Jasnowidzenie skutkiem autosuggestyi.

Autohypnoza magnetyczna. – Niewypowiedziane
rozkazy. – Przenoszenie woli. – Nakłonienie do
zbrodni w słanie hypnotycznym. – wdzenie we­wnętrzne.
– Ćwiczenia celem osiągnięcia snu
ma­gnetycznego. – Środki szczepów arabskich. – 
Usy­piające śpiewy indyjskich i afrykańskich derwi­szów.
– Metoda angielska i amerykańska. –
Kreski magnetyczne.          Wyjaśnienie działania,
młynów   modlitewnych   wschodnich   narodów. – Roztropność psychiczna.

Autohipnoza magnetyczna  i  widzenie wewnętrzne.

Wybitni lekarze zwracaję się w ostatnich czasach ostro przeciw posługiwaniu się sug-gestya zapomoca działania z zewnętrz – i przyznać należy, że po większej części maja racyę. Ktokolwiek uważnie przeczytał dzieła: »Potęga hypnotyzmu« i »Potęga suggestyi«, opracowane przez drą J. D., nakła­dem wydawnictwa »Kultura i Sztuka«,które czytelnik niniejszej książki koniecznie prze­czytać winien celem należytego zrozumienia naszej materyi, zrozumie z łatwością, że wsku­tek częstego zastosowania suggestyi hypnoty-zer może zdobyć sobie taki wpływ na swoje stałe medyum, iż poddaje je swojej woli tak silnie, iż z trudem można je od niej wy­zwolić.

A jeśli – co się przecie łatwo zdarzyć może – hypnotyzer jest człowiekiem prze­wrotnym i wpływ jego jest zgubny, bezwolne medyum wyzyskiwane duchowo i fizycznie do­puszcza się wykroczeń przeciw ustawom wsku­tek rozkazów niepisanych i niewypowiedzia­nych i nawet bronić się nie może, że działało pod nieodpornym przymusem, choćby z tego powodu, że i obrony tej hypnotyzer potrafi mu wzbronić.

Przykład takiej bezwzględnej a zgubnej w skutkach hypnozy mamy w rozgłośnym dra­macie o Trilby i Svengalim, w którym autor pragnie ustawodawcę nakłonić do ustanowie­nia ochrony przed podobnymi zbrodniarzami.

Ustawa  nie  zajęła  się   jednak   dotąd  tę sprawą, chociaż kryminaliści codzień prawie spotykają się ze zbrodniami, dokonanemi w hypnozie.

Jeśli dodamy do tego, że zbyt częste po­zostawanie pod wpływem obcej suggestyi pa­raliżuje z reguły własne wolę w sposób i d!a fizycznego zdrowia szkodliwy z powodu nad­miernego podniecania nerwów, pojmiemy, dla­czego lekarze protestuję przeciwko naduży­waniu obcej suggestyi i dlaczego dążę do usta­wowego zmonopolizowania jej dla siebie.

Użyta przez uczciwych i rozumnych ludzi, działać może hypnoza jako środek leczniczy nader dodatnio, zbawiennie, ale w ręku zbro­dniarza staje się bronię najniebezpieczniejszą ze znanych nam.

Wszystko to skłania nas do podania w ni-niejszem dziełku,-poświęconem w pierwszym rzędzie wyjaśnieniu zagadkowych na pozór stanów i możności osobistego doświadczania,- sposobów autosuggestyi, t. j. sztuki wprawienia się w stan hypnotyczny bez żadnej siły z ze­wnętrz (obcej}. Autohypnoza powoduje rów­nież zdolność do jasnowidzenia zapomoca snów prawdziwych, z rzeczywistościę zgo­dnych. Stan taki nazywamy »wewnętrznem wid zeń i e m«.

