Czerwona – biegun ujemny, odcień brudny, zadymiony oznacza namiętność, żądze zwierzęce, temperament brutalny, odcień ciemny równomierny, kolor to egoizmu. Czerwona w postaci przebłysków silniejszych lub słabszych o świeceniu nieregularnem impulsywnem bez tła wyraża oburzenie, tło odpowiada podkładowi przyczyn gniewu, na tle ciemnoniebieskiem oburzenie fanatyczne, na tle ciemnozielonem wybuch zazdrości połączonej z gniewem, na tle czarnawem złość lub nienawiść. Gniew połączony z przestrachem, z powodu raptownej napaści, szare tło zmienia się z pręgami czerwonemi.
Karmazynowa – bardziej stała, mniej zmienna w zależności od wzniosłości uczucia od brudno szkarłatnych do jaśniejszych kolorów wyraża miłość, kojarzenie odcieni z innemi barwami w postaci zmiany zabarwienia, lub obok innych kolorów wyraża tło na której powstała lub z czem jest związana. Podniosłość uczucia charakteryzuje się również od odległości barwy do ciała fizycznego, im z większą siłą nastrój połączony, tem szersza jest aura, zabarwienie nieraz robi jakby przeskok dalszy, a subtelność zawsze się zwiększa, z odległością przeto i odcień się zmienia.
Brunatna – wpadająca w kolor czerwony – to chciwość, bo chciwość jest połączona z namiętnością, z szarawym odcieniem, to skąpstwo egoistyczne, jasno brunatna wpadająca w odcień żółty przeźroczysta barwa – to zmysł oszczędności.
Pomarańczowa – odcień cegły to próżność, bardziej czerwona sympatyczniejszy rodzaj ambicji, w żółty odcień wpadająca to duma, zarozumiałość.
Różowa – to siła, tę barwę ma „Prana” w bliskości ciała. Wzniosła miłość, ta siła która również się wyraża różową barwą Odcień wpadający w fioletowy wyraża chęć poświęceń, w czerwony siłę.
Żółta – to kolor intelektu, od odcieni zależne skromności, w kierunku czerwonym miłość własną, w kierunku zielonkawym skłonności do sofizmatów i dyplomacji, w szary odcień wpadający – zarozumiałość, o brudnych w inne odcienie zmieniających się – chorobę umysłową. Jasne zabarwienie złocistożółte oznacza zdolności umysłowe, pracę samego napięcia, skłonności do wzniosłej filozofji, zamiłowanie pojęć abstrakcyjnych.
Zielona – odcienie jasne, w rzeczywistości nie ma ścisłej granicy z żółtą, stąd powstają pokrewne cechy, tolerancyjność, pobłażliwość, poszanowanie cudzych poglądów, brak szczerości, układność zachowania się, praktyczność. Od przezroczystości i oddalenia zależny jest biegun dodatni i ujemny, ponieważ ta barwa jest jakby mieszaniną żółtej i błękitnej, więc nie odcienie decydują, one jej dają pewien kierunek wpływom ubocznym.
Ciemnozielona – zazdrość, niezadowolenie, kaprys, upór, fantazję, złośliwość i gniew daje pręgi czerwone.
Czarnozielona – wyraża podejrzliwość, brak zaufania, niskie oszustwo, bezczelność.
Błękitna – barwa wyraża duchowość stopień której jest zależny od subtelności odcieni, przez oddalenie od ciała, przez rozległość całości aury, od kropek rozsianych i barwy takowych zależy kierunek uduchowienia, miłości czy też rozumu.
Niebieska – odcień ciemny czarnawy fanatyzm, mniej ciemne, poważne ponure wzruszenie religijne, jaśniejsze mniej ponure więcej żywości uczuć, jasne – bardzo wzniosłe uczucia wiary pełne nadziei i zaufania, odcień fioletowy wyraża miłość bliźniego.
Fioletowy – to wiara, to siła, to miłość, wskazuje na rozwój psychiczny, który ma swe dwa bieguny dodatni i ujemny, dodatni zbliża się do barwy niebieskiej uczucia religijnego, ujemny w kierunku miłości własnej t. j. egoizmu. Doskonałość jest zawsze zrównoważona.
Szara – barwa o jasnym odcieniu, to barwa właściwa ciała fizycznego, czyli najniższej powłoki, dlatego odpowiada niższemu „Ja”, czyli egoizmowi. Szara z odcieniem brunatnym – troskę o ciało, niepokój, strach, przerażenie, te się zarysowują w postaci pręg szarych ze zmniejszeniem siły świetlnej następującej wskutek raptownego wyładowania magnetycznego. Szara odcienia ciemnego wiąże się z chorobliwym stanem organizmu, brak siły życiowej, apatia, przygnębienie, bierność.
Czarna – barwa, jako taka w aurze nieegzystuje, chwilami pojawia się w postaci czarnawych odcieni, jak domieszka do innych barw wybuchowo oznacza zemstę, uniesienie, nienawiść. Tyle tylko mogę podać o znaczeniu barw w aurze, ponieważ widzenie barw pochłania, gdy równoległe skupiając władze intuicyjne można dojść łatwiej nie tylko w odczytaniu nastroju lecz samych myśli. Czytanie gry barw, może również przynieść korzyść badając psychologję bliźniego, a więc lekceważyć nie należy. Oprócz tego łatwiej przypuścić, że o ile możliwe już jest teraz widzenie bezbarwnej aury za pomocą specjalnych okularów, to możemy mieć nadzieję, że z czasem wynalazki udostępnią widzenie pełne barw szerszemu ogółowi. Z myślą zwłaszcza abstrakcyjną tych rzeczy dokonać obecnie niemożliwie, chyba w przyszłości, znacznie trudniej.
źródło: Henryk Wołodkowicz “OKULTYZM” (PARAPSYCHOLOGIA) Warszawa 1928