Kwintesencję kabały, streszczenie poglądowe jej zasad stanowi Tarot, czyli karty. Wróżenie z kart nazywa się kartomancją. Wynalazek kart do grania błędnie przypisują Grigonneuri, eks-balwierzowi, który kilkanaście lat studiował kabałę i dla rozrywki zniedołężniałego umysłowo Karola VI sporządził karty, znaki i figury dla których zapożyczył z Tarot.

Karty znane już były dawniej. Alfons XI król Kastylii, ustanawiając koło rycerskie, członków jego zobowiązywał pod przysięgą nie grać w karty, tak zwane tryumfalne, w 1369 zaś roku wydał edykt powszechny, zabraniający tej gry. S-ty Bernard z Sienny skazał karty na spalenie.

W Hiszpanii karty zwane były naipes, we Włoszech Naibi, co znaczyło – djablice, pytonisse, sybille. jak wiadomo, w czasach obecnych gra w karty jest bardzo rozpowszechnioną, oprócz tego z kart bądź dla rozrywki układają passjanse i kabałę, bądź cyganki lub niektóre specjalistki po wielkich miastach wróżą na serjo. Sądzimy przeto, że warto temu przedmiotów i poświęcić słów kilka i zaznajomić czytelnika z prawdziwym ich znaczeniem i rodowodem .

Karty są skróconą treścią cywilnej, religijnej i politycznej doktryny starego świata pogańskiego. Źródła znaków karcianych należy szukać w owej księdze gwiazdowej, o której już coś niecoś wzmiankowaliśmy w odpowiednim rozdziale. Znaną ona jest pod nazwą genezy Henocha.

Hieroglify tej księgi ułożone są podług koła gwiazdnego Athor, inaczej As-taroth, pokrewnego O t-tara Hindusów, Arc-tura – kołu gwiazdy polarnej (konstelacja Wielkiej Niedźwiedzicy), która stanowi podstawę niewzruszoną – oś świata i firmamentu gwiaździstego. Konstelacja gwiazdy polarnej oznacza: rydwan słońca, wóz Dawida, los – u greków i Rzymian, przeznaczenie u Chińczyków, traf, hazard – u Egipcjan. Gwiazdy i słońce zataczają kręgi około gwiazdy polarnej, a więc podług wierzeń ludów pierwotnych, roztaczają kolejno na ziemię, światło i ciemności, skąd powstaje obfitość i ubóstw o, ciepło i chłód, z tego zaś wynika dobro i zło, miłość i nienawiść, szczęście i nieszczęście.

A s-tarot kabaliści nazywają wprost Tarot, czyli kołem Ezechiela, dzielą go na cztery dekady, oznaczając punkta kardynalne czterema literami  T.A.R.O., które czytają tak że odwrotnie ROTA .

Rdzeniem tego koła służy ska la, złożona z 22 znaków , ich hieroglifów , czyli pierwotny alfabet hieroglificzny. Pierwsze 10 znaków tego alfabetu oznacza również dziesięć liczb pierwiastkowej dekady . 22 hieroglify wyrażają główne pojęcia , z których wypływają wszelkie inne. Dziesięć liczb są źródłem wszelkich liczb i dopełnieniem tych pojęć. Tłumaczenia 10 liczb zowią się dziesięciu Sefirotami; dwadzieścia dwa hieroglify i dziesięć liczb nazywają się trzydziestu dwoma drogami mądrości, czyli kluczykami Salomona . Z rozmaitego ich zestawienia wypływają wszelkie możliwe kombinacje, bądź w naturze, b bądź w umyśle ludzkim. Tarot jest maszyną, która w sposób mechaniczny zastąpić może myśl ludzką i jej rozmaite ułożenia .

Tarot oznacza Azoth filozofji hermetycznej, czyli absolut dogmatyczny i przyrodniczy, słowem jednem – streszczenie wszelkich kombinacji i zjawisk we wszechświecie i myśli ludzkiej. Ten właśnie Tarot jest prototypem kart do grania. Przetasowane, zmieszane i rzucone na los szczęścia, dają one nieskończoną ilość kombinacji, które podług kabalistów są istotnym wyrazem tego przypadku, trafu, ślepego zbiegu okoliczności, jaki ma nastąpić w naturze , wiernem odzwierciadleniem losu, który ma kogoś spotkać. Karty więc są zwierciadłem fatalizmu, Bóstwa – Natury i jego prawdziwą wyrocznią.

