Das Leben im Jenseits.*)

Kiedy pierwsze błędne przekonania na temat śmierci zostaną rozwiane, a prawdziwe fakty o niej zostaną poznane, widać od razu, że cały żałobny ceremoniał otaczający śmierć jest wyrazem grubego błędu.

Nie tylko groteskowe i makabryczne ceremonie pogrzebowe naszych modnych zwyczajów żałobnych należy uznać za przejaw absurdalnego anachronizmu, niepasujących i nieodpowiednich pozostałości średniowiecznych przesądów, ale także przesadny smutek, który ma być w ten sposób dziecinnie wyrażany, jest wyrazem najgrubszej ignorancji i bezpośredniej niewiary. Chrześcijanin, który naprawdę wierzy, że jego dobry przyjaciel od razu po śmierci doświadcza obecności Boga, nie powinien ogłaszać takiego wydarzenia poprzez czarne ubrania, żałobne wstążki lub papier listowy z czarną ramką, tak samo jak prawdziwy teozof, który wie, że jego przyjaciel przeszedł na wyższy, szczęśliwszy poziom istnienia na płaszczyźnie astralnej i zbliżył się do chwały świata niebiańskiego.

Ale to jeszcze nie wszystko. Nie tylko bezgraniczny smutek z powodu śmierci przyjaciela opiera się na całkowitym nieporozumieniu i powoduje niepotrzebne cierpienia; sytuacja jest znacznie poważniejsza. Te niepohamowane wybuchy żalu, te trwałe, niepowstrzymane skargi zawsze wywołują bolesne skutki właśnie dla zmarłego przyjaciela, dla którego odczuwa się tak głębokie wzruszenie. Jeśli zmarły właśnie spokojnie zapada w naturalną nieświadomość, która poprzedza chwałę nieba, zbyt często zostaje wyrwany ze swojego szczęśliwego snu. Beznadziejne wyrazy bólu jego przyjaciół na Ziemi, które wywołują podobne wibracje w jego ciele uczuciowym, przenoszą go z powrotem do żywej pamięci o niedawno opuszczonym ziemskim życiu i powodują poważny dyskomfort, długotrwałą depresję i poważnie hamują jego postęp. Ten brak samokontroli ze strony pozostałych przyjaciół jest jednym z największych przeszkód dla tych, którzy chcieliby pomóc zmarłemu, i często niweczy ich wielogodzinne cierpliwe wysiłki. Nawet sami zmarli często skarżyli się na przeszkody, jakie stwarza im bezgraniczny smutek ich nieświadomych, choć dobrze intencjonalnych krewnych, jak można się przekonać z historii krążących np. wśród ludności wiejskiej w Bretanii.

*) Poniżej zamieszczamy kilka fragmentów z obszernej książki o tym samym tytule, ponieważ mogą one teraz stanowić dla wielu czytelników cenne dary dla ducha i umysłu oraz zachęcić niektórych do głębszego zagłębiania się w poruszane kwestie. A. O.-W.

Nie należy ani na chwilę przypuszczać, że okultyści pozbawieni są współczucia dla tych, którzy kochali „zmarłych” i (jak błędnie sądzą) stracili ich, ani że nauczają, aby zapominać o tych, którzy nas uprzedzili w drodze. Przeciwnie, pragną, aby nasze myśli o zmarłych przybrały formę, która będzie im pomocna, a nie szkodliwa, aby zamiast samolubnego, bezużytecznego smutku pojawiły się poważne, pełne miłości błogosławieństwa, tak jak już to zalecali. Wyraźnie domagają się od żyjących, aby podnieśli swoje myśli na wyższy poziom, zapomnieli o sobie i nie trwali dłużej w iluzji straty, lecz raczej przyczynili się do wielkiego i chwalebnego zysku swojego przyjaciela.

Inne powszechne przekonanie dotyczące śmierci jest takie, że musi być to proces bolesny, co zostało jeszcze bardziej wzmocnione przez okrutne opowieści o agoniach i konwulsjach śmierci. Jest jednak niemal pewne, że te baśnie również można zaliczyć do naszych nieporozumień, ponieważ niemal na pewno te nieprzyjemne towarzyszące zjawiska są jedynie ostatnimi konwulsyjnymi drganiami ciała fizycznego po tym, jak świadome Ego już je opuściło. Prawie we wszystkich przypadkach wydaje się, że rzeczywiste odchodzenie jest całkowicie bezbolesne, nawet jeśli poprzedzało je długie, straszne chorowanie, które teraz kończy się wraz ze śmiercią.

Spokojny wyraz, który tak często pojawia się na twarzy umierającego, jest silnym dowodem na tę tezę, potwierdzoną również przez wyraźne świadectwa tych, którym zaraz po śmierci zadano to pytanie, gdy wszystkie okoliczności były jeszcze świeże w ich pamięci.

Nie nowe życie, lecz kontynuacja poprzedniego.

Pierwszym i najbardziej rzucającym się w oczy faktem jest to, że w „zaświatach” nie mamy do czynienia z nowym, innym życiem, lecz jedynie z kontynuacją obecnego. W rzeczywistości nie jesteśmy oddzieleni od zmarłych, lecz oni są cały czas wokół nas; jedyne rozdzielenie polega na ograniczeniu naszej świadomości, tak że nie straciliśmy naszych bliskich, lecz brakuje nam jedynie zdolności ich widzenia. Możliwe jest jednak podniesienie naszej świadomości do poziomu, na którym możemy ich widzieć i rozmawiać z nimi tak jak wcześniej; i wszyscy z nas to robią, chociaż rzadko jesteśmy w stanie to sobie w pełni przypomnieć.

