Powstanie symboliki tarotu.

Powstanie symboliki tarotu.
Dr. Antoni Czubryński, Łask..

Tarotem nazywamy 22 kart wróżebnych. Pisał o nim w 1925 r. Mieczysław Jarosławski w wydawnictwie „Z całego świata”, wychodzącem pod redakcją dr.  St. Lama (nr. 3, str. 123 -148). Tam podane są ryciny owych kart. Tutaj podaję  rodowód owej symboliki według własnych donikań, poprzedzając je treściwym spisem kart samych, w których spotykamy nazwę liter alfabetu hebrejskiego, wartość cyfrową owych liter, nazwy symboli, planet i treść wizerunków.

I. Aleph = I. Unitarność. Neutralny biegun.
II. Beth = 2. Księżyc. Brama świętego przybytku. Papieżyca.
III. Gimel = 3. Divina Natura (Boska przyroda). Portus – Poród, Gene- ratio – Urodzenie – Wenus. Physis (Przyroda). Im-peratix – Cesarzowa. (Gardło.)
IV. Daleth = 4. (pierś) Jowisz.
V. He = 5. (życie, oddech). Baran. Magister cercanorum. Papież.
VI. Waw = 6. Oko, ucho, Byk.
VII. Zain = 7. Bliźnięta, zwycięzca z białym i ciemnym sierpem księżyca.
VIII. Cheth = 8. Rak, Pole, Themis, na oczach przepaska, w prawej ręce miecz, w lewej waga.
IX. Teth = 9. Lew. Starzec z lampą. Wędrowiec. Lux occulta – światło ukryte.
X. Iod = 10. Panna. Sphinx. Rota Fortunae (Koło losu).
XI. Kaph = 20. Panna, Lew, Mars.
XII. Lamed = 30. Waga. Człowiek powieszony.
XIII. Mem = 40. Śmierć z kosą. Biegun ujemny.
XIV. Nun = 50. Niedźwiadek. Płód. Przelewanie płynu z kieliszków. Umiarkowanie.
XV. Samech = 60. Strzelec, Nahasz – Żmija. Djabeł.
XVI. Ajin = 70. Koziorożec, Turris destructa (Wieża zburzona). Baszta strzaskana piorunem.
XVII. Pe = 80. Merkury. Stella Magorum (Gwiazda Magów).
XVIII. Zade = 90. Wodnik. Dach, Crepusculum – Zmierzch. Księżyc. Pericula occulta. (Niebezpieczeństwa ukryte.)
XIX. Koph = 100. Ryby. Topór przerębujący okno do świata.
XX. Resz = 200. Saturn. Resurrectio mortuorum. Głowa człowieka. Attractio divina – Przyciąganie boskie.
XXI. Szin = 300. Strzała w chwiejnym ruchu. Biegun dodatni.
XXII. Taw = 400. Pierś, łono. Słońce. Corona Magica – Korona (Wieniec) magiczna. Mundus – świat.

U podstawy układu tarota leży trygon, tworzący trzy bieguny: neutralny (I. arkan), ujemny (XIII.) i dodatni (XXI.). 7 planet: Księżyc (II.), Wenus (III.), Jowisz (IV.), Mars (XI.), Merkury (XVII.), Saturn (XX.), Słońce (XXII.). Resztę wypełnia 12 znaków zwierzyńca, którym odpowiadają litery hebrejskie i ich znaczenie liczbowe. Rysunki są stylizacją astrologiczną samych znaczków lub gwiazdozbiorów i ich wycinków.

I. Arkan. Jedność odpowiada pierwszemu arkanowi. Zasada: „Jak tam w górze, tak i tu na dole”, jest rozwinięciem zasady jedności wszystko obejmującej, a więc świat górny i dolny, optyczne niebo i ziemię, Boga, wszechświat dolny, żeński (Kielich) i łącznika między Bogiem a ziemią, t. j . człowieka – mężczyznę – symbolizowanego przez miecz. Dołączono do tego trzy pierwiastki psychiczne: mens – duch, anima – dusza (jako ciało astralne) i corymo, czyli ciało fizyczne.

II. Arkan. Księżyc symbolizowany przez Izydę. Ponieważ jest drugim arkanem, przeto oznacza dwoistość. Z Izydy jako bogini zrobiono Papieżycę, gdyż o ile na­miestnikiem Boga na ziemi jest według katolików papież, to zantropomorfizowaną boginią może być papieżyca.

III. Arkan. Wenera w związku z rodzeniem.

IV. Arkan. Jowisz jako władca. Uważano Zeusa za władcę bogów i ludzi. Jowisza tego stylizowano z tjarą. Orzeł Zeusa został tu zachowany jako symboli­zujący polot myśli.

V. Arkan. Baran jako princeps signorum (naczelnik wodzów) albo dux gregis (wódz trzody) przeradza się w papieża jako przewodnika wiernych, albo nauczyciela
tajemnic – magister arcanorum.