Stan wywołany autohypnozę jest bezwa­runkowo nieszkodliwy. Nie narusza zdrowia, gdyż z chwilę zbytniego natężenia, przerasta­jącego wytrzymałość naszych muskułów czy nerwów ustaje autohypnoza mechanicznie, sa­ma przez się. l oto główna przyczyna jej nie-szkodliwości, ale zarazem powód, dlaczego eksperymenty dokonane w autohypnozie tak często nie udają się. Brak bowiem owej potężnej, wszelkie przeszkody niweczącej woli w chwili, gdy własna jest zbyt chwiejne lub poczyna słabnęć.

Ćwiczenia celem osiągnięcia snu magnetycznego.

Nieodzownym warunkiem celem osiągnię­cia praktycznych rezultatów jest odgranicze­nie się od wszelkich wpływów zewnętrznych, możliwie ścisła koncentracya sił duchowych. W niej mieści się cała tajemnica przystoso­wania się magnetycznego zapomocę własnych sił dla celów jasnowidzenia.

Z jakim trudem połęczone jest osiągnięcie zupełnego spokoju i bezwarunkowej równo­wagi, niechaj zaświadczy ten oto prosty przy­kład:

Trzymajmy w promieniu słonecznym rękę wycięgniętę przez jakie dwie minuty nie po-ruszajęc końcami palców. Przypatrujęc się dokładnie cieniowi ramienia z łatwościę skon­trolujemy najlżejsze choćby drgnienie palców i zrozumiemy jakiego przezwyciężenia wymaga uzyskanie zupełnego spokoju, pozba­wionego wszelkiego ruchu.

Cyganie węgierscy, jakoleż niektóre ple­miona arabskie wprawiaję się w sen magne­tyczny zapomocę dużych muszli, które przez dłuższy czas przykładaj? do ucha. Huczęcy i szumięcy w nich głos wywołuje monotonię znużenie umysłu, które przemienia się w dal­szym cięgu w sen magnetyczny, w czasie którego – jak wiadomo – jasnowidzenie nie jest rzadkością.

Indyanie i niektóre ludy w Mandżuryi po­sługuję się do tych samych celów bębnami

O   monotonnych  dźwiękach  lub też maszyn­
kami,   przy   których   nucę   monotonnie  mo­dlitwy.

Próby dokonane zapomocę gramofonów przy reprodukowaniu tak zwanych sennych pieśni indyjskich czy afrykańskich derwiszów dowiodły, że ucho Europejczyka jest tak sa­mo wrażliwe na monotonię i somnolencyę (działanie powodujące senność) jak u Azyaty.

W Anglii i Ameryce wywołuje się sen ma­gnetyczny przez znużenie wzroku, jest to me­toda najwłaściwsza już dla swej prostoty

I dlatego podajemy je w dalszym cięgu.

Ostatecznie można każdy zmysł przez od­powiednie środki tak znużyć, że sen magne­tyczny następi. Stan, spowodowany narkozą nie jest też niczem innem, jak wywołany znu­żeniem zmysłu powonienia swego rodzaju sen magnetyczny. Zmysł dotyku znieczula hypnotyzer zapomocę pocięgnięć magnetycznych 4.

W podobny sposób można przy zastoso­waniu odpowiednich środków przez znużenie i znieczulenie każdego z naszych zmysłów spowodować sen hypnotyczny, a w nim ja­snowidzenie.

Następujące sposoby najprościej odpowia-daję naszemu celowi:

Próba pierwsza.

Należy usięść w wygodnym fotelu, oprzeć się w tył, przyczem należy koniecznie zrzucić wszelkie uciskajace części odzieży, jak zbyt wysokie kołnierzyki, sznurówki, ciasne obu­wie i t. p. Winno się również usunąć wszelkie przedmioty z otoczenia, mogące rozprószyć uwagę, jak głośne zegary, przyćmić zbyt ja­skrawe światło, a fotel odwrócić od światła. Najlepiej zamknąć się w pokoju, do którego nie dochodzi zgiełk ulicy. Temperatura nor-

*) O pociągnięciach – czy kreskach magnetycznych i zastosowaniu tej metody w lecznictwie traktuje obecnie w druku będąca książka Drą Piotra Kozielskiego p. L „Magnetyzm leczniczy”. Wyjdzie ona nakładem wy­dawnictwa „Kultura i Sztuka.” (przyp. tłum.).

malna, 16 do 18° C najlepiej odpowiada na­szej próbie. Jednem słowem należy się mo­żliwie odgraniczyć od zewnętrznych wpływów i zapobiedz obcym przeszkodom. Tylko w tych warunkach udaje się eksperyment.

