Tarot stanowi zagadkę dla archeologii i intelektualne wyzwanie. Gdy pierwsze fakty na temat jego istnienia stały się publicznie znane w Europie, siedemdziesiąt osiem kart było używanych do gier oraz jako metoda wróżenia i mogły służyć do tych celów przez wiele pokoleń.

Jednak od początku do końca, każdy, kto podjął poważne studia nad nimi, czuł, że przynajmniej Wielkie Arkanum pierwotnie nie należało do gier losowych ani do tego innego rodzaju losowości, który nazywamy wróżeniem z kart. Traktowano je jako:

1.  alegoryczne wzory zawierające doktryny religijne i filozoficzne;
2.  zasłonięty traktat na temat teozofii;
3.  naukę o wszechświecie w hieroglifach;
4.  kamień węgielny nauk okultystycznych;
5.  streszczenie nauki kabały;
6.  klucz do alchemii; oraz
7.  najstarszą księgę świata.

Ale jako że te wrażenia nie były podawane w towarzystwie jakichkolwiek tolerowalnych dowodów, uznano, że logika nakazuje przyjąć, że karty tarota należą do tych sztuk, w których wydaje się, że były używane, i do niczego innego. W małym opracowaniu na temat Tarota, uzupełnionym przez uderzające projekty Panny Pamelii Colman Smith, oraz w jego rozbudowanej formie jako „Obrazowy Klucz do Tarota” zasugerowałem, że istnieje tajemna tradycja dotycząca tych kart. Twierdzenie to jest otwarte na wszelkiego rodzaju błędne osądy, i nadszedł czas, aby skorygować niektóre z przesadnych wniosków, które z niego wynikły. Okazję do tego wydaje się dawać bardzo interesujący artykuł pana J.W. Brodie-Innesa, opublikowany w ostatnim numerze „Occult Review”. Przypomniał mi on cały temat i wspomniał o jednym zestawie kart, które są dla mnie tylko nazwą. Dodam do moich uwag pewne punkty faktograficzne, które nie są wspomniane w moich książkach.

Istnieją w rzeczywistości dwie tradycje Tarota, czy powinienem powiedzieć? — nieopublikowane źródła wiedzy: jedna jest związana z okultyzmem, a druga jest czysto mistyczna. Każda z nauk okultystycznych ma swoją złotą stronę tarczy, a jest to strona mistyczna, z alchemią jako gotowym przykładem. Sztuka przekształcania metali była praktykowana w tajemnicy, a długa linia adeptów fizycznych twierdzi, że osiągnęła swój cel, a ich procedura jest zapisana w księgach, które ex hypothesi są jasne dla wtajemniczonych, i dla nikogo innego. Ale istniała też inna szkoła lub porządek badań, które mówiły tym samym językiem symboli, za pomocą których zarysowywali inny cel i różne osiągnięcia – obie duchowe. Jestem skłonny przypuszczać, że ta duchowa lub mistyczna szkoła była późniejsza, chociaż szczególna zasłona symboli używana przez Zozymusa z Panopolis skłania do wstrzymania osądu. W ten sam sposób istniała Operacyjna Masoneria, ale nadszedł czas – zwykle umieszczony pod koniec XVII wieku – kiedy z niej wyłoniła się ta Emblematyczna Sztuka, która jest nam teraz tak dobrze znana. Także w tym przypadku są ślady figuratywnej szkoły w wcześniejszym okresie, więc znowu jest mądrze zachować otwarty umysł. Masoneria jest oczywiście okultystyczna tylko w przypisywanym sensie, ale – jako ostatni przykład – pozostaje Magia Ceremonialna i jej powiązania, okultystyczna sztuka przede wszystkim i pod względem celu i procedury ostateczna, która mogłaby mieć alternatywny, mistyczny aspekt; ale fakt pozostaje.

Okultystyczna tradycja Tarota dotyczy kartomancji, o ile należy ona do manipulacji i gry w karty dla wróżby, ale ma też ciekawy astrologiczny aspekt. Mistyczna tradycja ogranicza się do Wielkiego Arkana, które nazwałem Większym Arkana w moich dwóch podręcznikach. Okultystyczna tradycja nie prowadzi nikogo nigdzie, a jej sposób praktykowania w odniesieniu do kart jest – jak mi powiedziano – niewiele, jeśli w ogóle lepszy niż opublikowane rodzaje – jeśli chodzi o wyniki. Oczywiście nie wydaję sądu w tej kwestii: jako mistyk uważałbym wszystkie takie wyniki za bezwartościowe. Przepowiednia, która okazuje się niesamowicie prawdziwa, nie ma większego znaczenia dla duszy człowieka niż inna, która okazuje się daleka od celu. Okultystyczna astrologia Tarota ma oczywiście swoją wróżebną stronę, ale nie jest pozbawiona śladów innego, głębszego zamiaru. Wydaje mi się prawdopodobne, że okultystyczna tradycja „wycieknie”, jak to się mówi, pewnego dnia – tak samo jak dotarły do mnie dwie dokumentacje na temat „Eucharystii Rytualnej w Klasztornym Stosunku” – ale czy odkryje coś więcej, niż już wiemy, jest sprawą otwartą na spekulację.

