OPUS MAGICUM: SŁOWA MOCY

Opublikowany przez

OPUS MAGICUM: SŁOWA MOCY I CHARAKTERY ISTOT

Wielu, którzy zajmowali się magią, z czystej ciekawości, z prawdziwego pragnienia poznania lub w celu posiadania niezwykłych mocy, było zdziwionych, gdy w różnych rytuałach spotykali formuły zawierające słowa wydające się zupełnie niezrozumiałe oraz znaki, geometryczne lub inne, nazywane „charakterami” lub „pieczęciami” „duchów”, których użycie sugerowano, ale nie podano ku temu uzasadnienia.

Już wcześniej krótko wspomniałem o tym, pisząc o roślinach magicznych (1), podając nieco elementów znaczeniowych. Warto najpierw zauważyć, że niemal wszystkie słowa z rytuałów to prawdziwe nomina barbara, czyli słowa pochodzące z innych języków – łaciny, greki, hebrajskiego, chaldejskiego, egipskiego – które początkowo zostały niepoprawnie zapisane, a następnie coraz bardziej zniekształcone przez nieświadomych kopistów i autorów (2). Wystarczyłoby przywrócić ich oryginalną pisownię, aby uzyskać ich dokładne znaczenie, które niemal zawsze odnosi się do szczególnych atrybutów Najwyższej Istoty. Na przykład YEye Seraye, które występuje wszędzie, lepiej byłoby zapisać jako „Ehje aszer Ehje” – jedno z „imion boskich” pochodzących z Księgi Wyjścia, rozdział III, wers 14, gdzie Bóg sam odpowiada Mojżeszowi, nazywając siebie: A.H.I.H. À.SC.R.A. H.I.H., co, według jednej z wielu interpretacji, oznacza „Ja jestem Tym, który jest”.

W innych przypadkach, zgodnie z zaleceniami Tritemiusza, warto przepisywać te słowa w chaldejskich znakach, ponieważ mają one czasem znaczenie w tym języku, używanym przez kapłanów ludu, który był jednym z pierwszych i głównych strażników Śródziemnomorskiej Tradycji. W tekstach można również spotkać słowa, które – niezależnie od prób – nie dają się przypisać żadnemu znaczeniu, ponieważ są złożone tylko z samogłosek lub tylko ze spółgłosek, lub też w taki sposób, że nie podlegają żadnej interpretacji ani filologicznemu wyjaśnieniu. Te prawdziwe „słowa mocy” noszą różne nazwy nadane przez różne ludy, szkoły i zakony, które ich używały.

Słowa mocy, jak je nazywano w Egipcie, miały wiele określeń. Na przykład Grecy nazywali je φωνήματα ἄγνωστα, co może oznaczać, że są one nie tylko niezrozumiałe i tajemnicze, ale także, według innych interpretacji, nieznane i ukryte przed profanami. Są to być może nawet „znaki”, czyli słowa, których głębokie brzmienie można usłyszeć jedynie w przebłysku ducha, wolnego od wszelkich więzów cielesnych. Ich istnienie odnajdujemy we wszystkich formach Tradycji, które dotarły do naszych czasów, jako magiczne dźwięki, nomina arcana, a szczególnie kombinacje samogłosek, nazywane voces mysticae lub mistycznymi sylabami.

Grecy nazywali je również λόγοι αἰτιατικοί („słowa przyczynowe”), a w tradycji hinduistycznej mantra, czyli „naturalne imiona”, oznaczające, że te słowa należałyby do pierwotnego języka, doskonałego w korespondencji między wyrazem zawierającym istotę rzeczy a samą rzeczą, którą wyrażają.

Mimo że urzeczywistnienie słów mocy odbywa się na poziomie przede wszystkim praktycznym, gdzie dobrze jest unikać wszelkich teorii i uprzedzeń, pokrótce wspomnę o stronie doktrynalnej związanej z tym zagadnieniem.

W najwyższej potędze Słowo w pełni i doskonale się realizuje, ponieważ zawiera w sobie zasadę wszelkiego przejawu i dokonuje się w nim liniowa zgodność między wolą realizacyjną a istotą zrealizowaną. Słowo jest środkiem realizacji i może zostać doprowadzone do ludzkiej percepcji, wprowadzając je na „ósmą oktawę” odbieraną przez zmysły człowieka.

Fakt, że Słowo jest takim środkiem, wynika z prawa analogii, która mówi, że każda manifestacja pochodzi z centrum mocy, które działa, przekazując swoją energię w falach o określonej amplitudzie i częstotliwości, odbieranych jako dźwięki.

Przez analogię możemy także intuicyjnie odczytać zasadę formowania charakterów istot, przypominając sobie rysunki Lissajousa, uzyskane za pomocą kamertonów, oraz niezwykłe figury, które Chladni uzyskał, wprawiając w drganie cienkie blaszki posypane drobnym piaskiem.

