Jules-Denis, baron Du Potet de Sennevoy, urodził się 12 kwietnia 1796 roku w małej wiosce La Chapelle, w gminie Yonne, w departamencie Sennevoy. Jego rodzina należała do starej szlachty Burgundii, a Dijon wciąż upamiętnia ich nazwisko w nazwie ulicy Rue du Grand-Potet. Jego dzieciństwo to czas, w którym rozkoszował się przyrodą: spędzał czas, wędrując po lasach, łąkach i nad strumieniami. Kiedy miał czternaście lat, rodzice zmusili go do podjęcia nauki, jednak sam przyznawał, że wolał słuchać śpiewu ptaków i szumu wody niż uczyć się łaciny i innych języków. Nie był przeznaczony na wielką postać akademicką: z jego relacji wynika, że nie potrafił w pełni pojąć związku między swoimi niezwykłymi osiągnięciami w magii a zapiskami i pismami starożytnych mędrców. Eliphas Lévi uznał pracę Du Poteta za „najbardziej niezwykły produkt czystej intuicji”, którą można przypisać jego wczesnym, umiłowanym kontaktom z naturą. Z natury czerpał i pochłaniał subtelne moce magnetyczne, które później wykorzystywał w okresie swojej działalności w Paryżu.

W 1815 roku jego uwagę przyciągnęła szkoła mesmeryzmu i przez pięć lat studiował pod kierunkiem Deleuze’a, Puységura i Abbé Farii. W 1820 roku przeprowadził pewne eksperymenty na chorych w obecności sceptycznych lekarzy w szpitalu Hôtel Dieu, opisując je na stronach 37–43 swojej pracy „Wprowadzenie do studiowania magnetyzmu zwierzęcego”. Po przejściu przez liczne wewnętrzne zmagania, wywołane „aroganckim niedowierzaniem” uczonych oraz być może przez „bóle porodowe” dziwnej mocy, która rozwijała się w nim samym, zaczął wyprzedzać swoich pierwszych nauczycieli. Odkrył, że bez stosowania rozbudowanych przygotowań i metod Mesmera mógł osiągać te same pozytywne rezultaty. W 1826 roku otworzył darmową szkołę nauki magnetyzmu i wkrótce prawie sto osób, w tym wielu lekarzy, uczęszczało na jego pokazy. Na tych pokazach, jak również na późniejszych eksperymentach magicznych, przeprowadzanych w niedzielne poranki, nigdy nie pobierał opłat. Jego broszura „Eksperymenty w Hôtel Dieu” doczekała się czterech wydań. W 1827 roku rozpoczął wydawanie „Propagatora magnetyzmu”; sześć lat później opublikował „Kurs nauczania w siedmiu lekcjach”, a drugie wydanie ukazało się w Besançon w 1840 roku, uzupełnione obszernym raportem M. Hussona z Akademii Medycznej, który wyrażał pozytywne opinie komisji działającej w latach 1825-1831.

Około 1838 roku Du Potet odwiedził Anglię na krótki czas. Dzięki wpływom dr. Elliotsona miał możliwość leczenia pacjentów w North London Hospital, a relacja z jego eksperymentów znajduje się w jego „Wprowadzeniu do studiowania magnetyzmu zwierzęcego”. Z powodu sprzeciwu komitetu zarządzającego nie mógł kontynuować pracy w szpitalu i potem leczył pacjentów w swoim mieszkaniu pod adresem 200, Wigmore Street. Jego „Wprowadzenie” nie zawiera nic szczególnie istotnego; sam przyznaje, że magnetyzm zwierzęcy nie wystarcza, by wyleczyć niektóre ostre choroby bez użycia leków, i wyraża potrzebę stworzenia rzetelnego traktatu medycznego na ten temat, proponując stworzenie takiego dzieła, które jednak, jak się wydaje, nigdy nie powstało. Wspomnienia jednego z jego angielskich pacjentów znajdują się w Aneksie E.x

Po powrocie do ojczyzny prowadził wykłady w Reims, Bordeaux, Montpellier i Béziers; w 1844 roku ukazało się jego dzieło „Magnetyzm kontra medycyna”, a cztery lata później „Esej o filozoficznym znaczeniu magnetyzmu” oraz jednocześnie „Podręcznik dla studentów nauk magnetycznych”, który doczekał się trzech wydań. Redagował także „Journal of Magnetism”, który zaczął się ukazywać w 1841 roku. Do czasu pierwszego wydania „La Magie Dévoilée” (1852) baron Du Potet stał się postacią powszechnie znaną i warto zwrócić uwagę na opinie niektórych współczesnych obserwatorów.

