PENDULUM DO ROZWIJANIA WRAŻLIWOŚCI PSYCHICZNEJ
Autor: Christopher Hills, fragment książki
„Supersensonics”
Autor porównał wiele praktyk radiestezyjnych, odwiedził liczne ośrodki badań radiestezyjnych i osobiście nawiązał przyjaźnie oraz współpracę z większością czołowych badaczy w tej dziedzinie. We Francji, gdzie przeprowadzono większość tych badań, kolega, który przez wiele lat mieszkał we Francji i otrzymał osobiste instrukcje od wielu pionierów, pokazał mi, jak odbierać uczucie „wróżbiarskie” w palcach, gdy wahadło rezonuje zgodnie z właściwym wynikiem.
Ten znajomy, od którego nabyłem cały zestaw narzędzi do badań nad zjawiskami wróżbiarskimi, sporządził obszerne notatki na temat praktycznych i teoretycznych zastosowań tego, co nazwał „Fizyką Radiacyjną”. Później, w Nicei, odwiedziłem Madame Turenne, która odziedziczyła instrumenty i książki po swoim mężu, lecz nie wiedziała, co z nimi zrobić.
Gdy zmarł Noel MacBeth, który studiował u Turenne’a i przetłumaczył jego prace z francuskiego na angielski, odziedziczyłem wszystkie oryginalne prace oraz szablony, z których drukował swoje 328-stronicowe notatki. Około 10 lat wcześniej uzgodniliśmy, że będę dystrybuował te notatki w Stanach Zjednoczonych i na Zachodzie, podczas gdy on kontynuował ich sprzedaż w Anglii. Jednak w miarę tłumaczenia każdej książki materiał był składany w sposób powodujący zamieszanie wśród studentów. Przez 20 lat, jakie znałem MacBetha, prosiłem wielu studentów o przepisanie tych notatek, ale nie znalazłem nikogo, kto podołałby temu zadaniu. Teraz muszę podjąć się tego sam. Dlatego zaczynam praktyczne zadanie szkolenia kogoś w używaniu wahadła do wykrywania zjawisk wróżbiarskich.
Najpierw przedstawię teorię, którą Noel i jego francuscy mentorzy wyznawali w odniesieniu do zjawiska postrzegania pozazmysłowego. Twierdzili oni, że postrzeganie wpływów pozazmysłowych wywoływanych przez materię jest równie rozpoznawalne, jak te wywoływane przez ładunki elektryczne, a promienie odbierane przez zdolności wróżbiarskie wynikają z działania stałych praw, równie niezmiennych jak prawa fizyki klasycznej. Twierdzili, że radiestezja powinna być częścią radiologii, a forma promieniowania dostrzegalna dla pozazmysłowych zdolności – z powodu licznych dowodów – powinna uzyskać pełne uznanie.
ZIGNOROWANA ROLA ŚWIADOMOŚCI
Jednakże w ciągu ponad 50 lat badań przeprowadzanych przez profesorów fizyki, inżynierów, chemików i lekarzy, radiestezja nie zdobyła uznania wśród fizyków klasycznych. Dopiero teraz niektórzy fizycy zaczęli interesować się wyjaśnieniem roli świadomości w tym zjawisku.
Ze względu na dość dziwaczne demonstracje łamania kluczy i łyżek za pomocą środków paranormalnych pokazywane w telewizji, grupa naukowców postanowiła zbadać promieniowanie pozazmysłowe i energię. Jednak w obliczu tych atrakcji niewiele uwagi poświęcono całej wiedzy przekazanej przez klasycznych fizyków, którzy odrzucili teorie fizyki kwantowej jako jedynie wysoce imaginacyjne wyjaśnienia uzyskanych wyników. Nie kwestionowano istnienia tych energii, lecz uzasadnienia i teorie dotyczące ich działania w czysto statystycznych domenach prowadziły do nienaturalnych i niemożliwych koncepcji.
