POETA i filozof mają w zwyczaju opisywać dwa stany istnienia, sen i czuwanie, jako dwa oddzielne światy – świat snów i świat czuwających działań. Sen ma swój własny świat, mówi jeden. To prywatny świat, mówi drugi; i zaczęliśmy swobodnie używać tego metaforycznego sformułowania. Takie jednak rozróżnienie jest mylące i tylko zwiększa trudności na drodze do zrozumienia, zwłaszcza w próbie rozwiązania problemu tożsamości w snach.

Świat to zbyt wielka oprawa dla proporcjonalnej cząstki ludzkiej osobowości. Samo słowo nadmiernie pobudza wyobraźnię, przywołując pomysł za pomysłem, dopóki główna kwestia nie zostanie zasłonięta metaforami. „Świat” snów! Natychmiast porównujemy ten abstrakcyjny świat z gwiazdami, tworząc dla świata snów kosmiczną hipotezę, która wcale nie odpowiada jego prawdziwemu charakterowi. Stamtąd przechodzimy do rozważania przeniesienia równie hipotetycznego ciała przez ogromną przestrzeń kosmiczną. Ta przestrzeń z kolei sugeruje odległość między dwoma światami, które tak naprawdę są jednym. Na koniec, przyjmując ideę dwóch odrębnych światów, zakładamy różnicę odnoszącą się do istnienia w tych światach, której nie mamy prawa przypisywać. W jednym świecie, w którym żyjemy, są dwa stany istnienia, myśl i działanie. Jeśli jest jedno wniosek, co do którego badacz snów może być pewny, to jest to, że śnienie jest kontynuacją myślenia odseparowanego od działania.

Dla naszego celu lepiej jest użyć bardziej codziennego symbolu, mówić o Domu Snów, dostępnym nawet w stanie czuwania, do którego wycofujemy się z gwaru życiowej aktywności. Tutaj przechowywane jest wszystko, co nam się kiedykolwiek zdarzyło. Przemijające momenty życia są malowane na niezniszczalnym płótnie kolorami, które nigdy nie blakną. Nagromadzona wiedza, wysiłek całego życia, są bezpieczne w skarbcach. Rzeczy, które kochamy, są umieszczone w widocznych miejscach; to, co jest nieprzyjemne, jest ukrywane w piwnicy lub na strychu. Złodzieje nie mogą włamać się i ukraść, ponieważ tylko pan, który pamięta otwarte słowo-klucz Sesame, może wejść do tego domu i przez chwilę żyć w kompletnym odosobnieniu. To odosobnienie w pewnym stopniu wyjaśnia utratę tożsamości, która jest cechą wczesnego etapu rozwoju snów.

W świecie, który dzielimy wspólnie, tożsamość ma kluczowe znaczenie. Zaczynamy od imienia, które ma nas identyfikować, odróżniać od siebie nawzajem. Ustanowienie tej tożsamości to zadanie życia i oznacza ciągły wysiłek, najpierw aby zdobyć to, czego chcemy, a potem aby zatrzymać to, co zdobyliśmy – pragnienie, wola i posiadanie, wszystko zgodnie z indywidualnym gustem. Kiedy posiadłości się gromadzą, są zbierane razem, ogrodzone i oznaczone jako Moje.

Na wejściu do tego prywatnego obszaru, Domu Snów, zrzucamy tożsamość, jakby była płaszczem. Jej ochrona nie jest już potrzebna. Nikt nie kwestionuje absolutnego posiadania tego domu i wszystkiego, co zawiera. Samo-wykreowany gmach, Ego wycofuje się do części swojego własnego bytu i z dala od niepokojących wpływów zewnętrznych przyczyn, odpoczywa od nieustannego wysiłku samozaparcia.