Pierwotne znaki w kartach dzisiejszych uległy zupełnemu przeistoczeniu , pozostała jednakże zasada. Najwięcej się zmieniły karty niemieckie, najlepiej pierwotne znaki przechowały się w kartach włoskich; Grigonneur również wiele z nich pozmieniał. Tarot zawierał 56 kart, podzielonych na cztery znaki, odpowiadające dzisiejszym maściom. W każdym znaku , czyli kolorze, zawierało się dziesięć liczb, począwszy od asa do dziesiątki, oprócz tego zamiast trzech dzisiejszych – cztery figury: król, dama, kawaler i walet. As posiadał znaczenie najwyższe.

---

Oryginalny Tarot hebrajski znajdował się w posiadaniu kabalistycznego bractw a róży i krzyża (Rose – Croix) i Martynistów. Jeden ze współczesnych przeciwników tych sekt powiada: „Twierdzą oni, że są w posiadaniu księgi, za pomocą której mogą, nie ucząc się, zrozumieć i przewidzieć, co było, jest lub będzie kiedykolwiek napisane w jakiej bądź książce. Księga jest osnową wszelkich dochodzeń, abstrakcji, można z niej wysnuć cały świat myśli i stworzyć wszelkie istoty i rzeczy ziemskiemu. Prawdziwe i wyczerpujące objaśnienie znaczenia Tarot stanowi tajemnicę kabalistów, której zasady przecież odgadnąć łatwo.

Cztery zasadnicze znaki kart są, jak wiadomo: piki, trefy, karo, kiery; daleko odbiegły o ne od pierwotnych wzorów Tarot. W tern ostatniem istniały również cztery znaki: laska, kubek, szpada i denar. Tylko szczątki znaku szpady, o ile się zdaje, przechowały się w trefach. Te cztery znaki Tarota są hieroglifami czterech zasadniczych liter  alfabetu hebrajskiego: Jod, He, Wo. Hieroglif litery Jod wyobraża latorośl winną, laskę ojcowską Noego,

Phallus Egipcjan 1). Pierwsze He – kubek – cteis. Litera Wo, stanowiącą połączenie dwóch uprzednich, za hieroglif ma szpadę – lingam, czyli połączenie dwóch. Powtórne He wyraża denar – koło wyobrażające świat.

Laska jest symbolicznym znakiem ognia, kubek – wody, szpada, czyli miecz Mithry – ziemi, koło – powietrza; przeto hieroglificzne znaki liter Jod, He, Wo, He są symbolami czterech elementów, czyli materji w stanie stałym, płynnym, gazowym i w stanie czwartym promienistym (Crooks, Butleroff), fluidycznym, astralnym. Wszystkie zaś elementa w połączeniu ze sobą tworzą Wszechświat, czyli naturę, której imię będzie Jehowa. Jehowa jest tylko syntezą pojęć o  Wszechświecie, analizując to imię, wyprowadzają zeń wszystko. Jehowa jest abstrakcja, w rzeczywistości zaś nie istnieje jako coś po za obrębem natury naif Phallus – toż sam o co penis, Cteis – szpara sr. to miast głównym czynnikiem form i życia, realnie istniejącym będzie Od, fluid ognia. A więc klucz Tarot – jest imię Jehowy – synteza czterech zasadniczych znaków, wyobrażających cztery żywioły. Znaki, zespolone z 22 hieroglifami i 10 liczbami, wytwarzają wszelkie możliwe kombinacje. Alfabet hieroglificzny Tarot i jego znaczenie w tłómaczeniu rozlicznych kabalistów tak się przedstawiają:

Alef 1. Kuglarz. Ramiona wyciągnięte w ten sposób, że z tułowiem tworzą literę alef. Na głowie – nimb w kształcie oo , symbol życia i ducha wszechświatowego; przed nim leżą szpady, kubki i pentakle; wznosi ku niebu laskę cudotwórczą. Włosy – jak u Apolina lub Merkurego, usta ożywione uśmiechem pewności siebie, oczy mają wyraz inteligencji. Jest, duch, człowiek lub Bóg, przedmiot zrozumiały, jednostka – matka liczb, substancja pierwotna pramaterja.

Bet 2. Papieżyca. Kobieta z tiarą na głowie, ponad którą widnieje sierp księżyca Izydy. Głowa spowita zasłoną. Na piersiach krzyż słoneczny, czyli astronomiczny, na kolanach
trzyma księgę, którą przysłania płaszczem. Dom Boga i człowieka, świątynia, praw o, gnoza, kabała, kościół okultystyczny (templum ), dwoistość, kobieta, matka *).

