Świątynia Iluminatów
Rzut oka na jej cel i nauki

Świątynia Iluminatów jest Wewnętrznym Kręgiem Kościoła Iluminacji. Jej szczególnym celem jest iluminacja duszy oraz rozwijanie cech Chrystusa, które z czasem prowadzą do świadomej Iluminacji.

Jak wskazuje sama nazwa, jej misja jest zasadniczo taka sama jak misja Kościoła Iluminacji, choć bardziej koncentruje się na metodach rozwoju i systemach treningu. W Kościele instrukcje są bardziej ogólne, a zasady mają charakter abstrakcyjny, ukierunkowany na przekonanie człowieka, że posiada on w sobie liczne ukryte moce; że nosi w sobie, w postaci uśpionych zalążków, cechy Chrystusa, które mogą być pielęgnowane i rozwijane aż do ich pełnej manifestacji. Gdy człowiek nabiera pewności, że to prawda, zaczyna pragnąć głębszego wglądu w swoje własne, niewidzialne siły, aby osobiście sprawdzić prawdziwość tych nauk. Kościół Iluminacji dostarcza niezbędnych ogólnych wskazówek, które przekonują człowieka o prawdzie i wzbudzają w nim chęć jej zweryfikowania; natomiast Świątynia Iluminatów oferuje tym, którzy pragną przekroczyć Próg do sfery świadomości duszy, szczegółowe instrukcje, kursy treningowe oraz osobiste prowadzenie.

Jak dalej sugeruje nazwa, Świątynia Iluminatów jest Braterstwem, wspólnotą tych, którzy przeszli przez określone etapy rozwoju duszy i osiągnęli konkretne stopnie w procesie Iluminacji Duszy. Tak jak w innych Bractwach, właściwa Inicjacja jest niezbędnym warunkiem przyjęcia do członkostwa.

Podobnie jak istnieją dwa typy Bractwa, tak istnieją również dwa rodzaje inicjacji. Ważne jest, aby jasno rozróżnić te dwa rodzaje. Można je opisać jako Zewnętrzne lub Wewnętrzne Braterstwo oraz Zewnętrzną lub Wewnętrzną Inicjację. Zewnętrzne Braterstwo odnosi się do organizacji z regulaminem, prawami statutowymi, urzędnikami itp., jakich wymaga każda uznana organizacja. Zewnętrzna Inicjacja odnosi się do rytuału ceremonialnego, podczas którego jednostce nadaje się odpowiedni stopień członkostwa w takiej organizacji. Wewnętrzne Braterstwo odnosi się do osób, które przeszły określone etapy rozwoju duszy i osiągnęły konkretne stopnie Iluminacji Duszy, niezależnie od przynależności do zewnętrznej organizacji. Wewnętrzna Inicjacja odnosi się do etapów rozwoju, przez które przechodzi jednostka, bez względu na powiązania z organizacją czy ceremonie rytualne.

W wielu Bractwach inicjacja oznacza niewiele więcej niż obrzędy ceremonialne towarzyszące przyjęciu członków. Może oznaczać także wymaganą dawkę instrukcji przekazanych kandydatowi, choć nie zawsze z uwzględnieniem jego faktycznego zrozumienia lub przyswojenia tej wiedzy. W Świątyni Iluminatów największy nacisk kładzie się na znaczenie etapów lub stopni rozwoju, które kandydat rzeczywiście przeszedł w wyniku uzyskanych nauk. W tym Bractwie zewnętrzna inicjacja jest jedynie symbolicznym przedstawieniem stopnia zrozumienia, jaki kandydat osiągnął w swoim rozwoju; a kwalifikacja do członkostwa w zewnętrznej organizacji zależy nie tylko od przyjęcia wymaganych nauk, ale przede wszystkim od dostarczenia przekonujących dowodów na przyswojenie tych nauk i przeżycie wzrostu, który wymaga posłuszeństwa wobec tych instrukcji.