Najdrobniejsza niewygoda, ból czy prze­szkoda unicestwiają bezwzględnie jego re­zultat.

Po tych przedwstępnych przygotowaniach należy się umieścić w możliwie wygodnej po-zycyi w fotelu i przechylić się w tył. Nóg nic wolno założyć, lecz trzymać je swobodnie obok siebie, a ręce najlepiej dłońmi oprzeć spokojnie na kolanach.

Spokój, bezwzględny spokój winien opa­nować umysł eksperymentującego.

Dalsza próba.

Skoro cały organizm opanowany został przez owe senne uczucie zupełnej ciszy, na­leży wybrać sobie jakiś przedmiot w wygo­dnej odległości i wpatrzeć się weń z całe uwagę, niejako wssać się weń oczyma.

Po trzech lub czterech minutach należy próbę przerwać. Będź co bądź opisany tu tak prosty eksperyment nie jest taki łatwy w przeprowadzeniu. Najważniejszym czynni­kiem i kardynalnym warunkiem jest zupełny spokój i bezwarunkowe nieporuszanie się.

Już przy tej próbie niejeden dozna nieraz po pierwszej chwili uczucia zupełnego wyczer­pania, zmęczenia, wynikającego z bezruchu. Stan ten jest zwiastunem snu magnetycznego, o którym chcemy poniżej obszerniej pomówić.

Próba trzecia.

Z białego kartonu sporzędza się tarczę długości mniejwięcej 10 cm., zaznacza się na niej koło, którego powierzchnię zamazuje się atramentem lub tuszem pozostawiając w sa­mym środku nieznaczny biały punkt¹).

Karton ten zawiesza się w wygodnej od­ległości i wbija się wzrok w owo niezama-zane centrum silnie, jak powyżej (przy dru­giej próbie). W pierwszej chwili doznaje się pewnego podniecenia, które znika jednak po krótkiej chwili.

Organizm opanowuje wkrótce głęboki spo­kój, nierzadko przygnębienie.

Biały punkt w centrum koła poczyna powoli zanikać, to znów poruszać się, zmieniać, wirować, zlewać się z czarnem po­lem powierzchni kołowej.

Po   chwili zdaje się,   że całe koło czarne

*) Patrz: Dr. R. E. Kirchner „Mój system tajemny” Nakładem wydawnictwa „Kultura i Sztuka”, Kor. 3 – (przyp. tłum.).

 

promieniuje lśniacem światłem i niejako unosi się w jasnym blasku z powierzchni kartonu.

Pod powiekę doznaje się wrażenia pia­sku. Coś zmusza je do mrużenia, do chwia­nia się. Tej sile nie wolno jednak pod ża­dnym warunkiem uledz, gdyż cały dotychcza­sowy wysiłek idzie na marne. Jeśli temu pra­gnieniu nie można się oprzeć, należy dla wzmocnienia nerwów ściągnąć na sekundę brwi. To chwilowo pomaga.

Teraz zajść mogę dwa wypadki. Albo uiega się wysiłkom psychicznym i popada się w sen magnetyczny, lub też oczy zacho­dzę Izami, tak że się je przetrzeć musi, by niódz widzieć.

Najdrobniejszy jednak ruch w niwecz obraca wszelkie dotychczasowe mozoły. W tym wypadku najrozsędniej całe sprawę przerwać i odłożyć je do dnia, w którym nerwy nale­życie wzmocnione zostanę.

Ci jednak, którzy popadli w sen magne­tyczny doznaję natychmiast objawień telepa­tycznych – w postaci snów i spostrzeżeń na daleka odległość.