Gimel 3. Królow a. Kobieta skrzydlata, w koronie na głowie, na końcu berła trzyma glob ziemski, obok niej orzeł – symbol duszy i życia. Jest to Wenus – Uranja greków . Słowo , troistość, pełność, płodność, natura, rodzajność w trzech światach.

Niektórzy autorowie protestanccy , odgrzebawszy w starożytnym Tar „ t figurę najwyższej onego kapłanki, czyli wyobrażenie bogini Izydy, posługiwali się nią jak ów rzekomym dowodem istnienia papieżycy Joanny , o której Martinus Polonus powtarzając baśnie kronikarza Gerwazego czyni wzmiankę . Naude zaś o Gerwazym tak się wyraża : „ jest to największy kłamca i kompozytor bajek, jaki kiedykolwiek posługiwał się piórem ” .

Dalet 4. Król. Ciało przedstawia prostokąt, nogi złożone na krzyż wyobrażają Athanor. Drzwi, panowanie, wtajemniczenie, moc, tetragrama, kamień kubiczny, czyli podstawa filozofij.

He 5. Ojciec, Najwyższy kapłan, Jowisz. Figura siedząca pomiędzy dwoma kolumnami: Hermesa i Salomona. Wykładanie, przedstawienie, nauczanie, prawo, symbolizm, filozofja, religja.

Vo. 6. Człowiek pomiędzy dobrem i złem, nad głową jego jaśnieje słońce prawdy. Zaklęcia, hak, lingam, zaplątanie, połączenie, obejmowanie, walka, antagonizm, równowaga.

Siódmy klucz Tarot – Wóz Hermesa.

Dzen. 7. Rydwan kubiczny o czterech kolumnach usiany gwiazdami; w pośród kolumn tryumfator, głowę jego wieńczy nimb o trzech pentagramach. Oręż, miecz płomienisty cherubina, siódemka święta, tryumf, królowanie, kapłaństwo.

Chet. 8. Sprawiedliwość z mieczem w jednem ręku i szalami w drugiem. Równowaga, przyciąganie i odpychanie, życie, strach, przyrzeczenie i groźba.

Tet. 9. Mędrzec wsparty na lasce, w ręku trzyma lampę. Dobro , wstręt do złego, moralność, mądrość.

Jod . 10. Koło fortuny, czyli koło kosmogoniczne Ezechiela. Egipski bożek Hermanubis z prawej strony wstępuje po nim do góry, z lewej stro n y postać Tyfona zchodzi na dół. Nad kołem umieszczony Sfinks, dzierżący w lwiej łapie szpadę. Oznacza źródło, pierwiastek, objawienie, honor, pochwałę, Phallus’a płodność męską, berło ojcowskie.

Kaf. 11. Kobieta, nad głową której nimb życia co ściska paszczę rozjuszonego  lwa. Symbol siły.

Lamet. 12. Człowiek powieszony za jedną nogę, ze związanemi rękami na plecach. Przykład, nauczanie, wykład publiczny.

Mem. 13. P ostać śmierci, koszącej na łące głowy ukoronowane , z łąki wyrastają ludzie. Niebo Jowisza i Merkurego, panowanie siły, odrodzenie, tworzenie i niszczenie.

Nun 14. Umiarkowanie, w postaci anioła z wyobrażeniem słońca na czole, na piersiach – znak siedmiu promieni. Z jednego kubka do drugiego przelewa elixir życia. Oznacza niebo, słońce, temperaturę, pory roku, ruch i życie zawsze nowe i zawsze jednakie.

Samech. 15. Szatan w postaci kozła Mendesa, lub Bahometa świątyni (templum). Oznacza niebo Merkurego, wiedzę tajemną, siłę intelektualną, magię, handel, wymowę, tajemnicę.

Qnen. 16. Baszta, w którą piorun uderza. (Prawdopodobnie jest to wyobrażenie wieży Babel). Figura Nemroda i fałszywego jego proroka spadają z wierzchołka wieży; jeden z nich swem ciałem wyobraża figurę litery gnen. Niebo księżyca, zniszczenie, wywrócenie, niemoc.

Sze. 17. Gwiazda błyszcząca, wieczna młodość. Niebo duszy, wylanie myśli, wpływ moralny przedstawień na formy, nieśmiertelność.