Istnieje zorganizowane Braterstwo Świątyni Iluminatów. Członkowie Wewnętrznego Braterstwa znacznie przewyższają liczebnie tych z Zewnętrznego Braterstwa; innymi słowy, wielu zasługuje na członkostwo, chociaż nie mieli okazji uczestniczyć w zjeździe i otrzymać stopni ceremonialnych. Są oni uprawnieni do członkostwa, ponieważ otrzymali przepisane nauki dotyczące iluminacji duszy i wykazali się wystarczającymi dowodami szczerości i oddania w próbach prowadzenia życia zgodnego z tymi naukami.

W miarę możliwości, wszystkim wartościowym poszukiwaczom zaleca się dołączenie do organizacji Braterstwa. Takie braterstwo, jakie oferuje wspólnota, znacząco wspiera człowieka w jego celu, inspiruje do najwyższych starań i pobudza ambicję we wszelkich dobrych działaniach; zaś ceremonie inicjacyjne, gdy rozumie się ich symboliczne znaczenie, stanowią niezwykle podniosły i wzniosły rytuał. Doświadczenie uczestniczenia w tych symbolicznych obrzędach jest, bez wątpienia, przeżyciem na całe życie.

Jednakże, dla odizolowanych członków Świątyni Iluminatów, którzy nie mają przywileju cieszenia się takim braterstwem i uczestniczenia w tak podniosłych obrzędach, oto przesłanie, które należy zrozumieć:

Prawdziwa Inicjacja jest procesem rozwoju; to proces oczyszczania i doskonalenia, poprzez który dusza staje się bardziej podobna do Chrystusa we wszystkich swoich cechach. Zatem to, co istotne i fundamentalne w inicjacji, można przeżyć we własnej świadomości, niezależnie od tego, jak bardzo samotne może być życie danej osoby. Ponadto, bez względu na liczbę stopni nadanych podczas zewnętrznych rytuałów Bractwa, dopóki człowiek nie osiągnie prawdziwego zrozumienia prawdy i właściwego oczyszczenia serca oraz wynikającej z tego proporcjonalnej iluminacji duszy, nie przeszedł on prawdziwej Inicjacji.

System nauk oferowany pod auspicjami Świątyni Iluminatów określany jest ogólnie jako Nauka Duszy, Nauka Duszy i Sukces lub Nauka Duszy i Nieśmiertelność. Każda nazwa podkreśla konkretny aspekt celu, który można osiągnąć poprzez studiowanie i praktykę.

Instrukcje ogólne mają na celu harmonijny rozwój pełni człowieka – ciała, umysłu i duszy.

Jak wskazuje nazwa, Nauka Duszy jest przede wszystkim nauką iluminacji duszy: rozwija i wyjaśnia prawa oraz zasady leżące u podstaw wzrostu, pielęgnacji i kształcenia mocy duszy. Każda nauka zakłada istnienie odpowiedniej sztuki. Te instrukcje, kiedy są stosowane, stają się najczystszą z czystych sztuk – sztuką interpretacji prawdy; sztuką stosowania prawdy do ludzkich potrzeb; sztuką rozwijania i zachęcania do najdelikatniejszych łask serca, najsubtelniejszych zastosowań mocy myśli, najczulszych odczuć i wyobrażeń świadomości; sztuką „sprawiedliwego osądu”; sztuką łagodnej interpretacji czynów innych; w skrócie, sztuką życia Chrystusowego. Staje się sztuką, która nieustannie przyciąga ku doskonałości – doskonałości, która jednak równie nieustannie umyka i wymyka się z rąk; lecz z każdym ucieczką przyciąga jeszcze bardziej pociągająco. Nauka i sztuka iluminacji muszą iść ramię w ramię: jedna daje jasne zrozumienie prawd, druga czyni praktyczne zastosowanie tych prawd w odpowiedzi na potrzeby życia.