Otoczenie jest zbyt intymne, aby przyciągać uwagę, dlatego uwaga jest również odkładana na bok razem z innymi funkcjami umysłu. Jak w przypadku czuwania, podświadomy umysł nigdy nie przestaje swojego delikatnego rytmu, znanego akompaniamentu do melodii życia, ale jest to kojące. Jego kołysanka tworzy obrazowanie, które pojawia się i znika na tym etapie, mgliste pomysły malowane niejasno, które znikają zanim przypisze się im znaczenie; zmysł, który poprzez pobudzanie skojarzeń z pamięci otaczałby je znaczeniem, śpi.

Ale jest przebudzenie świadomości we śnie. Uwaga zwraca się na jeden z tych obrazów, który natychmiast dołączają inne. Stają się one żywe, niezależne, grają dramat na tle bardziej lub mniej odpowiednim. Jest pewne braki kontrola. Działania są niespójne, ale nieodparcie śniący jest wciągany na scenę; bierze udział w przypadkowych wydarzeniach i śni o dzikiej przygodzie jako o osobistym doświadczeniu. Poza snem nie ma świadomości tożsamości. Śniący i sen są jednym. Świadomość budzi się, ale tylko do stopnia śnienia.

Ta jedność jest łatwa do zrozumienia. Sen jest układem wspomnień związanych z rzeczywistym doświadczeniem. Jeśli, na skutek szybkiego, ale nieświadomego sugestii ze strony śniącego, pojawia się nowy incydent, to znowu musi być Myśl i proces myślenia w stanie śnienia stanowią doświadczenie. Wszystko, co dzieje się we śnie, ma zatem osobiste tłumaczenie.

Ze świadomości głównego aktora, następuje dalszy rozwój „ja” śniącego. Śniący staje się widzem. Teraz nieco więcej tożsamości jest utrwalanych. Świadomy sennego twórczości, śniący trzyma ją na dystans, obserwuje ją krytycznie, śledząc jej postęp z dużym zainteresowaniem. Gdy te sny są spójne, oznacza to, że umysł jest uporządkowany, że moc obserwacji jest wysoce rozwinięta, i dlatego spotykamy je głównie u inteligentnych osób. W swojej najlepszej formie są pełne incydentów, a przypadkowy materiał zależy od bogactwa subiektywnych wspomnień, edukacji i kontroli umysłowej. Wspomnienia ożywają pod wpływem koncentracji. Jest wybór odpowiedniego pomysłu i tłumienie nieodpowiedniego, co tworzy spójność. Wykorzystuje się także osąd, aby określić kolejne działanie i ponad osądem jest wola, aby utrzymać wszystko we właściwej perspektywie. Ale działanie tej sennego inteligencji jest nieświadome dla śniącego.

„Élan vital”, który budzi uwagę jak sygnał trąbki, to pojawienie się obrazów związanych z głównym zainteresowaniem istnienia na jawie.

Jednym z najlepszych przykładów inteligencji sennych w dziedzinie wyobraźni jest sen R. L. Stevensona, który zainspirował historię Dr. Jekylla i Mr. Hyde’a. Pojawił się jako spełnienie intensywnego pragnienia, po tym jak przez dwa całe dni męczył swój mózg w poszukiwaniu fabuły. Jak zapomniane wspomnienie wzniesie się na powierzchnię jakiś czas po tym, jak podświadomy umysł został poruszony do głębi, tak też historia pojawiła się w spokoju snu, gdy cały świadomy wysiłek ustał. I ten wiecznie czujny strażnik, który stoi w tle wytrwałego dochodzenia, obudził Stevensona do pojawienia się pomysłów związanych z jego wielkim pragnieniem. Z siłą nawyku, nieświadomie, układał i przekładał je według swojego upodobania z taką szybkością, że efekt był jak doskonale wyprodukowanej sztuki.

Utrzymanie oddzielnej pozycji widza w długim śnie, jak ten, jest rzadkością i świadczy o pewnej sile charakteru. W snach o żywej naturze, częściej jest się na wpół aktorem, na wpół widzem, i jest niezwykle łatwo dla osób o wrażliwym temperamencie stracić swoją tożsamość w historii, jaką czytają. Kompletna obojętność Stevensona to osiągnięcie. Rozszerzona świadomość w śniącej egzystencji to rozwój osobowości, początek tożsamości w nowym polu egzystencji. Jest to świadomość Ja, Ja sam, ale bez dalszego uznania otoczenia i twórczego działania jako Moje.