Jasnowidzenie zapomocą kryształów. – Zjawi­ska telepatyczne w śnie magnetycznym. – Środki pomocnicze w wywołaniu snu. – Krzywizna kuli. – Niedokładne zjawiska. – Spostrzeżenią. – Centrum kartonu. – Refleks. – Bezpo­średnie działanie. – Zdolność przeczekania. – Świat zewnętrzny.           Wizye w krysztale. Wspomnienia i fantazya.  –   Dotknięcie zimnych dłoni.  –   Szept.   –   Sen  pełen  mar.   –   Współ­praca tysiąca dusz.

Po dotychczasowych opisach wstępnych chcemy pomówić o wywołaniu »cudów« ja­snowidzenia w nas samych.

Celem szybkiego wywołania w śnie ma­gnetycznym objawów telepatycznych najlepiej posługiwać się t. zvv. hypnotycznę kulę kry­ształowe, gdyż z jej pomoce opisane powy­żej stany duchowe zachodzę o wiele szybciej, a prawie zawsze doznaje się jasnowidzeń.

Nie znaczy to bynajmniej, by poprzednio opisana metoda była bezskuteczne. Doświad­czenie uczy jednak, że dla początkującego najprostsze sprawy wydaję się bardzo tru-dnemi, przeto pragniemy zalecić mu środek nieomylny, zastępujęcy w całej pełni brak wyrobienia praktycznego. Rzecz jasna, że w dalszem stadyum, w miarę nabytego do­świadczenia wszelkie środki pomocnicze będg niepotrzebne.

A zatem do wywołania fenomenów jasno­widzenia w śnie magnetycznym użyć należy kuli kryształowej Braidisma zwanej. Można je w tym celu dać sporządzić w szlifiarni, lub sprowadzić¹). Jest to pełna kula szklana, po jednej stronie oszlifowana, ścięta, umieszczona na czarnej podstawie. Musi ona być cen­tralna, w przeciwnym razie obrazy będą nie­dokładne, przepołowione. Od wielkości oszli­fowanej strony (kaloty) zależy też wielkość objawionych w śnie postaci.

Przy użyciu owej kuli kryształowej, – zwanej też zwierciadłem kryształowem, gdyż wszelkie zjawiska odbijają się w jej zwier­ciadlanej części, – postępuje się najskute­czniej w następujący sposób:

Kulę umieszcza się przed sobą na czarnej chustce, ustawia się ja na czarnej podstawie i wpatruje się bacznie w środkowy jej punkt, całkiem jak przy powyżej opisanych próbach w centralny punkt kartonu. Światło winno padać z poza pleców eksperymentującego i wytworzyć jasny refleks, który da się wzmo­cnić lub osłabić, jednem słowem regulować przez odpowiednie obroty i posunięcia.

Bezpośredni skutek tego postępowania na­stępuje bardzo szybko i w zupełności po­dobny jest do stanu snu magnetycznego.

U niektórych osób trwa jednak 15 do 20-tu minut, zanim skutek objawia się w całej pełni. Możliwy też zupełny brak jakiegoś znaczniejszego skutku zwłaszcza u ludzi, któ­rzy nie umieją skupić swoich myśli. Tym na­leży zalecić cierpliwe powtórzenie podanych tu prób. Należy tu podkreślić, iż cierpliwość jest w całem tem postępowaniu kardynalna, podstawowa cnota. Co jednemu udaje się natychmiast, inny osiągnie dopiero po dzie­sięciu, trzydziestu, nieraz po stu próbach. Rozwiązłe życie, nadużywanie alkoholu jest bardzo szkodliwe dla naszych eksperymen­tów. Alkoholicy sę bowiem tak przyzwycza­jeni do podniet, że znieczuleni są na takie drobne i nieznaczne podniecenia, jakie wy­wiera na system nerwowy kula kryształowa.