Tsad. 18. Księżyc, rosa, rak wychodzący z wody na ziemię, pies lub wilk szczekający na księżyc, powstrzymywany nogam i dwóch byków, ścieżka zbroczona kroplami krwi. Świat widomy, światło odbite, formy materialne, symbolizm.

Kof. 19. Słońce promieniejące, oświeca dwoje dzieci podających sobie ręce. Dziewica rozdzielająca przeznaczenie. Dziecko na białym koniu, trzymające w ręku rozwinięty sztandar szkarłatny. Mieszanina, głowa, wierzchołek, książę nieba.

Resz. 20. Genjusz głosem trąbki wywołujący z grobów umarłych: mężczyznę, kobietę i dziecko – trójkę, przedstawiającą życie ludzkie. Wyrok, życie wegetatywne, rodzajna moc ziemi, życie wieczne.

Szin. 21. Symbol głupca. Człowiek przebrany za błazna, kroczy na oślep, niesie na plecach torbę pełną śmieszności i występków. Ubranie całe w nieporządku Odsłania to, co powinno być zakryte; w ślad za nim dąży tygrys, który go kąsa i od którego ani myśli umknąć lub się obronić. Zmysłowość, ciało, życie wieczne.

Tuw. 22. Keter – kabalistyczna korona , około niej cztery zwierzęta symboliczne, w środku – wizerunek prawdy, dzierżącej w obu rękach po lasce magicznej. Oznacza – mikrokosmos – streszczenie wszystkiego we wszystkim.

Dwadzieścia dwie figury alfabetu hieroglificznego wyobrażają: trzynaście dogmatów, następnie – dziewięć ustalonych wierzeń hebrajczyków .

O to klucz religijny i kabalistyczny Tarot – objaśniający dogmata i wierzenia w porządku liczbowym.

1. Wszystko stwierdza obecność jednej przyczyny działającej.
2. Liczby służą dowodem jednostki żyjącej.
3. T o co wszystko obejmuje sobą, granic mieć nie będzie.
4. Źródło wszelkiego początku obecne jest wszędzie.
5. Ponieważ jedynym jest Panem – cześć mu się należy.
6. Czystym jedynie sercom swe prawdy powierzy.
7. Lecz wiara musi mieć koniecznie jednego zwierzchnika,
8. Stąd jeden ołtarz i prawo wynika.
9. Podstaw jego nawet wieczność nie zmienia, nie psuje.
10. Bieg dni naszych i niebios sam On reguluje.
11. Niewyczerpany w miłosierdziu, karze bez litości,
12. Ludowi swemu obiecał dać króla w przyszłości.
13. Mogiła jest tylko przejściem do świata innego, Śmierć ma tylko swój koniec, życie nie zna jego. Takie są prawdy święte, stałe, niewzruszone, Dopełnimy je przez liczby pewne, objawione:
14. Dobry trójkąt jest ten, który koi i miarkuje,
15. Zły – jest duchem pychy, gniewu nie hamuje.
16. Bóg panuje nad ogniem i gromami włada,
17. Wieczorna gwiazda do stóp Jego i rosa upada.
18. Nad wieżami w noc ciemną księżycem przyświeca,
19. Słońce Jego jest źródłem , które życie wznieca.
20. Tchnienie Je g o ożywia prochy, w grobach śpiące.
21. Do grobu śmiertelników dążą wciąż tysiące.
22. Złoty stół arki nad koroną się Jego unosi. Chwałę zastęp cherubinów wszemu światu głosi.

Każdy wiersz jest tłumaczeniem odpowiedniego hieroglifu, przeznaczonem do użytku gminu. Istotne znaczenie, jakie tym hieroglifom nadają kabaliści, głębsze znaczenie ich nauki, czytelnik łatwo zrozumie.

Naprz. Figura pierwsza, czyli kuglarz, oznacza pierwiastek działający boski, albo ludzki. Nr. 2 – Papieżyca, Izyda- jednostkę dogmatyczną opartą na liczbach – czyli kabałę. Nr. 3 – Inteligencję. Nr. 4 – Panowanie. Nr. 5 – Prawo, i t.d.

Przechodzimy teraz do objaśnienia znaczenia, jakie kabaliści nadają liczbom, czyli 10 Sefirotom , określającym przymioty Boga.
Uważali oni, iż w naturze spokój i harmonia zależą od równowagi dwóch sił przeciwnych; z tej równowagi fizycznej wywnioskowali, że i w Bóstwie, które uważają za syntezę natury, muszą się mieścić dwa wręcz sobie przeciwne pierwiastki: ruch i spokój, konieczność i swoboda, porządek i dążność odruchowa , sprawiedliwość i miłość, surowość i miłosierdzie, a nawet dobro i zło. Krańcowo różne dwa te pierwiastki ochrzcili ogólnikową nazwą Geburah i Chesed.