Alexandre Erdan dedykował swoją książkę „La France Mystique” (1855) Voltaire’owi, i opisał tam m.in. „rzadką i zmienną psychologiczną ciekawostkę” znaną jako magnetyzm zwierzęcy. Przyznaje, że „chociaż większość jego fenomenów można przypisać oszustwu, to jednak wydaje się, że pozostaje pewna resztka, której nie da się wytłumaczyć znanymi prawami”. Erdan pisze dalej: „M. Du Potet jest jego prawdziwym arcykapłanem – czwartym pontyfikatem ‘zwierzęcego fluidu’. Ma coś z natury Mesmera, ale bez jego zdolności; w rzeczywistości Puysegur i Deleuze nie zostawili prawdziwych następców. Jednak Du Potet uczynił z magnetyzmu instytucję. Organizuje publiczne seanse w restauracji Braci Prowansalskich, blisko Palais Royal, gdzie słyszy się o niezwykłych cudach. Chwali się swoimi cudami w licznych publikacjach – szczególnie w ‘La Magie Dévoilée’, pracy dostępnej tylko dla kupujących, którzy zgadzają się na pewne warunki postawione przez autora, co jest osobliwą metodą kontaktu z publicznością! Jest on, oczywiście, osobą wywołującą duchy. Nie widziałem go dokonującego żadnego niezwykłego wyczynu, choć raz uczestniczyłem w jednym z jego pokazów.” Erdan poświęca dwie lub trzy strony na opis drobniejszych zjawisk i, nie kwestionując szczerości ani uczciwości samego Du Poteta, sugeruje, że „zaczarowany obiekt” był dobrze wyszkoloną aktorką.

Przechodzimy teraz do bardziej przyjaznego krytyka, którego pisma są przez pana A. E. Waite’a uważane za „najbardziej fascynujące, zabawne i błyskotliwe spośród wszystkich studiów na ten temat, jakie znam.” Eliphas Levi x oświadcza: „Baron Du Potet jest osobą o wyjątkowej i wysoce intuicyjnej naturze. Jak wszyscy nasi współcześni, nie zna tajemnic kabały, ale mimo to magnetyzm ujawnił mu naukę o magii, i ukrył to, co odkrył… Zachowamy jego sekret z szacunku dla przekonań hierofanta. Nie uważamy jego książki za niebezpieczną, ponieważ autor wskazuje siły, nie precyzując jednak ich zastosowania. Jest świadomy, że za pomocą procesów magnetycznych można czynić dobro lub zło, niszczyć lub ratować, lecz nie przedstawia tego w sposób precyzyjny ani praktyczny, za co składamy mu gratulacje… Triumfalnie ustanawia istnienie uniwersalnego światła, w którym ‘jasnowidzący’ dostrzegają wszystkie obrazy i odbicia myśli. Wspomaga projekcję tej świetlistej energii poprzez absorbujący aparat, który nazywa Lustrem Magicznym – krąg lub kwadrat pokryty drobno przesianym węglem drzewnym. W tej negatywnej przestrzeni światło połączone przez podmiot magnetyczny i operatora szybko barwi i tworzy formy odpowiadające ich nerwowym wrażeniom. Somnambulik widzi tam wszystkie marzenia opiumowe i haszyszowe, a jeśli nie byłby odciągnięty od spektaklu, następowałyby konwulsje.