VI. Arkan. Byk- Aluzja do grupy gwiazd w znaku Barana, a w figurze Cielca Plejad – Bab zwanych Virgiliae lub Vergiliae. Prawdopodobnie ów związek rzekomy z wyrazem virga – rózga i wyobrażenie Plejad – Bab i Hyjad – Dżdżownic jako kobiet, zrodził pojęcie o kobietach na rozdrożu.

VII. Arkan. Bliźnięta. Dwoistość ich wyrażają sfinksy biały i czarny. Bliź­niakiem przodującym był Apollo, którego rydwan przerodził się w wóz człowieka zbrojnego, którym był Bliźniak nadążający, czyli Herakles. Dwoistość wyraża także biały i czarny sierp Księżyca.

VIII. Arkan. Rak- Themida, czyli Sprawiedliwość, wskazuje na znak Wagi, przynależny do kwadratury Rak, Waga, Koziorożec, Baran.

IX. Arkan. Lew. Starzec z latarnią, świecącą w ciemności, to prawdopodobnie Klęczeń z Maczugą z wycinka Niedźwiadka, przynależnego do tej samej kwadratury, co Lew. Ciemność oznacza półkula ciemności od Wagi poczynając. Maczuga czyli pochodnia przeradza się tutaj w lampę.

X. Arkan. Panna przerodziła się tu w Fortunę.

XI. Arkan. Mars wyraża siłę. Dziewica z Lwem, mająca przez rozwieranie jego paszczy wyrażać ową siłę, to sąsiadujące z sobą znaki Panny i Lwa.

XII. Arkan. Waga przerodziła się tu w sposób zantropomorfizowany w czło­wieka powieszonego, wyobrażającego wiszące szale u Wagi.

XIII. Arkan. Biegun ujemny. Śmierć symbolizująca tu Centaura z wycinka południowego Wagi.

XIV. Arkan. Niedźwiadek. Genjusz, przelewający płyn z jednego naczynia w drugie, to wodnik z kwadratury Niedźwiadka. Lew, należący do tej samej kwa­dratury, ma na południu od siebie Puhar, który być może oznacza owo drugie na­czynie. Na słoneczność wskazuje Lew jako dom Słońca.

XV. Arkan. Strzelec. Według Zenona z Werony widziano w Strzelcu djabła, stąd zrównanie Strzelca w tym Arkanie z djabłem lub Strzałą Strzelca, albo z gwiazdo­zbiorem Strzały na północ od niego. Mężczyznę i kobietę wyrażają być może Bliźnięta, wydrążeni na egipskich planisferach z Dender jako mężczyzna i kobieta, a przydzieleni do tej samej kwadratury co Strzelec.

XVI. Arkan. Koziorożec, znak pustynny, stąd obraz spustoszenia-burzenia wieży.

XVII. Arkan. Merkury. Dziewica, wylewająca z dwóch naczyń wodę, jest stylizacją Wodnika na egipskich planisferach z Dender, przedstawianego z dwoma naczyniami, z których leje się woda. Niewiadomo pod wpływem czego męską postać Wodnik zamieniono na kobietę.

XVIII. Arkan. Wodnik, jako znak ścieżek i dróg, spotykamy w astralistyce biblijnej w postaci Jana, prostującego ścieżki. Wilk na zachodzie, gdy Wodnik wschodzi. U Babilończyków (Weidner, Bab. Astronomie, 46) w Wodniku widziano hakkab Urku – Psa bogini Gula, ale mało jest prawdopodobnem takie pochodzenie wilka w owym arkanie.

XIX. Arkan. Ryby. Topór przedstawia miecz Perseusza z północnego wycinka Ryb. Dzieci przedstawiają Bliźnięta z tej samej kwadratury, co Ryby.

XX. Arkan. Saturn. Zmartwychwstanie. Planeta śmierci i starości, stąd także zmartwychwstania.

XXI. Arkan. Biegun dodatni. Człowiek zagrożony przez krokodyla, jest to stylizacja Andromedy, zagrożonej przez Ketosa – Wieloryba.

XXII. Arkan. Słońce. Kobieta pląsająca – Andromeda, oznaczająca w astrali­styce biblijnej tańczącą Salome.

Tarot w takiej postaci, w jakiej doszedł do naszych czasów, nie może być pomysłem zbyt starożytnym. Takie pojęcia jak papież, papieżyca, djabeł, wskazują na epokę chrześcijańską. Wenus i Fortuna, to wpływy rzymskie. Hebrejskiemi wpływami są wzory i cyfry hebrejskie, wyraz nahasz – żmija (arkan XV.), egipskim Izyda (II.), wpływ to literacki. Niejasnem jest wyrażenie Stella magorum (XVI.) . Nie jest mem zadaniem określenie epoki jego powstania. Trzebaby najpierw ustalić kształtowanie się warunków postaci arkanów w ciągu wieków i dotrzeć do wzoru najstarszego. Nie wiem, czy kto się podjął owej pracy krytyczno-wizerun-kowej. Ale jest ona wdzięcznem zagadnieniem, oczekującem swego badacza.

źródło:  Polski Kalendarz Astrologiczny, Fr.A. Prengel, rocznik 7 1934, Polskie Towarzystwo Astrologiczne Bydgoszcz