Einstein, który uważał, że „Bóg nie gra w kości z wszechświatem”, został pozostawiony w tyle przez fizyków kwantowych, którzy odrzucili jego opinię. Einstein wierzył także, że za zjawiskami stoją stałe prawa działania, które człowiek musi odkryć. To poszukiwanie Uniwersalnej Teorii Pola było jego życiową misją.
ZJAWISKA SĄ PRAWDZIWE, ALE NIE WYJAŚNIENIA
Autor nie zgadza się z teorią stałych praw Noela MacBetha i francuskich fizyków jego czasów ani z teorią stałych praw fizyki jako absolutnych. Autor twierdzi, że zjawiska są prawdziwe, lecz wyjaśnienia nie. Celem tej książki jest przedstawienie metod tak, aby student mógł je przetestować samodzielnie i stworzyć własne teorie.
Zdaniem autora, świadomość jest odpowiedzialna za ustalanie wszystkich praw, za tworzenie praw bytu, jak i praw działania. Dla istot o różnych poziomach świadomości zjawiska mogą wyglądać zupełnie inaczej. To, co może wydawać się cudowne dla kogoś ograniczonego stałymi prawami, może być prosto wyjaśnione przez obserwatora z wyższym poziomem inteligencji. Jednak osoba o niższej inteligencji może być zbyt ograniczona, aby dostrzec, że takie wyjaśnienie jest bardziej zaawansowane intelektualnie, i może je odrzucić z powodu własnej pychy.
Każde zjawisko opisane w książce „Supersensonics” i metody przetestowane w wybranych eksperymentach ujawniają prawa działania dzięki rzeczywistym rezultatom. Książka zaczyna się od prostych metod testowania sensorycznych dowodów wyników poprzez szkolenie własnych pozazmysłowych zdolności wróżbiarskich czytelnika. Doświadczenie pokazuje, że dziewięciu na dziesięciu praktykujących osiągnie sukces.
Wiele technik jest powiązanych z klasyczną fizyką i elektromagnetyzmem. Dlatego zaczynamy od bardziej znanej dziedziny magnetyzmu.
(Dalej następuje pięć stron dobrze zilustrowanego opisu magnesów i pól magnetycznych, zanim guru Hills przechodzi do pierwszej praktycznej lekcji rozwijania wrażliwości psychicznej).
ROZDZIAŁ PIĄTY, CZYM JEST WAHADEŁKO?
… W dalszej części tego tomu opisanych zostanie co najmniej pięćdziesiąt metod radiestezyjnych, aby pomóc zdefiniować naturę wykrywanych promieniowań. Metody te wybrano ze względu na ich prostotę, by największa liczba ludzi mogła osiągnąć sukces jako radiesteci. Na tym etapie wybieramy wahadełko do treningu, ponieważ jest ono prostszym wzmacniaczem doznań i zmian neuro-mięśniowych w dłoniach operatora. Później przyjrzymy się różdżkom i innym przyrządom używanym przez profesjonalistów, gdy nabierzemy praktycznych umiejętności.
Radiesteta może wykonać wahadełko z dowolnego obciążnika z jakiegokolwiek materiału, zawieszonego na nitce trzymanej w dłoni skierowanej lekko ku dołowi. Ponieważ każdy materiał ma własne, specyficzne promieniowanie, które wpływa na wyniki pomiarów, materiał użyty do wykonania wahadełka może oddziaływać na reakcje neuro-mięśniowe operatora, a tym samym na samo wahadełko.
Wahadełko może być wykonane z kości, kryształu, drewna, kości słoniowej, plastiku lub metalu, lecz metalu należy unikać, jeśli chcemy ograniczyć zakłócenia. Zaleca się tutaj, by uczeń wykonał wahadełko z drewnianej, czarnej szpuli po nitce, zawieszonej na jej własnej nitce. Jest wiele powodów tego wyboru, ale jednym z nich jest to, że wszystko, co błyszczy chromem (jak metalowe wahadełko typu Mermet) lub wygląda zbyt wyrafinowanie, może wywoływać emocjonalne zaangażowanie świadomości operatora, podczas gdy zwykła szpulka z czarnej nici pomaga zdystansować się od takiego efektu. Kolejnym powodem jest to, że – z przyczyn, które wyjaśnimy później – zwinięta nić na drewnianej szpulce wzmacnia wykrywane rezultaty.