Jeśli się ma zdolność do cierpliwego prze­czekania i wytrwale wpatruje się w zwier­ciadlany bok kuli, tworzą się w niej, pod wa­runkiem nie mrużenia powiek, grupy jasnych i ciemnych punktów. Omdlewające znużenie ogarnia próbującego, wzrok jego staje się mętny, przedmioty świata zewnętrznego zdają się obramowane konturami, wszystko lśni ja-kiemś jaskrawo żółtem lub fioletowem świa­tłem, a puls w oczekiwaniu objawienia bije szybciej niźli zwykle.

Nagle zjawiają się w krysztale drobne wizye i niknę, zanim je wzrok zdołał uchwycić. Najdziwaczniejsze postacie i twarze zjawiają się niby w mgle, wspomnienia i obrazy fan­tazyjne zarysowuję się coraz dokładniej z pier­wotnego chaosu. Chwilami ma się wrażenie dotyku zimnej, lodowatej ręki, niekiedy jakiejś stojącej poza nami postaci, słyszy się szept nieznanych potęg.

Wkońcu pogrąża się eksperymentujący w ciężki sen – bogaty w śnienia i mary, z któ­rego budzi się po kilku chwilach pokrzepiony na siłach. W śnie tym nerwy jego są nadzwy­czajnie podniecone i u predestynowanych osobników następuję w nim bezwarunkowo objawienia jasnowidzęce.

Jakie osobniki sę predestynowane, jest dotęd zagadkę. Każdy sam wie o tem najle­piej lub po kilku próbach zbada swoje w tym kierunku zdolności.

Rezultaty ich są w każdym razie bardzo ciekawe i doniosłego znaczenia dla rozwoju wiedzy, jedynie praca tysięca dusz, których wysiłki dały dodatnie rezultaty, może dopro­wadzić do niezwykłych wyników i mieć ogólne znaczenie dla rozwoju wiedzy i telepatyi.

Jasnowidzenie przez obcowanie z duchami zmarłych.

Szczególny ustrój psychiczny. – Zjawiska świe­tlane tu śnie. –Sny na jawie. – Wpływ obcy.  Fenomeny   naturalne.        Zgłaszanie   się   zmarłych. –  Głośne wypadki w najrozmaitszych cza­sach. – Świadectwa nie ulegające wątpliwości. –Teorya   prostego   zaprzeczenia,   jej  bezwartościo-wość. – – Studya psychiczne. – – Rysmuanie feno­menów. – Sztuczne usypianie.

Jest powszechnie znanem, że fenomeny jasnowidzenia nie występują o każdym czasie i wszędzie, lecz ściśle więżę się z pewnymi osobnikami i zależne są od ich specyalnego ustroju psychicznego.

Sę jednakowoż szczególne sytuacye ude­rzające niezwyczajnościę treści a poświad­czane przez najrozmaitsze osobistości we wszystkich czasach i w najróżnorodniejszych stronach świata.

Mamy na myśli: zjawianie się niebo­szczyków.

Każda prawie rodzina może coś o tem opowiedzieć. Prawie zawsze stereotypowo. Oto siedzi się swobodnie w rodzinnem kole, gdy nagle bez bliższej przyczyny przychodzi komuś z członków rodziny na myśl jakiś kre­wny lub przyjaciel. Albo też w nocy zjawia się on nagle, widzi się dokładnie jego świe­tlane postać.

Stęd owe opowiadania, bajania o duchach. A przecież nic to innego, jeno żywe, upla-

stycznione myśli własne, obrazy własnej psy­che, wywołane jakimś zewnętrznym wpływem, nagłym, często nieskontrolowanym.

Są to tak znane powszechnie sny na jawie.

Często dzieje się jednak, że owe osoby zjawiające się nam w śnie czy na jawie były w tej właśnie chwili w groźnem niebezpie­czeństwie lub w czasie tym zmarły.

Są to fenomeny naturalne. Trudno o nich pouczać, pragniemy jednak ułatwić ich nale­żyte zrozumienie, właściwe obserwowanie przedewszystkiem.

Wypadki takie zdarzają się nierzadko, w literaturze spotykamy się z nimi często.