Nad Geburah i Chesed spoczywa najwyższa korona, czyli moc równoważąca, pierwiastek świata, lub uporządkowanego królestwa – Keter, pod nią – same zrównoważone królestwo – Malchut. Lecz Geburah i Chesed w pojęciu wyidealizowanem otrzymują miano Chocmah – mądrości i Binah – Inteligencji. Zrealizowane zaś te dwa pierwiastki oznaczają: stałość i postęp, czyli wieczność i zwycięstwo – Hod i Netsah.

Takie są podstawy, wszelkich wierzeń i nauk, wedle twierdzenia kabalistów:

1. Keter – Najwyższa korona , moc równoważąca.
2. Cochmah – Mądrość zrównoważona przez inteligencję.
3. Binah – przez mądrość.
4. Chesed – Miłosierdzie – pojęcie wtórne o mądrości, zawsze dobrotliwej, ponieważ czuje się silną.
5. Geburah – Surowość, której nawet sama mądrość wymaga.
6. Piphereth – Piękność, pośredniczka pomiędzy stwórcą i stworzeniem .
7. Netsah – Zwycięstwo, czyli wieczny tryumf inteligencji.
8. Hod – Wiekuiste zwycięstwo ducha nad ciałem, pierwiastku czynnego nad biernym, życia nad śmiercią.
9. Jesod – Podstawa wszelkich wierzeń i prawdy, co w filozofii okultystycznej nosi miano absolutu.
10. Malchut, albo Malkout – królestwo, wszechświat, całość stworzenia, dzieło i zwierciadło Boga, dowód Najwyższego rozumu , który nas zmusza do dwóch założeń.

Po tym nieco przydługim wstępie, bez którego jednakże w żaden sposób nie można się zorientować w otchłani mądrości kabalistycznej weźmy w rękę 56 kart składających tarot. Ułożone w krąg, oznaczają one koło magiczne Ezechiela; zbierzmy je po cztery i ułóżmy w rzędy tak, żeby w pierwszym rzędzie były 4 asy, w następnych – 4 dwójki, cztery trójki i t.d. W ten sposób otrzymamy 10 pakietów kart (bez figur), które, będąc ułożone  we wzmiankowanym porządku, stanowią tłumaczenie trójkąta imion Boskich, 1) ułożonych podług skali denara. 2) As czyli jedynka, w dziesięciu sefirotach oznaczająca koronę, w alfabecie hieroglificznym oznacza człowieka, Boga lub jakiś inny przedmiot zrozumiały. As w czterech maściach, czyli czterech znakach: laski, kubka, szpady i denara, oznacza coś w czterech światach –  czterech elementach.

Przeto oddzielne pakiety kart takie będą miały tłumaczenie:

1) Tetragrama w szczycie ma jedną literę, w drugim rzędzie dwie, i t.d., w ostatnim dziesięć, czyli dekadę.
2) Denar – czwarty znak symboliczny, oznacza koło , świat. Karty ułożone są po cztery, a więc podług skali denara.
1. Cztery asy: koronę Boga zdobią cztery kwiaty.
2. Cztery dwójki: Jego mądrość rozlewa się jak cztery rzeki.
3. Cztery trójki: Jego rozumu mamy cztery dowody .
4. Cztery czwórki: Jego miłosierdzie okazuje się przez cztery dobrodziejstwa .
5. Cztery piątki: Jego surowość po cztery kroć karze zbrodnie .
6. Cztery szóstki: Jego piękność jaśnieje, jak cztery promienie .
7. Cztery siódemki: Jego zwycięstwo po czterykroć razy święcimy.
8. Cztery ósemki: w swojej wieczności po czterykroć tryumfuje.
9. Cztery dziewiątki: na czterech podwalinach tron Jego spoczywa.
10. Cztery dziesiątki: królestwo Jego po czterykroć jest też same , jak kwiaty w koronie Jego.

