W miarę jak człowiek nie dąży do zdobycia czegoś dla siebie, lecz szuka tego, co wysokie i święte, dla samego tego poszukiwania i kieruje swoje tęsknoty ku Boskości, zostaje napełniony siłą wyższego, nadprzyrodzonego życia; jest to bowiem ostateczny, najdalszy cel ludzkiego istnienia, by ponownie połączyć się z wiecznym źródłem i podnieść ziemskie do poziomu duchowego życia.

Dzięki swojej wewnętrznej duchowej naturze, człowiek, będąc uwolnionym od zewnętrznych zmysłów, może być odczuwalnie poruszony przez wewnętrzną, duchową naturę rzeczy, a tym samym zaglądać w ukryte sprawy i z ich charakteru poznawać wynikające z nich efekty. Może, ponieważ wszystko, co się wydarzyło od początku świata, w pewnym sensie wryło się w niewidoczną dla zewnętrznych zmysłów duchową substancję, przewidzieć z tej kroniki przyszłe wydarzenia, które są determinowane przez wcześniejsze, dawno miniony czyny. Inaczej jednak sprawa ma się z przyszłymi działaniami, które zależą od wolnej woli istoty lub są związane z duchowym prowadzeniem jednostki lub świata. Nikt, nawet jeśli jest głęboko zanurzony w bezczasową wieczność, nie jest w stanie z własnych sił zgłębić tych kwestii. Człowiek jest dotknięty tylko przez to, do czego ma afinitet . Im wyżej stoi wewnętrzny duchowy człowiek, tym dalej sięga jego bezpośredni zakres percepcji i wpływu.

Nie każdy posiada zdolności magiczne w równym stopniu. Od człowieka wymaga się mocnego i stabilnego wysiłku woli, aby przyciągnąć wyższy duchowy wpływ. Jednak nie tylko wola człowieka musi być całkowicie zgodna z przedmiotem i wyłącznie na niego skierowana, ale również potrzebna jest żywa i jasna wyobraźnia, aby wrażenia ze świata duchowego głęboko się wryły i były trwale utrzymane. Obserwator, obserwowane i obserwacja muszą stanowić jedność.

Wszystko, co istnieje, jest ze sobą połączone; wszędzie zewnętrzne jest efektem wewnętrznego, dolne jest wyrazem górnego. Jak wewnętrzne i górne działają na zewnątrz i w dół, tak również odwrotnie to wpływa magicznie na tamto. Ponieważ magia jako bezpośredni akt życiowy stanowi wewnętrzną zasadę wszelkiego bytu. Dolne istnieje tylko dzięki swojemu górnemu, chce być z nim zgodne, stać się z nim jednym i przyciągać od niego siły, a im bardziej człowiek oddaje się boskości, im mniej zachowuje z egoistycznej odrębności, tym bardziej jego cała istota wypełnia się nadprzyrodzoną mocą i mądrością.

W związku z tym można rozróżnić magię widzącą i działającą, przy czym każda z nich skierowana jest częściowo na zewnętrzne, ziemskie, a częściowo na wewnętrzne, nadziemskie sprawy.

Zewnętrznie widząca magia polega na rozpoznawaniu ukrytej woli poprzez obserwacje zjawisk i zmian w zewnętrznych, widocznych rzeczach, co pozwala na odszyfrowanie losów przyszłości. Dzieli się ona na dwie kategorie, z których jedna dotyczy górnych, niebiańskich spraw, a druga – podziemnych.

Do pierwszej należy astrologia, której celem jest badanie boskiego planu w kierowaniu światem oraz losu, który został przypisany poszczególnym osobom, na podstawie biegu, konstelacji i zmian gwiazd. Jednakże wpływ gwiazd wywołuje jedynie dobre lub złe fizyczne i duchowe predyspozycje, nie mając jednak przymusowej władzy nad wolą, która jest całkowicie wolna, aby podążać za skłonnościami lub im się opierać. Poprzez modlitwę i pobożny tryb życia można zmienić nawet najbardziej niekorzystną konstelację.