Mędrzec nigdy nie kwestionuje swojej tożsamości we śnie. On sam robi wszystko, o czym śni. Cywilizowani ludzie identyfikują siebie jako śniących, lub myślących o wszystkim, co się dzieje, jako o rozwijającej się umiejętności, a nawet idą tak daleko, że rozdzielają swoją osobowość na dwie, tworząc inną istotę, która realizuje ich pomysły. Tartini śnił, że diabeł gra sonatę. Autorytety twierdzą, że on, kontynuując swoje nawyki z czuwania, skomponował sonatę i stworzył diabła z własnych myśli. Diabeł to był Tartini. I ten diabeł mógłby przybierać różne formy w różnych czasach. Gdyby Tartini był starożytnym Grekiem, jego diabeł byłby Orfeuszem, iluzja byłaby zgodna z pomysłami epoki. Diabeł bowiem nie pojawia się Grekom czy Rzymianom, ale tylko chrześcijańskim ludziom.

Są sny, w których znajdujemy się dyskutując na różne tematy z inną osobą. Ta inna osoba, nieznana osobowość, jest lepsza w wiedzy i argumencie. Poprawia nasze błędy i przedstawia lepsze argumenty niż te, które byliśmy w stanie przedstawić. Ale uważa się to za dowód na dwubiegunowość mózgu, na niezwykłą pamięć charakterystyczną dla snu, która jest wykorzystywana i wyrażana przez mityczną istotę, identyfikowaną jako inna osoba, aby ułatwić sen. Gdy sen ma moralne znaczenie, ta inna osobowość jest moralnie wyższa; ale w rzeczywistości jest to wyższe ja, sen pojawia się w odpowiedzi na wyższe aspiracje. Sen i śniący wciąż są identyfikowani jako jedno.

Zwykłe sny nie idą dalej niż rozdzielanie osobowości. Wśród zwykłych snów – a tu mam na myśli sny związane z twórczą pracą jakiegokolwiek rodzaju i połączone z żmudnymi studiami – jest dalsza świadomość tożsamości. Jest to świadomość śnienia jako „nierzeczywistego” doświadczenia.

Ja, świadomy Siebie, wiem, że wszystko to jest tylko snem.

Ta świadomość śnienia jest równoznaczna ze świadomością myślenia, podobna do podwójnego życia w stanie czuwania, gdy połowa świadomości dotyczy rzeczy zewnętrznych, a druga połowa myśli. Jest to postrzeganie wewnętrznej fantazji jako zewnętrznych zjawisk. Sen jest rozpoznawany jako wyimaginowany. Śniący uspokaja siebie, że wszystko to jest tylko sen, będąc świadomym jego nierealności. Jest delikatne wspomnienie o rzeczywistym świecie; dokonywane są porównania między wydarzeniami wyimaginowanymi a rzeczywistymi, a następnie wydawany jest sąd. Wszystko to, jednak, jest świadomie znane śniącemu jako osobiste osiągnięcie, rozwinięcie wyobraźni. Tożsamość jest na tyle obudzona, aby rozpoznać siebie w działaniu. Śniący nie jest już głównym aktorem, ani nie ma wrażenia, że jest widzem występu wystawianego przez małe elementy. Identyfikuje siebie jako twórcę i producenta. Doszedł do uświadomienia siebie w działaniu – „śnię”.

Możesz usłyszeć, jak ludzie opisują, jak ten sam sen powtarza się raz za razem, i jak, kiedy sen zaczyna się, natychmiast go rozpoznają i szukają znajomej scenerii. „Oto jestem”, pomyślą, „śnię ten sam sen znowu”. Albo, jeśli jest zbyt niezgodny z rzeczywistością lub całkowicie nie do przyjęcia, jak się to kontynuuje, przypominają sobie, że to tylko sen.