Co się tyczy znaczenia pojedynczych kart, łatwo je odgadnąć: na prz piątka znaku laski oznacza Geburah Jod’u, czyli sprawiedliwość Stwórcy , lub gniew człowieka; siódemka znaku kubka – zwycięstwo miłosierdzia , lub tryumf kobiety. Ósemka  w znaku szpady – zetknięcie się przeciwieństw , lub wiekuistą równowagę. As denara znaczy duszę świata, as szpady – inteligencję bojującą , as kubka – inteligencję
kochającą, as laski – inteligencję twórczą . Każda liczba, pomnożona przez klucz, daje inną liczbę, która , będąc wytłumaczona znów przez odpowiednie klucze, dopełnia filozoficzne i religijne objaśnienia, zawarte w każdym znaku . W ten sposób każda z 56 kart może być pomnożoną przez 22 klucze Tarot i może dać nieskończoną ilość kombinacji. Figury mają znaczenie dopełniające – całość ich przedstawia ludzkość.

Tarot był znany starożytnym Egipcjanom i Chińczykom. W dziele Kirchnera o Egipcie znajduje się kopja tablicy, która należała do kardynała Bembo i została zatraconą. Tablica podzieloną jest na trzy równe części. W górnym rzędzie znajduje się wyobrażenie dwunastu domów niebiańskich, czyli 12 miesięcy w roku. W środkowej części 21 znaków świętych wyobraża litery. W punkcie środkowym znajduje się sfinks panto morfny, oznaczający tożsamo co Jod hebrajczyków – pierwiastek ruchu i życia. Około sfinksa – triada Ofioniczna, odpowiadająca trzem podstawowy m literom alfabetu egipskiego i hebrajskiego, na prawo – dwie triady: ibimorfna i serapisow a, na lew o – triada neftoniczna i troistej Hekaty. Każdy oddział w połączeniu ze środkiem daje liczbę siedem. Trzy siódemki dają alfabet liczbowy trzech światów. Tablica stanów i
klucz egipskiego Tarot.

W tablicy chińskiego Tarot wielkość przedziałów z u pełnie odpowiada hebrajskim . W podstawę jego kombinacji wchodzi również siódemka. Podług wierzeń chińczyków tablica sięga pierwszych wieków istnienia państwa chińskiego, sporządzoną została zaraz po osuszeniu wód potopu przez Jao .

Znaki hieroglificzne Tarot: laska, kubek, szpada i denar, czyli złote koło, wyryte były na tarczy Achilesa. P. Vaillant powiada, że Tarot do Rzymu zapewnie był przeniesiony bardzo daw no, być może jeszcze za czasów rzeczypospolitej, przez licznych przybyszów ze Wschodu, wtajemniczonych w misterje Bachusa i lzydy.

Tacyt, opisując czasy panowania Tyberjusza i Nerona, wzmiankuje, że tajemna nauka magów znalazła wielu zwolenników w Rzymie, co pociągnęło za sobą stosowanie przeciwko nim surowych kar. Vaillant w następujący sposób tłumaczy znaczenie kart: Znak kubka oznacza arkę czasu, naczynie nieba.  Denar – gwiazdy, planety; szpada – ogień, płomień, promienie światła. Laska – ciemności, kamienie, drzewa, rośliny. As znaku kubka – naczynie wszechświata, arkę prawdy niebiańskiej, pierwiastek ziemi. As denara – słońce oko świata, żywiciela, treść życia.

As szpady – włócznię Merkurego, źródło wojny, nieszczęść i zwycięstwa. As laski – oko węża, kij pastuszy,poganiacz wolarza, maczugę Herkulesa, symbol rolnictwa, Dwójka znaku kubka – krowę, Io, czyli Izydę, byka Apis, czyli Mnevis. Trójka kubka – Izydę, księżyc, panią nocy. Trójka denara – Ozyrysa, słońce, pana dnia. Dziewiątka denara – wysłannika Merkurego – anioła Gabriela. Dziewiątka kubka dobry los – szczęście.

Na początku 15-go stulecia wędrowne bandy cyganów rozpowszechniły się po raz pierwszy w Europie, Nikt nie mógł odgadnąć pochodzenia tych ludzi. Sami oni prawili o sobie rozmaite baśnie. Twierdzili, że są chrześcijanami, że zamieszkiwali dolny Egipt, że mają swego króla i królowę że uciekając przed turkam i opuścili kraj własny. Wkrótce przekonano się, że są to kłamcy, włóczęgi, intryganci, nie szanujący niczyjej własności, że zajmują się wróżeniem z ręki i kart, na jakowych są wyobrażone niezrozumiałe znaki
i figury. Te ostatnie nie są czeminnem , jeno Tarot Egipskiem, który podług zapewnienia Eliphasa Lewi, nie jest Oryginalną cyganów własnością, lecz dostał się w ich ręce drogą
pośrednią, dzięki zapewnie niedyskrecji niektórych kabalistów hebrajskich, gdyż układ jego wzorowany jest na Tarot hebrajczyków. Sami cyganie są resztkami nieczystemi starożytnego świata, sektą gnostyków Indyjskich; i wyznawane przez nich komunistyczne zasady skazują ich na wygnanie z całego obszaru ziemi.