Tytuł Nauka Duszy i Sukces podkreśla zasadę, że pielęgnacja duszy prowadzi do sukcesu. Opiera się na przekonaniu, że sukces osiągany jest dzięki inteligentnemu kierowaniu dobrze wytrenowaną mocą myśli. Prawdziwy sukces to praktyczne zastosowanie zasady: „Szukajcie najpierw Królestwa Bożego i Jego sprawiedliwości, a wszystko inne będzie wam dodane.” Należy to rozumieć tak, że Królestwo Boże oznacza ustanowienie miłości, prawdy i sprawiedliwości w królestwie myśli ludzkiej świadomości. W takim stopniu, w jakim te boskie cechy stają się zasadą napędzającą życie myślowe człowieka, w takim stopniu osiąga on wibracje prawdziwego sukcesu. Akceptowalna, wartościowa służba przyciąga odpowiednią nagrodę. Wdrażanie cech miłości, prawdy i sprawiedliwości oraz inteligentne kierowanie dobrze wytrenowaną mocą myśli zwiększy efektywność danej osoby bez względu na profesję, w której działa; tym samym poprzez studiowanie i praktykę zasad Iluminatów zapewnia sobie nieustannie rosnący sukces.

Ponadto, ta nauka nosi również nazwę Nauka Duszy i Nieśmiertelność. Znaczenie tej nazwy wynika z faktu, że dusza jest jedyną nieśmiertelną częścią natury człowieka, a iluminacja duszy prowadzi do nieśmiertelności. W okresie przejściowym, znanym jako śmierć, ciało powraca do wielkiego skarbca elementów, z którego pochodziło; duch, lub zasada życia, wraca do uniwersalnego źródła ducha, skąd pochodzi; umysł nie kontynuuje istnienia jako indywidualna jednostka; natomiast dusza jest tą częścią człowieka, która trwa w istnieniu. Może ona istnieć na różnych poziomach: może istnieć w stanie chaotycznym, będąc zaledwie surowym zlepkiem dobra i zła; może być w początkowych stadiach jądra, gdzie dobro zaczyna przybierać mniej lub bardziej określoną formę i działać jako wpływ przekształcający zło; lub może osiągnąć zaawansowany etap oczyszczenia, w którym staje się dobrze uformowanym centrum światła, czystym i promiennym. W ten sposób światło, które oświeca cały świat, stało się zindywidualizowane i samowystarczalne. Gdy dusza staje się jądrem światła, staje się nieśmiertelną jednostką. To jest prawdziwa iluminacja, to jest nieśmiertelność duszy. Z tego wynika, że nieśmiertelność duszy nie jest czymś narzuconym ludzkości, niezależnie od jej woli, nie jest to nieunikniony los, z którym człowiek musi się spotkać, bez względu na swój wybór; raczej jest prawdą, że nieśmiertelność duszy jest czymś, co można osiągnąć, w czym człowiek może świadomie uczestniczyć i wybierać. Etap rozwoju znany jako nieśmiertelność jest celem, do którego dążą nauki Iluminatów.

Nauka Duszy rości sobie prawo do bycia filozofią, nauką i religią.

Jako religia Nauka Duszy jest wolna od sztywnych dogmatów i krępujących wyznań; dąży do jedności i prawdziwego braterstwa; wspiera wolność indywidualnego sumienia i swobodę badania. Swoje roszczenia jako religia opiera na następujących faktach: tłumaczy Boga i prawdę naturze ludzkiej; odpowiada na potrzeby ludzkiego serca; przynosi rozsądną pociechę na trudy i zmienne koleje ludzkiego losu, interpretując je w świetle Rozumu, Miłości i Sprawiedliwości; zaspokaja niewyrażalne i nieopisane tęsknoty ludzkiej duszy, wprowadzając Boga do świadomości; jest oparta na skale modlitwy – modlitwy, której odpowiedź nie jest zależna od przychylności, lecz od inteligentnego stosowania boskiego prawa podaży i popytu.