Słowo nie jest więc jedynie dźwiękiem, lecz także formą. Dlatego każdej istocie odpowiada jej własne imię i charakter, czyli sygnet, charakterystyczne wyłącznie dla niej i nieprzypisywalne żadnej innej istocie. Tradycyjne elementy tej doktryny są zachowane w Sefer Jecira, kabalistycznej księdze, gdzie koncepcja dźwiękowa współistnieje z koncepcją świetlną, a nomina arcana i signatura rerum są nazywane „imionami” lub „literami światła”.

Zejdźmy do „Ciszy” (patrz „Ur”, nr I) i, osiągnąwszy ją, spróbujmy ożywić nasze ciało, a szczególnie nasze zdolności wyobraźni, jako funkcje odseparowane od głębokiej istoty bytu, jednak poddane jego pełnej dominacji.

Ten akt ducha powinien zostać doprowadzony do perfekcji, tak aby jego wykonanie nie zakłócało stanu ciszy ani nie sprowadzało ducha do bardziej powszechnego poziomu świadomości. Na tym etapie należy stopniowo przechodzić przez kolejne fazy – najpierw skupiając się na ciele fizycznym, potem na myślach, a następnie na wyobraźni, tej niezwykłej i nieznanej zdolności tworzenia obrazów, która jest kluczowa w praktyce magicznej.

Oczywiste jest, że tej procedury nie powinno się próbować bez absolutnego opanowania wcześniejszego rytuału, ponieważ bez tego nie tylko nie przyniesie ona rezultatów, ale może prowadzić do straty czasu, a nawet wywołać szok psychiczny.

W drugiej fazie, traktując swoją wyobraźnię jak uległe narzędzie, należy uformować w niej obraz dowolnej istoty, połączyć go ze swoim duchem, aż usłyszymy dźwięk, który żadnemu ludzkiemu uchu nie jest dany – jest to sekretne imię istoty. Równocześnie, bez użycia oczu, zobaczymy delikatny świetlisty zarys tam, gdzie umiejscowiono istotę, który wskazuje jej charakter.

W Magii Ceremonialnej można osiągnąć podobne wyniki, odpowiednio formując wyobrażoną postać i wzywając najwyższe inteligencje, używając specjalnych formuł. Ukryte imię może wtedy wibrować na tyle silnie, by być słyszalnym także przez obecnych, a charakter może ukazać się jako linie ognia.

źródło: OPUS MAGICUM : LE PAROLE DI POTENZA ED I CARATTERI DEGLI ENTI; Ur / Krur. Rivista di indirizzi per una Scienza dell’Io /Rivista di scienze esoteriche / Introduzione alla Magia Quale Scienza dell’Io, rok 1927.

KOMENTARZ

Opracowanie: „Cisza” i Magia Ceremonialna – Teoria i Praktyka

I. Koncepcja „Ciszy” w praktyce duchowej

W tradycjach ezoterycznych oraz magicznych pojęcie „Ciszy” nie odnosi się wyłącznie do fizycznego braku dźwięku, lecz przede wszystkim do wewnętrznego stanu głębokiego skupienia, w którym duch jest całkowicie odseparowany od wszelkich rozproszeń zewnętrznych i wewnętrznych.

„Cisza” to stan całkowitego uspokojenia myśli, emocji oraz zmysłów, w którym praktykujący osiąga pełną kontrolę nad swoją świadomością. W magii jest to podstawowy warunek skutecznego działania, ponieważ pozwala na:

  • Zjednoczenie woli i umysłu, co jest kluczowe w realizacji intencji magicznej.
  • Oczyszczenie umysłu z przypadkowych myśli, które mogłyby zakłócić proces tworzenia obrazów duchowych (imaginacji).
  • Otwarcie się na percepcję subtelnych energii i wibracji, które nie są dostępne na poziomie codziennej świadomości.

W magii określa się to także jako „zejście w Ciszę”, czyli proces świadomego zanurzania się w tym stanie. Wymaga on:

  1. Stopniowego odcięcia się od bodźców zewnętrznych, takich jak dźwięki, światło, ruchy ciała.
  2. Skupienia się na oddechu, co pomaga uspokoić myśli.
  3. Świadomego rozluźnienia ciała, aby fizyczne napięcia nie przeszkadzały w pracy duchowej.
  4. Kontroli nad myślami, aby osiągnąć stan pełnej wewnętrznej ciszy i równowagi.

Praktyka „Ciszy” to pierwszy krok do urzeczywistnienia wyższych form magii, ponieważ tylko w stanie pełnej koncentracji można skutecznie kierować swoją wolą i tworzyć obrazy duchowe, które mają moc sprawczą.