„Fenomeny te są analogiczne do hydromancji praktykowanej przez Cagliostra; proces wpatrywania się w wodę oślepia i dezorientuje wzrok; zmęczenie oczu z kolei sprzyja halucynacjom mózgu. Cagliostro starał się pozyskiwać do swoich eksperymentów dziewicze obiekty w stanie idealnej niewinności, aby wyeliminować wpływy wywołane nerwowymi reminiscencjami erotycznymi. Magiczne Lustro Du Poteta może bardziej męczyć układ nerwowy jako całość, ale olśnienia hydromancji miałyby bardziej niebezpieczny wpływ na mózg. … M. Du Potet jest jednym z tych ludzi o głębokich przekonaniach, którzy odważnie znoszą lekceważenie nauki, powtarzając pod nosem tajemną deklarację wiary Galileusza: E pur si muove.”

Pan A. E. Waite, nasz główny żyjący przedstawiciel zachodnich szkół okultystycznych i mistycznych związanych z inicjacją, ocenił naszego autora w następujący sposób: „Jeśli chodzi o Francję, na tym polu działał człowiek, którego sukcesy były nie mniej zadziwiające, nie mniej dobrze udokumentowane i znacznie bardziej zróżnicowane niż osiągnięcia Esdaile’a.” Był on, jako oryginalny geniusz w swojej własnej dziedzinie, osobą zupełnie inną od Elliotsona, i nie brakowało mu ani wytrwałości, ani odwagi, być może dlatego, że miał mniej do stracenia i mniej już stracił. Tym człowiekiem był baron Du Potet. Trudno było umieścić go wśród szarlatanów, a jednocześnie trudno było go zignorować. Wypełnił całe Paryż hałasem i ekscytacją, jakie wywoływały jego doświadczenia, seanse, odkrycia i sensacyjne twierdzenia. Nie był człowiekiem o naukowych osiągnięciach, ale dla tych, którzy mieli oczy, by widzieć, był w posiadaniu narzędzia, którym działał cuda. I chociaż Akademia Medycyny i Akademia Nauk były zobowiązane, aby nie dostrzegać takich zjawisk, obawiano się, że świat nie będzie długo chciał pozostawać ślepy i oszukiwany. Przynajmniej niektóre z podstawowych sekretów wcześniej zachowywanych w tajnych sanktuariach zostały przez niego udostępnione zwykłemu obserwatorowi, a on skierował umysł badaczy ku ukrytym naukom przeszłości, wierząc, że wszystkie zjawiska transcendentalizmu można wyjaśnić poprzez jego sztukę.” * „Du Potet był prawdopodobnie najbardziej skutecznym operatorem, jaki pojawił się we Francji. Rzeczywiście, od Mesmera przez Puységura, od Puységura przez Deleuze’a aż po Du Poteta wyróżnia się trzy epoki, jeśli chodzi o Francję, tej sztuki, o której najwięksi jej zwolennicy twierdzili, że uczyniła więcej dla wyjaśnienia człowieka i wszechświata niż jakiekolwiek inne odkrycie tamtego stulecia.”

Można przyznać bez ogródek, że Du Potet nie był ani głębokim, ani oryginalnym myślicielem, ale jego efektowny styl nie powinien przesłaniać faktu jego niezwykłych osiągnięć psychicznych ani światła, jakie mogą rzucać na tajemne siły natury. On sam przypomina Mojżesza, zbliżającego się do szczytu Pisga, ale wciąż tak zamglonego materializmem Egiptu, który pozostawił za sobą, że z trudem dostrzega Ziemię Obiecaną. Mimo to dostrzega ją, nawet jeśli, jak Newton, czuje, że zbiera jedynie kamyczki na brzegu ogromnej nieznanej krainy. Przypomina błyskotliwego i odważnego zwiadowcę, wyprzedzającego resztę magnetyzujących, a jednocześnie obawiającego się dzielić dziwną wiedzą, którą posiadł, w obawie, że zostanie źle wykorzystana przez oszustów. Jest jednym z „tych, którzy wiedzą, ale nie wiedzą, co wiedzą”; jego strony zostały więc wzbogacone cytatami z traktatu pani Atwood: jeśli magiczne cuda naszego wyrazistego autora skłonią czytelników do studiowania bardziej wyważonej i „przebadanej” Sugestywnej dociekliwości, tłumaczenie jego książki nie okaże się daremne.

