„Shams al-Ma’arif al-Kubra” (شمس المعارف الكبرى), co można przetłumaczyć jako „Wielkie Słońce Wiedzy”, to znany arabski grimuar (podręcznik magii) dotyczący astrologii, numerologii i różnych praktyk magicznych. Został napisany pod koniec XIII lub na początku XIV wieku przez Ahmada ibn ‘Aliego al-Buni, który był znanym mistykiem sufickim i magiem swoich czasów.
Książka jest uważana za jedno z najbardziej wpływowych dzieł na temat okultyzmu islamskiego i ezoterycznej myśli. Obejmuje szeroki zakres tematów, w tym magiczne znaczenie liczb i liter, używanie talizmanów i odniesienia astrologiczne. Praca al-Buni opierała się na wcześniejszych źródłach i jego własnych mistycznych przemyśleniach, często przypisuje mu się wprowadzenie idei przypisywania wartości numerycznych literom arabskim do celów magicznych, praktyki znanej jako numerologia abjad.
„Shams al-Ma’arif” była szeroko czytana i szanowana w świecie islamskim, wpływając na różne aspekty ezoterycznych i okultystycznych praktyk na Bliskim Wschodzie i poza nim. Przez wieki była kopiowana i tłumaczona wiele razy, co doprowadziło do powstania licznych edycji manuskryptów.
Wersje manuskryptów „Shams al-Ma’arif” są szczególnie cenione ze względu na ich historyczne i kulturowe znaczenie. Te manuskrypty są często pisane ręcznie i mogą zawierać unikalne wariacje, adnotacje lub ilustracje, które odzwierciedlają kontekst, w jakim zostały wyprodukowane. Kolekcjonerzy i badacze ezoteryzmu islamskiego bardzo poszukują tych manuskryptów ze względu na ich wgląd w duchowe i intelektualne życie średniowiecznego świata islamskiego.
„Shams al-Ma’arif al-Kubra” autorstwa Ahmada ibn ‘Aliego al-Buni jest często kojarzona z ezoterycznymi i okultystycznymi praktykami, w tym z instrukcjami dotyczącymi wywoływania dżinów. Dżinny są istotami z arabskiej i islamskiej mitologii, które mogą mieć zarówno dobre, jak i złe intencje w stosunku do ludzi. W kontekście praktyk opisanych w „Shams al-Ma’arif”, wywołanie dżinna często wiązało się z poszukiwaniem wiedzy, ochrony, lub osiągania określonych celów.
Al-Buni, będąc głęboko zakorzenionym w sufizmie i islamskiej tradycji mistycznej, prawdopodobnie opisał metody wywoływania dżinów w sposób symboliczny i duchowy, a nie dosłowny. Jego prace często koncentrowały się na numerologii, astrologii i talizmanach, wykorzystując te elementy jako środki do osiągania duchowego oświecenia lub realizacji określonych intencji.
Kluczowe aspekty instrukcji wywoływania dżinów w „Shams al-Ma’arif” mogły obejmować:
1. Rytuały i zaklęcia: Precyzyjne formuły i czynności, które miałyby przyciągnąć uwagę dżinna i zmusić go do działania w imieniu wywołującego.
2. Wykorzystanie talizmanów: Talizmany często były wykorzystywane jako fizyczne medium do komunikacji lub kontrolowania duchowych istot, w tym dżinów.
3. Numerologia i astrologia: Al-Buni łączył numerologię (abjad) i astrologię z praktykami okultystycznymi, przypisując szczególne znaczenie różnym liczbom, literom, planetom i znakom zodiaku.
4. Intencja i oczyszczenie: Mentalna i duchowa przygotowalność osoby wywołującej, w tym jej intencje i stan czystości, miały kluczowe znaczenie dla skuteczności rytuału.
Ważne jest, aby pamiętać, że takie praktyki były związane z epoką i kulturą, w której żył al-Buni, i mogą być interpretowane różnie w zależności od kontekstu historycznego i religijnego. Współczesne spojrzenie na te praktyki często traktuje je jako część dziedzictwa kulturowego i historycznego, a nie jako dosłowne instrukcje działania.
Ahmad ibn ‘Ali al-Buni, autor „Shams al-Ma’arif al-Kubra”, był wybitną postacią w historii islamskiej ezoteryki i okultyzmu. Choć szczegółowe informacje o jego życiu są ograniczone, istnieją pewne kluczowe fakty i konteksty historyczne, które rysują obraz tego wpływowego uczonego i mistyka.
Czas i miejsce życia: Al-Buni żył w XIII wieku, choć dokładne daty jego urodzenia i śmierci nie są pewne. Pochodził z regionu Maghrebu w Afryce Północnej, co było ważnym centrum naukowym i duchowym w tamtym okresie.
Dziedzina specjalizacji: Był znanym sufickim magiem i mistykiem, który specjalizował się w dziedzinach takich jak numerologia, astrologia, talizmany i inne okultystyczne praktyki. Jego prace miały duży wpływ na rozwój islamskiego ezoteryzmu.
Najbardziej znane dzieło: Jego najbardziej znaczącym dziełem jest „Shams al-Ma’arif al-Kubra”, które jest uważane za jedno z najważniejszych dzieł w dziedzinie islamskiego okultyzmu. Książka ta stanowi kompendium wiedzy na temat magii, astrologii i numerologii.
Wpływ na ezoteryzm: Prace al-Buni wywarły znaczny wpływ na późniejsze prace ezoteryczne i okultystyczne w świecie islamskim, a także na kulturę i praktyki mistyczne.
Religijny i duchowy kontekst: Jego prace, choć osadzone w kontekście islamskim, często wykraczały poza ortodoksyjne nauczanie religijne, eksplorując bardziej mistyczne i ezoteryczne aspekty wiary.
Dziedzictwo: Dziedzictwo al-Buni jest nadal obecne w badaniach nad historią islamskiego mistycyzmu i okultyzmu. Jego prace są analizowane przez uczonych zajmujących się historią religii, mistycyzmu, magii i kultury islamskiej.
Al-Buni, choć może nie być szeroko znany w głównym nurcie historii, pozostaje ważną postacią w historii islamskiego ezoteryzmu i kultury, stanowiąc most między mistycznymi tradycjami sufizmu a bardziej esoterycznymi praktykami okultystycznymi.