Z drugiej strony, mistyczna tradycja Tarota została wydobyta już całkiem jasno w obrazach mojej Wielkiej Tajemnicy, której tajemnice są całkowicie otwarte na zrozumienie. Ta szkoła ma nieco do czynienia z szkolą hermetyczną i dużo z Kabałą, ale jak daleko ten ostatni wpływ posunął się, nie jestem w stanie powiedzieć. Ma ona jednak pewne związki z tajemnicą Głębokiej Rzeki, z wielką tradycją środkową, z łotewskim Wielkim Chorałem. Ma ona również związki z gnostycyzmem, zarówno w etapie kathenotheizmu, jak i w ostatniej fazie pantheizmu. Na jej obrazach nie ma żadnych śladów Manicheizmu, choć nazwa ta, podobnie jak nazwa Ophite, jest wielokrotnie stosowana w określeniu tajemnic chrześcijańskich z pierwszych wieków. Adept, który naśladował Mistykę, mógłby z łatwością wybrać na swojego patrona św. Jana od Krzyża lub Meistera Eckharta, ale preferowałby raczej Pseudo-Dionizego Areopagitę. Ale wracając do Kabały, tradycja ta nosi ślady pewnych interpretacji Sephiroth, które są zupełnie unikalne. Sephiroth są, jak wiemy, dziesięć numerów od jednego do dziesięciu. Ale w Kabalistycznym Drzewie Życia nie ma żadnych kombinacji trzech, czterech, pięciu i sześciu, choć te numery są w pełni zarezerwowane dla czterech Światów Kabalistycznych. Ale we Wielkiej Tajemnicy są one obecne i dobrze znane, a ich interpretacja jest tak samo dobrze znana, choć nie została nigdy opublikowana. Jestem całkowicie przekonany, że ta tradycja jest bardzo stara, choć oczywiście nie jestem w stanie powiedzieć, jak stara, i czy jej źródła leżą na Wschodzie czy na Zachodzie. Ostatecznie, najważniejsze jest, że ta tradycja istnieje i że zrozumienie jej jest możliwe.

Więc tyle na temat dwóch tajemniczych tradycji, które, jak wiem, są obecne w Tarocie. Ale jest jedno zagadnienie, które być może warto poruszyć w tym kontekście. Podobnie jak mistyczna szkoła, okultystyczna szkoła jest absolutnie pewna, że tradycja ta nie jest ani z Włoch, ani z Egiptu, ani z Chin, ani z Tybetu, ale pochodzi z Bliskiego Wschodu. Ale na pewno nie jestem w stanie wskazać, jakie dowody posiadają na to, i nie jestem w stanie powiedzieć, skąd ta tradycja pochodzi. Wydaje mi się jednak, że nie jest to kwestia o kluczowym znaczeniu. Najważniejsze jest to, że istnieją dwie tradycje, że każda z nich ma swoje miejsce i swoje znaczenie, i że obie mogą być zrozumiane przez tych, którzy mają oczy do zobaczenia i umysł do zrozumienia. Zdaniem mistyka, przede wszystkim istotne jest zrozumienie i doświadczenie.

Jeśli chodzi o Wolnomularstwo Rzemieślnicze, dokonało swojego własnego odkupienia, wyłaniając się z okresu Andersona i jego absurdalnych fikcji. Jeżeli warto to stwierdzić na zakończenie tej części mojego tematu, tradycja Tarota – czy to mistyczna, czy okultystyczna – nie nosi śladów starożytności. Nie miałoby to znaczenia, jak stare by były, gdyby nie miały innych roszczeń czy wartości, podczas gdy jeśli oferują światło na jakiekolwiek pytania duszy, nie ma znaczenia, czy są z wczoraj.

Jeśli chodzi o ich mistyczną stronę, Wielkie Arkania oferują najbardziej znaczące różnice od jakiejkolwiek znanej recenzji, w tym tych – Miss Colman Smith. Będzie oczywiste, że nie mogę podać żadnych szczegółów; ale Śmierć, Wisielec, Słońce i Głupiec są wśród wyraźnych przypadków. Powiedziałem, dawno temu, (i) że są niejasne plotki dotyczące wyższego znaczenia w kartach mniejszych, ale (ii) nigdy jeszcze nie zostały przetłumaczone na inny język niż ten do wróżenia. Jednak nie znamy wszystkiego, co się dzieje, ani zawsze tego, co zostało zrobione, dlatego dobrze jest dodać, że mówiłem w ramach mojej znajomości – chociaż miałem więcej niż zwykłe okazje. W każdym razie, cztery kolory Pałek, Kielichów, Mieczy i Pentakli mają dwa dziwaczne powiązania w folklorze, na jedno z których zwróciłem krótko uwagę w The Hidden Church of the Holy Graal. O ile pamiętam, nie wspominałem o drugim w żadnej publikacji.

