Jasnotwarz jest, z jasnością błyskawicy,
i jego potężne, lśniące ramiona co chwila się zmieniają,
nie można im ufać w ich skaczącej mocy,
gdy jego wielkie szczęki chwytają zgubny pokarm:
patrz, jak zgoli mieczem swego języka
włosy ziemi, wysokie lasy.
Ty jesteś nim, o Agni, którego Manu stworzył,
którego Adam sprawił, że istnieje.

Ty w dymie ofiary, człowiek wysyła
swojego posłańca modlitwy do bogów.
W śmierci niesiesz go,
do nieba przemienionego, zrodzonego na nowo z życia.

Kochanek wszystkich dziewic, ten wieloręki,
i wszystkich żon mąż.
Podąża czarną ścieżką z płomienistym językiem
rozdwajającym się, i każdy rozrasta się do żony i obrazu
wszystkie ciemne i ta, której twarzy
nie wolno oglądać, Durga straszliwą.
Tak w towarzystwie i wierzchowcem będący baran
Agni wyrusza.

ROSS NICHOLS
Zaadaptowano z oryginału sanskryckiego.

źródło: THE OCCULT OBSERVER A Quarterly Journal, no. 1, 1949.

Długa, stroma Ścieżka już przebyta. Ten, który się wspiął na jej szczyt, który przeżył i posiadł wszystkie ludzkie doświadczenia, dla którego cały nasz system słoneczny niema już tajemnicy.

Ten, co przetrwał gorycz samotności, który przekroczył po raz ostatni bramę śmierci stoi w tryumfie przed otwartemi wrotami piątego wielkiego W tajem niczenia. Bezkresne horyzonty chwały roztaczają się poza niemi. Wschodnia Nirwana, owa wszechogarniająca świadomość, wypalenie się naszego niższego Ja i jprzejście w szeroką bezgraniczną pełnię Ducha, oczekuje go wszechobejmująca, wszechpotężna i oto z ust Jego rwą się słowa tryum fu: „Otom jest, Ja, który żyję, a byłem umarły, patrzcie, otom jest żyw na wieki“. Pan życia i śmierci, wyzwolony z więzów wszelkich, Któremu dana jest każda władza na niebie i ziemi, stanął oto, jako Doskonały Człowiek, u kresu wędrówki ludzkości, osiągnąwszy ideał Boskiego człowieczeństwa. Według określeń Wschodu jest On Tym , który został wyzwolony; w języku Zachodu Tym, który osiągnął zbawienie wieczne.

Jest to jeden z tych, o których powiedziano, że Chrystus w nich narodzony doszedł pełni postawy „wieku zupełności Chrystusowej” to i pośród wielu Braci, z których Chrystus jest Pierworodzonym. Stał się „kolumną w świątyni Boga, która nigdy nie przeminie“. Przesuwają się czasem, jak sylwetki, w Piśmie Chrzęścijańskiem i Hebrajskiem takie potężne postacie. Czytamy np. w Starym Testamencie o Jednym z takich potężnych, którego spotkał patryarcha Abraham,  a o którym napisano jest: „Bez ojca, bez matki, nie mający ani początku, ani końca dni swoich, przyrównany Synowi Bożemu w kapłaństwie nieustannem“.

Takim jest „’potężny tryumf człowieka, który stanął u szczytu Doskonałej Ludzkości; długa przeszłość, jej walki, porażki, zwycięstwa – pozostały za nim daleko, Narodził się już po raz ostatni; śmierć utraciła nad nim władzę; stał się jednym z Mistrzów Mądrości,
zdobył życie wieczne.

A teraz, gdy już zakończył Swoją pielgrzymkę – rozpościera się przed Nim siedem ścieżek, biegnących w dal, ku przestworzom nadludzkiego życia. Siedem ścieżek potęgi i chwały, z których wszystkie, prócz jednej, wyzwalają Go na zawsze z więzów ludzkiego kształtu. Tam, w wyższych królestwach, gdzie materja jest tylko posłuszną służebnicą Ducha, wolno mu będzie przystąpić do pracy i działać w niezmierzonym wszechświecie, wśród którego stoi obecnie, jako Król i Kapłan.

Stoi, zapatrzony w ścieżek siedmioro – i dostrzega jedną, zbiegającą z powrotem ku ziemi, którą pozostawił za Sobą, gdzie istnieje jeszcze ogromne brzemię ciała, gdzie przygniata wciąż jeszcze waga materji fizycznej; ścieżka ta zatrzymuje przy ziemi w pracy na świecie, gdy tamtych sześć prowadzi wzwyż, zdała od naszych ziemskich nizin.

A gdy tak stoi w chórze nieporównanej boskiej muzyki, która Go otacza, zabrzmiał nagle szloch męki, skarga ziemi daleko poza Nim leżącej; dobiegł go jęk ludzkości cierpiącej w więzach, ujrzał błąkających się poomacku ciemnych, bezdomnych, zaślepionych. Widzi cierpienie, z którego On już wyrósł, słabość, która w mm samym zmieniła się w siłę, bezradność, zastąpiona w – Nim potęgą. I y tern rasa jego zostawiła