Kamil Flammarion opowiada w słynnem swem dziele p. t. »Niewiadome«: »Między mną a ojcem moim panował stosunek tak ścisły i serdeczny, jak się to rzadko w innych rodzinach spotyka.

Pewnego dnia wróciłem znużony trudami zajęć późnym wieczorem do domu i udałem się zaraz na spoczynek. Usnąłem tak twardo, że nie słyszałem nawet kroków żony mej, gdy weszła do pokoju. Nagle – około dru­giej po północy – usłyszałem jakiś głuchy huk, a w nieledwie sekundę ujrzałem ojca mego spadającego ze schodów. Zerwałem się gwałtownie, by go zatrzymać – w rze­czywistości wypadłem z wielkim trzaskiem

z łóżka. Gdy się żona przebudziła, opowie­działem jej mój sen. Uspokoiło ja to i po chwili usnęła. Ja jednak nie mogłem już oka zmrużyć. Gnębiła mię myśl, jak się też ojciec mój miewa. To też skoro świt pospieszyłem na pocztę, by się w drodze telegraficznej dowiedzieć o jego zdrowiu. Otrzymałem od­wrotna odpowiedź, że wczorajszej nocy upadł nieszczęśliwie i zdrowie jego skutkiem tego poważnie ucierpiało. Wybrałem się czemprę-dzej do niego i miałem to szczęście, że go zastałem jeszcze przy życiu. I odtąd prześla­dowała mię myśl, w jaki też cudowny spo­sób mogłem owej fatalnej nocy widzieć nie­szczęście mego ojca« ¹).

Aleksander Dumas opowiada w swoich »Pamięlnikach« (Mes memoires Paris 1851) również o objawieniu o śmierci ojca na dro­dze telepatycznej.

»Około godziny 6-mej wieczorem ułożyła mię kuzynka moja Marya do snu. Usnąłem też wkrótce owym pięknym snem, którego Bóg użyczył dzieciom niby rosy roślinom.

^ł) Wypadkami podobnymi bardzo żywo zajmują się najwybitniejsi pisarze, jak Edgar Allan Po e, Artur Schnitzler, a nadzwyczaj oryginalnie usiłuje je wytłu­maczyć Strindberg w swojej „Księdze niebieskiej” (część L) przyczem poświęca telepaty! i kwestyi nieznanych zmy­słów u człowieka genialne uwagi (przyp. tłum.).

Około północy obudziło mię jakieś silne ude­rzenie o drzwi. W świetle płonącej lampki na stole ujrzałem moje przerażone kuzynkę nie mogęca ze strachu przemówić ani słowa. Nikt nie mógł w drzwi ie wewnętrzne pukać, gdyż zewnętrzne podwójne były na klucz zamknięte. Ja, który dzisiaj pisząc te słowa doznaję dreszczów trwogi, wówczas nie do­znałem żadnego wzruszenia. Spokojnie pod­niosłem się z łóżeczka i zwróciłem się ku drzwiom. – Dokąd idziesz? zawołała drżą­cym głosem kuzynka. – Chcę otworzyć drzwi papie, oio słoi iu, nie może wejść. Kuzynka porwała rnie jednak i przemoce zaniosła do łóżeczka. 5roniłem się ze wszech sił i wo­łałem głośno: pa – – ojcze – pa adieu! Jakiś błogi powiew przeszedł po mojej twarzy, łzy gwałtownie wydarły się z oczu i płaczęc usnąłem. Obudzono mię wcześniej, niż zwykle. Ojciec mój zmarł w nocy w chwili, w której słyszeliśmy owe gwatiowne stuknię­cie w drzwi. Powiedziano mi jedynie: biedne dziecko, twój ojciec, który cię tak kochał, nie żyje. Nie mogę dzisiaj sobie przypomnieć, kto mi zakomunikował najdotkliwsze nieszczę­ście w mojem

^*) Dr. Lapponi, przyboczny lekarz papieża Leona i Piusa X. „Hypnotyzm i spirytyzm”. Nakładem wydawnictwa „Kultura i Sztuka” Kor. 2’80. fprzyp. tłum.].