Swoje roszczenia jako nauka opiera na fakcie, że jest zbudowana na uporządkowanej strukturze podstawowej wiedzy – wiedzy dotyczącej praw przyczyny i skutku w ludzkim doświadczeniu; wiedzy o twórczej mocy myśli; wiedzy na temat praw osiągania celów, warunków sukcesu, metod realizacji i spełnienia; wiedzy o zasadach leżących u podstaw przemiany niepożądanego otoczenia myślowego w pożądane; wiedzy, która dąży do praktycznego zastosowania, nie tylko wyjaśniając istniejące warunki życia, ale także wskazując prawa, które umożliwiają ich poprawę.

Jako filozofia, Nauka Duszy stara się odkrywać pierwsze zasady w sferach umysłu i duszy oraz podnosić zasłonę, która ukrywa przed niewprawnym okiem życiowy związek między danym skutkiem a jego konieczną przyczyną. Oczyszcza wizję, co warto w życiu osiągać, i daje zadowolenie co do ostatecznego celu istnienia. Bycie filozofem nie polega na ogarnięciu całej wiedzy, lecz na umiłowaniu mądrości i poszukiwaniu jej w kontekście kluczowych aspektów ludzkiego doświadczenia. Taka mądrość stanowi praktyczną filozofię. Kiedy jednostka wypracuje w swoim rozumieniu w miarę zadowalającą filozofię życia, może poświęcić całą swoją energię służbie innym, wolna od rozproszeń, wątpliwości, lęków i irytacji; jej uwaga nie jest podzielona między różne sprawy; jej siła i żywotne zasoby nie są wyczerpywane przez zbędne niepokoje. Filozofia, która daje zadowolenie, obdarza osobę, która ją wyznaje, spokojem i równowagą umysłu, co pozwala na pełne oddanie się służbie dla innych.

Podsumowując: Nauka Duszy jest filozofią, gdyż przynosi satysfakcjonujące przekonanie co do tego, co stanowi summum bonum, czyli „najwyższe dobro” istnienia; jest nauką, ponieważ zaspokaja uzasadnione i nieubłagane żądania rozumu; jest religią, gdyż zaspokaja głód ludzkiego serca pragnącego pociechy i wsparcia.

Aby zrozumieć zasady podstawowe, konieczne jest wyjaśnienie znaczenia pewnych terminów i jasne określenie treści niektórych wyrażeń, jakimi posługuje się literatura Iluminatów. W obecnych pismach na temat religii, psychologii i filozofii istnieje pewne zamieszanie w użyciu terminów takich jak umysł, dusza i duch. Ponadto brakuje określeń i potrzebne są nowe słowa, aby wyrazić niezbędne idee. Brakuje przymiotnika lub rzeczownika, który oznaczałby atrybuty zindywidualizowanej duszy, podobnie jak istnieją słowa „duchowy” i „duchowość”; słowa „duchowy” i „duchowość” są mylące, gdyż ze względu na ich pochodzenie powinny oznaczać jedno, podczas gdy w powszechnym użyciu oznaczają coś innego, odbiegającego od ich pierwotnego znaczenia. Zaproponowano użycie słów „soulual” i „souluality” na określenie atrybutów oświeconej duszy.

Słowa „umysł”, „dusza” i „duch” są często używane luźno, czasem nawet zamiennie. Powszechne użycie nadaje każdemu z nich wiele różnych odcieni znaczenia. Daje to bogactwo wyrazu, lecz taka dowolność w użyciu wprowadza zamieszanie i brak precyzji u osób dążących do stworzenia spójnej korelacji idei. Nigdy nie ustanowiono powszechnej i ścisłej różnicy między tymi słowami. Różni autorzy i szkoły myślenia nadają im własne znaczenie. Dobrym sposobem, aby poznać zamysł autora, jest czytanie wszystkich jego dostępnych dzieł i zwrócenie uwagi na znaczenie słów w kontekście; dzięki temu z czasem można osiągnąć satysfakcjonujące rozumienie ich treści w jego ujęciu, a także wyczucie ich znaczenia wykraczające poza subtelności definicyjne. Jednak możliwe jest sformułowanie pewnych istotnych różnic dotyczących tej klasy słów, tak jak są one używane w literaturze Nauki Duszy.

