MILCZENIE

Wiele zostało napisane i powiedziane o milczeniu, a większość studentów nowej psychologii i nauk okultystycznych ma inteligentne, jeśli nie całkowicie zdefiniowane pojęcie tego, czym jest milczenie. A jednak wielokrotnie definiowano je w sposób mylący i niejednoznaczny, że wiemy, czym jest, głównie poprzez to, czym nie jest.

Znajduje się w umyśle, ale nie jest ani formą, ani produktem myśli. To nie jest podmiotowe w przeciwieństwie do umysłu obiektywnego. To nie jest mentalna postawa czy nastawienie, choć relaksacja czy bierność umysłu jest konieczna, aby to zrealizować. To nie jest brak myśli ani zamyślenie, chociaż milczenie to stan umysłu, którego ani brak, ani obecność myśli nie mogą zdefiniować. Mentalna nieświadomość, zwana transem, nie jest milczeniem, a jednak często zanosi nas w nie, dając ekstatyczne i nadprzyrodzone doznania. Nieobecność umysłu lub rozproszenie, jak w zapomnieniu czy zadumie, nie jest technicznie milczeniem, ponieważ sugerują one warunki narzucone świadomości, a nie ten subtelny, zróżnicowany stan oznaczany jako milczenie.

Naukowcy zajmujący się umysłem traktowali milczenie jako subiektywny rezerwuar, z którego można czerpać pozytywne odpowiedzi na wszystkie sugestie obiektywne, podczas gdy metafizycy, duchowi lub boscy naukowcy traktują go jako orakulum modlitwy czy dążenia, Święte Świętych, które pośredniczą między ego a zewnętrznym (obiektywnym umysłem) i wewnętrznym atrium (podmiotowym umysłem) inteligencji i Boga. Doskonałe i wspaniałe jak są te sugestie na temat milczenia, to właśnie te związane z boskim naukowcem najbardziej zbliżają się do naszej własnej definicji tego stanu. Mentalna aktywność i bierność, brak myśli i zamyślenie, wewnętrzne i zewnętrzne metody indukowania ciszy są uzupełniające i pomocnicze dla samego stanu, który definiuje milczenie. Jest to stan duchowy zanim stanie się stanem mentalnej bierności czy fizycznego odpoczynku. A słowo „duchowy” sugeruje i wyjaśnia więcej niż wszystko, co inne słowa przedstawiają w sposób niejasny.

Stan duchowy to trwała cecha lub zdolność świadomości, której żadne doświadczenie sensoryczne czy przeżycie nie może zdefiniować lub wyjaśnić. Jest to własność samego ducha, którą tylko czysty charakter lub życie mogą ujawnić i uczynić źródłem mocy, dostatku i pokoju. Jest to studnia żywej wody w każdym z nas, tak prawdziwie i symbolicznie opisana przez Jana w czwartym rozdziale jego Ewangelii, w której każda zewnętrzna, pełna lub zastoja studnia wody (umysł) jest jedynie grubą karykaturą lub niegrzecznym niepodobieństwem. Bo życie, które ucieka przed nami w zdradach myśli i czynów, jak we wszystkim, co prowadzi duszę do zguby w świecie przyjemności, robi farsę z milczenia, i dopóki nie nadejdzie przebudzenie, jak u syna marnotrawnego, dusza nie będzie znała spokoju ani pokoju, dopóki nie znajdzie ich wewnętrznie i ponad, skąd pochodzą.

Zamilknąć to jedna płacząca potrzeba lub warunek fizycznego mężczyzny czy kobiety; ale to nie wystarczy lub nie wszystko; aby zrealizować to, co jest w umyśle, po ustaniu burzy zmartwień i rozjaśnieniu nieba umysłu oraz poznaniu kosztów czy strat, trzeba być gotowym i skłonnym do życia duchowego życia, które upoważnia do zrozumienia i doświadczenia milczenia. Dlatego wiele „marek” i „zamienników”, które są oferowane jako „równie dobre” i które są akceptowane jako autentyczne, okazuje się bezwartościowe. „Wąska jest droga, która prowadzi do życia”, i niewielu rzeczywiście kocha ją na tyle, aby szukać życia jedynie tam, gdzie można je znaleźć, ale wolą szeroką drogę oszustów i marek, które podrabiają duchowość. A jednak jedynie milczenie można znaleźć na „wąskiej drodze” i co dziwne, zaczyna się ono w tym życiu dokładnie tam, gdzie jesteśmy w myślach i czynach. Skrypturalna szeroka droga wcale nie jest drogą w ścisłym znaczeniu słowa, ale doświadczeniem zmysłów, podczas gdy wąska droga jest realizacją swojej boskości.

