Ale oprócz codziennego wyczerpywania całego mechanizmu mózgu do snu, spowodowanego zużyciem potencjalnej energii komórek, lub jego sztucznym spowolnieniem przez działanie pewnych leków, możliwe jest doprowadzenie działania mózgu do martwego punktu przez prostą wolę.

Przez zamknięcie fizycznych oczu lub utrzymanie ich skupionych na jakiejś nieinteresującej rzeczy, jednocześnie zamykając oko umysłu lub utrzymując je podobnie skupione na jakiejś mdłej myśli, aktywność mózgu może być nagle zatrzymana. To przez tę bramę podmiot przechodzi w stan transu. Możemy wyróżnić dwa rodzaje transów: trans hipnotyczny i trans opętania. Oba różnią się wyraźnie zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym; jednocześnie wykazując silne rodzinne podobieństwo do siebie. Dla niewspółczującego obserwatora, podmiot pierwszego wydaje się być idiotycznym automatem, podczas gdy podmiot drugiego wydaje się być szaleńcem. Najpierw zajmiemy się hipnotycznym rodzajem. Dla zewnętrznego obserwatora nic nie oznacza tego krytycznego momentu, kiedy nieporuszony stan podmiotu przechodzi z dobrowolnego w przymusowy. Po prostu był jeden i jest drugi; przejście nierozróżnialne, jak przekraczanie granicy przez podróżnika, znane tylko przez zmianę bieguna, wokół którego wszystko się wydaje obracać. Jeśli zostawiony samemu sobie, podmiot pozostaje w swoim zmumifikowanym stanie, aż w końcu sam dojdzie do siebie. Jeśli jednak, będąc w środku tego, zostanie zwrócony przez operatora, natychmiast następują pewne uderzające zjawiska. Z letargu wydającego się zbyt głębokiego, by jakikolwiek bodziec mógł go poruszyć, nagle odpowiada na słowo operatora z natychmiastowością mechanizmu. Nie tylko budzi się do życia, ale jak się wydaje, przechodzi w jego najbardziej osobliwą fazę.

Chociaż odpowiada na komendy hipnotyzera, jakby tylko czekał, aby to zrobić, po bezpośredniej reakcji ponownie zapada w bierność. Jego działanie wydaje się być jedynie efektem rozpędu narzuconego z zewnątrz; jakby hipnotyzer nadał jego mentalnej maszynerii pchnięcie, które przeniosło go na pewną odległość, a następnie impet tego pchnięcia został stopniowo rozproszony przez tarcie części. Gdy ten rozpęd znika, staje się tak samo bezwładny, jak wcześniej. Nie posiada zdawałoby się żadnej własnej inicjatywy.

Podczas trwania tego zewnętrznego rozpędu działa z doskonałością wykonania, którą realizują niektóre maszyny, ale nie świadomy człowiek. To, co robi, wykonuje znacznie lepiej niż najlepiej, na co jest zdolny w swoim normalnym stanie. I mało co go zatrzymuje lub waha się. Jego działanie jest pokrewne do sonambulików, którzy będą chodzić po krawędziach dachów i przepaści bez strachu i bez upadku; tylko że podczas gdy lunatyk robi to z własnej woli, podmiot hipnotyczny robi to na sugestię innej osoby. A sygnał potrzebny do rozpoczęcia działania jest czasami niewyobrażalnie drobny. To, czego czujny obserwator nie zauważa, hipnotyczny podmiot, z pozoru pogrążony w stuporze, dostrzega i natychmiast na to reaguje.

W początkowych przypadkach, obok takiego wyzwalającego działania w stosunku do hipnotyzera, występuje całkowita obojętność na wszystko inne i wszystkich innych. Dla niego istnieje tylko jego hipnotyzer. Przez jego decyzję, i tylko przez nią, coś może wejść w świat podmiotu. Na słowo tego człowieka inne rzeczy i inne osoby są postrzegane, zarówno gdy są bezpośrednio wskazane, jak i gdy są pośrednio zaangażowane w wykonanie samej sugestii. Mogą również pozostać niezauważone przez ten sam proces. Co więcej, rzeczy wyimaginowane mogą wydawać się rzeczywiste dla podmiotu; ich nieistnienie w rzeczywistości nie stanowi przeszkody dla ich istnienia w jego świadomości.