Słowo „duch” w niniejszym kontekście odnosi się do tchnienia życia lub samego życia, zasady życiowej. Jest ono wspólne dla ludzi, zwierząt i wszelkich istot żywych. Jest terminem ogólnym, a nie szczegółowym lub indywidualnym; jako takie podkreśla fakt, że duch człowieka, w momencie przejścia zwanego śmiercią, powraca do uniwersalnego skarbca ducha lub życia i nie trwa dalej jako indywidualność. Zatem duch człowieka jest śmiertelny – śmiertelny w sensie, że nie jest wieczny jako zindywidualizowana forma. Oczywiście jest wieczny w tym sensie, że jego cząstki wracają do wielkiego uniwersalnego zasobu życiowych esencji, gotowych do wykorzystania w innych manifestacjach; jest wieczny w sensie, że, mimo iż wszystko podlega zmianie i odnawianiu formy zgodnie z boską ekonomią, nic nie ginie, nic nie jest tracone.

Różnicę między umysłem a duszą najlepiej zrozumieć, analizując ich wzajemny stosunek. Zrozumienie tej relacji na początku nauki jest niezwykle ważne, ponieważ jest to fundament nie tylko dla pojęcia idei, ale szczególnie dla nauczenia się praktycznego stosowania tych idei w procesie rozwoju. Te rozróżnienia nie są twardymi definicjami terminów, lecz raczej różnymi sposobami na przybliżenie istoty tych terminów, tak jak są one używane w tej szkole myślenia. Celem nie jest definiowanie terminologii dla samego aktu definiowania lub dla zaspokojenia chłodnego, rygorystycznego umysłu naukowego, lecz po to, by wyjaśnić poszukiwaczowi treść podstawowych pojęć, by mógł on stosować nauki do swoich własnych potrzeb.

Pierwsze rozróżnienie, które należy uczynić, jest takie, że umysł jest śmiertelny, podczas gdy dusza jest nieśmiertelna. Umysł jest śmiertelny w sensie, że nie jest wieczny jako indywidualna forma. Umysł nie jest bytem; jest połączeniem elementów cielesnych i duchowych. Jest łącznikiem między ciałem a duchem. Nie jest w pełni ciałem ani w pełni duchem. Jest spoiwem między nimi, „srebrną nicią” łączącą oba, co umożliwia manifestację.

Umysł jako zasada twórcza w naturze człowieka, natomiast dusza jest zasadą odbiorczą. Człowiek używa umysłu jako narzędzia tworzenia lub agenta twórczego. Dzięki mocy umysłu człowiek staje się twórcą. W tym zakresie stoi on samotnie. Zwierzę jest twórcą jedynie w odniesieniu do swojego gatunku, ale nie w żadnym innym sensie. Człowiek jest twórcą nie tylko w odniesieniu do swojego gatunku, ale także do innych rzeczy. Tworzy charakter, tworzy środowisko myślowe; w dużej mierze stworzył warunki, które otaczają jego życie. W dużej mierze posiada zdolność zmieniania warunków, zdolność ich ulepszania, jeśli tego zechce. Ta zdolność do zmiany, przekształcania, ulepszania, jest jednym z aspektów jego twórczych skłonności. Dusza, jako zasada odbiorcza w naturze człowieka, jest magazynem, zbiornikiem lub wynikiem tego, co umysł tworzy.