Mu je – takie jakie mają jeszcze władzę nad wyzwolonym swobodnym Duchem, są to więzy współczucia, bezgranicznej miłości, odwieczna zdolność odczuwania wszystkiego, co dotyczy człowieczeństwa, którego Sam jest najwyższym kwiatem; współczucie dla tych, którzy trwają jeszcze w ciemności i mroku śmierci, gdy Światłość
leczysta jaśnieje wokół Kiego. I wówczas powraca do świata, który był opuścił, zamiast odrzucić ciężar ludzkiego ciała, podejmuje go na nowo, dźwiga dalej ludzkości móc pomagać. Ciało, niegdyś słabe i pohańbione, w miarę ewolucji przeduchowił i wysubtelnił, teraz przyobleka je chętnie znów dobrowolnie, aby me zatracić blizkiego kontaktu z ludzkością, którą umiłował. Zachowując pełnię zdobytej potężnej świadomości, lecz niosąc dalej ciężar fizycznego ciała, pozostaje On w świecie, który miał prawo opuścić, związany z ludzkością, wołającą o Jego pomoc. Wtenczas zostaje Tym, którego zwiemy Mistrzem, Duchem całkowicie wyzwolonym, działającym jednak poprzez izyczne ciało. On to i Jemu podobni, znajdujący się na rożnych stopniach nadludzkiej mądrości i potęgi – tworzą Hierarchję okultystyczną Strażników i Opiekunów Świata. Oni to, Doskonali, którzy pozostają wsrod nas, by wspomagać, kierować, umacniać, dodawać sił, podtrzymywać – aby Ludzkość nie pozostała bez Przewodników na Ścieżce, nie błądziła bezradna, bez pomocy na trudnych drogach ewolucji.

Stał się tedy Zbawicielem świata, posiada prawo i moc udzielania pomocy. Tak samo bowiem, jak słońce zalewa ziemię światłem i życiem, jak jego ciepło wywołuje kiełkowanie nasion, pozwala roślinie budować swe tkanki, daje siły i rzeźkość zwierzęciu i umożliwia życie człowieka – tak samo i te Słońca duchowego nieboskłonu, zlewając na ziemię Swą Mądrość i Siłę, pobudzając do kiełkowania wszelkie ziarna dobra wśród ludzkości – ślą życie i moc, zasilające nasz duchowy wzrost. Nie zastępują nas, nie mogą zająć naszego miejsca, lecz dzięki swemu zjednoczeniu z nami i tożsamości natury, dzięki wyżynie, na którą się wznieśli, mogą zsyłać nam Swe życie, jako bodziec potężny dla rozwoju naszego. Pom agają Światu różnemi sposobami opowiem wam o nich pokrótce. W ielkie życie Hierarchji spływa na ludzkość trzema drogami. Z wysokich duchowych sfer Światłość Ich spływa wszędzie bez różnicy, jako  łogosławieństwo powszechne, podobne światłu słońca, do którego ją przyrównałam, oiosąc jasność i błogość wszędzie. Wszyscy możemy z niej korzystać w większej lub mniejszej mierze, zależnie od wrażliwości naszej, od zdolności otwarcia serca i oddychania Ich życiem jak powietrzem, które was otacza. Bowiem, jak w dzień słoneczny możemy szeroko pootwierać okna i wpuścić falę światła do naszych mieszkań lub też szczelnie pozamykać okiennice, oddzielając się niemi od życiodajnej promiennej fali, tak samo w stosunku do duchowego światła, spływającego nieustannem błogosławieństwem życia od Mistrza, możemy przyjąć je w otwarte serca lub murena się od niego odgrodzić. Światłość Ich uderza wciąż o nasze okiennice, otwórzmy je, otwórzmy okna, a Duch wasz zostanie zalany tern światłem i mocą.

Następnie istnieją różne wielkie organizacje, szerokie wspólnoty, zrzeszenia religijne, którem i opiekuje  się poszczególny Mistrz, zasilając je Swem błogosławieństwem i siłą. Są one jakby zbiornikam i, przechowującemi wodę życia, wypełnianem i obficie, by czerpano z nich i rozdawano tę wodę wszędzie; w ielkie religje świata stanowią takie olbrzymie zbiorniki duchowe Ich sił, rozmaite mają kształty, różnorodne postacie,  lecz wszystkie zaw ierają tę samą żywą wodę duchową dla zaspokojenia wewnętrznego pragnienia ludzkości.

W takie organizacje, zrzeszone dla duchowych celów,  jednoczące się dla siania duchowej wiedzy, Mistrz zsyła Swe życie i natchnienie, by wierni mogli je czerpać i przekazywać jaknajszerzej innym. Po to istnieją  różne religje świata ze swemi sakramentam i czyli znakami łaski. Każda jest przystosowana do potrzeb czasu, w którym się pojawiła, do tem peramentu i charakteru ludzi, którym została zesłana, aby wpływać i kształtować odrębne cywilizacje, kierować i pomagać rasom i podrasom ludzkim.

Mają Oni jeszcze trzeci sposób pomagania ludzkości, a mianowicie wpływ na myśl na całym świecie; posyłają potężne prądy wiedzy, piękna, natchnienia, zwłaszcza tym ludziom genjalnym , którzy wznieśli się dość wysoko, by mógł ich dosięgnąć indyw idualnie górny wpływ, by mogli stać się niejako przewodnikami i przekazywaczami wielkich natchnień reszcie świata. I tak potężne koncepcje z dziedziny wiedzy zsyłają Oni genjuszom naukowym ; idee piękna – genjalnym artystom ; myśli pełne patrjotycznego zapału, szerokie plany użyteczności społecznej – genjalnym mężom stanu ; potężne wspaniałe natchnienie – genjuszom literackim , prozaikom i poetom, by pomóc i by wznieść duchowy poziom ludzi, co jest nieustanną troską Mistrzów Mądrości. To też w każdem natchnieniu, przenikającem, jak błyskawica w dusze lub serca, w każdej potężnej, genjalnej myśli, rozjaśniającej nagle ogromną dziedzinę wiedzy, w każdej przedziwnej formie piękna, czy to barw, czy tonów – obecną jest Ich. cudowna moc; spływa swym górnym szlakiem ku naszej ziemi moc całej wielkiej H ierarchji, która istnieje, by ludzkości pomagać i wciąż toruje jej drogi nowe, tworzy plany nowe, nakreśla linje rozwoju, by przyspieszyć jej ewolucję, by uszlachetnić, podnieść, zasilić życie ras i wspinanie się ich wzwyż. Niektórzy z Mistrzów przyjmują uczniów według wymagań, o których wam już wspominałam, z wybieranych pośród ludzi, pragnących gorąco wstąpić na tę samą Ścieżkę którą Oni już przebyli, by szeregi wielkiej Hierarchji nie zmniejszały się nigdy, dopóki ludzkość potrzebuje Ich pomocy, dopóki rozwija się i działa na naszej planecie.

