnienia, ale normalnie zdajemy sobie sprawę ze świadomości, jak łączy nas z naszymi częściami i z historią naszych części. Nawet widzimy to, przypominając cień gwiazdowego pyłu, który nazywamy mgławicą, czy zarodkiem wszechświata. Obserwujemy, jak się ubija i krąży, aż magia glamour sprawia, że wyobrażamy sobie, że ciała stałe wchodzą w istnienie, gdy wirowanie zwalnia.

Dla Kabalistów najwyższa część duszy była w stanie zwanej Jechida, izolacja i jedność, symbolizowane przez absolutną świadomość podobnych punktów. W samym punkcie to zmienia się

w stan względny zwanym Chiah, czy życie, a dusza była życiem na długo zanim weszła do kielicha Ne&hamah, o którym mówiono w poprzednim rozdziale. Neschamah dosłownie oznacza Aspirującego, a ta część duszy przechodzi między zjednoczoną absolutną świadomością a względną świadomością życia. Najpierw spogląda na jedno, a potem na drugie, a jego miłość tworzy Ruach, Natchnionego, Syna Matki, Neschamah. W końcu Nefesz, oznaczający oddech lub ducha, to nazwa nadana przez Kabalistów automatycznej części duszy, która prowadzi funkcje życia. Te części duszy odpowiadają liczbom 1, 2, 3, 6 i 9, i mają dotrzeć do ciała przez głowę, serce i moce reprodukcji. Interesujące jest porównanie hinduskiego przekonania, że cztery główne kasty wzięły swój początek od odpowiednich części ciała Brahmy, Twórcy.

Dostrzegamy więc, że Kabalistyczni Teurgowie byli dobrze świadomi, że dwie z pięciu części duszy znajdują się na płaszczyznach świadomości, w których jednostka nie ma udziału. Łącznik między tymi płaszczyznami a jednostką jest natura, która dąży do życia jako całości; to znaczy, natura jako centrum, które jest wszędzie. Dwie niższe części duszy, Ruach i Nefesz, natchnione i automatyczne, są bardzo interesujące; Ruach, w najlepszym sensie, odpowiada Mesjaszowi; jest złożony, i jest prawie taki sam jak Antahkarana lub twórca wnętrza, twórca obrazów Vedanta. To egipska Ka, gdy stawia się w postawie pytającej, zanim stanie się otwarta na inspirację.

Nefesz jest reprodukcyjny i powtarza w kółko stare pomysły i stare obiegi pamięci; ale jest bardzo ważny i można go nauczyć prawie wszystkiego przez cierpliwą aplikację. Wydaje się być wcieloną pamięcią; powtarza to, czego się nauczył, i wydaje się nie oburzać na nic innego, jak tylko na to, że musi porzucić stare nawyki. Zachowuje się jak jego pierwowzór, liczba dziewięć, która powtarza się wiecznie i redukuje wszystkie swoje wielokrotności do sumy siebie samej. Jest to siła w nas, która trzyma się starych ścieżek i tłumaczy nowe pomysły starymi banałami.]

W końcu, mówiąc o Kabale, jak dotarła do nas, musimy pamiętać, że nie otrzymaliśmy jej od Żydów, ale od Maurów i Włochów i Niemców i uczonych średniowiecza. Jest to kosmopolityczna mieszanka pomysłów obecnych w XV wieku, ale jest znacznie mniej interesująca niż inne aspekty tej samej myśli, do których przejdziemy.

(Będzie Kontynuacja)

źróło:  ON THE KABALAH By Florence Farr, The Occult Review, London april 1908

---