Kiedy człowiek uświadamia sobie, że dusza jest rezultatem jego własnego tworzenia i że posiada ona cechy jego własnych myśli twórczych, nauczy się dbać o to, jakie myśli i nastroje dopuszcza w swoim życiu. Co więcej, zrozumie, że konieczne jest podejmowanie świadomego wysiłku i przejście skutecznego treningu, aby twory jego umysłu były czyste, święte i godne. Z czasem kierować nim będzie jedno pragnienie: by nie tworzyć żadnego obrazu myślowego ani nie kształtować żadnej formy myślowej, która nie jest w harmonii z miłością, prawdą i sprawiedliwością ideału Chrystusowego.

Innym sposobem wyrażenia relacji między umysłem a duszą jest traktowanie umysłu jako sfery przyczyny, podczas gdy dusza jest wynikiem tej przyczyny, akumulacją tego, co umysł spowodował. Królestwo myśli człowieka jest jego światem przyczyn. Jego myśli mają moc wywoływania zmian, tworzenia wyników, wpływania na warunki, tworzenia środowiska. Mędrzec wyraził tę zasadę słowami: „Wesołe serce działa jak lekarstwo.” Każdy wie z własnego doświadczenia, jak prawdziwe jest to, że człowiek osiąga więcej, gdy jego umysł – jego świat przyczyn – jest nasycony atmosferą pokoju, równowagi i spokoju.

Kiedy człowiek uświadamia sobie, że dusza jest wynikiem jego własnych przyczyn i że jej charakter odpowiada rodzajowi wpływów, które dopuszcza w swoim królestwie myśli, stanie się aktywny i zaangażowany w uzyskiwanie mistrzowskiej kontroli nad tym światem przyczyn. Pragnienie, by zająć swoje miejsce na tronie świata przyczyn i wydawać oraz ustanawiać takie dekrety, które są zgodne z miłością, prawdą i sprawiedliwością charakteru Chrystusowego, stanie się jego najwyższą ambicją. Aby osiągnąć ten cel, podejmie wszelkie wysiłki; podda swoją wolę rygorystycznemu treningowi; swojej naturze pragnienia zaaplikuje wszelkie dostępne środki oczyszczania i udoskonalania; swoje zrozumienie podda cierpliwej nauce zasad miłości, prawdy i sprawiedliwości.

Święta literatura obfituje w metafory, które przedstawiają z różnych perspektyw twórczą, czyli aktywną, zasadę umysłu oraz odbiorczą, czyli pasywną, zasadę duszy. Jednym z ulubionych obrazów we wszystkich narodach jest przedstawienie umysłu jako budowniczego lub architekta, a duszy jako Świątyni charakteru, zbudowanej mocą umysłu. W tym procesie budowania umysł podejmuje inicjatywę; wykonuje wybory, selekcjonuje i odrzuca materiał zgodnie z własnym osądem; umysł podejmuje decyzje i wykonuje moc woli. Budowniczy może odejść lub powrócić do miejsca, skąd przyszedł; ale świątynia pozostaje jako żywe świadectwo pragnień, wyborów, decyzji, wyobrażeń, myśli, które architekt pozwolił wprowadzić jako materiał budowlany do swojej struktury.

Kiedy człowiek zdaje sobie sprawę, że dusza jest rezultatem jego własnego budowania, że budowla charakteru jest wynikiem wyborów, odrzucania i działania jego umysłu, nie szczędzi wysiłku w zdobywaniu takiego treningu, jaki potrzebuje Mistrz Architekt.

Ogień oczyszczacza, mydło folusznika, ręka garncarza, nóż ogrodnika, sól solarki, tygiel alchemika – wszystkie te metafory w świętych tekstach ilustrują pewne aspekty oczyszczania, doskonalenia, treningu, kształtowania i formowania duszy. W tym języku obrazowym zasada inicjatywy może wydawać się reprezentowana jako moc zewnętrzna wobec jednostki, jednak w rzeczywistości jest to żywy obraz aktywnych działań umysłu, które oczyszczają, doskonalą, kształtują, kierują i trenują duszę. Procesy te symbolizują prawo przemiany. Zrozumienie tego prawa i zdolność do stosowania go w odpowiedzi na potrzeby życia jest osiągnięciem godnym dużego wysiłku. Nauki Iluminatów są bogate w wyjaśnienia na ten temat. Przemiana niższych elementów własnej natury w czyste złoto miłości, prawdy i sprawiedliwości jest ideałem stawianym przed uczniem. Metody osiągania tego celu są nauczane na zaawansowanych kursach.