Podręcznik nowej psychologii, który zajmuje się językiem, mocami i życiem ducha, musi zaczerpnąć z nauki boskiej lub mistycznej adekwatne i wszechstronne definicje tych słów. Ponieważ nauka boska lub mistyczna jest nadrzędnie zmysłowa i duchowa, a nie sensoryczna i intelektualna w swoich objawieniach, i traktuje o duchu, życiu duchowym i świecie duchowym jako takim, a także z perspektywy świadomości i realizacji tych aspektów, a nie teoretycznie czy dogmatycznie, ani z intelektualnego punktu widzenia. Stąd milczenie nie może być osiągnięte przez żadny proces intelektualny czy moralny, ani przez kulturę intelektualną czy moralną, niezależnie od tego, jak by była wyrafinowana, ale jest i musi być osiągnięciem duchowym. To nie oznacza, że zasady fizyczne, intelektualne i moralne dotyczące uzyskania zewnętrznego spokoju, harmonii umysłu i piękna otoczenia powinny być ignorowane; ale oznacza to, że samotność, harmonia i estetyka nigdy nie mogą zastąpić lub być zastępcą dla stanu ducha, w którym milczenie leży potencjalnie jako „skarb ukryty na polu”. Wiele intelektualnie wyszkolonych umysłów może wyśmiać to stwierdzenie, podobnie jak dawni faryzeusze, którzy szydzili z wielu tajemnic ducha, które nauczał Jezus Chrystus. Ale ci, którzy dążą do Rzeczywistości i nie są zadowoleni z odbić, którzy wolą światło słoneczne od światła księżycowego, słowo inicjacja będzie znaczyć tyle co regeneracja, i będą otwierać i zamykać dwie bramy – gdy się modlą i oczyszczają, jedną fizyczną i zmysłową, drugą mentalną i etyczną – i przyjmą trzeci stopień doskonałości, wchodząc do sanktuarium lub Świętego Świętych ducha.

Aby niektórzy nie myśleli, że taki język jest zbyt wieloznaczny, aby być praktycznym, wystarczy przypomnieć im, że najczystsze i najlepsze w tym życiu i życiu, które ma nadejść, nie jest własnością intelektualną (mentalną), ani materialną, ale duchową, i jako taka jest najwyższą koniecznością. Chociaż ciało materialne jest użyteczne dla ducha, jest odrzucane, gdy śmierć wzywa ducha do innego życia i świata. Wszystko, co to ciało przyciągnęło lub opisano w jego otoczeniu, i ziemskie posiadłości, pozostają na ziemi lub giną z nim. Umysł, będący subtelniejszym obiektywnym ciałem, czy narzędziem ducha, równie przydatnym i cennym, rozpada się jak para, a chociaż może być odtworzony w witaskopowej pamięci przez ducha, jest równie nietrwały jak ciało. Inteligentne ego, które używało ciała i umysłu, znika za sceną, gdy spada kurtyna, aby lepiej poznać siebie, po zdjęciu maski formy, farby, blichtru i akcji. Co zrobił duch, tak pozbawiony ciała fizycznego, aby przygotować się do wyższego stanu, wewnętrznego stanu swojego postmortem istnienia? Czy zablokował drzwi zmysłów, aby wyrazić i zrealizować nadprzyrodzone moce, aby już teraz mógł czuć, słyszeć, widzieć, myśleć i działać bosko, a nie jak ktoś w niewolniczej niewoli czy opętany przez zmysły? Czy zablokował ziemskie widoki, aby widzieć niebiańskie wizje? Czy zablokował ziemskie dźwięki i głosy, aby słyszeć niebiańską muzykę i głosy milczenia? Nie chodzi o to, aby nienawidzić, odrzucać i gardzić wszystkim, co zewnętrzne, ale raczej zwiększyć ludzkość przez boskość, aby nie pozwolić zmysłowości zapanować nad nim, odciągając go od sfery wolności, prawdy, miłości, pokoju i błogości.

Bowiem nikt nie może ani wejść, ani przebywać w milczeniu, jeżeli jego zmysły są aktywnie zaangażowane i nie są zamknięte na światowe przyjemności; ani też nikt nie może mieć nadziei na zdrowe funkcjonowanie na ponadnormalnym poziomie, jeżeli w dowolnym momencie pozwala, aby pokusy zewnętrznych zmysłów go pochłaniały. To jest niezmiernie ważne.