Aby zagwarantować sobie wyniki, weź kieszonkowy kompas z widoczną igłą pod szklaną osłoną i połóż go na gołym stole, który przykryty jest ciemnozieloną lub neutralnie barwioną tkaniną. Usiądź tak, by patrzeć w kierunku zachodnim, mając kompas przed sobą. Lekko uchyl każdą szufladę stołu, ponieważ „puste przestrzenie” wywierają niezwykły wpływ na pola wibracji magnetycznych i mogą osłabić wpływ, który zamierzasz wykryć poprzez swoje nerwy.
Odwiń tyle nitki, by szpulka mogła swobodnie zwisać na długości około jednej stopy (30 cm). Przymocuj nitkę w wycięciu szpulki, a następnie przewlecz nitkę przez otwór szpulki. Przywiąż koniec nitki do środka kawałka patyka długości około 10–12 cm. Upewnij się, że patyk nie ma żadnego wyraźnego koloru. Najlepiej użyć niepomalowanego drewna lub patyka pomalowanego na biało, czarno lub ciemnozielono jako drugą opcję. Nawijaj nić na środek patyka, aż szpulka (będąca teraz obciążnikiem wahadełka) dotknie uchwytu z patyka.
Oprzyj łokcie na stole i chwyć uchwyt oburącz, pomiędzy kciuki a palce, tak by wahadełko zwisało tuż na wschód lub zachód od środka igły kompasu. Obciążnik wahadełka powinien znajdować się około pół cala (ok. 1,3 cm) nad kompasem i nieznacznie z jednej jego strony. Teraz uspokój umysł i pozbądź się wszelkich oczekiwań, które mogłyby nieświadomie wpłynąć na Twoje mięśnie. Rozluźnij mięśnie i powoli odwijaj patyk z nicią. Będziesz musiał unieść ręce w miarę odwijania nitki. W pewnym momencie zauważysz, że obciążnik wahadełka zaczyna wirować, zataczając okręgi lub owalne ruchy. Zauważ przybliżoną długość nitki, przy której to następuje. Następnie odwiń nitkę trochę bardziej, aż pojawi się ruch wahadłowy tam i z powrotem. Zauważ tę długość nitki.
POZYTYWNE ZEGAROWE: NEGATYWNE PRZECIWZEGAROWE
Kontynuuj odwijanie nitki, aż ponownie pojawi się ruch wirowy (grawitacyjny, kołowy). Zauważ tę długość. Potem odwiń jeszcze trochę, aż znowu pojawi się ruch wahadłowy w tę i z powrotem. Trzymając tę drugą długość nitki, przy której uzyskałeś ruch wahadłowy, przesuń wahadełko delikatnie na północny-wschód lub północny-zachód względem kompasu. Jeśli przy długości nitki zapewniającej ruch wahadłowy na wschód lub zachód od środka kompasu uzyskasz ruch wirowy po przesunięciu go na NE lub NW, oznacza to związek między kierunkiem a rodzajem ruchu. Teraz przesuń wahadełko (bez zmiany długości nitki) na południowy-wschód i południowy-zachód kompasu. Tu uzyskasz również ruch wirowy, ale w przeciwnym kierunku niż po stronie północnej. Jeśli wirowanie po północnej stronie było zgodne z ruchem wskazówek zegara, to po południowej będzie przeciwniezegarowe, i odwrotnie.
Na ogół radiesteci stwierdzają, że po północnej stronie magnesu lub kompasu występuje wirowanie zgodne z ruchem zegara, a po południowej przeciwne. Może to się różnić w zależności od osoby, w zależności od jej wewnętrznej równowagi energii (Shakti/Shiva, Yin/Yang, Kane/Wahine, Binah/Chokmah, Mary/Chrystus). Zanotuj, jak to wygląda u Ciebie, i uznaj to za swój własny znak bieguna dodatniego lub ujemnego.
