Tarot jest zagadką dla archeologii, ale również intelektualną zagadką. Kiedy sama istota Tarota stała się publicznie znana w Europie, siedemdziesiąt osiem kart było używanych jako gra, ale również jako metoda wróżenia i mogły pełnić te funkcje przez wieki. Jednak od samego początku, każdy, kto zajął się ich studiowaniem poważnie, odczuwał, że Karty Wielkich Arcanów nie należą pierwotnie ani do gry losowej, ani do tego rodzaju losowości, który nazywamy wróżeniem. Były one uważane za: (1) alegoryczne wzory zawierające religijne i filozoficzne nauki; (2) ukryty traktat teozoficzny; (3) naukę o wszechświecie w hieroglifach; (4) klucz do nauk okultystycznych; (5) streszczenie nauczania kabalistycznego; (6) klucz do alchemii; oraz (7) najstarszą książkę na świecie. Jednak ponieważ te wrażenia nie zostały przedstawione wraz z jakimikolwiek przyzwoitymi dowodami, przypuszczano logicznie, że karty Tarota należą do tych sztuk, w których wydawało się, że były używane, i nic poza tym. W małym studium Tarota, które towarzyszą uderzające projekty Pamelii Colman Smith, oraz w jego rozszerzonej formie jako „Ilustrowany klucz do Tarota”, zasygnalizowałam istnienie tajemnej tradycji dotyczącej kart. Ta deklaracja jest podatna na wszelkie rodzaje błędnych osądów, dlatego czas skorygować kilka przesadzonych wniosków, które z niej wynikły. Przypomina mi o całej sprawie bardzo interesujący artykuł pana J. W. Brodie-Innesa w ostatnim numerze „Occult Review”. Przypomniał mi również o jednej kolekcji kart, która jest mi znana tylko z nazwy. Dodam do moich uwag pewne fakty, które nie są wspomniane w moich książkach.

W rzeczywistości istnieją dwie tradycje Tarota, albo powinienem powiedzieć, dwa nieopublikowane źródła wiedzy: jedno z nich jest związane z naukami okultystycznymi, a drugie jest czysto mistyczne. Każda z nauk okultystycznych ma swoją złotą stronę tarczy, a jest nią strona mistyczna, przykładem może być alchemia. Sztuka transmutacji metali była prowadzona w tajemnicy, a długi szereg fizycznych adeptów twierdzi, że osiągnęli jej cel, a ich procedura została zapisana gdzie indziej. Ale istniała również inna szkoła lub porządek badawczy posługujący się tym samym językiem symboliki, za pomocą którego opisywali inną drogę i odrębne osiągnięcie – oba związane z aspektem duchowym. Skłania mnie to do wniosku, że ta duchowa lub mistyczna szkoła powstała później, chociaż szczególna zasłona emblematów używana przez Zosimusa z Panopolis skłania do wstrzymania osądu. W ten sam sposób istniało Operatywne Budownictwo, ale pojawił się okres – zwykle umieszczany pod koniec XVII wieku – kiedy zaczęła się rozwijać Emblematyczna Sztuka, która jest nam teraz tak dobrze znana. W tym przypadku również istnieją ślady figuratywnej szkoły z wcześniejszego okresu, dlatego jest mądre zachować otwarty umysł. Budownictwo jest oczywiście okultystyczne tylko w sensie przypisywanym, ale – jako ostatni przykład – pozostaje Magia Ceremonialna i jej związki, sztuka okultystyczna przede wszystkim, która pod względem celu i procedury mogłaby być uważana za posiadającą alternatywny mistyczny aspekt; ale fakt pozostaje.

