Rola okultyzmu w naukach psychicznych
Rola, jaką okultyzm ma odegrać w dziedzinie nauk psychicznych, jest równie uzasadniona, jak rola, którą pełnią właściwości radioaktywne radu w fizyce i w związanych z nimi przemianach tej nauki. Koncepcja jedności materii, prowadząc nas do odnalezienia wspólnego, pierwotnego elementu wszechświata, nawiązuje do starożytnej hinduskiej doktryny Pradhana, która w sferze psychicznej znajduje swój odpowiednik w Alma – praprzyczynie wszystkiego, co dotyczy ducha, zgodnie z naukami Wed.

Thaumaturgia (czynienie cudów) jest fundamentem wszystkich religii. Przyjęcie, że zjawiska okultystyczne przestały się pojawiać po spisaniu świętych pism, jest równie nielogiczne, jak negowanie istnienia samych zjawisk, które zostały w nich opisane. W każdej epoce istnieli mediumi, a procesy o czary nigdy nie zdołały całkowicie powstrzymać ich działalności. Istnienie fałszywych mediumów, podobnie jak fałszywych proroków i szarlatanów, jest nieświadomym dowodem na to, że istnieją również autentyczni mediumi.

To nie sybille czy pytii (wyrocznie) przyczyniły się do upadku wyroczni w Kume, Delfach i Dodonie – była to chciwość kapłanów. Gdy tylko oszustwo wkrada się do cywilizacji, której podstawą są zjawiska psychofizyczne, ludzie odwracają się od niej i zaczynają czcić złotego cielca.

Okultyzm u Indian
Przechodząc do kwestii Indian, trudno uwierzyć, by ci przenikliwi ludzie przez wieki poddawali się surowym rytuałom i ofiarom tylko po to, by wśród nich pojawiło się zaledwie kilku odosobnionych Midè (szamanów) lub by byli przez nich oszukiwani.

Jeśli na przykład Indianin z plemienia Ojibwe wykazuje zdolności mediumiczne i wyraża chęć zostania Midè, musi najpierw wnieść dar dla „Szkoły” (czyli wspólnoty szamańskiej). Tam zostaje przeszkolony w tradycjach przekazywanych przez przodków, które obejmują nauki o stworzeniu świata, potopie oraz symbolicznej reinkarnacji przedstawionej w postaci węża.

Następnie uczy się rozpoznawać rośliny lecznicze, poznaje właściwości ziół oraz medyczne pieśni, które służą do przywoływania Manido – duchów opiekuńczych, prosząc je o pomoc w osiągnięciu dobra lub zaszkodzeniu wrogom.

Etapy wtajemniczenia Midè
Kiedy nowicjusz osiąga czwarty stopień wtajemniczenia, nabywa zdolność czytania myśli, praktykowania magii i nekromancji. Może również wzywać duchy zmarłych, które będą mu pomagać w codziennym życiu.

Wśród szamanów plemienia Ojibwe wyróżnia się następujące grupy:

• Powwow – zielarze i zaklinacze demonów,
• Midè – kapłani i egzorcyści,
• Jessakkik – jasnowidze, magowie i prorocy,
• Waben – tłumacze snów, cudotwórcy i uzdrowiciele.

Ceremonie inicjacyjne
Ceremonie przyjęcia do kolejnych stopni wtajemniczenia, takie jak procesje, składanie przysiąg oraz użycie symbolicznych przedmiotów, przypominają rytuały wolnomularskie. Zamiast fartucha masońskiego, kandydat na Midè otrzymuje sakiewkę pełną muszli zwanych Migis, które symbolizują transcendentną moc przekazaną mu przez Kitshi-Manido, czyli Wielkiego Ducha.

Aby przekonać nowicjusza i zebranych uczestników o obecności duchów, najwyższy kapłan ustawia na ziemi cztery kule na naprężonym sznurze. Pod wpływem zaklęć kule te wydają się ożywać. Podobne zjawisko można zaobserwować w przypadku drewnianej figurki człowieka o wysokości około pięciu cali, wbitej w ziemię do połowy, która zaczyna poruszać się w górę i w dół, jakby była ożywiona.

Świątynia Midè-Wigwam
Hala inicjacyjna, zwana Midè-Wigwam, ma kształt prostokąta i jest orientowana w kierunku wschód-zachód. Jej wymiary to około 80 stóp długości i 20 stóp szerokości, z drzwiami o wysokości 4 stóp na obu krótszych końcach.

Ściany tej konstrukcji wykonane są z wbitych w ziemię tyczek, które podtrzymują splecione gałęzie i liście, tworząc ściany i dach. Wewnątrz wigwamu, w odległości około 10 stóp od głównego wejścia po stronie wschodniej, znajduje się święty kamień, który pełni rolę fetysza. Uważa się, że kamień ten posiada moc wypędzania demonów z ciała osoby, która się o niego opiera.