O podobnych wypadkach donosi też mię­dzynarodowe towarzystwo nauk psychologi­cznych po dokładnem zbadaniu faktów i prze­słuchaniu uczestników.

Zdaje z nich sprawę w czasopiśmie nie-mieckiem »Uber Land und Meer« (zeszyt VIII. r. 1906) doktor I. Nistellgo:

»Dnia 9. września 1646 r. został generał R. ciężko i niebezpiecznie zraniony przy obie­ganiu Moolian Cw Indyach). Będac pewny, że musi uledz otrzymanym ranom – uprosił je­dnego z towarzyszy broni, by mu zdjął pier­ścień z palca i wręczył go żonie, mieszka­jącej podówczas w Ferozepore, miejscowości odległej od pola bitwy o jakie 150 mil.

W nocy 9. września r. 1648, – opowiada generałowa R. – gdy leżałam już w łóżku drzemiąc na poły, ujrzałam nagle męża mego ciężko rannego i słyszałam z cała dokładno­ścią, jak się zwrócił do pewnego oficera z prośba, by mu zdjął pierścień z palca i ode­słał go mnie. Cały dzień następny gnębił mię ien widok i głos mego męża. W parę dni później dowiedziałam się, że maż mój w isio-cie zoslał ciężko zraniony w Mooltan. Wyle­czył się jednak szczęśliwie i wrócił do mnie. Pułkownik L., który był obecny przy prze­noszeniu mego męża z pola bitwy potwier­dził mi, że maż mój w samej rzeczy prosił go o przysługę co do przesłania mi pier­ścienia i to właśnie w tym samym czasie, w którym cała tę scenę widziałam na jawie w odległem o 150 mil Ferozepore«.

Niejaki R. Foyer w swoich opowiada nastę­pujące bardzo zajmujące zdarzenie:

»W jesieni roku 1879 zdarzył mi się dziwny wypadek. W nieobecności mego brata, który wyjechał jakie 3 lub 4 dni przedtem, usły­szałem około 6-tej godziny popołudniu głos wołający dokładnie moje nazwisko. Był to głos mego brata, tak łudząco do niego po­dobny, że przeszukałem natychmiast za nim dom cały. Nie znalazłszy go, przypisałem cała historyę wybujałości fantazyi, tembardziej, iż wiedziałem, że miejsce pobytu mego brata odległe jest o jakie 40 mil od mego i nie interesowałem się więcej tę sprawa.

Gdy w kilka dni potem brat mój wrócił z podróży opowiedział mi, że cudem uszedł nieszczęśliwemu wypadkowi. Przy wyjściu z wagonu potknął się bowiem i upadł jak długi. Skończyło się szczęśliwym trafem tylko na potłuczeniu. Najdziwniejsze jednak, – do­dał – że upadając zawołałem na cały głos twoje imię. – Przypomniałem sobie moje zdarzenie i skonstatowałem w dalszej rozmo­wie, że było ono zgodne co do dnia i chwili wypadku mego brata«.

Jak widzimy oba powyższe wypadki kla­syczne niejako dały po dokładnem zbadaniu rezultat nadzwyczajny.

Nie ulega też kwestyi, że pewne niezwy­czajne, przemocne przeżycia, jakich się do­znaje w chwilach gwałtownych wstrząsów du­chowych, jak n. p. w niebezpieczeństwie życia, nagłej śmierci, maję moc wydzielania obja­wów telepatycznych, jak opisany w rozdziale poprzednim sen magnetyczny zapomoca auto-hypnozy.

Towarzystwo nauk psychologicznych w Lon­dynie podaje w rocznikach swoich tysiące po­dobnych wypadków.

źródło: Dr. RAJNHARD KARMA  „JASNOWIDZENIE” Z LICZNEMI  DOŚWIADCZENIAMI PRZEŁOŻYŁ M. BORUŃ