Ponadto w annałach religijnych dusza jest porównywana do nieocenionego skarbu, cennego klejnotu lub perły o „największej wartości”. W tym ujęciu umysł, świadome ja, jest odkrywcą lub poszukiwaczem. Te opowieści są spójne w podkreślaniu inicjatywnej, aktywnej natury odkrywcy i bezcennej, nieśmiertelnej wartości tego, co zostało odnalezione. Takie wyobrażenie jest podstawą powtarzającego się nakazu w literaturze Nauki Duszy: „Odnajdź Duszę”.

W literaturze mitycznej dusza jest przedstawiana jako „Śpiąca Królewna,” która musi zostać przebudzona. Sen duszy to jednak sen drzemiącego potencjału, oczekującego na świt dynamicznego istnienia. Przebudzenie tej śpiącej piękności nie jest jednym aktem, lecz procesem – procesem tak długotrwałym i żmudnym, że wielu, nawet ci, którzy są blisko brzasku, nie jest świadomych, że są w fazie przebudzenia. Gdy dusza jest określana jako zarodek lub nasienie boskości, mówi się o niej jako o rozwijającej się, będącej w procesie rozwoju. To znów jest wzrost, rozwój drzemiącego potencjału w stan dynamicznego, żywego wyrazu. Po osiągnięciu pewnego etapu rozwoju człowiek ponosi odpowiedzialność za stworzenie takich warunków, aby ten cenny zarodek Chrystusa mógł się odpowiednio rozwijać.

Ostatnim z obrazów ilustrujących relację między umysłem a duszą, odnajdywanym w literaturze religijnej, jest przedstawienie duszy jako światła i umysłu jako strażnika tego światła. W początkowych stadiach dusza jest jedynie iskierką ognia, mogącą dusić się w popiołach egoistycznej osobowości. W tym stanie wymaga ona uwagi przebudzonego rozumu, by podsycić ją i rozniecić w płomień. Umysł może świadomie działać, dbając, aby płomień ten był nieustannie podsycany, podtrzymywany i płonął na ołtarzu serca. Umysł, czyli jaźń, staje się więc „Westalną Dziewicą,” której obowiązkiem jest czuwać, by ogień świątyni nigdy nie zgasł ani nie przygasł.

Gdy ta iskra staje się ukształtowanym centrum czystego, białego światła; gdy staje się dynamicznym jądrem ognia – Ogniem Miłości, Światłem Prawdy – dusza osiąga stan zwany Iluminacją. To jest Światło Wewnętrzne, Światło, które oświetla cały świat ludzkiej świadomości; to jest Przebudzona Dusza, to jest Chrystus, to jest perła o największej wartości. Gdy człowiek ujrzał to światło, odnalazł jego centrum i stał się świadomy jego rozgrzewających promieni miłości oraz oświecającego światła zrozumienia, osiągnął Nieśmiertelność Duszy, Świadomość Duszy lub Chrystusową Świadomość.

Aby światło, które oświeca cały świat, mogło stać się Zindywidualizowanym Centrum Światła, Nieśmiertelną Duszą, Chrystusem w ludzkiej świadomości; aby iskra boskości mogła się stać doskonałym, piramidalnym płomieniem, ogrzewającym naturę pragnień miłością i „dobrą wolą wobec ludzi” oraz oświetlającym zrozumienie prawdą – taki jest cel nauk Iluminatów; taki jest cel instrukcji Nauki Duszy oraz systemów treningowych.