Dziesięć stóp dalej, wzdłuż osi budowli, rozkłada się dywan, na którym umieszcza się tytoń, skóry zwierząt oraz różne przedmioty zdobyte w handlu z białymi ludźmi.

W tej samej linii, w równych odstępach, ustawione są pomalowane pale, których liczba odpowiada stopniowi wtajemniczenia kandydata. Każdy z tych pali symbolizuje kolejny etap rozwoju duchowego i zdobywania mocy przez nowicjusza.

Podsumowanie
Opisane rytuały i tradycje plemienia Ojibwe pokazują głębokie zakorzenienie okultyzmu w ich kulturze. Inicjacje, symbole oraz praktyki magiczne mają charakter zarówno duchowy, jak i praktyczny, a wiele z tych rytuałów można porównać do europejskich tradycji ezoterycznych, takich jak wolnomularstwo czy starożytne misteria.

Symbolika i Rytuały Midê
Symbolika kolorów i rytualnych słupów
Pierwszy słup, odpowiadający pierwszemu stopniowi wtajemniczenia, jest czerwony z szerokim zielonym pasem na górnym końcu. Drugi słup również jest czerwony, ale posiada białe plamki – symbol świętych muszli Migis. Trzeci słup jest czarny, a czwarty, znajdujący się najbliżej zachodniego wejścia, jest biały z czerwonymi plamami oraz poprzeczką tworzącą krzyż.

Figury malowane w świątyni Midê mają te same kolory, pasy i plamki, co odpowiadające im słupy rytualne. W symbolice kolorów biały oznacza wschód, skąd przychodzi światło; czerwony symbolizuje zachód, miejsce zachodzącego słońca; zielony reprezentuje południe, źródło życiodajnego deszczu; a czarny północ, która przynosi zimno, choroby i śmierć.

Kapłani Midê są również symbolicznie powiązani z demonami-zwierzętami takimi jak wąż, sowa, pantera i niedźwiedź. W mitologii Indian Północnoamerykańskich uważa się, że te demony pochodzą od bogów Midê, którzy zawdzięczają swoje istnienie Wielkiemu Duchowi (Kitshi-Manido). Zwierzęta te są postrzegane jako pośrednicy między bogami a ludźmi.

Rytuał przyjęcia na trzeci stopień Midê
Z ceremonii inicjacyjnych szczególnie ważny jest rytuał przyjęcia na trzeci stopień Midê, uznawany za najważniejszy. Różni się on nieznacznie od ceremonii drugiego i czwartego stopnia.

Około 300 stóp na wschód od świątyni Midê-Wigwam buduje się specjalną chatę przeznaczoną do oczyszczenia kandydata. W chacie tej rozgrzewa się kamienie i polewa je wodą, wytwarzając parę wodną, co przekształca budowlę w prowizoryczną saunę. Kandydat poddaje się czterodniowej kuracji parowej, a następnie w dniu ceremonii przyjęcia, o poranku, odwiedza go nauczyciel, który wprowadza go w tajemnice i symbolikę trzeciego stopnia wtajemniczenia.

Po zakończeniu nauki w świątyni pojawiają się wielcy kapłani, a kandydat wraz z nimi udaje się do Midê-Wigwam. Kandydat, który wcześniej zdobył już wiedzę o symbolice bębna, magii oraz rytuałów leczniczych Midê, przystępuje teraz do ceremonii, która polega głównie na przywoływaniu duchów przodków. Z ich pomocą składa obietnicę, że będzie praktykował zarówno magię białą, jak i czarną.

Moc przemiany astralnej i inne rytuały
Jednym z najważniejszych elementów tej magii jest zdolność do uwolnienia ciała astralnego z fizycznej powłoki. Duch astralny kandydata może przybrać postać niedźwiedzia, wilka, sowy, nietoperza lub węża. W tej formie potrafi uciec myśliwym, którzy go ścigają, zmieniając się w ostatniej chwili w postać szamana Jessakkik, zbierającego zioła lecznicze.

Aby udowodnić, że nowo przyjęty kapłan zyskał odporność na ogień, organizuje się specjalny rytuał. W jego trakcie stawia się dwie namioty. Gdy Jessakkik wchodzi do pierwszego namiotu, wokół niego rozpalane są ogniska. Gdy płomienie osiągają najwyższą intensywność, kapłan opuszcza drugi namiot, oddalony od pierwszego, pozostając zupełnie nietknięty ogniem.

