pełny artykuł do pobrania: 

Porównując fotografie XVI i XVII dostrzega się wiele wspólnego między wiedzą starożytnych i współczesnych badaczy. Metodę biointroskopii wykorzystywano w celu badania urazów u sportowców (fot. XVIII), przy czym jako niezależnej kontroli wewnętrznego widzenia korzystano ze zdjęć rentgenowskich uszkodzonych organów.

A.G. Rodionow napisał książkę pt. „Biointroskopia eksperymentalna” (fot. XVII i XVIII są pobrane z tej książki), w której nazywa pola elektromagnetyczne nośnikami informacji w zjawisku widzenia wewnętrznego. Jednak po zapoznaniu się z pracami w zakresie właściwości pól torsyjnych doszedł do wniosku, że znacząca część informacji uzyskanych przez jego badania jest przenoszona przez pola torsyjne.

Biointroskopia pozwala „zobaczyć” aurę torsyjną nie tylko u ludzi, lecz także u zwierząt i u roślin. Co więcej, można „widzieć” pola torsyjne różnego rodzaju urządzeń, np. telewizorów (fot. XIX).

Fot. XVII. Struktura centrów energetycznych i kanałów człowieka, obserwowanych metodą biointroskopii.

Fot. XVIII. Biointrosdkopia urazu stopy u O. Sz. 11 lat (04. 09.1995 r.): 1 – centrum energetyczne, trochę przesunięte; 2 – ścięgno achilesa, naderwane w miejscu zamocowania do kości piętowej; 3 – odcinek fragmentacji rostkowej strefy; 4 – wewnętrzna genotomia piątej kości dawniejszego urazu; 5 – międzystawowa genotomia; 6 – naderwanie związki.

Fot. XIX. Badanie metodą biointroskopii spektrum promieniowania ekranu działającego telewizora: a)odbiór czarno-biały; b) odbiór kolorowy.

źródło: G.I. Szypow “TEORIA PRÓŻNI FIZYCZNEJ W POPULARNYM WYKŁADZIE” Przetłumaczył z języka rosyjskiego Marian Wasilewski Tytuł oryginału: ТЕОРИЯ ФИЗИЧЕСКОГО ВАКУУМА В ПОПУЛЯРНОМ ИЗЛОЖЕНИИ; Marzec 2010.

Można powiedzieć, że człowiek stanowi skomplikowane odbiorczo-przekaźnikowe urządzenie, zdolne tworzyć statyczne i dynamiczne pola torsyjne w rozległym częstotliwoamplitudowym obszarze. Do sterowania tym złożonym systemem człowiek, od zawsze, wykorzystywał swe centra i kanały energetyczne, (fot. XVI).

Zgodnie z nauczaniem sachadźa jogi w organizmie człowieka, w okolicy kości ogonowej, znajduje się źródło niewyczerpalnej „energii psychicznej” – kundalini. U zwykłych ludzi kundalini znajduje się w stanie uśpienia, ale w czasie medytacji kundalini aktywizuje się i zaczyna podnosić się wzwyż, poprzez centralny kanał energetyczny, przechodząc i zapełniając kolejne centra energetyczne – czakramy. Każdemu czakramowi odpowiada swoiste pole torsyjne, tworzące aurę człowieka. Dlatego uaktywniając centra energetyczne kundalini równocześnie zasila aurę.

subtelny system człowieka

Fot. XVI. System energetycznych centrów i kanałów człowieka, z którymi działają sachadźa jogowie.

Im wyżej wznosi się kundalini tym bardziej wysokoczęstotliwe spektrum torsyjnej aury uzyskuje stan podwyższonej aktywności. Uważa się, że im wyższa jest aktywność ciał człowieka, należących do subtelnych i wyższych światow, tym wyższa jest świadomość człowieka. Można by rozdzielić świadomość (jedynie umownie) na: podświadomość, świadomość i nadświadomość.