Gdyby milczenie można było osiągnąć, wchodząc do jakiejś zewnętrznej świątyni i stając się tam pełnym czci, zamiast udawać się do wewnętrznego sanktuarium i tam dowodząc swojej godności; gdyby było to bardziej stanem umysłu, a mniej stanem życia i świadomości, byłoby łatwe do zdobycia. Ale dostęp do duchowego świata rzeczywistości nie jest mniej ścieżką wewnętrzną ku Bogu, niż jest zaprzeczeniem wpływów i rzeczy, które blokują tę błogosławioną i świetlistą ścieżkę, wymagając ofiary samego siebie i pracującej, humanitarnej miłości do ludzkości. Tak więc, chociaż milczenie ma zarówno nadfizyczną, jak i psychologiczną stronę, która dla niektórych jest najważniejsza, ponieważ jest technicznie i najłatwiej zrozumiała, to duchowy, etyczny i praktyczny aspekt, który jest zaniedbywany lub lekceważony przez większość studentów, jest kluczem do objawień samego milczenia. Teoria, choćby była doskonała i praktyczna, nie jest tutaj lekceważona, ale jest stosowana z absolutną wiernością, aby wywnioskować wyniki.

Ponieważ milczenie nie jest salą, gdzie zewnętrzna rozmowa ustaje i nie zachodzi wewnętrzna komunia, ale jest to miejsce spotkania duszy z innymi duszami, ducha z duchem, kochanka z ukochanym w głębokim, boskim sensie. A tutaj ci, którzy mają złamane serca, ci, którzy nie mają pocieszenia, ci, którzy stracili bliskich – wszyscy, którzy tęsknią za „dotykiem zniknionej dłoni i dźwiękiem głosu, który zamilkł”, mogą otrzymać bezpośrednie dowody od swoich duchowo ukochanych, którzy zbliżają się do nich w milczeniu, w miłości i oddaniu.

Mistyka jest nauką milczenia; oznacza dokładnie to, co definiuje milczenie. Ponieważ mistyk to ktoś, który wie, jak zamknąć usta, oczy i uszy, aby mógł świadomie cieszyć się tajemnicami ducha i świata duchowego, komunią duchów. I tak duch może i faktycznie komunikuje się z duchem, jak dowodzą jego własne wewnętrzne doświadczenia.

Dla wschodniego lub zachodniego okultysty milczenie jest wewnętrzną oazą, gdzie zmęczony pielgrzym zatrzymuje się na chwilę, aby głęboko napić się jego kryształowych wód, zanim ruszy dalej do raju. Jako taka, leży jakby pośrodku między subiektywną a duchową sferą duszy, a tą sferą jest ludzka świadomość.

Dusza jest tak aktywna, gdy przebywa w milczeniu, jak jest bierna przed wejściem w nie, ale taka aktywność jest ponadumysłowa, jak również ponadzmysłowa, i dlatego najlepiej można ją zdefiniować jako złożoną, subiektywną lub duchową komunię. Aby się zsubiektywizować, nie trzeba wycofywać się ze świata zmysłów, chociaż czyni się to świadomie, oddzielając się od obiektywnego życia fizycznego. Ale duchowe ożywienie subiektywnego umysłu polega na pozwalaniu świadomości, wolnej od mentalnej czy zmysłowej aktywności, na objawienie się, i w ten sposób na połączenie, złączenie lub zespolenie z duchowymi rzeczywistościami.

Oto jak milczenie staje się środkiem percepcji i receptywności, jeśli chodzi o komunikację telepatyczną i klariaudytywną. Osoba postrzegająca wysyła lub przesyła swoje wiadomości, a osoba odbierająca je odbiera w milczeniu, i w miarę, w jakiej obie, osoba postrzegająca i odbierająca, świadomie rozumieją, telepatycznie, funkcję i wartość milczenia i wchodzą w nie, są w stanie skutecznie przekazywać i odbierać klariaudytywne i telepatyczne komunikaty.

Muszą być spełnione podstawowe warunki, zanim można oczekiwać rezultatów, a mądry student to ten, który nie zaniedbuje niezbędnych, choć nie zawsze akceptowanych zasad osiągnięcia milczenia.

*Przeczytaj du Prel na temat „Historii mistycyzmu”.

źródło: THE SILENCE, „CLAIRAUDIENCE” by J. C. F. GRUMBINE, Entered according to an act of Congress, in the year 1911.