Cztery relikwie Świętego Graala to (i) Graal sam w sobie, rozumiany jako kielich lub czara, będący pierwszym kielichem Eucharystii; (ii) Włócznia, tradycyjnie ta Longinusa; (iii) Miecz, który został zrobiony i złamany w dziwnych okolicznościach alegorii; i (iv) Patera Obfitości, wokół której skomponowana jest tradycja Graala, ale jest generalnie rozumiana jako Paschalna Patera.

Zauważalna będzie korespondencja tych relikwii lub symboli z kolorami Tarota, a sedno sprawy polega na tym, że chociaż trzy z czterech należą do chrześcijańskiej historii relikwii, mają one wcześniejszą historię folklorystyczną należącą do świata celtyckiej mitologii. Jest to temat, który mam nadzieję, że będę mógł rozwinąć pewnego dnia. Są też cztery skarby Tuatha de Danaan: były to Miecz Dogdy, Włócznia Luga, Kocioł Obfitości i Lia Fail, Kamień Przeznaczenia, który wskazywał prawowitego króla.

Pamiętam, że jeden z naszych badaczy folkloru, i uznany autorytet na tekstach literatury Graal, sugerował mi, że można by coś zrobić, aby powiązać te pogańskie talizmany z kolorami Tarota, ale jak dotąd nie znam żadnego sposobu, aby przebyć przepaść wieków. Bo Tuatha de Danaan to prechrześcijański mit, ale nikt nie przypisał kart Tarota wcześniej niż w czternastym wieku. Tuatha de Danaan byli tajemniczymi istotami Irlandii i bóstwami Walii: pewne informacje na ich temat można znaleźć w Voyage of Bran Alfreda Nutta. Mówi się, że są (1) bogami ziemi, (2) bogami wzrostu i wegetacji, (3) panami esencji życia. Są związani z ideą odrodzenia, zazwyczaj boga lub bohatera.

Zakładam, że dogłębne przeglądanie ogromnego pola folkloru przyniosłoby inne analogie, bez odwoływania się – jak doskonały stary Court de Gebelin – do chińskich inskrypcji czy awatarów Wisznu. Wynika z tego, że archeologia Tarota dopiero zaczyna, a nie wiemy, dokąd może nas prowadzić. Wiele jeszcze pozostaje do zrobienia z antycznymi taliami, i *chciałbym podążyć za wzmianką pana Brodie-Innesa o kolekcji Clulow – teraz, jak wspomina, w Ameryce.

Czy jest to w publicznym muzeum i czy istnieje opisowy katalog, to jedne z pierwszych pytań na ten temat. Często natrafiamy na tytuły zagranicznych książek o Tarocie i kartach do gry, które można by podążyć, nie bez korzyści, gdybyśmy mogli dotrzeć do samych dzieł; ale nie są one w naszych bibliotekach publicznych. Gdyby było inaczej, moja bibliografia prac dotyczących Tarota i jego powiązań mogłaby być znacznie rozszerzona. Jeśli chodzi o talie, od czasu pojawienia się The Pictorial Key miałem okazję obejrzeć żydowski Tarot, który, jak myślę, nie został wydrukowany. Reprezentuje on czarną magię wróżenia – najbardziej niezwykłą serię wzorów, niosących wiadomości zła w każdym znaku i symbolu. Jest to, że tak powiem, Grimoire Tarot, a jeśli nie jest francuskiego pochodzenia, inskrypcje i odczyty są w języku francuskim. Widziałem tylko Wielkie Arkania i dwa, trzy mniejsze karty dworu, ale zrozumiałem, że istnieje przynajmniej jedna kompletna talia.

Pan Brodie-Innes spekuluje co do źródła mojego przypisania kolorów Tarota do tych z zwykłych kart do gry. Jego źródło jest podobne do tego, z którego Florence Emery – jedna z moich starych przyjaciół, o których miło mi się przypominać – czerpała swoje znaczenia wróżebne wspomniane przez pana Brodie-Innesa. Źródło, do którego się odnoszę, dobrze znało alternatywne przypisanie i doszło do wniosku, że jest błędne. Przyjmując go, byłem ostrożny, aby żadne przypisanie nie miało znaczenia dla „zewnętrznego metoda orakulów” i znaczeń Mniejszych Kart. Nic więc nie wynika z przypisania Mieczy do Kierów i Pentakli do Pik.

W mojej książce o Graalu już przyjąłem inne przypisanie Mieczy do Pik i Pentakli do Kierów. Nie mogę powiedzieć, że jestem szczególnie zadowolony z żadnego z porównań. Nie ma żadnej związku w symbolice między mieczem a piką, przynajmniej dopóki Liga Narodów nie zamieni wszystkich naszych broni ofensywnych na radła i sierpy.

Tak mało korespondencji występuje między tak zwanymi pentaklami a kierami, ale to jest (wybór Hobsona. W braku kanonu krytyki wolałbym nie mówić nic na temat mistycznych cnót liczb w tym kontekście.

source: THE TAROT AND SECRET TRADITION By ARTHUR EDWARD WAITE, Occult Review, London march 1919