Celem łańcuchów magicznych jest wytworzenie zbiorowej siły fluidycznej, potencjalnie większej od tej, którą mógłby uzyskać każdy z uczestników działający indywidualnie, a jednocześnie takiej, z której może skorzystać każdy uczestnik.

Łańcuch tworzy się przez „zestrojenie” elementów, które go składają, gdy zachodzi identyczność lub zgodność – według zasady liczby, nastawienia wewnętrznego lub rytuału praktykowanego przez wiele osób. Może to być realizowane zarówno przez osoby zebrane razem, jak i działające w różnych miejscach, nawet bez świadomości o sobie nawzajem, pod warunkiem ścisłego przestrzegania reguł dotyczących czasu i rytuałów. Można stworzyć łańcuch intencjonalnie i ceremonialnie, gdy jedna lub więcej osób ustala jego cel i dostosowuje odpowiednio rytuał zgodnie z tradycyjnymi zasadami. Możliwe jest również spontaniczne powstanie łańcucha, a nawet to, że ktoś może być jego częścią, nie wiedząc o tym (1). W takich przypadkach warunkiem jest zgodność subtelnych wibracji, która sama wystarcza do ustanowienia relacji i nie zależy od odległości czasowej czy przestrzennej.

(1) Może się zdarzyć, że ktoś działa z osobą będącą częścią łańcucha lub nawet stosuje się do rytuałów, nie biorąc jednak w nich formalnego udziału.

Zbiorowa siła łańcucha tworzy rzeczywisty byt, który służy tym, którzy go powołali; jest to kondensacja światła astralnego, która może zostać ukształtowana w „figurę” psychiczną i jest ściśle powiązana z symbolami i formułami, które w danej społeczności, szkole czy tradycji inicjacyjnej służyły do jej ustanowienia. Z tego powodu może się zdarzyć, że samo narysowanie pewnych tradycyjnych znaków lub wypowiedzenie imion czy inwokacji w odpowiednich okolicznościach, nawet przez osobę nie wtajemniczoną, może wywołać fenomeny oświecenia, pojawienia się lub pozornie niewytłumaczalnych realizacji.

W świadomie ustanowionym i działającym łańcuchu magicznym zbiorowa siła fluidyczna jest skierowana w stosunku do O przywódcy (w celu lepszego zrozumienia nejlepiej zerknąć do oryginału). Wśród uczestników hierarchia opiera się na naturalnym porządku duchowym: najwyżej jest ten, kto jest najbardziej godny; najniżej ten, kto jest tylko najsilniejszy. „Godność” może być naturalna dla danej osoby, nabyta lub nadana przez konsekrację lub inwestyturę.

Rozpoznanie hierarchii jest aktem świadomości pojedynczej osoby, który ustanawia relacje o wartości duchowej, niezależnie od powszechnego osądu ludzi: ten, kto jest zdolny do tego rozpoznania, natychmiast uznaje wyższość drugiego i podporządkowuje się mu, lub rozpoznaje swoją wyższość nad innymi i sprawuje nad nimi autorytet. Jeśli jednak ocena sytuacji jest zakłócona przez czynniki niższego rzędu, hierarchia jest formalnie ustalana przez przywódcę.

Przywódca może przekazać swoją godność oraz związane z nią moce; może również ją utracić lub zmienić jej stopień, gdy inny uczestnik, będący lub stający się bardziej godnym, wchodzi faktycznie do łańcucha. Ponadto przywódca łańcucha i wszyscy jego członkowie mają faktyczną relację z najwyższą hierarchią duchową, niezależnie od okoliczności, które mogą sugerować coś przeciwnego. Przyczyną takich „izolacji” jest niemal zawsze wyższa i nienaruszalna wola, która ustanawia stan faktyczny zgodny ze stanem prawnym – lub godnością – oferując jednak środek do dalszego wzniosłości i doskonalenia.

Łańcuch w tradycji inicjacyjnej

Byt łańcucha, który kontynuuje się przez pokolenia wśród członków wspólnoty lub szkoły inicjacyjnej, zawiera w sobie tradycję, której światło i moc nie znikają nawet w przypadku przerwania przekazu na planie fizycznym. Wchodzą one w stan potencjalny, z którego można je przywołać w dowolnym czasie i miejscu, jeśli ktoś z odpowiednią intencją wznowi działania zgodnie z rytuałami, używając znaków i symboli tej tradycji.