Du Potet był idealistą i odważnym eksperymentatorem; Dantonem magnetyzmu. Zauważono, że gdyby nie on, magnetyzm zostałby zapomniany po Mesmerze, podobnie jak po Van Helmoncie. Puységur uważał, że magnetyzerzy nigdy nie będą w stanie robić nic więcej niż „kręcić korbką”, czyli mechanicznie i w dużej mierze nieświadomie używać nieznanej „maszyny”. Du Potet wierzył, że może do pewnego stopnia zrozumieć i regulować tę „maszynę”. Potrafił, i rzeczywiście, wykonywał wszystko, co inni magnetyzerzy osiągnęli, ale również – jak pokazują poniższe strony – wywoływał efekty zupełnie inne niż te, które oni uzyskiwali; efekty, których żaden hipnotyzer współczesnych szkół nie ośmieliłby się próbować ani uznać za możliwe. Uważał, że za jego czasów nie można było podejmować prób ściśle naukowego wyjaśnienia magnetyzmu zwierzęcego. „Nauka zna narzędzia, które stosuje; my nie znamy tych, które stosujemy. Ale nasze twory, fenomeny, które wywołujemy, są faktami.” Nie uważał „snu magnetycznego” za niezbędny do leczenia, wierząc, że samo medium magnetyczne zawiera właściwości lecznicze. Choć mógł i rzeczywiście przeprowadzał leczenia, mniej interesował się tą stroną pracy niż swoimi eksperymentami z potężną i wciąż nieznaną siłą. Wiele zjawisk, które wywoływał, zostałoby dziś uznanych za „hipnotyczne”: ale prawdziwą ciekawość jego książki budzi szczególne wyjaśnienie, jakie im nadał.

„Agent (magnetyzm), którego używamy, ma swoje wrodzone właściwości; pozostawiony sam sobie, tj. gdy nie jest nasycony właściwościami dodanymi przez duszę lub ducha, działa zgodnie z prawami fizyki i wykazuje analogie z magnesem. Musimy najpierw poznać jego naturalne i stałe właściwości; następnie zrozumieć te, które możemy mu nadać naszą wolą.” Mechaniczne środki (wykonywanie „pociągnięć” lub intensywne patrzenie w oczy, itp.) stosowane przez zwykłych magnetyzerów przynosiły efekty zgodnie z naturalnymi, stałymi właściwościami agenta. Ale kiedy dusza lub duch operatora był nasycany magnetyzmem, Du Potet uważał, że można uzyskać prawie każdy pożądany efekt; nie tyle dzięki operacji woli, co za pomocą innego zestawu praw, które rządzą manifestacją agenta magnetycznego, gdy staje się on magiczny.

Jego metoda magnetyzowania wydawała się niezwykle prosta, gdyż uważał skomplikowane manipulacje stosowane przez większość magnetyzerów za całkowicie zbędne. Używał „pociągnięć” swobodnie, uznając je za mechaniczny odpowiednik woli w kierowaniu fluidem. Zauważył, że emisja fluidu nie była równomierna, dlatego co jakiś czas odpoczywał, aby odzyskać siły. Czasami miał trudności z demagnetyzacją swojego obiektu, chociaż wywołany przez niego sen nie wydawał się głębszy niż ten wywołany przez innych magnetyzerów. Podczas swoich operacji magicznych doświadczał (choć opisuje to niejasno) dziwnego uczucia, do którego kilkakrotnie odnosi się na kolejnych stronach.

„Aktem mojego rozumu oddzielam od siebie siłę – rzeczywistą, choć niewidzialną. Umieszczona na czymkolwiek, osadza się tam jako esencja: wkrótce wpływa na swoje otoczenie: zaczyna się magia; to znaczy pojawiają się niezwykłe zjawiska.”