To nie jest najwyższe uświadomienie siebie. Jest to nadal tylko świadomość otoczenia, i niezależnej akcji, a nie świadomość pełnej osobowości, bytu, który sugeruje pomysły wyobraźni, który celowo uruchamia skojarzeniowy łańcuch myśli, który tłumi, przesuwa do przodu, cofa, obcina i układa spójną i logiczną historię z takim samym kunsztem jak w momentach czuwania. Nie jest to równoznaczne z świadomym wykonywaniem woli. Dobrowolne działanie w snach jest jeszcze pełniejszym rozwojem tożsamości w istnieniu we śnie.

Jest wielkie pytanie, na ile śnienie jest modyfikowalne według woli śniącego?

Zakładamy, że wiele logicznych snów zaczyna się podczas aktywności na jawie, których działanie jest uśpione do czasu, aż ciśnienie zewnętrznych wpływów ustanie. Encyklopedia Britannica stwierdza, że nieliczni obserwatorzy, jak Myers i dr van Eden, donoszą, że mogą, w dłuższych czy krótszych odstępach czasu, kontrolować swoje aktywności w swoich snach, chociaż w mniejszym stopniu niż ich wyimaginowane działania w życiu na jawie. Dr van Eden opowiada, że raz w miesiącu ma to, co nazywa „jasnym snem”, kiedy jest w stanie uprzednio określić, co zrobi, kiedy zda sobie sprawę, że śni. To możemy uznać za najwyższy rozwój tożsamości, o którym wiemy, w snach.

Próbując prześledzić rozwój tożsamości od zamieszania ze snem, poprzez odseparowanie Ja jako widza, aż do świadomości twórczej myśli połączonej z wolą, która determinuje manifestację myśli i działania we śnie zgodnie ze spontanicznym pragnieniem, tożsamość może być uważana za mocno ugruntowaną, bezpieczną od niebezpieczeństwa jakiejkolwiek dalszej molestacji. Jak w życiu na jawie Ja, śniący, w pełni świadomy Siebie, jestem w stanie odseparować się od fenomenów snu i pozostać, izolowany jak od innych osób w świecie snu. Tutaj mamy do czynienia z doskonałym śnieniem.

Pozostaje jeszcze jedno doświadczenie w świecie snu, które zagraża tożsamości śniącego. Jest to subtelny wpływ umysłu na umysł, na który jesteśmy bardziej wrażliwi we śnie niż podczas czuwania.

Użyliśmy metafory Domu Snów. Widzieliśmy, jak Ego, choć utożsamiane z osobistymi doświadczeniami, wspomnieniami i wszystkim, co tworzy zawartość tego domu, jest, z nielicznymi wyjątkami, takimi jak rzeczywistości obiektywne, bezpieczne w swoich murach przed wpływem z zewnątrz. Ale musi być zrozumiane, że prawie, jeśli nie wszystkie te Domy są wyposażone w bezprzewodowe instalacje w każdym względzie lepsze od rzeczywistych. Przenosi myśl, nie tylko jako pomysł, ale zrealizowany. Odległa jednostka, z którą śniący jest niewytłumaczalnie na tej samej fali, może mówić; widzisz go mówiącego. Cierpi; ty to odczuwasz; jest radosny; dzielisz tę radość. Całe zdarzenie, wraz z towarzyszącymi emocjami, są przenoszone en bloc. I jest niezmiernie trudno nie stracić całkowitej świadomości tożsamości i nie stać się, chociażby na chwilę, tą inną osobą, której uczucia są promieniowane w twoim kierunku.

To są sny, które inni robią dla nas. To są sny nie stworzone przez nas, które są wprowadzane w życie przez inną osobowość. Ta inna osobowość jest w stanie, za pomocą naturalnych praw, o których nic nie wiemy, wejść do twojego domu i przejąć kontrolę nad tobą. I mamy powody sądzić, że wszystko to jest osiągane za pomocą myśli – wpływu umysłu na umysł.