Tradycja okultystyczna Tarota dotyczy kartomancji w zakresie manipulacji i gry kartami w celu wróżenia, ale ma również ciekawy astrologiczny aspekt. Tradycja mistyczna ogranicza się do Kart Wielkich Arcanów, które w moich dwóch podręcznikach nazwałem Wielkimi Arkunami. Tradycja okultystyczna nie prowadzi nikogo do żadnego miejsca, a jej sposób praktykowania kart, jak mi powiedziano, jest niewiele, jeśli w ogóle, lepszy niż publikowane rodzaje, jeśli chodzi o wyniki. Oczywiście nie rozstrzygam tej kwestii: jako mistyk uważam, że wszystkie takie wyniki są bezwartościowe. Przepowiednia, która okazuje się niesamowicie trafna, nie ma większego znaczenia dla duszy człowieka niż ta, która okazuje się daleka od celu. Okultystyczna astrologia Tarota naturalnie ma swój wróżebny aspekt, ale nie jest pozbawiona śladów innego i głębszego zamiaru. Wydaje mi się, że okultystyczna tradycja „wycieknie”, jak się mówi, któregoś dnia, ponieważ przeszła przez różne ręce, które zdają się jej nie szanować. Aspekt mistyczny można najłatwiej wyjaśnić jako należący do kabalistycznej teozofii i okazał się oświecający dla wielu w poszukiwaniu mistycznym, pod warunkiem, że znajdują pomoc w symbolice. Jest to dokładnie tak samo jak w Kościołach i tajnych stowarzyszeniach, takich jak masońskie. Niektórzy są wspomagani przez widowiska rytualne, podczas gdy inni uważają je za nic więcej niż kamień zgorszenia. Osiemnasty stopień Różokrzyżańca jest beznadziejną przygodą dla tych, dla których rytuał nie przemawia, ale tak samo jest w przypadku Mszy Papieskiej. Ponadto, takim dobrym ludziom prawdopodobnie zalecałoby się nie martwić o mistyczną tradycję kart Tarota. Nie oznacza to, że zostają one relegowane do niższej skali, a osoby o przeciwnym usposobieniu nie mają podstaw do zakładania swojej wyższości. Nikt nie jest dalej od Boga dlatego, że „Oda napisana w osłupieniu” Coleridge’a nie dociera do jego serca. Nie ma odległej ani bliskiej strony Królestwa Niebieskiego poprzez te alternatywy wewnętrznego charakteru.

Biorąc pod uwagę naturę tradycji Tarota w obu swoich aspektach, należy zauważyć, że nie przekazuje ona żadnych informacji na temat czasu, miejsca czy okoliczności powstania Tarota, ani na pytanie o jego import do Europy, zakładając, że pochodził z Wschodu. Oczywiście istnieją opinie osób związanych z tradycją okultystyczną, ale nie stwierdziłem, że są one ważniejsze niż te pochodzące z zewnętrznej spekulacji. Ogólnie mówiąc, moje doświadczenie związane z tego rodzaju tradycjami, gdy próbują one odwoływać się do historii, jest takie, że prezentują one zwykłe wytwory wyobraźni. Większość masońskich rytów i zakonów posiada fałszywe tradycyjne roszczenia, a te związane z większością towarzystw różokrzyżowych są równie kłamliwymi mitami. Wśród godnych uwagi wyjątków są Régime Écossais et Rectifié, które obejmuje ważne stopnie Nowicjusza i Rycerza Dobroczynnego Świętego Miasta, Wojskowy i Religijny Zakon Templariuszy, Zakon Różokrzyża z Hendover oraz jedno mistyczne stowarzyszenie, które można odwołać w ostateczności do trzeciego kwartału XVIII wieku.

Jeśli warto o tym wspomnieć, jako podsumowanie tego fragmentu mojego tematu, tradycja Tarota – niezależnie od tego, czy jest mistyczna czy okultystyczna – nie nosi znamion starożytności. Nie miałoby to znaczenia, jak stare byłyby te karty, gdyby nie miały żadnego innego znaczenia ani wartości, podczas gdy jeśli rzucają światło na jakiekolwiek pytania dotyczące duszy, nie ma znaczenia, czy są sprzed wczoraj.

Na stronie mistycznej Karty Wielkich Arcanów można zauważyć istotne różnice w porównaniu do znanych wersji, w tym tych autorstwa Pani Colman Smith. Oczywiste jest, że nie mogę podać szczegółów, ale Śmierć, Powieszony, Słońce i Głupiec są przykładami godnymi uwagi. Dawno temu powiedziałem, że (1) istnieją niejasne pogłoski dotyczące wyższego znaczenia kart mniejszych, ale (2) nigdy nie zostały one przetłumaczone na inny język niż ten związany z wróżeniem. Jednak nie zna się wszystkiego, co się dzieje, ani zawsze tego, co zostało już zrobione, dlatego dobrze jest dodać, że wypowiadam się na podstawie mojej własnej wiedzy – choć miałem więcej niż zwykłe okazje do nauki. W każdym przypadku cztery rodzaje Kijów, Pucharów, Mieczy i Denarów mają dwa dziwne związki z folklorem, z których jeden wskazałem krótko w mojej książce „Ukryty Kościół Świętego Graala”. O ile pamiętam, nie wspomniałem o drugim związku w żadnej opublikowanej pracy.