Człowiek zwykle wiąże świadomość z procesem myślowym, który zachodzi u niego w głowie. Oznacza to, że świadomość człowieka jest zlokalizowana w jego głowie i znika po śmierci. Jednak szersze zrozumienie świadomości rzeczywistych systemów w ogóle, i bardziej rozwiniętego ustroju człowieka mówi nam, że nie jest to takie proste. Według świadectwa wielu ludzi, którzy przeżyli stan śmierci klinicznej, wyższa część ich świadomości oddziela się i jakby z boku obserwuje zachodzące zdarzenia. Widziano, na przykład, jak lekarz próbuje przywrócić do życia ciało fizyczne, a krewni smucą się zachodzącymi wydarzeniami. Dane te świadczą o tym, że świadomość człowieka jest związana ze strukturą polowych ciał człowieka (rys. 53).

Nadświadomość zawiera w sobie ciało Ducha i ciało duszy. Jest to boska część świadomości człowieka, która odpowiada za twórczość i za związek z Twórcą. Człowiek posiadający rozwiniętą nadświadomość jest świętym, adeptem, tj. wyższą istotą duchową.

Nadświadomość rozwiązuje cele strategiczne stojące przed człowiekiem.

Rys. 53. Struktura świadomości człowieka.

Świadomość jest właściwa w mniejszym lub w większym stopniu każdemu człowiekowi. Zawiera ona w sobie mentalne, astralne i widmowe ciało. Świadomość określa osobowość człowieka i jego miejsce w społeczeństwie. Ludzie z rozwiniętą świadomością są znanymi uczonymi, znakomitymi artystami, wpływowymi wojskowymi i politykami. Świadomość skierowano na rozwiązywanie zadań taktycznych i operatywnych. Większość ludzi włada rozwiniętą świadomością operatywną, co pozwala im żyć w społeczeństwie.

Uwaga tłumacza: Z całym szacunkiem dla tak istotnych odkryć Autora w dziedzinie fizyki teoretycznej ośmielam się jednak zauważyć, że w tym przypadku (może z przyczyn operatywnych) pomylono świadomość z intelektem, którego rozwój nie zawsze musi świadczyć o stanie świadomości, choć pozwala dobrze sobie radzić w życiu społecznym. Nie włączałbym do tej grupy np. niektórych wojskowych i polityków (wojny, wyzysk). Może to też dotyczyć niektórych uczonych.

Podświadomość w dużym stopniu zbliża człowieka do zwierząt, na ile włącza w siebie ciała fizyczne i eteryczne. W podświadomości gromadzi się doświadczenie, zdobyte przez poprzednie pokolenia. Podświadomość, według swojej natury, jest pozaoperatywna, przejawiając się dopiero wtedy gdy działają świadomość i nadświadomość człowieka. Cel podświadomości polega na sterowaniu licznymi funkcjami ciała fizycznego i jego utrzymaniu w agresywnych warunkach zewnętrznych.

Po śmierci fizycznego ciała człowieka świadomość stopniowo rozpada się, zaczynając od poziomu podświadomości. Według oświadczeń ludzi, którzy przeżyli śmierć kliniczną, ich świadomość przechodziła przez niejaki przestrzenny lejek lub tunel, na końcu których było światło lub ciemność. W normalnych warunkach wejście do tego tunelu jest zamknięte przez jakąś barierę.

Świadomości udaje się pokonać ową barierę w różny sposób. Wyższe istoty duchowe posiadają wysoką duchowość – nadświadomość i dużą witalność. Dzięki swojej świętości i wysokiemu moralnemu potencjałowi apostołowie i prorocy różnych religii bez
specjalnego wysiłku są w stanie pokonać barierę, oddzilającą ich świadomość od świata subtelno-materialnego i od świata wyższej rzeczywistości. Realnymi wyższymi istotami byli założyciele wielkich religii: Chrystus, Budda i Mahomet.