Osobowość, o ile ją rozumiemy, promieniuje z ludzi, wpływając na innych uczuciem sympatii lub antypatii. Jest niezdefiniowalna, ale jest, zasadniczo, czymś, co czujemy. Jeśli spróbujesz przeanalizować przyjemność z towarzystwa pewnych osób i szukać uroku, atrakcji, czy poczucia harmonii w samej rozmowie, szukasz na próżno. Temat rozmowy może być interesujący, temat dyskusji dobrze potraktowany, ale wszechobecny wpływ, który wywołuje sympatię i docenienie, niezależnie od intelektualnej uczty, jest kwestią uczucia. I dużo, jeśli nie wszystko, może być przekazane bez słów.

Wielkie aktorki są w stanie przekazać poczucie osobowości publiczności. Sarah Bernhardt, na przykład, sprawiała, że jej obecność była odczuwalna od momentu, kiedy pojawiła się na scenie. Była scena w jednej sztuce – La Sorcière, jeśli dobrze pamiętam – gdzie wchodziła cicho i stała w tle, obserwując innych aktorów. Bez oczekiwania na jej wejście, jakaś niewidzialna siła przyciągała uwagę do postaci tej wspaniałej aktorki stojącej tam nieruchomo. Czułeś jej obecność. Wszyscy, którzy widzieli jej występ, wiedzą, jak łatwo było dla publiczności dzielić się i identyfikować się z emocjami każdej postaci, którą personifikowała.

W życiu na jawie każda dobrze zagrana rola w sztuce zagraża tożsamości obserwatora. Przygody bohatera stają się naszymi. Do jakiego stopnia wtapiają się w jego tożsamość jest kwestią temperamentu, sympatii; niewielu jest ponad wpływem aktorstwa. I co musimy pamiętać, to że we śnie wszystkie uczucia są bardziej ostre. Gdy stajemy się widzami rzeczywistego doświadczenia innej osoby, zdarzeń mających miejsce w tym czasie w oddaleniu, jak w telepatycznym śnie, tożsamość jest zagrożona zanurzeniem przez tożsamość drugiej osoby.
(Kontynuacja nastąpi.)

przejdź do części drugiej: ⇒

źródło: A PROBLEM OF IDENTITY IN DREAMS By MARY E. MONTEITH, PART I; The Occult Review, London december 1928

Wypadki takie nazywamy snami projekcyj­nymi dlatego, że przyszłość jest tu jedynie tematem (projektem) teraźniejszości.

Najczęściej powstaję wypadki te wskutek intensywnego rozmyśliwania o pewnej spra­wie przez dzień przed snem, tak, że umysł jest silnie nie zaprzątnięty. W śnie zaś odpa-daję przeróżne zapory i psychiczne prze­szkody, fantazya jest wolniejsze, a pęd myśli, ulatywanie ich z jednego przedmiotu na drugi odbywa się o wiele szybciej i swobodniej.

Nic dziwnego przeto, że w śnie przeżywa się dzieje, których na jawie nie umiemy ro­związać czy pojęć. Rozwiązywanie zagadek w śnie nie należy do rzadkości, a powsze­chnie wiadomem jest, że Schiller i Heine przeżywali w śnie poematy, które spisywali dnia następnego.

Po za tymi snami istnieję jednak inne objawy w stanie sennym, bardzo ciekawe i zajmujące.

Kant podaje niezmiernie charakterystyczne wypadki w swoich »snach człowieka, któremu się objawiają duchy. W części drugiej, hi­storycznej opowiada: Żył swego czasu w Sztokholmie niejaki Svedenborg*, czło-

*) Svedenborg – słynny filozof, poeta i mistyk szwe­dzki, żyjący w drugiej połowie XVIII, wieku,  jeden z naj­tęższych myślicieli i filozofów Skandynawii, autor  całego szeregu dzieł treści mistycznej. August Strindberg należał w ostatnich latach swojej twórczości do jego wielbicieli i stawia go w „Księgach błękitnych” na czele myślicieli nowoczesnych, powołując się niejednokrotnie na jego pi­sma teozoficzne (przyp. tłum.).