Dzięki temu „magicznemu telegrafowi” (jak to nazywał) Du Potet mógł wywoływać zarówno efekty fizyczne, jak i mentalne, a opis tych eksperymentów można znaleźć w części I. Jednym z częstszych eksperymentów praktykowanych przez Du Poteta i innych magnetyzerów było wykonanie „pociągnięć” nad jednym z kilku identycznych krzeseł pod nieobecność badanego; ten, gdy wchodził do pokoju, zasypiał, gdy doszedł do namagnetyzowanego krzesła, podczas gdy inne nie miały na niego wpływu. Du Potet uznawał to „wkładanie magnetyzmu w krzesło” za operację magiczną: współczesny psycholog nie mógłby tego wyjaśnić inaczej niż przez przypisanie zjawiska sugestii mentalnej. Du Potet jednak nie uważał takich zjawisk za przykłady subiektywnego wrażenia, że widzi się lub słyszy coś, gdy w rzeczywistości odbiera się coś innego. Uważał, że badany rzeczywiście doznaje takich wrażeń, lecz w sposób szczególny lub „magiczny”. Osoba badana faktycznie widziała lub słyszała, korzystając z narządów zmysłowych operatora. Kiedy badany był w pełnym raporcie z operatorem, Du Potet twierdził, że „zainstalował się” w badanym i mógł przekształcić go według swojej woli w dowolną osobowość. Dr Charles Richet nazwałby to prawdopodobnie „obiektywizacją typów”.

Du Potet stosował również to, co dziś nazywa się „sugestią werbalną”, ale zazwyczaj łączył ją z jakimś fizycznym aktem lub przedmiotem, który, według jego teorii, stawał się nośnikiem przekazu magnetycznego, ogniwem łączącym duszę i ciało, a nawet samym środkiem, przez który dusza oddziałuje na ciało.

Ci, którzy nie wierzą w „duszę”, będą sceptyczni, jednak taka teoria częściowo wyjaśnia zagadkę „paralelizmu psychofizycznego”, którą Du Bois Reymond i wielu innych uznaje za nierozwiązywalną. Du Potet wierzył, że materialny znak może stać się nośnikiem przekazującym magiczną moc. W ten sposób znak krzyża lub święcona woda mogą przynosić prawdziwe błogosławieństwo, ale tylko wtedy, gdy dusza lub duch kapłana udzielającego błogosławieństwa prawdziwie ożywia te przedmioty. Gdy duchowni tracą tę magiczną lub magnetyczną wiedzę i praktykę, ich oficjalne czynności stają się jedynie rutynowymi i konwencjonalnymi wyrazami dobrej woli, niemalże nierozróżnialnymi od świeckich pozdrowień. Być może obecny biskup Birmingham nieświadomie (i niechętnie) stanie się środkiem do odrodzenia tej zapomnianej „magii”.

Na stronie 90 Du Potet pisze: „Biorę człowieka w pełni przytomnego, zdrowego i silnego, wkładam mu do ręki laskę i mówię: ‘Za chwilę będziesz pijany i będziesz się zachowywać jak pijak’. Mężczyzna uśmiecha się z niedowierzaniem, ale mija ledwo minuta, gdy zaczyna się zataczać, a jego oczy stają się przekrwione” itd.

Aby go przywrócić do porządku, zwolennik Sugestii powiedziałby mu, że jest już całkiem trzeźwy. Ale Du Potet, który powiązał stan upojenia z fizycznym aktem trzymania laski zarówno w swoim, jak i w umyśle badanego, musiał jedynie zabrać laskę z rąk mężczyzny, aby ten wytrzeźwiał. Podobnie, za pomocą dowolnie wybranego talizmanu lub „znaku”, potrafił przemieniać swoich badanych w starców ze wszystkimi oznakami zniedołężnienia.

„Suma naszej wiedzy o związku umysłu i ciała jest taka, że modyfikacje psychiczne są zależne od pewnych warunków cielesnych; jednak o naturze tych warunków nic nie wiemy… Czy zmysły są instrumentami, mediami, czy jedynie częściowymi wyjściami dla umysłu uwięzionego w ciele – w tej kwestii możemy jedynie spekulować” (Hamilton, „Metafizyka”, tom II, s. 128).