II. Imaginacja: Tworzenie duchowych obrazów

Imaginacja (wyobraźnia) odgrywa kluczową rolę w praktykach magicznych. Nie jest to zwykłe fantazjowanie czy snucie wizji, lecz świadome tworzenie obrazów duchowych, które mają bezpośredni wpływ na rzeczywistość duchową i materialną.

W praktyce magicznej imaginacja pełni kilka funkcji:

  1. Tworzenie obrazów istot duchowych – mag tworzy obraz dowolnej istoty (nazywanej „ente”) w swojej wyobraźni.
  2. Nadawanie formy niewidzialnym energiom – obrazy te nie są jedynie wizualizacjami, lecz nośnikami energii i wibracji, które mogą wpływać na rzeczywistość.
  3. Przywoływanie tajemnych imion i znaków – dzięki koncentracji i imaginacji mag może usłyszeć tajemne imię istoty oraz zobaczyć jej znak (charakter).

Przykład praktyki:

  • Mag w stanie „Ciszy” tworzy obraz dowolnej istoty duchowej.
  • Zanurza ten obraz w swoim duchu, co oznacza całkowite zjednoczenie swojej woli z obrazem.
  • W tym momencie pojawia się dźwięk (tajemne imię istoty), który nie jest dostępny dla zwykłego ucha.
  • Jednocześnie mag widzi świetlisty znak (charakter) tej istoty.

Ważne: Obraz duchowy musi zostać stworzony z pełną koncentracją i intencją. Jakiekolwiek rozproszenie myśli może zniweczyć cały proces.

III. Tajemne imiona i znaki (Characteres Entium)

W praktykach magicznych istnieje przekonanie, że każdej istocie duchowej i każdej rzeczy przypisane jest jej własne tajemne imię oraz znak (charakter), które wyrażają jej esencję.

  • Tajemne imię: Jest to unikalna wibracja dźwiękowa, która odpowiada duchowej istocie lub rzeczy. Usłyszenie tego imienia oznacza pełne poznanie istoty.
  • Znak (charakter): Jest to świetlisty symbol, który ujawnia się podczas pracy duchowej i wskazuje esencję danej istoty.

W tradycji kabalistycznej imiona i znaki są uznawane za „litery światła”. W księdze Sefer Jecira opisano, że świat został stworzony za pomocą liter i słów, które są nośnikami boskiej energii. Tajemne imiona i znaki mają więc moc sprawczą, pozwalając magowi wpływać na rzeczywistość.

IV. Magia Ceremonialna: Realizacja duchowych obrazów

W praktykach Magii Ceremonialnej magowie posługują się rytuałami, aby wzmocnić efekty pracy duchowej. Proces ten polega na:

  1. Tworzeniu obrazu istoty lub rzeczy w wyobraźni.
  2. „Skondensowaniu” tego obrazu w rzeczywistość poprzez odpowiednie rytuały i inwokacje.
  3. Przywoływaniu najwyższych inteligencji duchowych za pomocą odpowiednich formuł.

Jeśli rytuał zostanie wykonany prawidłowo, magowie mogą:

  • Usłyszeć tajemne imię istoty jako fizyczny dźwięk, słyszalny również dla innych obecnych osób.
  • Zobaczyć znak tej istoty jako płonący symbol (linie ognia), który pojawia się w przestrzeni rytualnej.

Przykład praktyki w Magii Ceremonialnej:

  • Mag tworzy obraz istoty duchowej (np. anioła, ducha żywiołów) w swojej wyobraźni.
  • Odprawia rytuał, w którym przywołuje tę istotę, używając odpowiednich formuł i znaków.
  • W pewnym momencie tajemne imię zaczyna wibrować tak intensywnie, że staje się słyszalne.
  • Znak istoty formuje się jako świetlista figura lub płomienny symbol.

V. Podsumowanie: Znaczenie praktyki „Ciszy” i Magii Ceremonialnej

Praktyka „Ciszy” jest fundamentem każdej zaawansowanej operacji magicznej. Bez osiągnięcia stanu wewnętrznej równowagi i kontroli nad własną świadomością mag nie jest w stanie skutecznie realizować duchowych obrazów ani nawiązywać kontaktu z wyższymi inteligencjami.

Magia Ceremonialna jest rozwinięciem tej praktyki, pozwalającym na urzeczywistnienie duchowych obrazów w świecie materialnym poprzez odpowiednie rytuały i inwokacje. Kluczowe elementy tej praktyki to:

  1. Tworzenie obrazów duchowych (imaginacja).
  2. Usłyszenie tajemnego imienia istoty.
  3. Zobaczenie jej znaku (charakteru).

Praktyki te wymagają:

  • Cierpliwości i wytrwałości.
  • Perfekcji w rytuałach wstępnych.
  • Pełnej koncentracji i panowania nad umysłem.

Poprawne wykonanie tych praktyk otwiera drogę do głębokiego poznania rzeczywistości duchowej oraz do wpływania na nią za pomocą słów mocy, tajemnych imion i znaków duchowych.