Mistrz i my mamy-teraz do pomocy ogólnej i indywidualnej, do dwóch wielkich Działów ludzkiego życia, w których praca Hierarchji jest szczególnie wyraźną, gdzie wszyscy, mający oczy ku patrzeniu, łatwo mogą ją dostrzec, jeśli zechcą. Istnieją w ustroju ludzkiego życia dwa wielkie Działy, w których pomoc Hierarchji jest szczególnie potrzebną: oto Dział Kierownictwa, Rządzenia, który czuwa nad wszelką ewolucją w przyrodzie, przekształca powierzchnię naszego globu, wznosi 1 zatapia lądy, wytwarza nowe rasy, które wzrastają, rozwijają się i przemijają, kieruje losami narodów rozstrzyga o przeznaczeniach cywilizacji, równoważy od czasu do czasu wielkie porachunki ras i narodów i rządzi zewnętrznymi losami ludzkości. W tym potężnym Dziale Rządzącym Wielka Hierarchja pracuje nieustannie, stamtąd Ideał Człowieka, zwany na Wschodzie Manu (wyraz od którego pochodzi angielskie „man“ człowiek, myśliciel), rządzi i prowadzi czynności tego Rządzącego Działu pod wzniosłem kierównictwem najwyższej Głowy tej Hierarehji, Pana i Władcy całego naszego świata.

Następny jest Dział Wychowania i Nauczania, ten jest źródłem wszystkich religji, dający ludziom natchnienie i zabarw iający specjalnie różne cywilizacje. Na czele tego Działu, o wiele wyższy nawet ponad Mistrzów, stoi Najwznioślejszy Nauczyciel ludzi i aniołów zwany na Wschodzie Mądrością, czyli Bodhisattwą a na Zachodzie – Chrystusem. Zadaniem Jego – czuwać nad duchowemi losami ludzkości-; prowadzić, błogosławić, podtrzymywać różne religje świata, założone w głównych swych zarysach przez Niego Samego. Jego zadaniem – wyznaczać tego lub innego Mistrza, jako  specjalnego Przewodnika i Opiekuna każdej religji, gdyż Jego własne błogosławieństwo wpływa nieustannie na wszystkie religje danej epoki. Jego wzniosłem zadaniem – pojawiać się na ziemi od czasu do czasu, w biegu wieków, by dać natchnienie nowej relig ji; by uderzyć w ton nowy, aż inne nie zabrzmią w całej pełni, tworząc olbrzymi relig ijn y akord naszej ludzkości; te różnorodne, lecz najgłębiej harmonijne tony mogą dźwięczeć odmiennie, lecz tworzą zawsze jeden potężny chór.

Jeśli spojrzymy wstecz, w przeszłość naszej rasy, ujrzym y, że od czasu do czasu pojaw iał się On, Bodhisattva, Chrystus przeszłości, Ten, który dał najdawniejsze religje wielkiej rasie Aryjskiej, który dla rdzennego pnia Aryjczyków stworzył złożony system Hinduizmu; który nauczał w Egipcie, jako Toth, znany  później, jako potężny Objawiciel – Hermes; który trzydzieści jeden tysięcy lat temu, wystąpił w wielkiem państwie Perskiem , jako Zoroaster, który zstąpił  do Greków, jako Orfeusz, dając początek Misterjom  Orfickim , od których stopniowo i kolejno brały początek wszystkie inne Misterja Grecji; który przyjął symbol  fełonca w Indjach, Światłości w Egipcie, Ognia w Persji, doskonałego Piękna Muzyki i Dźwięku w Grecji. D aw ał kolejno każdemu z wielkich narodów odpowiednią religję, a w każdej z nich uderzał w ton, który się miał stać osią danej cywilizacji, zabarwianej duchem tej religji, a potem, dokonawszy zadania, pojawił się po raz ostatni w Hindostanie, aby tam osiągnąć Objawienia B uddy i Buddyzmem zakończyć cykl starożytności, pozostawiając Swemu Następcy rozpoczęcie nowego cyklu religijnego.

Bowiem, gdy Nauczyciel Świata skończy swe dzieło, gdy już wielokrotnie ukazywał się, dając początek różnym wielkim religjom, których objawienie było Jego zadaniem, to przy końcu wielkiego cyklu, przychodzi po raz ostatni i mówi ostatnie Swe Słowo, wówczas wznosi się na ostateczny szczyt Objawienia i odchodzi od ziemi. Wielki cykl starożytności dobiegał kresu w Buddyzmie; w tej wielkiej religji świat starożytny wypowiedział ostatnie swe słowo, a Ten, który go nauczał i oświecał, Chrystus dawniejszego świata – już odszedł, zakończył swą pracę dla ludzkości, spełnił swe zadanie, pozostawiając tu Swego Następcę.

Wówczas rozpoczął się nowy cykl nowy okres życia rasy. Stary się skończył, otwierał się nowy wraz z piątą podrasą, podrasą Teutońską, która przoduje obecnie narodom ziemi, i dla niego to zstąpił nowy Bodhisattva, Chrystus, jako założyciel i twórca nowej, wyższej cywilizacji. Pojaw ił się wśród narodu Żydowskiego, aby spełnić Swe posłannictwo i spotkać swoj Los, zostać odrzuconym przez współczesnych, umęczonym przez naród, którego ciało przyoblekł.