„Arcykapłani hebrajscy zasięgali Boskich wyroczni na złotym stole arki przymierza za pomocą Theraphim przez Urim, Thum in i Ephod. Ephod – tablica z drogiego kamienia,
na której wyryte były 12 liczb i 12 słów. Theraphim po hebrajsku oznacza hieroglif. Urhim i Thum in oznaczają wierzch i dół, w schód i zachód, co odpowiada dwóm kolumnom Boas i Iakin. Kapłan na los szczęścia wyciągał tabliczki Theraphim, sporządzone  ze złota, na których były wyobrażone cztery słowa święte i układał je po trzy około Ephod, pomiędzy Urhim i Thum in, t. j pomiędzy dwoma Agrafami, utrzymującemu łańcuszki Ephod. Agrafy sporządzone były z onyxu. Prawy onyx oznaczał miłosierdzie – Gedulach, lewy – sprawiedliwość, gniew – Geburach. Jeżeli nap. znak lwa wypadł około tej część tablicy, gdzie wyryte było imię pokolenia Judy – z lewej strony, wtedy wyrocznia mówiła: „prawica Pana wzniesiona jest przeciwko pokoleniu Judy .

Kończąc ten rozdział o białej magji zbierzmy jeszcze raz w jedną całość jej zasady. Są one jasne i wyraźne.  W rzeczywistości istnieje tylko natura, w postaci czterech elementarnych odmian materji. Miano Jehowa nie oznacza istności inteligentnej, stojącej po za tą naturą, lecz jest, Elipha s Lewi. Dogmeset Rituel de la hau te Magie. t. II p. 359, dynie pojęcie abstrakcyjne, syntezę natury, która dla profanów wydaje się za Bóstwo. Natomiast w Naturze działa ślepy jak ona wszechpotężny czynnik twórczy Jod – fluid ognia, tajemna moc okultystyczna – Semamhamphoras, starzec straszliwy i zdefigurowany, który stoi poza obrębem tetragramy i który daje się wywołać za pomocą zaklęć.

Pyszny, pewny siebie rozum ludzki może odgadnąć istotę owej ślepej siły, ujarzmić ją, pokierować podług swojej woli, stworzyć wszelkie cuda, przypisywane bóstwu: stać się prawdziwym bogiem godnym czci i uwielbienia – Abraxas’em, Nadczłowiekiem. Tetragrama z imion Boskich i kluczyki Salom ona, czyli 82 dróg mądrości, służą jedynie do zgłębienia tajemnic natury, wreszcie do wróżby czyli odgadywania trafu, losu, mającego nastąpić w naturze zbiegu okoliczności, jak algebra służy do prędszego rozwiązania zbyt zawikłanych w rachunku zwyczajnym arytmetycznych zadań. Lecz co znaczyłby mag ze swemi pięcioma absolutam i bez fluidu, Lucifera, tajemniczej mocy okultystycznej – Semamhamphoras! ona mu dopiero pozwoli zawładnąć tronem bóstw a, czytać myśli ludzkie, przenosić się na wszelką odległość, sięgnąć wzrokiem na krańce świata, kierować umysłami, wynaleźć kamień filozoficzny. Stworzyć androida, wskrzeszać umarłych, osiągnąć na ziemi nieśmiertelność i wieczną młodość, słowem jednem zdobyć te wszystkie atrybucje, które autor hebrajskiego rękopisu z XVI wieku przypisuje tem u „kto w lewym ręku trzyma kluczyki Salom ona, w prawym zaś różczkę kwitnącą“.