Cztery Insygnia Świętego Graala to: (1) sam Graal, rozumiany jako Kielich, będący pierwszym Kielichem Eucharystii; (2) Włócznia, tradycyjnie przypisywana Longinusowi; (3) Miecz, który został stworzony i złamany w dziwnych okolicznościach alegorii; i (4) Miska Obfitości, o której składa się tradycja Graala, ale ogólnie jest rozumiana jako Paschalna Miska. Warto zauważyć, że trzy z czterech hełmów lub symboli mają związek z chrześcijańską historią relikwii, ale mają one poprzednią historię w folklorze i mitologii celtyckiej. Jest to temat, który mam nadzieję rozwijać w przyszłości. Istnieją również cztery skarby Tuatha de Danaan: są to Miecz Dogdy, Włócznia Luga, Kocioł Obfitości i Lia Fail, Kamień Przeznaczenia, który wskazywał prawowitego króla.

Pamiętam, że jeden z naszych naukowców zajmujących się folklorem, uznany autorytet w dziedzinie literatury Graala, zasugerował mi, że można by coś zrobić, aby połączyć te pogańskie talizmany z rodzajami kart Tarota, ale jak dotąd nie znam żadnego sposobu, którym można by przejść przez przepaść wieków. Tuatha de Danaan to postacie związane z przedchrześcijańskim mitem, ale nikt nie prześledził kart Tarota wcześniej niż w XIV wieku. Tuatha de Danaan to tajemnicze istoty Irlandii i bóstwa Walii: niektóre informacje na ich temat można znaleźć w „Podróży Brana” Alfreda Nutta. Mówi się, że są (1) bogami ziemi, (2) bogami wzrostu i roślinności, (3) władcami istoty życia. Są związani z ideą odrodzenia, zwykle boga lub bohatera.

Przypuszczam, że odpowiednie badanie obszernego pola folkloru mogłoby dostarczyć innych analogii, bez odwoływania się – jak doskonały stary Court de Gebelin – do chińskich inskrypcji czy awatarów Wisznu. Wynika z tego, że archeologia Tarota dopiero się rozpoczęła i nie wiemy, dokąd nas zaprowadzi. Wciąż wiele pracy pozostaje do zrobienia z antycznymi taliami, i z przyjemnością prześledziłbym wskazówkę Pana Brodie-Innesa w sprawie kolekcji Clulow, która, jak wspomniał, znajduje się obecnie w Ameryce.

Czy jest wystawiony w publicznym muzeum i czy istnieje opisowy katalog, to jedne z pierwszych pytań dotyczących tego. Często natrafiam na tytuły zagranicznych książek o Tarocie i Kartach do Gry, które mogłyby być podjęte, nie bez zysku, gdybyśmy mogli zdobyć same prace; niestety nie ma ich w naszych publicznych bibliotekach. Gdyby tak było, moja bibliografia prac dotyczących Tarota i jego związków mogłaby znacznie się rozszerzyć. Jeśli chodzi o talie, od czasu ukazania się „The Pictorial Key” zbadalem żydowski Tarot, który, moim zdaniem, nie został wydrukowany. Przedstawia on czarną magię wróżenia – niezwykłą serię wzorów, które niosą ze sobą zło w każdym znaku i symbolu. Można go nazwać Tarotem Grimoire, a jeśli nie jest pochodzenia francuskiego, to napisy i interpretacje są w języku francuskim. Widziałem tylko Główne Arkana i dwa lub trzy z mniejszych Kart Dworskich, ale rozumiem, że istnieje co najmniej jedna kompletna talia.

Pan Brodie-Innes spekuluje na temat autorytetu mojego przypisania talii Tarota do tych zwykłych kart do gry. Jego źródło jest podobne do tego, z którego Florence Emery – jedna z moich starych przyjaciółek, o której miło mi przypomnieć – czerpała swoje znaczenia wróżebne, o których wspomniał pan Brodie-Innes. Źródło, o którym mówię, doskonale znało alternatywne przypisanie i doszło do wniosku, że jest ono błędne. Przyjmując je, byłem ostrożny, aby żadne przyporządkowanie nie miało znaczenia dla „zewnętrznej metody orakulów” i znaczeń Mniejszych Kart. Nie wynika zatem nic z przypisania Mieczy do Trefli i Pucharów do Pików. W mojej książce o Graalu już wcześniej przyjąłem inne przyporządkowanie Mieczy do Pików i Pucharów do Trefli. Nie mogę powiedzieć, że jestem szczególnie zadowolony z żadnego z tych sposobów porównania. Nie ma związku symbolicznego między mieczem a łopatą, przynajmniej dopóki Liga Narodów nie zamieni wszystkich naszych broni ofensywnych na pługi i kosy żniwne. Tak samo mało odniesień występuje między tzw. pentaklami a treflami, ale to jest jedyna opcja. W braku kanonu krytyki wolałbym nic nie mówić na temat mistycznych cnot liczb w tym kontekście.

źródło: THE TAROT AND SECRET TRADITION „OCCULT REVIEW”, March 1919