Wszakże z pozornej klęski wykw itło wspaniałe zwycięstwo; z zewnętrznego domniemanego nieudania się tego posłannictwa rozrosło się drzewo, które dziś ocienia
całą Europę i Amerykę.

Zabrzmiały wówczas dwa tony, oba żywotnej doniosłości, oba zapowiadające początek nowej ery i wskazujące jej linję wytyczną rozwoju i rozrostu na długie wieki.W szystkie wielkie cywilizacje przeszłości opierały się na rodzinie, jako całości, jednostce. Człowiek
jest dopiero całkowity, uczono w Indjach, gdy składa się z męża, żony i dziecka. To też, sięgając wstecz ku dawnym cywilizacjom, dostrzegamy, że jednostka indywidualna jest tam stosunkowo niczem, rodzina zaś – podstawą Państwa. Państwo składa się z rodzin, a obowiązek obywatelski stanowi wyraz najwyższej m oralności.

Tym razem zadźwięczała nuta jednostki indywidualnej zamiast rodziny; idea wartości jednostki, kształtowania, urabiania, wyodrębniania się jednostki, myśl o odrębnej ludzkiej istocie, stojącej niezależnie i samoistnie i na czas pewien samotnie, aby zdobyła siłę i wiarę w siebie, by nauczyła się na sobie polegać.

Z tej idei, wraz ze wszystkiem, co było nieodzownem do jej pełnego rozkwitu, np. z zanikiem pojęcia o reinkarnacji (a od jego utraty krok tylko do wiary w wiecznotrwałe niebo i wiecznotrwałe piekło) – wynikło przemożne poczucie doniosłości obecnego życia, wartości duszy indyw idualnej, a właśnie najpierwszem zadaniem Chrześcijaństwa było wprowadzić tę ideę w dotychczasowy dorobek myśli wszechświata.

Oznaczało to walkę, niezgody na pewien czas, chaos i prawie anarchję, było to koniecznem stadjum dla  dalszej przyszłości. Dopóki kamień tkwił w kamieniołomie, póki nie został oddzielony, ociosany w odpowiedni kształt, urobiony i oszlifowany; dopóki kamienie indywidualne były niewyodrębnione i nieociosane – dopóty wielka świątynia Bractwa Ludzkości nie mogła się budować i wznosić odpowiednio. Robota dłuta i młota to robota mozolna; gwarny jest kamieniarski podwórzec, pełen kurzu i zamętu; lecz z kurzu i wrzawy, z ciosów i odłamów, wyłaniają się oszlifowane kamienie silnych indywidualności, zdatnych do wbudowania w jeden gmach, do spojenia w społeczność potężnego Braterstwa. Wpierw bowiem należy Braci wyrobie, potem dopiero można tworzyć Bractwo i ta, miniona już, wałka o indywidualizm była koniecznym wstępem do stworzenia potężniejszej i szczęśliwszej rasy.

Pośród całego indywidualistycznego zmagania się, wsrod chaosu walczących klas, ludzie spostrzegają, że Chrystus głosił jeszcze jednę prawdę zasadniczą, niedość wyraźnie słyszaną w ubiegłych wiekach, lecz dziś przemawiającą mocno i wszechwładnie.

Oto, że ten kto jest największym, powinien być tym, który służy najlepiej; ze zdobyta siła ma się dobrowolnie oddać służeniu słabszym; że im większą moc – tern większy obowiązek; ze ci, którzy stoją najwyżej, powinni stać się służebnikami wszystkich. Nuta samoofiary dźwięczy w Chrześcijaństwie tak silnie, jak w żadnej innej z wielkich religji świata – i chociaż na początku widzimy ścieranie się indywidualności, widzimy, że jest to tylko środek dla wyraźnego celu przysposobienia jednostki do współpracy z innymi, do pomagania braciom. Tym sposobem z nauki Chrystusa i początków nowego cyklu wyrosła cywilizacja wojująca i burzliwa, lecz w niej to właśnie budziło się społeczne sumienie, rozumienie ludzkiego obowiązku, uznanie odpowiedzialności człowieka. A gdy indywidualizm spełni swe zadanie, gdy wypełni nieuniknione swe przeznaczenie, wówczas Mistrz powróci i wskaże nam, jak spajać
110
przygotowane kamienie; wróci ten wielki Nauczyciel, Twórca i Budowniczy ludzkości, aby ukształtować nową rasę, aby dać początek wszechświatowej religji. Dosłownie, nie przyjdzie On burzyć, lecz wypełniać i zgromadzić dokoła Siebie liczne wyznania tej ziemi; bowiem zbliża się dzień wypełnienia słów Jego: „Mam jeszcze i inne owce, które nie są z tego stada; te również zgromadzić muszę; i usłyszą Mój głos i pójdą za mną, i będzie tylko jeden pasterz i jedna owczarniaa. Tym pasterzem będzie potężny Mistrz Mistrzów, Najwyższy Nauczyciel Świata, – stojący w Wielkiej   Hierarchji na czele Działu Nauczania całej ludzkości; Ten, który jest Kierownikiem wszystkich religji świata, który wszystkie narówni miłuje i błogosławi i z czasem połączy w jedno.

Wspominałam już, że istnieje prócz tego wielki Dział Kierowniczy i Rządzący, na którego czele stoi Manu – Ideał Człowieka. I jego praca odbywa się wśród nas ciągle, równolegle z subtelniejszą, bardziej ukrytą, bardziej duchową pracą Chrystusa. Spójrzcie w historję ludzkości, a ujrzycie w miarę badań,  jak uwydatniają się w niej coraz wyraźniej zarysy potężnego Planu, w którym wszystkie rasy, podrasy i narody ludzkości mają swoje odrębne miejsce, swą specjalną pracę i obowiązki, swe zadania i przeznaczenie.