Teraz poćwicz delikatne przesuwanie wahadełka z północy na południe wzdłuż igły kompasu i odwrotnie. Efekty powinny być następujące: wirowanie na biegunie, ruch wahadłowy (wschód-zachód) w miarę zbliżania się do środka, a następnie przeciwne wirowanie. Zrób supełek na nitce w miejscu, gdzie odczuwałeś najsilniejszy ruch wahadłowy. Teraz możesz eksperymentować, zmieniając długość nitki tak, by uzyskać ruch wirowy nad linią wschód-zachód i sprawdzić ruch wahadłowy na biegunach. Innymi słowy, nie znajdziesz tych samych efektów we wszystkich trzech położeniach.
Gdy już to opanujesz, staniesz się wrażliwy na niewidoczne pola magnetyczne przenikające całą kreację.
POZWÓL NATURZE MÓWIĆ JEJ WŁASNYM JĘZYKIEM
Jeśli wyniki pojawiają się wolno, może istnieć wiele powodów. Być może blokujesz swoją wyobraźnię – negatywnie lub pozytywnie. Powinieneś oczekiwać rezultatu, ale nie konkretnego. Innymi słowy, pozwól Naturze mówić jej własnym językiem. Nie próbuj mówić Naturze, co się dzieje lub co powinno się wydarzyć. Bądź na tyle pokorny, by zaakceptować i słuchać, co Ci przekazuje. Niektórzy uzyskują lepsze wyniki, zmieniając pozycję ciała i stając twarzą ku wschodowi zamiast ku zachodowi.
Ciało radiestety to unikalny wzorzec energii. Nie jesteśmy wszyscy jednakowi, więc pozostań w pozycji, która najbardziej pasuje do Twoich biologicznych energii. Nie przejmuj się, jeśli kierunek ruchu wahadełka różni się od tego, co opisano w krokach pierwszy do czwartego. Może być konieczne, dla celów treningowych, nadanie wahadełku początkowego wymuszonego ruchu i dopiero potem obserwowanie, jak ten ruch zanika, aż nerwy w Twoim ciele wywołają naturalne wirowanie. Ćwicząc w ten sposób i zwracając uwagę na momenty, gdy próbujesz siłą utrzymać wahadełko w bezruchu (lub odwrotnie), możesz nauczyć się wywoływać standardowe reakcje.
Sznurek wahadełka wydaje się „szorstki”, gdy pojawia się niewłaściwe wirowanie lub wahanie. Jest to bardzo subtelne odczucie dla niektórych ludzi, ale wrażliwość można zwiększyć, uświadamiając sobie, że prawidłowa długość nitki tworzy rezonans, a niektóre palce mogą być bardziej czułe niż inne. Gdy znajdziesz właściwą długość nitki i dostroisz wahadełko do ruchu wschód-zachód oraz ruchu tam i z powrotem, chwyć uchwyt tylko między kciuk a jeden palec i poeksperymentuj z różnymi palcami, aby sprawdzić, czy któryś z nich wywołuje silniejszy ruch wahadełka. To będzie Twój „palec radiestezyjny”.
Teraz zrezygnuj z używania patyka jako uchwytu i trzymaj nitkę bezpośrednio między kciukiem a palcem, przy długości zaznaczonej węzłem. Nie wykonuj węzłów w innych punktach rezonansowych na nitce. Gdy zaznajomisz się z polem magnetycznym, możesz przejść do odkrywania wpływów magnetycznych pochodzących z centralnego punktu systemu magnetycznego, nad punktem zerowym. Zauważysz tam, że wahadełko będzie wykonywać ruchy niezależne od radiomagnetycznego wpływu, w następującej kolejności:
a) Pozytywne wirowanie,
b) Około 3 oscylacje północ-południe,
c) Negatywne wirowanie,
d) Około 3 oscylacje wschód-zachód.