„Sugestia”, podobnie jak „telepatia”, to niezwykle pojemne słowo: żadne z nich nie jest jeszcze w pełni zrozumiane, a eksperymenty Du Poteta, poparte późniejszymi pracami pułkownika de Rochas i doktora Baraduca, zdają się sugerować, że często wchodził w kontakt z jakąś zewnętrzną siłą, której natura i zasięg są nadal nieznane. Utrzymywał, że ta „żywa siła” może być kierowana i używana przez duszę lub umysł człowieka. Taka „żywa siła” uruchamia „martwe” (lub jedynie mechaniczne) siły, takie jak elektryczność i magnetyzm, znane oficjalnej nauce; ale to tylko dwie z nieznanej liczby sił, które dusza może (przypuszczalnie) wprawić w ruch; a efekty takich działań wymagają dalszych badań eksperymentalnych. Tak właśnie wyglądał „Wyższy Magnetyzm”, który Du Potet uważał za znany starożytnym, a później postaciom takim jak Paracelsus i Mesmer. Wielokrotnie twierdził, że – przynajmniej częściowo – na nowo odkrył tajemniczą siłę, za pomocą której działała starożytna magia i na temat której alchemicy tkwili w swoich zagadkowych przypowieściach. Byłoby bardzo nie w smak nowoczesnej nauce przyznanie racji takim koncepcjom; uznano by je za zwykły „animizm”, gdyż przypisują one życie wszystkiemu i uznają, że dusza człowieka ma zdolność nadania „nieruchomym” siłom Natury żywotności wystarczającej do realizacji określonych celów. Badanie botaniki wyłącznie w zielniku jest czymś zupełnie innym niż odkrywanie tajemnic Natury na podstawie żywej i rosnącej rośliny. Witalizm i kreatywna ewolucja powoli zastępują starszy darwinizm i „selekcję okolicznościową”. Przyszłość nauki należy do tych, którzy zgadzają się z Lorenzem Okenem, że Duch Święty jest najbardziej zdumiewającym z wszystkich twardych faktów życia.

Mesmer uważał, że magnetyzer wprawia w ruch prądy eteru lub uniwersalnego medium, które następnie kieruje i rozprowadza w zależności od swoich umiejętności. Poprzez powtarzane pociągnięcia płyn lub płomień rozprzestrzenia się jak iskra, zapalając palny materiał. Za pomocą jednej zapałki można spalić całe miasto: podobnie wola lub dusza „zapalająca” pewne siły naturalne może przynieść zarówno wielkie dobro, jak i wielką szkodę. Kiedy naturalna siła jest w ten sposób wprawiana w ruch psychicznie, a nie fizycznie, dusza nadaje jej pewien rodzaj inteligencji. Nie jest potrzebny dalszy wysiłek, ale operator musi być zawsze gotowy, aby kontrolować lub zatrzymać tę siłę, bo inaczej rezultat może być katastrofalny. Cała „magia” Du Poteta polegała na silnym, niewzruszonym i jasno określonym zamiarze: broni jeszcze nieznanej oficjalnej nauce. Mechaniczne metody nauki wytwarzają te siły poprzez perswazję; metoda Du Poteta mogłaby być nazwana metodą przymusu. Mówimy o ujarzmianiu i wykorzystywaniu sił Natury, ale wymaga to ciągłego wysiłku, a my mamy tendencję, by uważać je za całkowicie niemoralne i niereagujące na nic poza mechanicznym naciskiem; idea, że ludzka dusza, niezależnie od intelektu, mogłaby je zmusić do posłuszeństwa, traktowana jest jak chimera.

Nowoczesna nauka koncentruje się teraz na tym, co może się okazać największą tajemnicą Natury. Sir Ernest Rutherford, traktując atom jako coś w rodzaju miniaturowego układu słonecznego, stara się zakłócić równowagę między pozytywnym jądrem a zewnętrznymi elektronami o ładunku ujemnym, i w ten sposób uwolnić energię elektryczną tam zgromadzoną. Sir Oliver Lodge w „Atomach i promieniach” sugeruje, że energia ta jest już wykorzystywana do utrzymywania ciepła słońca i innych gwiazd, chociaż jeszcze nie daje się jej opanować za pomocą jakiegokolwiek ludzkiego urządzenia. Obecnie wyrzucona cząstka elektryczna lub „alfa” do atomu miałaby równie małe szanse trafienia w jego jądro, co ogromny pocisk wystrzelony w Układ Słoneczny trafienia w planetę lub słońce. Sir Oliver ma nadzieję, że nie odkryjemy zbyt wielu tajemnic tego rodzaju, zanim nasza wiedza i mądrość nie wzrosną wystarczająco, aby ustrzec się przed związanym z nimi niebezpieczeństwem. Być może kolejny wielki postęp w tym kierunku nastąpi dopiero wtedy, gdy jakiś badacz zdoła połączyć niestrudzoną pracowitość Rutherforda z magicznym zamiarem Du Poteta. Nikt, badając jedynie własną wolę, nie jest w stanie poznać Wszechmogącego w doskonałości; jednak przez posłuszeństwo Woli Boskiej człowiek może odzyskać Boską Naukę i Świętą Sztukę, przez długi czas pogrzebaną w zapomnieniu.