Spójrzcie wstecz, zauważcie, jakie olbrzymie zmiany przekształciły powierzchnię naszego globu; wielcy przyrodnicy mówią nam o epoce, gdy olbrzymi ląd Lemurj i rozciągał się tam, gdzie dziś się toczą wody Pacyfiku, nauka uznaje coraz powszechniej fakt, że niegdyś od Afryki do Ameryki przejść można było suchą nogą, a rozległy ląd łączył mostem Wschód i Zachód w miejscu dzisiejszego Oceanu Atlantyckiego; zamieszkiwała go rasa władna i potężna, szerząc swą cywilizację daleko po całej ziemi. Zważcie, że z pojawieniem się naszej w ielkiej rasy Aryjskiej oba te lądy znikły, a powierzchnia ziemi i wód, w odmiennym już układzie, stała się siedzibą rasy, spółcześnie panującej. A teraz postarajcie się spojrzeć w przyszłość, a ujrzycie oznaki wznoszącego się na nowo przyszłego kontynentu; ujrzycie wyspy, wyrzucane z łona niezmierzonego Pacyfiku, o wielkięj pracy wulkanicznej, tworzącej podwaliny nowego lądu, na którym ludzkość ma żyć i rozkwitać w przyszłości, gdy nasz własny ląd w przeważnej części zapadnie się i zniknie.

Ta zmienność powierzchni ziemi i wody jest współrzędną i równoległą do tworzenia się różnych typów ludzkości, zwanych rasam i; ląd Lemurji posiadał typ własny, którego szczątkowym mieszańcem jest dziś typ murzyna; A tlantyda miała również własną rasę czwartą, której ślady możemy znaleźć w Indjach Północno-Amerykańskich, potrosze wśród starożytnych Egipcjan, miljony w Chinach i Japonji; bo rasa czwarta jest dotychczas najliczniejszą na ziemi. Wreszcie nasz własny typ, wielki typ rasy piątej, Aryjskiej, rozpostarty po całym świecie; podzielony na różne podrasy, z których każda jest wyraźna i łatwa do odróżnienia, gdy jest czystą; wszak łatwo odróżnicie Celta od Teutona, Latyna od Skandynawa. Przyjrzyjcie się, jak ta rasa rozrasta się i rozszerza, jak panuje i rządzi, zakłada kolonje i wznosi potężne Imperja. A teraz spróbujcie spojrzeć o kilka wieków w przyszłość, a z łatwością ujrzycie, jak ta rasa dosięga swego zenitu, jak wznosi potężne Im perjum , większe od wszystkich znanych dawniej, w którem się skupia moc i chwała przeszłości, w którem znajdują wcielenie genjalne jednostki, pojawiające się od czasu do czasu w każdej podrasie, gdy ta się znajduje u szczytu swego rozwoju, a dziś powoli do tego punktu się zbliża, rozszerza się na Zachodzie, sięga na Wschód. Starajcie się zrozumieć, że ten wzrost ma swoj cel, że kieruje nim Manu, kształtując potężne Państw a przyszłością że wszystkie wojny i podboje m ają również swój cel, bo gdy jeden naród podbija drugi, gdy go na pewien czas zwycięża i zalewa – to w tym okresie, tak jeden, jak drugi,  podbity, jak i zdobywca odnoszą pewną korzyść, przyswajają pewną przeznaczoną naukę. Kiedy Grecy podbili część Indji, to wnieśli tam swoją sztukę, która pozostawiła głębokie ślady na Sztuce Indyjskiej, coś z ducha wszechpiękna greckiego. Gdy z Azji Środkowej spłynęła na Indje potężna nawała Mongołów – rozwinęło to z kolei inną formę sztuki i wzbogaciło podbity kraj.

Wszystkie te podboje Wschodu przez Zachód i Zachodu przez W schód działają w myśl olbrzymiego Planu i rozpowszechniają skarby ducha, które inaczej pozostałyby zamknięte w ciasnym obrębie jednego narodu. Starajcie się spojrzeć szerzej, ogarnąć wielkie horyzonty, zechciejcie dostrzec potężniejszy i większy Plan, zrozumieć, że każdy pojedynczy naród zostaje odgraniczony i skupiony, aby mógł stworzyć jakąś odrębną, cenną wartość dla całej ludzkości. Następnie naród bywa rozproszony, aby mógł roznieść po świecie to, co sam zdobył i stworzył we własnych granicach.

Wojny i podboje, walki narodu z narodem, rasy  z rasą mają swe właściwe miejsce w ogromnym Planie. Kieruje niemi Manu, który wie dokładnie, czego jak i naród potrzebuje, tworzy przedziwne połączenia  i skrzyżowania – pożyteczne dla rozwoju całej ludzkości.

Wiedzmy tedy, że gdziekolwiek jest walka, –  kieruje nią Manu. Że gdziekolwiek powstają starcia i zmagania, – tam potężna ręka Pana i Kierownika Ludzkości urabia kształty Jutra.

Gdybyśmy ujrzeli gigantyczny lodowiec, sunący  po jakiemś olbrzymiem zboczu góry, zmiatający wszelkie życie na swej drodze, niosący zniszczenie ludziom i zwierzętom, – wydawałoby się nam to czemś okropnem i bezlitosnem. Lecz przyszedłszy po wiekach na miejsce katastrofy, – ujrzelibyśmy tę samą dolinę, przeoraną niegdyś lodowcem, – żyzną, obfitującą w kwiaty i zboże, dającą schronienie cichym, szczęśliwym ludziom.

Zniszczenie – to tylko przetworzenie; śmierć -to tylko nowe życie!

Dzięki wielu próbom ludzkość nabiera hartu, mocy i dojrzałości, a Wielka Hierarchja nieustannie wszystkiem kieruje i dopomaga w uszlachetnianiu i prowadzeniu wszystkiego ku ostatecznemu celowi.