Inny poziom zewnętrznej, ziemskiej magii w sensie widzącym opiera się na przepowiadaniu znaczenia zjawisk i zmian, które dostrzega się w ziemskich rzeczach. Opiera się to na przekonaniu, że wszystko jest ożywione, że niebiańskie komunikuje się z ziemskim i wrywa się w nie. Ponieważ wszystkie rzeczy świata są ze sobą tajemniczo powiązane, nie ma przypadków, lecz jedno odnosi się do drugiego. Do tego należy cała praktyka augurów, obserwacja ruchów chmur, szum drzew, ruch lotu ptaków czy krzyki zwierząt. Można również uczynić samą siebie narzędziem poznania, jeśli ustali się, że to czy tamto zdarzenie i przeżycie będzie traktowane jako dobry lub zły omen.

Wewnętrznie widząca magia polega na tym, że człowiek poprzez zewnętrzne przygotowania ustawia się w sztuczny sposób w raporcie z wewnętrznym światem natury, dążąc przez fizyczne środki do odciągnięcia myśli od świata zewnętrznego, czyli zwracając ducha do wewnętrznej skupienia. Wtedy doświadcza wielu rzeczy z wewnętrznego świata, które pozostają mu niedostępne, gdy jego uwaga skierowana jest na zewnątrz. Do tej kategorii należy również zaglądanie w lustra (widzenie w krysztale) lub w błyszczące noże i wszystko, co ma połysk. Jeśli chodzi o wróżenie poprzez rzucanie losów, układanie kart czy podobne metody, to opiera się to nie tylko na wewnętrznej koncentracji, ale także na zgodności z wewnętrznym porządkiem rzeczy. Może się to udać tylko w takim stopniu, w jakim ktoś jest z tym porządkiem zgodny. Wyższy poziom osiąga się po pewnym przygotowaniu, na którym człowiek, odciągnięty od wszystkiego zewnętrznego, przez ciągłą praktykę zdobywa kontakt z wyższymi istotami duchowymi, które mogą mu przekazywać informacje.

Działająca magia dzieli się na niższą, naturalną i wyższą, duchową. Naturalna polega na sztuce wywoływania przez zewnętrzne, fizyczne metody wewnętrznych związków rzeczy i powodowania efektów, gdyż życie wszędzie oddziałuje na życie. Do tego należą np. sympatyczne metody leczenia. Jak magia fizyczna działa zewnętrznie, tak duchowa magia wychodzi całkowicie z wewnętrznego. Określone zaklęcie, na przykład wewnętrznie wypowiedziane (u Hindusów nazywane mantram), które służy do skupienia sił duszy, uwalnia przy tym silne wewnętrzne siły i przyciąga dodatkowo ożywiające siły. W ten sposób można osiągnąć także ogólne efekty natury, takie jak wywołanie deszczu, błyskawic, zimna czy ciepła. Efekty te mogą być wspomagane przez odpowiednie zachowanie człowieka w zakresie powstrzymywania się od określonych pokarmów i napojów, noszenia amuletów, na których wygrawerowane są imiona wyższych istot na specyficznych, zgodnych z nimi metalach, przez składanie ofiar, kadzenia i wzywanie imion wyższych istot z całą siłą woli operującego. Między słowem a wewnętrznym bytem rzeczy istnieją najściślejsze powiązania.

Magia generuje realne, trwałe efekty zarówno w sobie, jak i w innych. Stanowią one zdobyte własności, które każdy człowiek musi osiągnąć w trakcie swojego rozwoju. Są to etapy coraz ściślejszego związku z boskością, ponieważ całe działanie i działalność stworzenia, podobnie jak w boskości, są z natury magiczne. Istota stworzona i boskość sama w sobie znajdują się w czysto magicznej relacji.

źródło: Die Grundlehren der Magie, Von Dr. J. Nistler; .„Zentralblatt für Okkultismus” Miesięcznik do badania całokształtu nauk tajemnych, Mai 1931.

nazwa niemiecka: „Zentralblatt für Okkultismus” Monatsschrift zur Erforschung der gesamten Geheimwissenschaften, Mai 1931.

Słowo „afinitet” pochodzi z języka niemieckiego i oznacza „powinowactwo” lub „pokrewieństwo”. W kontekście, w jakim jest często używane, może odnosić się do tendencji lub naturalnej sympatii między osobami lub rzeczami, która sprawia, że są one do siebie w jakiś sposób podobne lub przyciągają się nawzajem. W chemii, afinitet oznacza zdolność atomów do tworzenia wiązań chemicznych z innymi atomami. W psychologii i innych naukach społecznych, słowo to może być używane do opisania naturalnej sympatii lub przyciągania między ludźmi.