Jednak, aby czytelnik nie nabrał błędnego wyobrażenia, należy wyraźnie podkreślić następującą myśl: Iluminacja duszy nie oznacza doskonałości; nie jest to szczyt rozwoju; nie jest to ostateczny cel osiągnięcia; ani koniec dążeń, ani powód do zaprzestania wysiłku. Jest to raczej wizja tego, co stanowi doskonałość: ideał, który nieustannie się oddala i rośnie, osiągnięcie, które nieustannie się zbliża, lecz nigdy nie przekracza swojego limitu i nigdy nie przestaje dążyć do wciąż oddalającego się i rosnącego ideału. To jest raczej początek rozwoju na wyższym poziomie świadomości; to Chrystus w żłobie, niemowlę, które nie jest jeszcze zdolne kroczyć brzegami Galilei jako Mistrz prawa ani nauczać przy źródle w Samarii. Iluminacja daje jednostce jasność co do tego, które rzeczy w życiu są godne osiągnięcia i o co warto walczyć. Skierowuje jego ambicje na starannie wybrane ścieżki, kondensuje jego pragnienia w jasno określony cel i skupia jego wiedzę w jedno satysfakcjonujące przekonanie. Kiedy pole ambicji człowieka zostało sumiennie wybrane, kiedy pragnienia przestały błądzić i porzuciły swoją skłonność do rozproszenia, kiedy wiedza została usystematyzowana zgodnie z naukami Jezusa i innych wielkich Mistrzów – człowiek odnajduje pokój, równowagę i spokój umysłu, a dzięki temu nastawieniu umysłu jest wolny, by wykonywać pracę, do której został powołany.

Przez różnorodne stwierdzenia dotyczące relacji umysłu i duszy, intencją było ukazanie różnic mających praktyczne znaczenie oraz przekonanie czytelnika o znaczeniu aktywnego, świadomego udziału w tworzeniu takich warunków w swoim świecie myśli, aby mogła zaistnieć iluminacja duszy. Oczywiście, iluminacja może się pojawić nawet wtedy, gdy jednostka nie jest tego do końca świadoma. W rzeczywistości, z pewnego punktu widzenia, prawdą jest, że nieświadomy, spontaniczny rozwój jest najbardziej pożądany. Jednak, podobnie jak uważa się za korzystne, aby gospodyni domowa miała wiedzę o higienie, sanitarności i dietetyce, by mogła odpowiednio dbać o zdrowie swojej rodziny, można też słusznie twierdzić, że dobrze jest rozumieć zasady iluminacji duszy, aby można było ją wspierać i uczynić bardziej uporządkowaną.

Jak wcześniej wspomniano, nauki te dotyczą całkowitego człowieka – ciała, umysłu i duszy. Trzy linie kultury fizycznej, mentalnej i duchowej powinny być realizowane równocześnie, jednakże w naukach Iluminatów szczególną uwagę zwraca się na kontrolę myśli i trening umysłu. Na poziomie umysłowym kultura obejmuje trzy aspekty, które są tak ściśle powiązane, że nie można ich rozdzielić: oczyszczanie pragnień i motywów; kierowanie rozumienia na ścieżki prawdziwej interpretacji oraz trening woli do działania w harmonii z oczyszczonymi pragnieniami i przejrzystym rozumieniem.

Autor tego artykułu nie stawia mu większych oczekiwań niż „przedstawienie czytelnikowi” rzut oka na cel i nauki Świątyni Iluminatów. Mamy nadzieję, że ten rzut oka okaże się satysfakcjonujący i wywrze przekonujący efekt. Artykuł ten służy jedynie jako wprowadzenie do niewyczerpanej dziedziny interpretacji, którą Bractwo uznaje za swoje prawowite dziedzictwo. Inne aspekty interpretacji zostaną przedstawione w kolejnych numerach „Inicjowanych”.

źródło: THE TEMPLE OF THE ILLUMINATI – A GLIMPSE INTO ITS PURPOSE AND ITS TEACHINGS; THE INITIATES october 1912, USA.