Świadomość zwykłych ludzi o niewielkim rozwoju i z niewielkim zapasem „czarnych” spraw może pokonywać ową barierę przy pomocy środków narkotycznych, medytacji transcendentalnej, seansów hipnotycznych, sytuacji stresowych, itp. Mało rozwinięte świadomości, z niewystarczającym potencjałem duchowym do pokonania tej bariery, korzystają z silnego oddziaływania „ciemnych” sił (twarde narkotyki, czary, i in.).

Taki model pokonania tej bariery przez świadomość okazuje, że świat grubej materii stanowi dla człowieka swego rodzaju szkołę duchowości, w której człowiek zdobywa swe duchowe wartości przez miłość, piękno, sumienie, dobroć, sztukę i wiedzę. Tego nauczają wszystkie wielkie religie. Tego też uczy nas sachadźa joga, korzystając z praktycznych metod sterowania aurą i świadomością człowieka.

Głównym celem sachadźa jogi jest wznoszenie się na stopniach świadomości. Przekonanie, że w miarę rozwoju świadomości człowiek pozbywa się najpierw chorób ciała fizycznego, a następnie „chorób” ciał wyższych. W wyniku świadomość człowieka łączy się z nadświadomością Stwórcy i człowiek uzyskuje możliwość tworzenia rzeczywistości, jak Bogowie.

W procesie medytacji człowiek uzyskuje możliwość uczestnictwa w związkach przyczynowo-skutkowych, działających w subtelnych i wyższych światach. Dla zwykłych ludzi następstwa takiego uczestnictwa wyglądają jak cuda. Takie uczestnictwo nie zawsze daje dobre wyniki. Jednak ja, znajdując się w Indiach, zdecydowałem osobiście sprawdzić działanie jednego obrzędu, przyjętego w sachadźa jodze. Ten obrzęd ma nazwę „szubiting” i zwykle wypełnia się w sachadźa jodze kolektywnie, w celu obrony lub w celu przysporzenia dobra innym ludziom.

Mój eksperyment polegał na tym: do Indii przywiozłem swoją książkę „Teoria próżni fizycznej”, przetłumaczoną na język angielski. Trzy egzemplarze tej książki były wystawione na sprzedaż za wysoką, na miarę Indii cenę – 80 dolarów za egzemplarz.

Książki przeleżały około tygodnia nie znajdując kupca, choć wielu pragnęło je kupić. Bez jakiejkolwiek nadziei na sukces i tylko z ciekawości, przed obiadem, samotnie przeprowadziłem „szubiting” na brzegu Oceanu Indyjskiego z celem sprzedania choćby jednej książki. Jakież było moje zdziwienie gdy w ciągu kilku minut, w drodze na obiad, dowiedziałem się od dziewczyny sprzedającej książki, że jedną książkę ktoś kupił i
poszedł po pieniądze żeby kupić pozostałe.

źródło: G.I. Szypow „TEORIA PRÓŻNI FIZYCZNEJ W POPULARNYM WYKŁADZIE” Przetłumaczył z języka rosyjskiego Marian Wasilewski Tytuł oryginału: ТЕОРИЯ ФИЗИЧЕСКОГО ВАКУУМА В ПОПУЛЯРНОМ ИЗЛОЖЕНИИ; Marzec 2010.

O autorze Giennadij Iwanowicz Szypow urodził się w 1938 roku. W 1967 roku ukończył Moskiewski Państwowy Uniwersytet im. M.W. Łomonosowa, w zakresie fizyki teoretycznej. W 1972 roku uzyskał doktorat nauk fizycznomatematycznych na Uniwersytecie Przyjaźni Narodów im. P. Lumumby. Obecnie jest dyrektorem Centrum Naukowego Fizyki Próżni. Ma tytuł Członka Rosyjskiej Akademii Nauk Przyrodniczych. Zakres działalności naukowej: teoria próżni fizycznej, ogólna teoria względności i kwantowa teoria pola, teoria sił jądrowych, teoria cząstek elementarnych, teoria pól i sił bezwładności.