Spośród całego szeregu bractw i związków tajemnych wszystkich czasów, najciekawszym bezsprzecznie i najwięcej zasługującym na uwagę jest Zakon Braci Róży l Krzyża. Nie ma przy tym drugiej organizacji, której pochodzenie i dzieje otoczone byłyby równą tajemniczością! Różokrzyżowcy bowiem celowo spowijali siebie i swoje nauki nieprzebytym mrokiem zagadkowości. Toteż poniższe nasze wywody na temat Różokrzyżowców należy uważać jedynie nu mniej lub więcej udaną próbę.

Dla właściwego zrozumienia kierunku Różokrzyżowców konieczną jest przede wszystkim gruntowna znajomość głównych zasad alchemii. Sama już bowiem jego nazwa – jak wykazali wybitni badacze w tej dziedzinie: dr Maack, dr Freudenberg i inni.  Wywodzi się z alchemii, a nie, jak blednie niektórzy przypuszczają od imienia rzekomego założyciela zakony Christiana Roseukreutza.

Ośrodkiem całej alchemii jest sporządzenie „lapis philosophorum”, kamienia mądrości, opisywanego zazwyczaj jako proszek czerwonego koloru, względnie tynktura. Miano go otrzymywać następującą drogą:

1.przez tajemniczy substrat, zwany „materia prima”, czyli materią pierwotną;
2.przez niezwykle trudne i ciężkie zabiegi, zwane „procesem” i wreszcie
3.przez niezbędnie konieczne wrodzone powołanie i uzdolnienie do tej umiejętności.

Najważniejszymi z substratów koniecznych do wykonania kamienia byty: czerwona i biała siarki, zwane również czerwoną i białą różą. Róża stanowiła przy rym mistyczny symbol rozwoju, rozpowszechnienia, piękności, względnie mądrości, siły i piękna.

W ten sposób wyjaśniliśmy etymologię pierwszej połowy nazwy: „Różokrzyżowcy”. Podobnie jak róża, również krzyż posiada doniosłe znaczenie w alchemii  stanowi symbol octu, acidum naturae, acetonu. Ów ocet, ocet mędrców, był synonimem niezbędnego przy procesie radykalnego rozpuszczalnika. „Solve et coagula” – to jedna z podstawowych zasad rożokrzyżowców, którą m.in. objaśniali również zjawiska przyrody.

Tyle o nazwie „Różokrzyżowcy”.

Z kolei zajmiemy się dziejami Zakonu. Rozróżniamy tutaj trzy wielkie epoki:

I. Przed rokiem 1610, sięgającą swymi początkami 12 stulecia.
II. Około 1610, zwaną epoką starych różokrzyżowców, wreszcie
III. Po 1610, określaną mianem epoki nowszych różokrzyżowców, którzy jako oficjalna organizacja przestają istnieć w ciągu XIX stulecia.

źródło: J. R. BIBLIOTEKA WIEDZY DUCHOWEJ, „RÓŻOKRZYŻOWCY ZARYS DZIEJÓW I DOKTRYNY PRAKTYCZNY SYSTEM ALCHEMII DUCHOWEJ” rok 1937, Nakładem „HEJNAŁU”, Wisła (Śląsk Cieszyński)