 

wiek bardzo zamożny, jedynem zajęciem jego było – wedle własnych,  jego zapodań  obcowanie z upiorami i duchami zmarłych, odbieranie od nich wiadomości z tamtego świata i udzielanie im takowych z naszej kuli, i opisywanie tych zjawisk w dużych księgach, które drukował i wydawał w Lon­dynie.

O swoich odkryciach i przeżyciach roz­prawia chętnie, a o prawdziwości tych wy­darzeń jest do żywego przekonany, daleki od wszelkiego oszustwa czy szarlataneryi.

Jest on też prafantastą wśród wszystkich fantastów, jak wedle własnego przekonania, praogladaczem duchów jest wśród wszystkich widzących duchy.

Można sobie z łatwością urobić zdanie o nim już na podstawie jego własnych opo­wiadań, czy też dzieł jego, nie powstrzyma to jednak całego szeregu ludzi od mniema­nia, że w tem wszystkiem tkwi coś nadzwy­czajnego. Pragnę przeto przynajmniej to wy­jaśnić, co u wielu przemawia za wiarygo­dnością tego męża, tem bardziej że zaakredytowanie wszystkich pełnomocników z tamtego świata polega na dowodach, które rzekomo przeprowadzają na tym świecie dla uwido­cznienia swego powołania i swoich nadzwy­czajnych zdolności.

Z końcem 1761. roku powołano Svedenborga do pewnej księżnej, (królowej Ulryki szwedzkiej – przyp. tłum.) bardzo rozumnej i bystrej pani, które nie łatwo można było podejść. Sława i rozgłos o wizjach Svedenborga skłoniły je do osobistego poznania go.

Po kilku pytaniach, wesołych raczej, niźli świadczących o poważnej chęci otrzymania wiadomości z tamtego świata, pożegnała go księżna dając mu tajemnicze zlecenie, odno­szące się do jego obcowania z duchami.

Po kilku dniach zjawił się Svedenborg z odpowiedzią, która księżnę, wedle jej wła­snego opowiadania wprawiła w najwyższe zdu­mienie, odpowiadała bowiem co do joty pra­wdzie, a przez żadną żywą istotę nie mogła mu być udzieloną. Pisze otem meklemburgski poseł przy dworze szwedzkim baron v. Lutzov w liście do jednego z dyplomatów w Kopen­hadze, a nadto jest ono w całej rozciągłości zgodne z prawdą na podstawie najściślej przeprowadzonych dochodzeń historycznych*.

W liście do panny Cherloty von Knobloch (z dnia 10. sierpnia 1763. r.) donosi Kant na jej dowiadywanie się o Svedenborgu co na­stępuje:

»Madame Martę Wille (powinno brzmieć Marteville przyp. autora) wdowa po attache holenderskim w Sztokholmie otrzymała w pe­wien czas po śmierci męża upomnienie od jubilera o zapłatę serwisu srebrnego, który nieboszczyk u niego zamówił.

Wdowa była wprawdzie przekonane, że męż rachunek już dawno uiścił, był bowiem pod tym względem bardzo skrupulatny, nie mogła jednak wykazać pokwitowania. Zwró­ciła się tedy do Svedenborga z prośbę, by dowiedział się u nieboszczyka attache, jak się ma sprawa z owym niewyrównanym rze­komo rachunkiem.

W parę dni później miała pani M. gości przy herbatce. Wśród nich zjawił się i pan Svedenborg i doniósł jej z całym spokojem, że rozmówił się już z jej zmarłym mężem. Oto dług został na 7 miesięcy przed śmiercią wyrównany, a pokwitowanie znajduje się w szafie w górnym pokoju. Pani M. odparła na to, że szafę tę przeszukała ściśle, lecz bez rezultatu, pokwitowania nie zdołała odszukać, mimo, iż je całkowicie wypróżniła. Svedenborg powołał się na nieboszczyka, który mu zdradził, iż po wyciągnięciu lewego schowku należy wysunęć deskę, a pod nią znajduje się tajemny schowek, mieszczący jego koręspondencyę z dworem holenderskim i owo pokwitowanie.

