Do tych chwalebnych imion mamy prawo doda\u0107 imiona wielkich poet\u00f3w. Po muzyce, poezja jest jednem z najczystszych ognisk natchnienia; wywo\u0142uje ona ekstaz\u0119 intelektualn\u0105, kt\u00f3ra u\u0142atwia komunikowanie si\u0119 ze \u015bwiatami wy\u017cszemi. Poeta bardziej od innych ludzi czuje, kocha i cierpi. \u015apiewaj\u0105 w nim wszystkie g\u0142osy przyrody. Rytm \u017cycia niewidzialnego miarkuje kadencj\u0119 jego wierszy.Wszyscy wielcy poeci heroiczni zaczynaj\u0105 \u015bpiew wezwaniem do bog\u00f3w i muzy; a wezwani bogowie, to znaczy duchy natchnienia, odpowiadaj\u0105 na wezwanie. Szepc\u0105 one do ucha poety tysi\u0105ce rzeczy cudownych, tysi\u0105ce rzeczy, kt\u00f3re on tylko sam pos\u0142yszy w\u015br\u00f3d ludzi. \u015apiew Homera pochodzi z wy\u017cszych sfer, ni\u017c ziemia.<\/p>\n
Platon m\u00f3wi\u0142: (Djalogi \u0142ona i Menona): „Poeta i prorok, aby otrzyma\u0107 natchnienie, powinni wej\u015b\u0107 w stan wy\u017cszy, gdzie rozszerza si\u0119 ich horyzont intelektualny i rozja\u015bnia wy\u017cszem \u015bwiat\u0142em . – „To nie s\u0105 jasnowidz\u0105cy, prorocy, poeci, kt\u00f3rzy m\u00f3wi\u0105 – to B\u00f3g m\u00f3wi przez nich . Wed\u0142ug Pytagoresa (Diog. Laerte, VIII, 32) „natchnienie jest suggestj\u0105 Duch\u00f3w, kt\u00f3re objawiaj\u0105 nam przysz\u0142o\u015b\u0107 i rzeczy zakryte”.<\/p>\n
Wrgiljusz d\u0142ugo by\u0142 uwa\u017cany za proroka z powodu swej Eglogi mesjanicznej Polliona. Dante to niepor\u00f3wnane medjum. Jego ,,Boska Komedja jest pielgrzymk\u0105 przez \u015bwiaty niewidzialne. Dzanam, pierwszorz\u0119dny autor katolicki, roztrz\u0105saj\u0105cy to genjalne dzie\u0142o, uznaje, \u017ce plan jego wzorowany jest w gotowych zarysach na wtajemniczeniu misteryj staro\u017cytnych, kt\u00f3rych podstaw\u0105, jak wiadomo, by\u0142a komunikacja ze \u015bwiatem okultystycznym. Oczami zmar\u0142ej Beatryczy ogl\u0105da Alighieri „przepych \u017cywego \u015bwiat\u0142a wieczystego i ca\u0142e jego \u017cycie jest niem rozja\u015bnione. Po\u015br\u00f3d ciemno\u015bci \u015bredniowiecza jego \u017cycie i dzie\u0142o ja\u015bniej\u0105 niby szczyty alpejskie, oblane ostatnimi blaskami dnia, kiedy reszta ziemi jest pogr\u0105\u017cona w nocy.<\/p>\n
Tasso pisze w osiemnastym roku \u017cycia rycerski poemat Renaud pod tchnieniem Arjosta, a w roku 1575 swe g\u0142\u00f3wne dzie\u0142o, Jerozolim\u0119 wyzwolona, kt\u00f3ra, wed\u0142ug niego, powstaje r\u00f3wnie\u017c pod natchnieniem.<\/p>\n
Szekspir, Milton, Schelley byli r\u00f3wnie\u017c natchnieni. M\u00f3wi\u0105c o wielkim dramaturgu, Wiktor Hugo tak si\u0119 wyra\u017ca:
\n„Forbes w ciekawym zeszycie, przegl\u0105danym przez Warburtona a zagubionym przez Garrick, dowodzi, \u017ce Szekspir oddawa\u0142 si\u0119 magji, a co jest dobrego w jego sztukach, zosta\u0142o mu podyktowane przez Ducha*1 a Wszystkie dzie\u0142a genjalne roj\u0105 si\u0119 od widm i duch\u00f3w:
\n„Tam, tam, m\u00f3wi Eschyles*2 o umar\u0142ych, wy ich nie widzicie, ale ja widz\u0119 ich”.<\/p>\n
To samo jest u Szekspira. Jego dzie\u0142a g\u0142\u00f3wne*3) Hamlet, Mackbeth i t.d. zawieraj\u0105 s\u0142ynne sceny, w kt\u00f3rych kr\u0105\u017c\u0105 duchy. Widma ojca Hamleta i Banka, przywi\u0105zane do \u015bwiata materjalnego ci\u0119\u017carem przesz\u0142o\u015bci, czyni\u0105 si\u0119 widzialne i popychaj\u0105 \u017cywych do zbrodni. Milton kaza\u0142 c\u00f3rkom grywa\u0107 na harfie przed kompozycj\u0105 \u015bpiew\u00f3w do Raju utraconego, bo, jak m\u00f3wi\u0142, muzyka \u015bci\u0105ga duchy natchnienia.<\/p>\n
Oto, co m\u00f3wi\u0142 o Shelley’u historyk jego, Medwin: „\u015ani\u0142 on na jawie w rodzaju abstrakcji letargicznej, kt\u00f3ra mu by\u0142a zwyk\u0142\u0105, a po ka\u017cdym takim ataku b\u0142yszcza\u0142y mu oczy, dr\u017ca\u0142y nogi, g\u0142os brzmia\u0142 wzruszeniem. Wpada\u0142 w rodzaj somnambulizmu, w kt\u00f3rym mowa jego by\u0142a raczej mow\u0105 anio\u0142a czy ducha, ni\u017ali cz\u0142owieka.” *4)<\/p>\n
1) V. Hugo, W. Shakespeare, str. 50.
\n2) Berthelot, Louis Menard et son oeuvre, str. 64.
\n3) Wed\u0142ug \u015bwie\u017cych zapatrywa\u0144 g\u0142\u00f3wne dzie\u0142a Szekspira
\nprzypisuj\u0105 kanclerzowi Baconowi. Inni krytycy, opieraj\u0105c si\u0119 na stosunkach kancelrza z okultystami i kabalistami \u00f3wczesnymi czyni\u0105 z Szekspira medjum Bacona. Jakkolwiek by\u0142a istotnie, fakty zaznaczane nie trac\u0105 nic ze swej warto\u015bci.
\n4) Felix Rabe, Vie de Shelley.<\/p><\/blockquote>\nGoethe obficie czerpa\u0142 ze \u017ar\u00f3de\u0142 niewidzialnego. Jego stosunki z Lavaterem i pani\u0105 Klettenberg zapozna\u0142y go z wiedz\u0105 g\u0142\u0119bsz\u0105, co odbija si\u0119 w ka\u017cdem jego dziele. Faust – to dzie\u0142o medjumiczne i symboliczne pierwszego rz\u0119du. To samo mo\u017cna powiedzie\u0107 o Klopsztoku i jego Mesjadzie; w poemacie tym zna\u0107 tchniene tamtego \u015bwiata.<\/p>\n
W. Blake twierdzi, \u017ce napisa\u0142 swe poezje pod kierunkiem ducha Miltona i przyznaje ,\u017ce wszystkie dzie\u0142a pisa\u0142 pod natchnieniem. Bli\u017cszy nas Alfred Musset miewa\u0142 widzenia i s\u0142ysza\u0142 g\u0142osy. Pewnego wieczora pod bram\u0105 Luwru dos\u0142ysza\u0142 takie s\u0142owa: „Jestem zamordowany na ulicy Chabenais”.