Możemy nauczyć się koncentrować naszą świadomość w ciele astralnym również podczas stanu czuwania ciała fizycznego, ale wymaga to specjalnego szkolenia i dla przeciętnego człowieka zajęłoby to wiele czasu. Jednakże, podczas gdy jego ciało fizyczne śpi, każdy człowiek w mniejszym lub większym stopniu używa swojego pojazdu astralnego i w ten sposób codziennie przebywamy z naszymi zmarłymi przyjaciółmi. Czasami zachowujemy częściowe wspomnienie tego i wtedy mówimy, że o nich śniliśmy. Najczęściej jednak nie pamiętamy już tego spotkania, pozostaje ono dla nas nieświadome. Jest to jednak pewny fakt, że więzy przyjaźni są niezmiennie silne i dlatego naturalne jest, że człowiek, gdy tylko jak we śnie zostanie uwolniony z więzów fizycznych, natychmiast szuka towarzystwa tych, którzy są mu drodzy. Jedyną różnicą w porównaniu do wcześniejszego stanu jest to, że teraz spędza noce z nimi zamiast dni, i że teraz jest ich świadomy astralnie zamiast fizycznie. L. Mariller wprowadza w swojej książce „La légende de la mort en Basse Bretagne” bardzo interesującą relację na temat tego, jak mieszkańcy wsi w Bretanii myślą i odczuwają w odniesieniu do śmierci i stanów po niej następujących.

Mówi: „Dla Bretonów zmarli, podobnie jak żywi, są mieszkańcami tego świata i pozostają w stałym, wzajemnym kontakcie. 'Anaon’ (tak nazywają wielki lud zmarłych) jest wprawdzie postrzegany z lękiem, trochę jak burza i niepogoda, ale nie dziwi ich bardziej szelest bezcielesnych duchów w cierniowych żywopłotach i trzcinach przydrożnych rowów niż wesołe ćwierkanie ptaków w krzewach. Dla Bretona ten cudowny świat jest ściśle spleciony z widzialnym światem, jak wiciokrzew z żywopłotem. Ma on szacunek dla swoich zmarłych. Jego uczucia wobec Anaon są głębokie i silne, pół na pół złożone z lęku i współczucia.”

„Zmarli mieszają się w bliskiej towarzyskości z żywymi; są związani z ich codziennym i godzinnym życiem. Wędrują nocami po ulicach i samotnych ścieżkach, straszą na polach i łąkach tak licznie, jak trawy na trawniku i piasek na plaży. Przybywają do domów, w których żyli swoimi śmiertelnymi ciałami, przynosząc wieści z tamtej strony. Jako posłańcy pokuty lub błogosławieństwa, przemierzają milczące siedziby o północy i można ich zobaczyć z alkowy, jak siedzą przy wygasłym ogniu na palenisku. Przybywają jako duchy opiekuńcze domu, aby czuwać nad tymi, których zostawili wystawionych na podstępy i niebezpieczeństwa życia. Matki przychodzą, aby pieścić swoje dzieci we śnie, opiekować się nimi, kołysać i uspokajać płaczące. Inni zmarli wychodzą ze swoich grobów, przyciągnięci wspomnieniami o swoim majątku, który pozostawili, o swoich ogrodzonych dobrach i nieruchomościach, o swoich czerwonych bydłach z błyszczącą sierścią, o swoich polach zbożowych, które lśnią złotymi falami w słońcu. Stary parobek udaje się do swojego pługa z zamiarem prowadzenia go pewną ręką przez tłuste bruzdy, ponieważ nawyk dawnej pracy przyciąga go tutaj z cichego królestwa bezcielesnej duszy.

Zauważalne jest, że nie wszyscy zmarli są uważani za przyjaznych. Niektórzy wręcz przeciwnie, są okrutni wobec tych, którzy jeszcze żyją, i dobrze jest nie zbliżać się do nich zbytnio. Hałas i zgiełk w materialnym świecie zagłuszają dla większości szeptane głosy zmarłych. Według wierzeń Bretonów, gdybyśmy mniej zajmowali się naszymi codziennymi przyjemnościami i obowiązkami, wiedzielibyśmy, jak wygląda życie po drugiej stronie grobu.”

Przenoszenie pamięci z poziomu astralnego na fizyczny to kolejna osobna kwestia, która nie ma nic wspólnego ze świadomą czujnością w innym świecie, ani z pytaniem, czy jesteśmy w stanie działać na poziomie astralnym z pełną swobodą i zręcznością. Zmarli nadal żyją blisko nas, niezależnie od tego, czy pamiętamy o ich obecności, czy nie; jedyną różnicą jest to, że zrzucili ciało, które nazywamy ciałem fizycznym. To jednak nie zmienia ich istoty, tak samo jak nas nie zmienia zrzucenie płaszcza.

Jesteśmy wtedy tylko trochę odciążeni, mając mniej do noszenia; dokładnie to samo dotyczy ich. Ludzkie namiętności, skłonności, uczucia i rozum nie są w najmniejszym stopniu dotknięte przez śmierć, ponieważ żadne z nich nie należą do ciała fizycznego, które zostało porzucone. Człowiek zrzucił tę powłokę i teraz żyje w innej. Ale nadal jest zdolny do myślenia i odczuwania, tak samo jak wcześniej.

źródło: Das Leben im Jenseits.*) Von C. W. Leadbeater. Die Trauer um die Toten; „Zentralblatt für Okkultismus” Miesięcznik do badania całokształtu nauk tajemnych, September 1915.
nazwa niemiecka: „Zentralblatt für Okkultismus” Monatsschrift zur Erforschung der gesamten Geheimwissenschaften, September 1915.