Jeśli operator mówi, że istnieją, dla niego rzeczywiście istnieją. W pełnym stanie hipnotycznym nie jest to tylko nominalne przyjęcie, ponieważ podmiot będzie kontynuował szczegółowe opisywanie ich cech i przedstawianie ich kolejnych działań bez dalszych wskazówek, co pokazuje, że dla niego są one pełnoprawnymi realiami. Teraz to niezwykłe działanie umysłu w stanie transu wydaje się najbardziej zrozumiałe w następujący sposób. Przez wymuszoną bezczynność lub wywołane zmęczenie komórek mózgowych działających w momencie przechodzenia w nieświadomość, cała aktywność w tych komórkach ustaje, podczas gdy reszta mózgu, będąca już nieaktywna i odcięta od zewnętrznego bodźca, pozostaje bezwładna. Ponadto zatrzymanie akcji w komórkach działających w tym czasie wydaje się prowadzić cały mózg do martwego punktu, co jest logiczne, ponieważ wydaje się, że tylko te komórki są w tym momencie wibracyjne. Po zatrzymaniu potrzebny jest czas, aby podnieść potencjał do poziomu pokonania bezwładności. Teraz, gdyby wszystkie komórki miały ten sam potencjał, ten stan letargu trwałby, aż cały mózg ostatecznie się obudzi. Ale komórki nie mają wszystkie tego samego początkowego potencjału; niektóre są bliżej punktu aktywności niż inne. Szczególnie dwa rodzaje komórek mają wyższy potencjał niż ich towarzysze: te związane z nawykowymi ideami i te związane z ideami szczególnie bolesnymi w danym czasie. To obudzenie się do działania jednej z tej ostatniej klasy, podczas gdy reszta mózgu wciąż pozostaje bezwładna, jest prawdopodobnie przyczyną specyficznych zjawisk transu hipnotycznego. Pomysł inicjacji, który w ten sposób zostaje wskrzeszony, to idea w umyśle podmiotu, że operator będzie miał nad nim pewną nieokreśloną, ale wszechwładną moc, gdy zanurzy się w trans. Nie jest konieczne, aby to wrażenie osiągnęło poziom pełnego przekonania; wystarczy zwykły strach, że może być w ten sposób kontrolowany. Wystarczy, że sama idea tego jest obecna u osoby. Teraz taka idea jest ostatnią bolesną ideą w umyśle podmiotu przed tym, jak przygotowuje się do transu. W konsekwencji, po wejściu w stan transu, to właśnie ta idea jest najbliższa punktu przejścia w działanie i jako pierwsza przechodzi, gdy cały potencjał rośnie. Tak więc to idea, którą podmiot wnosi ze sobą do transu, staje się dominującą ideą samego transu. Teraz fakt, że tylko ta idea jest na niezbędnym potencjale, by być wzbudzoną, wyjaśnia niewrażliwość mózgu na wszystkie inne bodźce. Komórki mózgowe związane tylko z nią są w stanie być wpływane z zewnątrz; wszystkie inne są wpływane tylko wtedy, gdy są z nimi połączone. Te wtórne nie są tak łatwo wzbudzane przez pierwsze, jak byłyby w normalnym życiu.

Komórki mózgowe są anormalnie ospałe. W konsekwencji, kiedy ruch przechodzi przez nie, bardzo mało pobocznej aktywności jest pobudzane, a ponieważ to właśnie rozwijające się poboczne myśli umożliwiają porównanie i stanowią osąd, podmiot hipnotyczny nie dostrzega niezgodności w swoich działaniach i wykonuje każde z takim oddaniem, że zapewnia doskonałość wykonania, nieosiągalną w jego złożonym normalnym stanie umysłu.

Siła nawykowych idei daje o sobie znać, hamując, a nawet uniemożliwiając wykonanie zasugerowanej idei, która jest sprzeczna z charakterem podmiotu. Rzeczywiście, przy równych innych warunkach, rowki temperamentu są śledzone przez pociąg myśli. Mniej siły jest potrzebnej do ich uruchomienia. Nie tylko działanie podmiotu pod wpływem zasugerowanej idei jest zgodne z jego charakterem, ale niemożliwe jest zmuszenie go do zrobienia rzeczy, które są mu odrażające. Nakłonienie podmiotu, który nie jest zasadniczo zdeprawowany do popełnienia morderstwa, na przykład, jest praktycznie poza nawet mocą operatora.

Mamy równoległości do takiej pół-spontanicznej akcji nawykowej idei w codziennym życiu. W stanie umysłu zajętym rozpoczynamy jakiś czyn, tylko by obudzić się i stwierdzić, że robimy nie to, co zamierzaliśmy, ale nawykową czynność. Znałem mężczyznę, który wrócił późno do domu i poszedł się przebrać na bal, co robił mechanicznie, a nagle znalazł się w łóżku. Przygotowawcze zdjęcie ubrania uruchomiło maszynerię, która, z braku nadzoru, sama się uruchomiła i fatalnie zrobiła nawykową rzecz.

O szczególnie bolesnych ideach wszyscy znamy niezliczone przykłady uporczywego sposobu, w jaki pojawiają się one w sezonie i poza nim. Są one wiecznie pokazujące swoje twarze wśród ciągle zmieniającego się tłumu innych myśli.

To, że hipnotyczny podmiot wydaje się być wyczulony na wszystko, co związane z jego hipnotyzerem, jest oczywiście czysto nieświadome. Ma swoje równoległości w życiu na jawie przez wyjątkową wrażliwość jakiejkolwiek ostrej idei na wszystko, co z nią związane. Zakochany, polityk, włamywacz są wyczuleni na działania związane z ich poszukiwaniem, które dla innych śmiertelników mogłyby pozostać niezauważone. Wszyscy łapiemy nasze własne imię wypowiedziane w rozmowie, do której reszty byliśmy najwyraźniej zupełnie obojętni. Nadzwyczajna wrażliwość zahipnotyzowanego na akty operatora, połączona z absolutną nieczułością, o ile to widać, na nieistotne sprawy, nie powinna nas dziwić, ponieważ wszyscy co godzinę robimy to samo. To tylko stopień kompletności, z jakim to się dzieje, różni się wystarczająco, by nas zaskoczyć.