Ta seria ruchów jest znakiem promieniowania K-M i może pochodzić z różnych rodzajów materii, podobnie jak dodatni lub ujemny wpływ magnetyczny można wykryć w większości form energii tworzących pole magnesu, który może mieć więcej niż jeden rodzaj oddziaływania.
Aby rozpoznać polarność dowolnego obiektu, połóż badany przedmiot na szkle kompasu i dokonaj odczytu, a następnie połóż go na gołym stole. Aby zachęcić się do bezstronności w odczytach, sprawdź, czy następujące materiały są pozytywne czy negatywne: kwadratowe kawałki cynku, miedzi, ołowiu, żelaza, krople wody, alkoholu itp. W późniejszym rozdziale dowiesz się, czy Twoje wyniki są poprawne.
WYKORZYSTANIE „ŚWIADKA” LUB PRÓBKI
Otaczające wpływy mają tendencję do maskowania emanacji niektórych pierwiastków. Czasem kształt i forma wahadełka, jak również materiał, z którego jest ono wykonane, również mogą zakłócać odbiór. Aby ustalić prawidłową wibrację danego pierwiastka lub obiektu, znajdujemy coś, co promieniuje takim samym wzorcem energii, lub tworzymy coś identycznego z obiektem, co będzie rezonować podobne pole falowe. Taki przedmiot działa jak urządzenie strojące i nazywany jest „świadkiem” albo próbką. W dalszej części poświęcimy cały rozdział na omówienie przygotowania i używania świadków oraz wzmacniaczy i selektorów określonych częstotliwości falowych i pól falowych.
Tymczasem, aby bezpośrednio doświadczyć działania tego zjawiska, możemy użyć profesjonalnie wykonanego „świadka” dostępnego w University of the Trees Press, lub wziąć znaną próbkę do przetestowania i porównań. Na przykład, jeśli weźmiemy jako świadka kawałek ołowiu (pierwiastek 82) – który ma ujemne pionowe pole elektryczne i dodatnie poziome pole magnetyczne – możemy następnie ukryć inny mały kawałek ołowiu w jednej z dziesięciu pudełek po zapałkach (nie w kopertach – powód wyjaśniony będzie później).
Następnie przetasuj lub poproś kogoś innego o przetasowanie pudełek i ułożenie ich w losowej kolejności na stole. Zawieszając wahadełko nad każdym pudełkiem po kolei, trzymając „świadka” w wolnej ręce, wykryj dodatnie magnetyczne poziome pole promieniujące w promieniu około 8 cali (ok. 20 cm) od góry pudełka zawierającego ukrytą próbkę. Ta metoda selektywności skutecznie ograniczy część oddziaływań otoczenia wywołanych na przykład przez przewody elektryczne w ścianach Twojego pokoju lub kształt Twojego wahadełka. W ten sposób Twoje wahadełko stanie się dostrojonym instrumentem, który możesz testować w odniesieniu do znanego źródła zjawisk wibracyjnych.
(fragment z książki „Supersensonics”, wydanej w cenie 15 dolarów przez University of the Trees Press, P.O. Box 644, Boulder Creek, Kalifornia 95006. Napisz, aby otrzymać pełny katalog ich publikacji i urządzeń z pogranicza nauki.)
źródło: THE PENDULUM, FOR DEVELOPING PSYCHIC SENSITIVITY By Christopher Hills, From His Book „Supersensonics”: Round Robin California, Nov-Dec 1978.
Definicja wahadła (pendulum):
Wahadło to układ fizyczny składający się z obciążnika (tzw. ciężarka lub „bobu”) zawieszonego na nierozciągliwej nici, pręcie lub drążku, umożliwiającym swobodne wychylenia w płaszczyźnie pionowej. Po wyprowadzeniu z położenia równowagi i puszczeniu wolno, wahadło zaczyna wykonywać oscylacyjny, regularny ruch tam i z powrotem, przy czym czas tych wahnięć zależy głównie od długości zawieszenia i siły grawitacji. W fizyce klasycznej służy do badania zjawisk okresowych, pomiaru czasu (w dawnych zegarach wahadłowych) oraz analizy ruchu harmonicznego.