Z całem towarzystwem udała się wdowa do oznaczonego pokoju, a otworzywszy szafę ściśle wedle wskazówek Svedenborga, na­trafiła w samej rzeczy na schowek, o którego istnieniu nie miała pojęcia, a w nim papiery zgodnie z opowiadaniem Svedenborga. Zdu­mienie towarzystwa nie miało granic.*

Następująca jednak historya jest bez po­równania silniejsze i zdolne jest przekonać najbardziej wątpiących.

Było to w roku 1756. Svedenborg wrócił właśnie z końcem września z Anglii i wylą­dował w Gotenburgu. Pan William de Castle zaprosił go do sie­bie wraz z towarzystwem liczącem 15 osób.

Około 6-tej wieczorem opuścił Svedenborg towarzystwo, wrócił jednak po chwili blady i widocznie wzruszony. Oświadczył, że w tej chwili sroży się w Sztokholmie straszny po­żar, który obrócił w perzynę dom jednego z jego przyjaciół, którego nazwisko wymienił, i że ogień zagraża jego własnemu domowi.Około godziny ósmej oświadczył uspoko­jony: chwała Bogu, pożar został ugaszony o trzy domy przed .moim. tGothenburg jest o 13 mil oddalony od Sztokholmu.)

Wiadomość podana przez Svedenborga wywołała ogólne poruszenie, a gubernator, do którego też doszła, poprosił go do siebie.

Svedenborg opisał z całe dokładnością pożar, jego początek, czas trwania i uga­szenie.

Wieść o tem obiegła wkrótce całe miasto i wywołała ogólna panikę ze względu na li­cznych przyjaciół i krewnych w stolicy. Wiara i zainteresowanie się gubernatora opowiada­niem Svedenborga podnieciła je znacznie.

Nazajutrz potwierdziła je nadeszła ze Sztokholmu wiadomość ze sfer kupieckich, która zgodna była aż do szczegółów ze sło­wami Svedenborga. Szczegóły, jakie przy­wiózł królewski kuryer w raporcie do guber­natora potwierdziły również co do joty opo­wiadanie Svedenborga.

I oto doszliśmy do końca naszego zada­nia. Wedle podanych w naszej rozprawce wskazówek ma każdy możność rozwinięcia sił drzemiących w duszy każdego człowieka, przyczem posługiwanie się sposobami wyżej podanymi ma bardzo ważne znaczenie. Nieodzownym jest też dokładne zaznajomienie się z innymi podręcznikami odnoszącymi się do pokrewnych materyi, na które tak w tekście jak i w przypiskach wskazaliśmy. (Wyszły one nakładem wydawnictwa »Kultura i Sztuka«.

W ten sposób niejedna sprawa, która się nam wydaje zagadkowę lub wręcz nie możIiwą okaże się jasną i łatwą, jej przeprowadzenie niejednokrotnie proste. Dojęcia nasze wzbogacę się niepomiernie i nie będę tkwiły niewolniczo w tradycyi i mądrości nam przekazanej, a na naj ciemniejsze i najzawilsze kwestye: duszy naszej i jej niesłychanie wielkich potęg – padnie promyk światła i jasności.

źródło: JASNOWIDZENIE WYKŁAD O OBUDZENIU DRZEMIĄCYCH SIŁ DUSZY LUDZKIEJ Z LICZNEMI DOŚWIADCZENIAMI I WIARYGODNYMI PRZYKŁADAMI NAPISAŁ Dr RAJNHARD KARMA, RZEŁOŻYŁ M.BORUŃ

LWÓW – WYDAWNICTWO KULTURA I SZTUKA, SKŁADY GŁÓWNE: LWÓW KSIĘGARNIA AKADEMICKA, WARSZAWA – E. WENDE I SP. NEW YORK – POLISH BOOK IMPORTING CO. INC