Taki Abraxas rzeczywiście mógłby zawładnąć światem, mógłby panować nad ludzkiemi duszami, zbudować swój templurm opierając go na dwóch przeciwieństwach – dobrego i złego – Boas i Jakin; szczęście, że takie mrzonki w ostatecznem swym założeniu są nieziszczalne, nauka zaś na tej drodze pozwala dojść tylko do pewnych granic, dalej uzurpacja jej wyda dla ludzkości gorzkie owoce. Wiara w bóstwo rozumu i fluid ognia pantomorfnego dla zwykłych ludzi jest niezrozumiałą; może być ona dobrą dla samych magów; to też oni dla ludzi, nierozumiejących subtelnych filozoficznych określeń, pozostawiają cześć tetragramy – syntezę rozmaitych genjuszów , ożywiających i zaludniających cztery elementarne formy materji. Symbole i genjusze łatwo się przeistaczają w bałwany, jak tego dowodzą wszystkie kulty pogańskie, wytworzone na drodze czystego rozumowania. Kulty, pierwiastkowo czyste i szlachetne, przeistaczają się szybko w formy potworne. Potężny fluid ognia może być łatwo postawiony na ołtarzu przez tłumy ciemne i przesądne, a wtedy biała magja, mająca pretensję deptać głowę węża, przeistacza się w czarną magję, czyli cześć Lucifera.

Tak też zawsze się działo: zasady białej magji przez cały szereg wieków wiodły umysły wyżej wykształcone na manowce ateizmu, ślepej wiary w rozum , pospolite zaś i przesądne – rzucały w objęcia satanizmu. Takim jest poganizm w istotnej swojej treści. Człowiek zwyczajny nie mogąc oczywiście deptać głowy węża, lecz poinformowany, że wąż ten jest twórcą form i życia, gotów mu był służyć za niewolnika, cześć mu oddawać, byle wyżebrać od niego jakieś rozkosze ziemskie, w inny sposób niedostępne Nie mógł on wszak na słowo  zaufać Magom , że taki wąż wszechmocny jest tylko siłą ślepą, a nie czynnikiem inteligentnym, tem  bardziej, że i co do tego zdania samych magów są bardzo mgliste. Baal, Moloch, Adramelek wyobrażały sobą początkowo światło, lecz z biegiem czasu przeistoczyły się w potęgi piekielne.

Naród żydowski pomiędzy wszystkiemi narodam i zawsze czcił Jednego, prawdziwego Boga – Jehowę, Pana i Najwyższego Sędziego. Co do tego nie może być najmniejszej wątpliwości; za odstępstw o, za chwilową cześć Baala i Molocha był srodze karany i strofowany przez proroków ; a więc kabała, stanowiąca treść filozofii okultystycznej, bez wątpienia zapożyczoną została od Magów Chaldei i Babilonu. Nauka ta niem a nic w spólnego z zasadami religii hebrajskiej, przeciwnie stara się ją spaczyć przez swoje tłumaczenia, nurtuje o n a także społeczeństwa chrześcijańskie, stając się źródłem sekt i bractw okultystycznych, czyli wciąż odradzającego się pod rozmaitem i postaciami zmaterjalizowanego poganizmu – pychy rozumu, pogard y dla słabszych, zaostrzenia antagonizmów , i t. p. Najrealniejszym wyrazem tych zasad służy herezja Szymona Czarnoksiężnika, o której była mowa w uprzednich rozdziałach. Jeżeli istnieje moc okultystyczna, a doświadczenia Crooks’a i Zuellnera zdają się tego dowodzić, w takim razie, sądząc z odpowiedzi duchów Allana Kardec’a, sprzecznych nie tylko z religją chrześcjańską, lecz i hebrajską, a nawet z nauką Braminów , moc ta jest otwartą rywalką Boga. Jeżeli jest ślepą, należy mniemać, że znajduje się w rękach tajemnych m agów, kierujących nią i posługujących się w walce z Bóstwem, którego miejsce chcą zająć. „Filozoficznie rzeczy biorąc, powiada Eliphas Lewi, szatan jest pojęciem o takiem bóstwie, które dąży do zawładnięcia niebem, polegając na własny rozum i postęp nauk.“ W rozumieniu więc ludzi, wierzących w prawdziwego Boga, wcielenie siły ślepej – Lucifera, walczącej z Bogiem zawsze będzie uosobieniem ducha pychy, przewrotności, złego – szatanem, z greckiego zwanym diabolos. Sądzimy, że teraz dokładnie wytłumaczyliśmy się przed czytelnikiem z naszych dotychczasowych definicji.

 

źródło: „Wiedza Tajemna”, autor dr Stanisław Radziszewski, wydane Warszawa 1904 strony od 180 do 197.

Jeśli temat cię zainteresował zapraszam do zapoznania się z  TAROT STUDIUM