Ścieżka księżyca to droga, którą podążają
blade, znużone dusze tych, którzy odchodzą
z ziemi, zbyt zmęczeni, by wiedzieć,
gdzie w swojej mocy zasiada Pan Słońce;
zbyt słabi, by znieść wieczne światło;
wystarczy im pokój, który ich otacza.

Obserwowałem ten mdły korowód,
blady i bezkształtny, maszerujący wzdłuż
smutnego promienia rzuconego przez Księżyc,
aby prowadzić ich zamyślone stopy tam,
gdzie jej bramy zbliżają się do srebrzystych schodów,
i gdzie ona ich gości przyjmuje.

Widziałem ich tam, przychodzących i odchodzących;
tych zmęczonych zjaw, którzy szukając spoczynku,
wspinają się w górę na rozkaz Księżyca,
i tych, którzy opuszczają swój długi, biały sen,
wracając na ziemię, pragnąc zachować
blade czuwania nad pamiętaniem trosk.

F. I. Proctor Fowle

źródło: The Moonpath from „THE CHANEL” An International, Quarterly of Occultism, Spiritual Philosophy of Life, and the Science of Superphysical Facts, NUMBER Four JULY, AUGUST SEPTEMBER, 1917.