Względna wrażliwość zahipnotyzowanego w stosunku do jego hipnotyzera, w połączeniu z jego całkowitą nieczułością na wszystko inne, może być w ten sposób wytłumaczona; ale istnieje dalsze wykazanie wrażliwości, które on prezentuje, co jest tak zaskakujące, jak i niewytłumaczalne na podstawie powszechnie przyjętych teorii na ten temat. Jest to zaskakująca żywość jego świadomości rzeczy, których w ogóle staje się świadomy. Widzieliśmy zarys tego w snach, ale w przypadku zahipnotyzowanego to wręcz wznosi się do sfery cudowności. Podobnie jak sny, jest to dowiedzione przez ogólnie żywy charakter doświadczeń podmiotu, ale w przeciwieństwie do nich jest to dalej bezpośrednio potwierdzone przez akty mentalne tak wykraczające poza codzienne doświadczenie, że skłaniają pochopnie łatwowiernych ludzi do przypisywania im jakiejś formy nadprzyrodzonej mocy. Podmiot hipnotyczny będzie wykazywać ilość wiedzy, o której wiadomo, że w jego normalnym stanie nie posiada nawet podstaw. Czasami jego pozornie nadprzyrodzony wgląd można prześledzić do wskrzeszenia wspomnień słabych w chwili ich doświadczania i dawno zapomnianych; ale czasami wynika to z faktycznego ex post facto stworzenia świadomości z procesów mózgowych, których w chwili ich wystąpienia nie było świadomości.

Nasza obecna teoria, cokolwiek jej zalety czy wady mogą być, jest przynajmniej w stanie dać wyjaśnienie tego zjawiska. Jeśli świadomość to blask nerwowy, lokalna zmiana molekularna komórek spowodowana wymuszonym zatrzymaniem prądu nerwowego z powodu tymczasowej lub trwałej nieprzepuszczalności ścieżki, to właśnie w ogólnie ospałym mózgu podmiotu hipnotycznego powinna być najbardziej ostra. Fakt, że jego mózg ogólnie jest ospały, jest pokazany przez fakt, że akcja nie zachodzi w nim spontanicznie. Kiedy jednak prąd jest indukowany z jedynego możliwego punktu startowego, sugestii operatora, i skierowany do pożądanego kanału, przebiega ścieżkę, której opór jest znacznie powyżej normy.

W związku z tym, zamiast szybko przesuwać się wzdłuż, prąd szybko zużywa się w pokonywaniu tarcia, które napotyka, powodując w procesie blask kolejnych komórek, który nazywamy świadomością. Prąd ma tendencję, oczywiście, do sprawienia, że molekuły komórek wibrują tak, jak robiły to wcześniej, a nie w zupełnie nowej kombinacji, ale napotyka niezwykłe trudności w sprawieniu, aby w ogóle wibrowały. Rezultatem jest, że stara kombinacja działania komórek jest wskrzeszana z towarzyszeniem świadomości; czyli mamy ideę, gdzie wcześniej mieliśmy tylko jej ukrytą możliwość. Czy jest to ożywienie zapomnianego wspomnienia, czy wywołanie faktycznego kawałka zupełnie nowej świadomości, jest tylko kwestią stopnia. Im większy opór, krótki od zatrzymania prądu, tym większa, tak by rzec, twórcza moc prądu.

źródło: OCCULT JAPAN OR THE WAY OF THE GODS AN ESOTERIC STUDY OF JAPANESE PERSONALITY AND POSSESSION BY PERCIVAL LOWELL, Cambridge 1895.

Wyrażenie „Buddhist divine possession” odnosi się do zjawiska lub praktyki w niektórych tradycjach buddyjskich, gdzie wierzy się, że osoba może być tymczasowo opętana lub „posiadana” przez bóstwo, ducha lub inną nadprzyrodzoną istotę. W kontekście buddyzmu, może to być związane z różnymi celami, takimi jak uzdrawianie, przekazywanie mądrości, przepowiadanie przyszłości, lub inne formy duchowego pośrednictwa.

Kluczowe aspekty tego zjawiska mogą obejmować:

1. Duchowa Praktyka i Rytuały: Opętanie boskie może być częścią określonych rytuałów lub ceremonii religijnych, często z udziałem medytacji, modlitw, czy innych duchowych praktyk.
2. Tymczasowość: W przeciwieństwie do trwałego przemienienia lub oświecenia, opętanie boskie jest zwykle uważane za tymczasowy stan, w którym duch lub bóstwo „wchodzi” w ciało praktykującego na określony czas.
3. Komunikacja z Duchami lub Bóstwami: Osoba opętana może przekazywać wiadomości od bóstw lub duchów, udzielając porad, przepowiedni lub innych ważnych informacji dla wspólnoty.