Nadzór agentów rządowych i świadectwa ich obserwacji
Kilku agentów amerykańskiego rządu, którzy badali te praktyki, opisało przypadki, w których szamani Midê byli przez nich wiązani linami i pozostawiani w wigwamach pod nadzorem strażników, by zapobiec jakimkolwiek oszustwom. Pomimo tego środki ostrożności okazywały się nieskuteczne – związani kapłani potrafili uwolnić się z więzów i pojawić się w innym, odległym namiocie, często z tymi samymi linami i towarzyszącymi przedmiotami, które wcześniej zostały użyte do ich związywania.

W jednym z raportów Bureau of American Ethnology (Biura Etnologii Amerykańskiej) opisywano przypadki, w których szamani sprawiali, że w suchych, pustynnych rejonach prerii nagle wyrastały rośliny. Świadkowie twierdzili, że widzieli, jak w ciągu kilku minut pojawiały się wysokie na stopę agawy lub trawniki na wcześniej jałowej ziemi, gdzie wcześniej nie rosło nic.

Siła duchów i świętych muszli Migis
Według samych szamanów Midê, ich nadprzyrodzone zdolności pochodzą od duchów opiekuńczych, które przekazują im swoje moce za pomocą świętych muszli Migis. Podczas ceremonii inicjacyjnej nowo przyjętemu kandydatowi wręczane są te muszle lub – jak opisuje tradycyjna pieśń – duchy „rzucają” je w jego kierunku, aby obdarzyć go mocą.

Oto tłumaczenie jednej z pieśni Midê:

„Przyjacielu, rzucam siłę w twoje wnętrze.
Jasne jak niebo są Migis, używajmy ich.
Przyjmij tę siłę, tak jak nakazuje mi Wielki Duch (Kitshi-Manido),
Ten, którego stopy dotykają ziemi, a którego domena sięga nieba.
Bądź przyjacielem ducha, mój Midê.”

Podsumowanie
Rytuały i symbolika Midê odzwierciedlają głębokie powiązanie duchowości Indian z naturą oraz ich wiarę w obecność i działanie sił nadprzyrodzonych. Ceremonie oczyszczenia, inicjacje oraz wykorzystanie symboli takich jak święte muszle Migis czy przemiany astralne pokazują, jak ważną rolę w kulturze Indian pełniły praktyki okultystyczne. Obserwacje amerykańskich agentów potwierdzają, że umiejętności szamanów były traktowane poważnie, a ich zdolności postrzegano jako autentyczne przejawy mocy duchowych.

Procesja rytualna w Midê-Wigwam i inicjacja na trzeci stopień wtajemniczenia
Procesja, do której dołączają wojownicy oraz szaman medicine-man, zatrzymuje się przed głównym wejściem do Midê-Wigwam. Wielcy kapłani wchodzą do świątyni i zajmują miejsca, zwracając twarze ku zachodowi. W południowo-zachodnim rogu wigwamu gromadzą się bębniarze, którzy zaczynają wybijać rytm na swoich instrumentach, podczas gdy kandydat, zgodnie z ruchem słońca, powoli okrąża budynek.

Po czwartym okrążeniu kandydat staje przed głównym wejściem, gdzie spotyka dwóch kapłanów Midê, stojących po obu stronach drzwi. Zatrzymują go oni, odgrywając rolę złowrogich duchów, które próbują uniemożliwić mu wejście.

– „Czy widzisz, kim jest ten, kto pragnie wejść?” – pyta jeden strażnik drugiego.
– „Pilnuj dobrze przejścia” – odpowiada drugi.

Kandydat zdobywa prawo do wejścia, ofiarując określoną ilość tytoniu. Podobna scena ma miejsce wewnątrz wigwamu, w pobliżu drzwi, aż w końcu kapłani mówią do niego:
– „Wejdź i podążaj ścieżką”.

Rytuał przy kamieniu świętym
Po wejściu do świątyni kandydat zbliża się do kamienia świętego, który można porównać do ołtarza w loży masońskiej. Tam czeka na niego czterech kapłanów. Jeden z nich zastępuje dotychczasowego przewodnika, który wraz z innym kapłanem udaje się do zachodnich drzwi i odwraca się w stronę wschodu. Dwaj pozostali kapłani zajmują miejsca po wschodniej stronie wigwamu, naprzeciwko siebie.

Procesja zaczyna się na nowo, tym razem z towarzyszeniem śpiewu. Kandydat oraz jego przewodnicy muszą dbać o to, aby nikt nie odwrócił się tyłem do świętych symboli, ponieważ wierzy się, że oprócz Wielkiego Ducha (Kitshi-Manido) obecne są także cztery pomniejsze duchy. Jeden z nich znajduje się między kamieniem a darami złożonymi na dywanie, a trzy pozostałe umiejscowione są pomiędzy symbolicznymi słupami oznaczającymi trzy stopnie wtajemniczenia.

Kiedy procesja dociera z powrotem na wschodnią stronę, kandydat jest przyjmowany przez dwóch kapłanów tam stacjonujących. Przewodnik podchodzi do wejścia i głośno oznajmia zgromadzeniu:
– „Oto nadszedł czas, abym posadził kandydata”.

