Niniejsza praca jest częścią serii „Shilling Library”, która obejmuje literaturę i badania psychiczne, stanowiąc cenne uzupełnienie tematu. Pan Bennett zgromadził masę informacji o w pełni autentycznym charakterze, wspierającą spirytualistyczną wiarę w możliwość i rzeczywistość komunikacji z mieszkańcami świata pozagrobowego. Autor najpierw definiuje naturę automatycznego pisania i mówienia, nie zapominając wspomnieć o niebezpieczeństwach związanych z kultywowaniem tej zdolności.

Mówi:
Jest niezwykle powszechne, aby automatyczne pisanie przybierało formę wiadomości i komunikatów od zmarłych krewnych i przyjaciół, podpisywanych imionami rzekomych nadawców. Kwestia, czy takie wiadomości są tym, za co się podają, nie jest teraz przedmiotem rozważań. Jednakże, jeśli automatysta wierzy, że tak jest, i jeśli pod wpływem takiego przekonania pozwala im zyskać wpływ na siebie, powstaje sytuacja, która może prowadzić do poważnych konsekwencji.

Fakt, że większość takich komunikatów jest całkowicie pozbawiona specjalnej wartości jako literatura lub oświadczenie faktów, nie ma wpływu na ich autentyczność, która może być taka, jak twierdzą ci, którzy w to wierzą na podstawie otrzymanych dowodów. Większość zwykłej konwersacji, a nawet znaczna część naszej literatury, nie zawiera żadnego faktu, który byłby nowością, żadnego szczególnego objawienia i bardzo mało tego, co ma trwałe znaczenie. Fakt, że taka komunikacja z drugiej strony rzeczy jest w ogóle możliwa – akceptując to na chwilę jako udowodnione – jest jej jedynym roszczeniem do naszego uznania i rozważenia. W poparciu tego stanowiska niniejsza praca przytacza z godną pochwały precyzją i szczegółowością trzy grupy „komunikatów”: (1) Te, w których podawane są konkretne fakty lub w których przekazywane są informacje nieznane automatyzmom w żaden normalny sposób; (2) te, w których inteligencja twierdzi, że dostarcza dowodów na swoją tożsamość ze zmarłą osobą; (3) te, których główne zainteresowanie polega na charakterze komunikatów. To właśnie pierwszym dwóm grupom automatycznych zjawisk student okultyzmu poświęci swoją gorliwą uwagę. Czytelnik pełen czujności będzie chciał wiedzieć, czy brak „normalnych środków” wiedzy koniecznie pociąga za sobą to, że komunikaty powinny być traktowane jako pochodzące z duchowego lub bezcielesnego źródła. To, jak rozumiem, jest sednem drugiej grupy dowodów. Autor wykazuje znaczną rozwagę, przewidując możliwość podświadomych zjawisk psychicznych, jak to robi, cytując serię przypadków z „Human Personality” Myersa, które nie mogłyby być przyjęte jako dowody w ramach drugiej sekcji powyższej kategorii. Mamy więc przykład pana Hensleigha Wedgwooda, który przyczynił się do raportu S. P. R. komunikatem planchette od misjonarza, który zmarł 143 lata temu, co jest całkowicie niepoparte żadnymi zewnętrznymi dowodami autentyczności; oraz przypadek zgłoszony przez dr. Ermacorę pewnego automatycznego pisania, które „informowało nas o faktach całkowicie nieznanych naszej zwykłej świadomości”. Nawet własne doświadczenie autora z panną Lottie Fowler nie sugeruje niczego więcej niż wspólnotę myśli. Czytane same w sobie, oświadczenia medium mogłyby równie dobrze odnosić się do bonusu z klubu gęsi, jak do zakupu nieruchomości. Medium mogło odpowiadać na myśli pytającego, ale przeciętny człowiek powiedziałby, że odpowiedzi były takie, jakby miały wartość i znaczenie wyłącznie w świadomości pytającego.

W drugiej części pracy, pan Bennett przedstawia około dwudziestu lub więcej przykładów komunikatów, w których komunikujący wyraźnie starają się potwierdzić swoją tożsamość, wspominając o swoich nazwiskach, datach śmierci, przyczynach śmierci, wieku w chwili śmierci i innych szczegółach. Z pewnością w większości przypadków są oni tak dokładni w swoich wypowiedziach, jak można by oczekiwać od ludzi, którzy przenieśli swoje zainteresowania do innego miejsca, w odniesieniu do daty i warunków ich odejścia. Niezwykłe jest nie to, że czasami zdarzają się błędy w jednym czy drugim punkcie, ale to, że w ogóle istnieje jakiekolwiek dowody na poparcie tych komunikatów; za co rekord ten zawdzięczamy Jamesowi Burnsowi, długo cierpliwemu redaktorowi Medium and Daybreak. Komunikaty te były odbierane przez medium J. J. Morse’a, publikowane w kolumnach Medium and Daybreak i potwierdzane na piśmie redaktorowi przez różne osoby, które miały osobistą wiedzę na temat zmarłych „komunikatorów”.

Pan Bennett wykonał swoją pracę dobrze; rozsądnie, cierpliwie i uczciwie; i można śmiało powiedzieć, że w przyszłych badaniach o charakterze dowodowym, te badania i zapisy będą odnosić się jako standardowa literatura.

źródło: The Occult Review, Automatic Speaking and Writing. By Edward T. Bennett, London, June 1905