Gdy więc burza waśni i niepokoju wstrząsa dziś krajami; gdy walka klasowa – straszniejsza od wielkiej wojny narodów – pustoszy społeczeństwo i napełnia nieraz trwogą i troską, gdy zda się, nie widać wyjścia ni rozwiązania; gdy nie umiemy znaleźć lekarstw a na bolączki społeczne; gdy wyczerpały się już środki zaradcze starej cywilizacji, a owoców cywilizacji nowej jeszcze nie widać, – wówczas przypomnijmy sobie słowa Chrystusa: „Nie bądźcie małego serca“, – gdyż bóle teraźniejszości poprzedzają narodziny nowej epoki.

Gdzie Wielka Hierarchja Duchowa, wyrosła z łona ludzkości, kieruje ścierającą się w walce wolą ludzi i zło nawet zużytkowuje dla dobra przyszłych celów i przeznaczeń, – tam o los człowieczeństwa i narodów możemy być spokojni.

ZAKOŃCZENIE

Na zakończenie chciałabym wam rzucie słowo już nie nadziei, lecz niezłomnej pewności. Spokojnie naprzód kroczyć może świat, pomimo wszystkich burz, gdy jego Duchowym Nauczycielem jest Chrystus, a Kierownikiem i Władcą, – Manu, bowiem Oni miłością Swą i opieką otaczają go nieustannie. Wszystko potrzaskać może wokoło aż do podstaw i runąć. Będzie to tylko po to, by powstały formy nowe i lepsze.

Najwspanialsze gmachy mogą się rozsypać w gruzy. Będzie to tylko dowodem, że przeżyły się i zwietrzały. Na ich ruinach powstaną świątynie wyższe i szlachetniejsze.

Rasa, która wydała Chrystusa i Buddhę, nie może rozpaczać nad swym losem. Ludzkość, której ty lu synów wspina się ku nadczłowieczeństwu, budząc w sobie Ducha Boskiego, ma olbrzymią przyszłość, nieogarnionej chwały.

źródło: rozdział – Chrystus Tryumfujący i praca Chierarchji – Annie Besant “WTAJEMNICZENIE CZYLI DROGA DO NADCZŁOWIECZEŃSTWA” Biblioteka Narodowa, Warszawa

W tych to słowach stary prawodawca hindusów przedstawia powstanie trójcy pierwotnej; z której wyszło dziesięciu duchów wyższych, mających się objawiać przez tworzenie. Widzieliśmy w jak wspaniałych słowach księga pitri mówi o miłości małżonka dla małżonki i w jaki sposób z owego związku niebiańskiego zradza się świat.

We wszystkich pagodach Indyj owa trójca symboliczna przedstawiona jest w postaci trzech głów wyrzeźbionych z jednego kawała granitu lub marmuru, tworząc całość.

Uderzającem jest jak niewolniczo owo pojecie znad brzegów Gangesu  przeszło do wierzeń kabalistow żydowskich. Nie są to nasze własne uwagi jakie czynimy nad  kabałą, chętnie to wyznajemy; wszystkie nasze dokumenty i materjały hebrajskie zapożyczamy od p. Francke z Instytutu.

Założyliśmy sobie dowodzenie matematyczne. Chcemy wykazać, ze kabała hebrajska ma źródło swe w świątyniach Indyj Najlepszym środkiem, jaki możemy użyć dla wyjaśnienia owego zadania, tak interesującego pod względem etnograficznym, jest poprostu zestawienie doktryny pitri, którą wyjaśniliśmy, i tekstów hinduskich jakie przytoczone zostały, z tekstami hebrajskiemi  i sądami znakomitego  badacza który myślał o Indjach, gdy wyjaśniał tajemnice Zohar i Zefer Jeszirah, i stawiały sobie sam pytanie gdzie mogła byc kolebka tych dziwnych poglądów, które pomimo pewnych punktów zetknięcia nie wyszły jednak z filozofji greckiej ani arabskiej.

Oto w jaki sposób autor powołany przytacza i wyjaśnia teksty Zohar, które prowadzą jedność do diady a diadę do triady tążsamą drogą, jaką przebiegli już marzyciele pagod Hindostanu.

Pierwszy! to przedwieczny. Widziany oko w oko jest on głową najwyższą, źródłem wszelkiego światła podstawą wszelkiej mądrości i nie może być określony inaczej jak przez jedność“.

Z łona owej jedności bezwzględnej, lecz odróżnianej od rozmaitości i wszelkiej jedności względnej wypływają równolegle dwie zasady napozór sprzeczne w istocie jednak nierozdzielne, jedna męska albo czynna, zwana mądrością; druga bierna czyli żeńska oznaczana wyrazem, który przyjęto tłumaczyć przez inteligencję.

„W szystko co istnieje, mówi Zohar, wszystko co zostało stworzonem przez przedwiecznego, którego imię niechaj się święci, może istnieć tylko przez samca i samicę. Z ich wiecznego i tajemniczego łączenia się pochodzi syn, który wedle w yrażenia oryginalnego, o trzy mując rysy ojca i matki zarazem, obojgu im oddaje świadectwo.

Ów syn mądrości i inteligencji, zwany również z powodu swego podwójnego dziedzictwa, pierworodnym synem Boga jestto wiedza czyli nauka. Trzy te osoby obejmują i łączą w szystko co istnieje, są jednak nawzajem połączone w białej głowie, w przedwiecznym nad przedwiecznemi, bo wszystko jest nim a on jest wszystkiemu. Przedstaw iają go też o trzech głowach tworzących jedne, to znów przyrów nyw ują go do mózgu, który nie tracąc swej jedności, dzieli się na trzy części, a za pośrednictwem trzydziestu dwu par nerwów rozpościera się po całem ciele, podobnie jak trzydziestu dwoma drogami mądrości, bóstw o rozlewa się po wszechświecie.