„La Magie Dévoilée, ou Principes de Science Occulte” została opublikowana po raz pierwszy w 1852 roku przez Imprimerie de Pommeret et Moreau, 17, Quai des Augustins, w cenie 100 franków, z następującym ostrzeżeniem: „Cet ouvrage n’est délivré que sur un engagement pris envers l’auteur.” Warunek ten zdawał się obowiązywać aż do śmierci autora; po niej książka była już wydawana w zwykły sposób, przechodząc w 1893 roku do trzeciego, a w 1907 roku do czwartego i obecnego wydania, przez wydawnictwo Vigot Frères, 23, Place de l’École de Médecine. W 1886 roku pan J.S. Farmer ogłosił angielskie tłumaczenie, ale się ono nie ukazało. W niniejszym tomie pominięto niemal połowę oryginału, aby oszczędzić czytelnikom licznych refleksji i rozważań Du Poteta, które prowadzą donikąd, oraz jego napomnień skierowanych do sceptycznych naukowców, gdyż wszystkie te wątki odwracają uwagę od właściwego tematu.

„Journal du Magnétisme” ukazywał się do 1861 roku i stanowi skarbnicę dobrze zestawionych faktów oraz ciekawych eksperymentów okultystycznych. Za pomocą osób poddanych magnetyzmowi Du Poteta rozwijano jasnowidzenie, mówienie w transie, stygmaty, unoszenie się somnambulików w powietrzu oraz niewrażliwość na ogień, ból i dotyk. Czasem „jasnowidze” opisywali sceny ze świata duchowego, odnajdywali zagubione przedmioty lub mówili w obcych językach. W grudniu 1861 roku Du Potet ogłosił zakończenie „Journalu” oraz publicznych pokazów, ale zamierzał wydać „La Thérapeutique Magnétique” – jeśli jednak dzieło to się ukazało, Biblioteka Brytyjska nie posiada jego egzemplarza. Mając wówczas sześćdziesiąt pięć lat, szukał młodszego człowieka, który mógłby kontynuować jego pracę. W 1879 roku „Theosophist” odnotował powstanie nowego czasopisma „La Chaine Magnétique” i zauważył, że pomimo swoich osiemdziesięciu czterech lat umysł Barona jest równie jasny, a jego oddanie Magnetyzmowi tak gorące, jak wtedy, gdy bronił go przed Akademią Medyczną w 1826 roku. W tym samym roku upadł na schodach, co musiało spowodować jakieś wewnętrzne obrażenia; w 1880 roku wyjechał do Nicei i mimo swojego stanu zdrowia dokonał tam kilku niezwykłych wyleczeń. Po powrocie do Paryża w kwietniu 1881 roku jego stan się pogorszył i 1 lipca zmarł spokojnie w swoim domu przy Rue du Dragon. Został pochowany 3 lipca na cmentarzu Montmartre.

Redaktor „Grand Dictionnaire Universel du XIX Siècle” Larousse’a widzi w Du Pociecie jedynie „człowieka, który oddał się marzeniom i wyobrażał sobie, że ożywia naukę okultystyczną.” Jest to epitafium często pisane przez dzieci Czasu na tych, którzy należą do Wieczności; czytelnik sam musi ocenić, czy jest ono trafne.

źródło: BIOGRAPHICAL NOTICE – JULES-DENIs, Baron Du Potet de Sennevoy, MAGNETISM AND MAGIC BY BARON DU POTET DE SENNEVOY, London 1927.