\nPobieg\u0142 tam i znalaz\u0142 trupa*1 „Dok\u0105d mnie prowadzi ta niewidzialna r\u0119ka, kt\u00f3ra nie chce, \u017cebym si\u0119 zatrzyma\u0142? – m\u00f3wi\u0142 on*2)<\/p>\nNaprzemian, cudowny i czysty jak anio\u0142 lub zepsuty jak demon, podlega\u0142 on r\u00f3\u017cnorodnym wp\u0142ywom, o czem sam nadmienia\u0142. Dwaj \u015bwiadkowie jego \u017cycia, George Saad i pani Colet, wiernie odmalowali t\u0119 tajemnicz\u0105 stron\u0119 istnienia ,,dzieci\u0119cia wieku.<\/p>\n
„Tak, m\u00f3wi\u0142 on do Teresy, podlegam zjawisku, jakie taumaturgowie nazywaj\u0105 op\u0119taniem. Dwa duchy mn\u0105 w\u0142adaj\u0105. *3)
\n„Oto wiele ju\u017c lat miewam widzenia i s\u0142ysz\u0119 g\u0142osy. Jak\u017ce m\u00f3g\u0142bym w to w\u0105tpi\u0107, kiedy potwierdzaj\u0105 mi to wszystkie zmys\u0142y? Ile\u017c razy, kiedy noc zapada, widzia\u0142em i s\u0142ysza\u0142em m\u0142odego ksi\u0119cia, bardzo mi drogiego i jednego z przyjaci\u00f3\u0142, kt\u00f3ry pada\u0142 w pojedynku przede mn\u0105!… Zdaje mi si\u0119, \u017ce w chwili takiej duch m\u00f3j wy<\/p>\n1) Annales politi\u0105ues et litteraires, 25 lipiec i 22 sierpie\u0144
\n1897 r.
\n2) Paul Mari\u015bton, Une Histoire (Tamour. 1897 r., str. 168.
\n3) G, Sand, Elle et lui, XII,<\/p><\/blockquote>\nzwala si\u0119 z cia\u0142a, aby odpowiedzie\u0107 na g\u0142osy duch\u00f3w, m\u00f3wi\u0105cych do mnie. *4)<\/p>\n
Pani Colet s\u0142ysza\u0142a od poety opowiadania o trzech widmach kobiet kochanych i zmar\u0142ych, kt\u00f3re opisuje w spos\u00f3b wzruszaj\u0105cy *5) Dodaje ona jeszcze kilka wypadk\u00f3w
\neksterjoryzacji, zupe\u0142nie podobnych do wsp\u00f3\u0142czesnych.<\/p>\nG. Sand i p. Collet twierdz\u0105, \u017ce poeta wprowadza\u0142 si\u0119 w trans z najwi\u0119ksz\u0105 \u0142atwo\u015bci\u0105*6) On sam m\u00f3wi o odczuwaniu zimnych powiew\u00f3w i o nag\u0142em odrywaniu si\u0119, co by\u0142oby trudno wymy\u015ble\u0107. Z fakt\u00f3w tych wynika, \u017ce cz\u0119\u015b\u0107 przynajmniej wp\u0142ywu na wsp\u00f3\u0142czesnych A. Musset zawdzi\u0119cza dzia\u0142aniu \u015bwiata okultystycznego. By\u0142 to jednocze\u015bnie poeta wielkiego natchnienia i medjum s\u0142ysz\u0105ce i widz\u0105ce.<\/p>\n
We wszystkich czasach subtelne komunikaty z za\u015bwiat\u00f3w u\u017cy\u017ania\u0142y sztuk\u0119 i literatur\u0119. Rozumie si\u0119, \u017ce literatami nie nazywamy uk\u0142adaczy zda\u0144, kt\u00f3rzy nigdy\u00a0 nie odczuli tchnienia za\u015bwiata. Nieliczni s\u0105 pisarze owocni wp\u0142ywami wy\u017cszemi. Trzeba dawniej zdobywanego usposobienia, d\u0142ugiej pracy asymilacyjnej, aby nieznana si\u0142a mog\u0142a dzia\u0142a\u0107 na dusz\u0119 my\u015bliciela. U tych, kt\u00f3rzy odpowiadaj\u0105 tym wymaganiom, natchnienie fal\u0105 p\u0142ynie. My\u015bl wytryska oryginalna i pot\u0119\u017cna i opanowuje dusz\u0119. Rodzaj natchnienia zale\u017cy od natury. U jednych m\u00f3zg jest jak lustro, kt\u00f3re odbija rzeczy ukryte i odsy\u0142a ludzko\u015bci swe promienie. Inni s\u0142ysz\u0105 tajemniczy g\u0142os, szmer s\u0142\u00f3w, kt\u00f3re t\u0142umacz\u0105 przesz\u0142o\u015b\u0107, rozja\u015bniaj\u0105 tera\u017aniejszo\u015b\u0107, zapowiadaj\u0105 przysz\u0142o\u015b\u0107. \u015awiat niewidzialny narzuca si\u0119 wra\u017cliwym pod tysi\u0105czn\u0105 postaci\u0105. W dziele Rogera Bacona ,,cudownego doktora :<\/p>\n
4) Mme Colet, Lui, XXIII, str. 368, 369. M\u00f3langes de litterature et de criti\u0105ue (Concert de Mile Gorcia, 1839).