„Przedwieczny, mówi Zohar, którego imię niechaj będzie święconem, istnieje o trzech głowach tworzących jedną, a głowa ta jest czemś najwznioślejszem między rzeczami wzniosłemi, a ponieważ przedwieczny reprezentowany jest przez liczbę trzy, w szystkie inne światła, t. j. dziesięciu Zehrotów są również objęte liczbą trzy”.

W innym znów ustępie tegoż samego dzieła czytamy:

,,Trzy jest głowy wyrzeźbione jedna w drugiej, a jedna ponad drugą. W liczbie tej rachujemy najprzód  mądrość, mądrość ukrytą, nie będącą nigdy bez zasłony. Mądrość owa tajemnicza jest zasadą najwyższą wszelkiej innej mądrości. Nakoniec idzie głowa, która panuje nad innemi, jedna głowa, która nie jest jedną. Co ona zawiera tego nikt nie wie i niemże’ ponieważ uchyla się ona zarówno przed naszą nauką jak i naszą niewiadomością. Oto dlatego przedwieczny zwany jest niebytem”. *

Niekiedy określenia, albo jeśli kto woli, osoby owei trójcy wyobrażane bywają jako trzy fazy kolejne i bezwzgęnie potrzebne w bycie, zarówno jak w myśli  jako dedukcja stanowiąca zarazem genezę świata. Pomimo zdziwienia jakie rzecz ta może wywołać, nie beziemy wątpić o niej, gdy przeczytamy następujące wiersze wyjęte z Zohary.

„Chodźcie i patrzcie, myśl jest podstawą wszystkiego co jest; z początku jednak jest nieznana i zamknieta sama w sobie; dy myśl zaczyna się rozpościerać dochodzi do owego stopnia, w którym staje się duchem; tu dotarłszy  staje się inteligencją i nie jest już jak pierwej zamknięta sama w sobie.

Duch z koei znow się rozwija w łonie samem tajemnic, któremi jest otoczony, i wychodzi zeń głos będący połączeniem wszystkich chórów niebiańskich; głos rozlegający się w słowach wyraźnych, w wyrazach złożonych bo pochodzi z ducha. Ale zastanawiając się nad wszystlenu temi stopmamą widać że myśl, inteligencja, ów głos i owe słowa są jednem i tem samem, że myśl jest zasadą wszystkiego co jest i że nie może w niej być żadnej przerwy. Myśl sama łączy się z niebytem i nigdy się nie oddziela. Taką jest treść tych słów Jehowa jest jeden a imię jego jeden…

Imię, które znaczy jestem oznacza jedność wszystkiego co jest; stopień, gdzie wszystkie drogi mądrości są jeszcze ukryte i zlane razem nie mogąc się rozróżnić jedna od drugiej. Skoro jednak ustanowi się linja o gramczająca, gdy chcemy odróżnić matkę noszącą w swem łonie wszelką rzecz i w chwili porodzenia jej dla objawienia imienia najwyższego, natenczas rzecze Bóg mówiąc: Ja który jestem. Nakoniec gdy wszystko jest dobrze ukształtowane i wyszło z łona macierzyńskiego, gdy wszelka rzecz jest na swojem miejscu, i gdy chcemy określić zarazem szczegóły i byt, Bóg zwie się Jehowa czyli jestem ten który jestem…”

Zakończymy owe spostrzeżenia przez zestawienie najbardziej niezwykłe jakie można zrobić między doktryną pitri Jndyj, a nauką kabalistów hebrajskich. W idzieliśmy w systemacie hinduskim, że tam trzy trójce wyszły kolejno ze Swajambuwy, Istoty istniejącej sama przez się, zlewające się w niej w łączności najwyższej:

A mianowicie:

1) Trójca pierwotna, która rozwija myśl boską:
Nara duch twórczy, Narimatka, Wiradi syn.

2) Trójca objawiona, rodząca żyw ioły pierwotne,
mające stw orzyć świat: Agni, Waja, Surja.

3) Trójca twórcza: Brahma, Wisznu, Siwa.

Posłuchajmy Francka wyprowadzającego, wedle Zohary kabalistów, pojęcie identyczne:

„Dziesięciu zefirotów dzieli się na trzy klasy, z której każda przedstaw ia nam bóstwo w innej postaci, ale zawsze w postaci trójcy nierozdzielnej’.

„Trzej pierwsi zefiroci są czysto intelektualni w metafizyce, wyrażają tożsamość bezwzględną myśli i istnienia, stanowiąc to, co kabaliści nowocześni nazwali światem poznawalnym – to pierwszy objaw Boga.”

„Trzej następni mają cechę moralną z jednej strony, każą nam pojmować Boga jako identyczność dobroci i mądrości; z drugiej zaś, ukazują nam w dobru najwyższem,
źródło piękności i wspaniałości (w stworzeniu).

Nazwano ich też cnotami albo światem uczuć.

„Nakoniec przez trzech ostatnich zefirotów dowiadujemy się, że Opatrzność powszechna, że twórca najwyższy jest również siłą bezwzględną, przyczyną wszechmocną, i że przyczyna ta jest jednocześnie żywiołem twórczym wszystkiego co istnieje. Ci ostatni zefirotowie stanowią świat przyrodzony, czyli przyrodę w jej istocie i jej zasadzie czynnej – Natura naturans Nie jestże to wyjaśnieniem płodnem dla badań nad początkiem ideij filozoficznych w świecie, gdy widzimy trzy określenia trójcy bramańskie i kabalistyczne wiążące się z sobą w jednem pojęciu?

1) Jeden Bóg nieobjawiony, zarodek pierwotny i powszechny, przedwieczny, jak mówią hindusi, przedwieczny nad przedwiecznemi, jak mówią filozofowie kabały.
2) Pierwsza trójca będąca rozwojem myśli i woli.
3) Druga trójca stanowiąca źródło żywiołów, cnót i sił świata widzialnego.
4) Tzecia trójca, wedle hindusów, powierzone ma dzieło tworzenia, wedle kabalistów przedstawia żywioł twórczy wszystkiego, co istnieje.