Po tych słowach kandydat zostaje zaprowadzony na swoje miejsce między dywanem a pierwszym symbolicznym słupem. Siada tam i słucha modlitwy wygłaszanej przez kapłana:

„Nadeszła chwila, w której musisz błagać Wielkiego Ducha o nadanie ci świętej mocy i poświęcenie na stopień, o który prosisz. Będę w tym twoim pośrednikiem, choć możesz wątpić w moje siły. Błagam Go, aby obdarzył cię świętą mocą. Ma On władzę pozwolić wielu zginąć, lecz ja będę świadkiem twoich sukcesów, co oznacza, że wysłuchał twojej modlitwy i uznał twoje zdolności magiczne”.

Rytuał przekazania mocy – święte muszle Migis
Po tej modlitwie wielki kapłan, wraz z trzema pomocnikami, staje przed kandydatem. Z towarzyszeniem głuchych uderzeń bębna Midê kapłani śpiewają pieśń skierowaną do Kitshi-Manido, prosząc o wzmocnienie mocy magicznej nowego członka wspólnoty.

Główny rytuał inicjacyjny polega na przekazaniu mocy, podobnie jak w ceremoniach dwóch poprzednich stopni wtajemniczenia. Wielki kapłan umieszcza sakiewkę z muszlami Migis w pozycji strzały naciągniętej na łuku i rzuca ją w stronę kandydata, otoczonego przez kapłanów.

W rytuale pierwszego stopnia sakiewka jest rzucana na lewy bok kandydata.
W drugim stopniu trafia w stawy.
W trzecim stopniu, podczas tej ceremonii, sakiewka zostaje rzucona na czoło kandydata.
W momencie, gdy sakiewka trafia kandydata, ten upada na ziemię, prawdopodobnie pod wpływem siły hipnotycznej. Gdy odzyskuje przytomność, staje na nogi i słucha przemowy kapłana, który poucza go, by czynił dobro i unikał zła.

Zakończenie ceremonii i podziękowania
Drugi z kapłanów pomaga nowo przyjętemu rozdzielić dary leżące na dywanie pomiędzy kapłanów uczestniczących w ceremonii. Następnie wszyscy, trzymając w dłoniach tytoń, składają ofiarę Wielkiemu Duchowi, paląc tytoń w swoich fajkach.

Po zakończeniu ofiary nowy członek wspólnoty podchodzi do każdego z obecnych Midê, dotyka ich policzków i dziękuje za przekazaną mu moc. Następnie cofa się o kilka kroków, klaszcze w dłonie i woła:

– „Ni-Ka-ni, Ni-Kani, Ka-na”,
na co zgromadzeni odpowiadają:
– „Hau-er” (Dziękujemy).

Gdy nowicjusz zajmuje swoje miejsce po południowej stronie wigwamu, kapłani niższej rangi pełniący rolę sług podają wszystkim obecnym jedzenie i napoje. Po poczęstunku zgromadzeni znowu zaczynają palić fajki, śpiewać pieśni i wygłaszać przemowy.

Na zakończenie ceremonii wielki kapłan ogłasza jej koniec. Wszyscy uczestnicy wychodzą z wigwamu przez zachodnie drzwi i spędzają resztę dnia na odwiedzinach, tańcach i biesiadzie, po czym wracają do swoich domostw.

Świątynia duchów Dzhibai-Wigwam
Oprócz Midê-Wigwam istnieje również inny rodzaj wigwamu – Dzhibai-Wigwam, czyli świątynia duchów, która jest orientowana na linii północ-południe.

Procedura inicjacji związana z tą świątynią różni się od rytuałów w Midê-Wigwam. Gdy w plemieniu Ojibwe rodzi się chłopiec, rodzina zaprasza krewnych, przyjaciół oraz kapłana Midê, który pełni rolę ojca chrzestnego. Rodzice podejmują wtedy decyzję, czy dziecko zostanie przeznaczone do kasty Midê.

Jeśli dziecko umrze przed osiągnięciem dorosłości, ojciec dziecka musi zostać przyjęty do wspólnoty duchów, aby uzyskać pierwszy stopień wtajemniczenia Midê-Wiwin. W tym celu buduje namiot w pobliżu Dzhibai-Wigwam. W przeddzień ceremonii w świątyni tej składa się ofiarę z jedzenia dla duchów zmarłych oraz odprawia się rytuał pogrzebowy. Ojciec reprezentuje swojego zmarłego syna podczas wszystkich rytuałów związanych z pierwszym stopniem wtajemniczenia.   ~H. Handrich

Przełożył z języka niemieckiego: Dr. Lux

źródło: L’Occultisme chez les Indiens; LA LUMIÈRE Janvar 1905.