Kiedy kilka osób działa razem, łańcuch formuje się następująco:

• Jeśli uczestniczą trzy osoby, ustawiają się w trójkącie z wierzchołkiem na wschód. Najbardziej znacząca z nich zajmuje pozycję na szczycie, a wszyscy zwracają się ku wschodowi.
• Jeśli uczestników jest więcej, tworzą krąg, którego centrum zajmuje najważniejsza osoba lub, jeśli liczba na to pozwala, ona i dwóch innych, wybranych lub wyznaczonych, którzy ustawią się, jak wcześniej opisano.

Całkowita liczba uczestników musi być zawsze nieparzysta, a osoby tworzące zewnętrzny krąg wokół głównych uczestników będą w liczbie parzystej.

Istnieją różne sposoby tworzenia kręgu, dostosowywane do celu i charakteru poszczególnych operacji. Oto niektóre z nich:

• Jeśli w łańcuchu są obecne elementy żeńskie, powinny być one idealnie przeplatane z męskimi.
• Członkowie łańcucha:
  • mogą trzymać się za ręce,
  • lub pozostawać wolni, unikając kontaktu z sąsiadem,
  • mogą patrzeć wszyscy do wewnątrz kręgu lub wszyscy na zewnątrz,
  • lub patrzą na przemian – jedna osoba do wewnątrz, druga na zewnątrz,
  • mogą pozostawać nieruchomi przez cały czas trwania operacji,
  • lub poruszać się wokół,
  • w kierunku zgodnym lub przeciwnym do ruchu wskazówek zegara,
  • zmieniając prędkość, zatrzymując się lub wznawiając ruch zgodnie z sygnałami operatora.

Podwójny krąg tworzy się podobnie, ale:

• krąg zewnętrzny może składać się z elementów męskich, a wewnętrzny z żeńskich lub odwrotnie,
• krąg zewnętrzny zwraca się na zewnątrz, a wewnętrzny do wewnątrz, lub na odwrót,
• członkowie jednego kręgu ustawieni są naprzeciw członków drugiego względem środka lub nie,
• ruch kręgów może być jednokierunkowy lub przeciwbieżny.

Potrójny krąg tworzy się w podobny sposób, z dodatkowymi wariantami zarówno w układzie, jak i kierunkach ruchu.

Wibracja łańcucha

Wibracja łańcucha w jego członkach ma charakter potrójny: na poziomie fizycznym, astralnym i duchowym, z różnorodnymi akcjami i reakcjami, przyczynami, środkami, efektami, praktykami i operacjami dla każdego z „planów” lub „światów”. Zestrojenie wibracji osiąga się poprzez przestrzeganie jednego, wspólnego trybu życia, rytualnie ustalonego, wykonywanie identycznych praktyk oraz skupienie jednego symbolu wewnętrznego światła lub wypowiadanie, zewnętrznie i wewnętrznie, formuł rytualnych za pomocą głosu, woli i ducha, czasem z zachowaniem określonego rytmu lub śpiewając pieśni odpowiednie dla celów określonych operacji. Każdy uczestnik powinien starać się wywołać w sobie stan fluidycznej wibracji, który następnie wzmacnia się i potęguje poprzez „sympatię”.

Cele ceremonii łańcuchów

Ceremonialnie zwoływane łańcuchy mogą mieć różne cele: wyższą iluminację członków lub jednego z nich, realizację praktyczną i czasową, inicjację nowicjusza, któremu przywódca łańcucha przekazuje stany świadomości przez „indukcję” światła i mocy całego łańcucha; lub inne.

Dla ignifikacji światła astralnego (zob. Abraxa w „Ur” nr 6, str. 162), czyli przekształcenia symbolu (patrz w oryginał), niektóre łańcuchy stosują formy okrucieństwa (szamanizm, biczownicy, itd.), inne zaś formy orgiastyczne lub kombinację obu form (1). Procedury te są podobne do opisanych wcześniej dla jednostki.

źródło: OPUS MÀGICUM : LE CATENE; Ur / Krur. Rivista di indirizzi per una Scienza dell’Io /Rivista di scienze esoteriche / Introduzione alla Magia Quale Scienza dell’Io, rok 1927.