Nakoniec w dwóch tych doktrynach żywioł twórczy czynny, przez związek stały z żywiołem biernym matką, rzuca nieustannie w przestrzeń promienie życia skąd wydobywają się dusze, spełniające przeznaczenie swe postępowe w wszechświecie i stopniowo wznoszą się dla zlania się ze źródłem nieśmiertelnem, z którego wypłynęły, t. j. z jednością.

Dla zrozumienia tej fikcyi wielkiego wszystkiego o podwójnej naturze, zapładniającego nieustannie wszystko co istnieje, i wszechświata, który jest wytworem syna, wznoszącego się wiecznie do jedności, jako ogniwa łańcucha bez końca, Zohar przytacza porównanie następujące:

„Dla zrozumienia nauki o jedności świętej trzeba patrzeć na płomień wznoszący się z ogniska lub lampy zapalonej: widać w nim najprzód dwa światła, jedno jaśniejące białością, drugie czarne albo niebieskie; światło białe jest w górze i wznosi się w linji prostej; są one jednak tak ściśle połączone z sobą, iż tworzą jeden płomień.

Sfera jednak utworzona przez świątło czarne lub niebieskie łączy się z kolei z materją palą. cą się, która jest jeszcze niżej. Trzeba wiedzieć, że światło białe nie zmienia się, zachowuje ono zawsze kolor sobie właściwy, w będącem zaś poniżej, odróżnia się liczne odcienia; to ostatnie przybiera prócz tego dwa kierunki przeciwne: u góry łączy się ze św iatłem białem u dołu z materją palącą się, lecz materja ta jest ciągle zużywana w swem łonie i wznosi się nieustannie ku światłu białemu.

W ten sposób wszystko wraca do jedności. W obec tożsamości zupełnej doktryn hinduskich z doktrynam i kabalistów żydowskich w cóż się obrócą usiłowania niektórych semitologów, którzy w ślad za Renanem, chcą bądź, co bądź, stworzyć pojęcia semityczne, niezależne od pojęć innych ludów Wschodu i Azji.

źródło: LUDWIK JACOLLIOT, ŚWIAT ZAGROBOWY w świetle NAUK TAJEMNYCH ORAZ ICH OBJAŚNIENIE wedle pojęć starożytnych j nowożytnych ludów. WARSZAWA, NAKŁADEM KSIĘGARNI M. WOŁOWSKIEGO. 12 Niecała 12, rok 1892

3) „Syn Boży“, Istota wzrosła do tego stopnia, że samowiedzę swą wewnętrzną może zjednoczyć ze świadomością wszechświata.
4) Ludzie, którzy przekroczyli stadyum ludzkie i zajmują szczebel więcej lub mniej wzniesiony w hierarchii boskiej.
5) Manu, Hermes, Mojżesz, Budda i wielu innych, byli takimi właśnie wysłańcami.

Objawienie wyroków prawdy, niezbędnych dla ewolucyi duchowej ludzkości, przyśpiesza znacznie rozwój dusz i sprowadza do minimum sumę prób i boleści, towarzyszącym doświadczeniom , nie wspieranym przez orędownictwo.

Wiara w prawdy ogłoszone przez Objawienie i rozprzestrzenione przez szereg Wtajemniczonych, jest z początku wiarą ślepą, zgodzeniem się bez roztrząsań z twierdzeniam i proroków i królów wtajemniczonych, ufnością instynktową w wielką Duszę, w Istotę której boskość przejawia się doskonałością i potęgą. Takimi Przewodnikami byli Hierofanci, Wodzowie boskich dynastyi w Atlantydzie’1 i w Egipcie; takim i byli Manu, Zoroaster, takim był wielki mistrz litości – Budda; takim był Chrystus; takim i też będą wszyscy wielcy Wysłańcy przyszłości.

W rażenie wywarte przez wielkie prawdy na kiełkujący umysł ludzi pierwotnych, trwa w przeciągu długich okresów, gdy zaś wyniki osięgnięte przez Jaźnie (dusze) wcielające się, uznane są jako dostateczne, wówczas piecza bezpośrednia powoli się umniejsza, wielcy Instruktorowie zanikają, ludzie w chodzą w okres myślenia samoistnego, gdy czynami ich najpożyteczniej kierować może rada własnego „głosu sumienia”.

Pomoc duchowa ogranicza się wówczas na nauczaniach udzielanych przez religie i przez wtajemniczonych kapłanów zawiadujących niemi. Kiedy nadchodzą krytyczne okresy umysłowości, łączne z rozwojem młodości ras, kapłani ci i Mędrcy przestają być na świeczniku. Pozostają znani zaledwie niewielkiej garstce, i powoli są zastąpieni przez duchowieństwo, więcej lub mniej oświecone, w owych okresach jednak misya Boska jest już wypełnioną, jasność dostateczna rozwidnia się w duszach,

’1 Obacz uwagę *) na str. 8.

Jaźnie są już rozwinięte w tym stopniu, iż mogą same kierować swą osobistością '1 gdyż walka jest dla nich korzystną, błąd i zawody są tylko środkami dalszego rozwoju, a niepewność i zwątpienie szczeblami wiodącymi ku mądrości.

’1 „Osobistością” jest ogół uzdolnień wykazanych przez Jaźń na ziemi, za pośrednictwem mózgu fizycznego. Jaźń im więcej rozwinięta, tem sposobniejszą jest do kierowania temi właściwościam i, tem „ja“ fizycznem, tą indywidualnością mózgową.

źródło: dr. Théophile Pascal „GŁÓWNE ZARYSY TEOZOFII” przekład H. KRZEMIENIECKIEJ