\n5) Id, ibid, (XXIII), str. 369-381.
\n6) G. Sand, Elle et Lui, VIII i IX. Mme Colet, Lui, VI, VII
\ni XXIII.<\/p><\/blockquote>\nOpus majus<\/strong>, s\u0105 przepowiedziane i opisane wszystkie wielkie wynalazki naszych czas\u00f3w. Hieronim Gardan w Rerum yarietate (VIII, 3) wyra\u017ca rado\u015b\u0107 z posiadania „dar\u00f3w”. kt\u00f3re pozwalaj\u0105 mu zapada\u0107 dowolnie w ekstaz\u0119, widzie\u0107 przedmioty obce oczami ducha i dowiadywa\u0107 si\u0119 przysz\u0142o\u015bci. Schiller o\u015bwiadczy\u0142, \u017ce najpi\u0119kniejsze jego my\u015bli nie od niego pochodz\u0105, a przychodzi\u0142y mu tak szybko i z tak\u0105 si\u0142\u0105, \u017ce mia\u0142 trudno\u015b\u0107 w ich spisywaniu.<\/p>\n
Zdolno\u015bci medjumiczne Emmanuela Swedenborga, szwedzkiego filozofa, potwierdza Kant w s\u0142ynnym li\u015bcie do panny Knobich. Autor Krytyki czystego rozumu w li\u015bcie tym donosi, \u017ce pani Harteville, wdowa po ambasadorze niemieckim w Sztokholmie, otrzyma\u0142a za po\u015brednictwem barona Swedenborga komunikat od zmar\u0142ego m\u0119\u017ca, dotycz\u0105cy cennego dokumentu, kt\u00f3rego nie znaleziono pomimo usilnych poszukiwa\u0144.<\/p>\n
By\u0142 on zamkni\u0119ty w skrytej szufladzie, znanej tylko umar\u0142emu, a kt\u00f3r\u0105 wskaza\u0142 w tym komunikacie.<\/p>\n
Po\u017car Sztokholmu widziany i opisany przez Swedenborga, o trzysta mil odleg\u0142o\u015bci, dowodzi tak\u017ce pot\u0119gi jego zdolno\u015bci. Mo\u017cna wi\u0119c przypu\u015bci\u0107, \u017ce jego teorje o \u015bwiecie niewidzialnym nie s\u0105 wytworem wyobra\u017ani, ale by\u0142y natchnione przez wizje i objawienia. Co do formy, w jakiej je podaje, nale\u017cy odnosi\u0107 si\u0119 z pewnem zastrze\u017ceniem. Jasnowidz\u0105cy zmuszony jest t\u0142umaczy\u0107 swe spostrze\u017cenia nad \u015bwiatem niewidzialnym zapomoc\u0105 obraz\u00f3w, wyra\u017ce\u0144 nabytych przez wykszta\u0142cenie i w\u0142a\u015bciwych \u015brodowisku, w kt\u00f3rem \u017cyje. Odpowiednio wi\u0119c do czasu i miejsca b\u0119dzie nazywa\u0142 mieszka\u0144c\u00f3w tamtego \u015bwiata bogami, anio\u0142ami, demonami, genjuszami lub duchami<\/strong><\/em>.<\/p>\n
=> powr\u00f3t do spisu tre\u015bci<\/a><\/p>\n
<\/p>\n","protected":false},"excerpt":{"rendered":"
Do tych chwalebnych imion mamy prawo doda\u0107 imiona wielkich poet\u00f3w. Po muzyce, poezja jest jednem z najczystszych ognisk natchnienia; wywo\u0142uje ona ekstaz\u0119 intelektualn\u0105, kt\u00f3ra u\u0142atwia komunikowanie si\u0119 ze \u015bwiatami wy\u017cszemi. Poeta bardziej od innych ludzi czuje, kocha i cierpi. \u015apiewaj\u0105 … Czytaj dalej