Tematem naszego obecnego eseju jest Wielka Gwiazdna Bogini, czyli Nuit, Pani Gwiaździstego Nieba. Idea takiego bytu może wydawać się dziwna niektórym z moich czytelników, ale chciałbym wskazać, jak fundamentalnie ważna jest taka koncepcja, szczególnie w tej Nowej Eonie.

Jak już wyjaśniono w „The Egyptian Revival”, początki mitologii z Matką i Chłopcem, gdzie Syn poprzedza Ojca, mają bardzo starożytne pochodzenie. Reprezentuje to starą tradycję Sut-Tyfonian i wciąż można to znaleźć w Matce i Dziecku Rzymu w dzisiejszych czasach. Dopiero w późniejszym okresie starożytni Egipcjanie przypisywali stworzenie przez Ojca, i to tylko w ograniczonym zakresie. Prawdziwy Ojciec Wszystkiego, będąc absolutnie niewidzialnym i duchowym, pozostawał nierozpoznany, podczas gdy słońce, pierwotnie uznawane za Syna Matki, zaczęło być postrzegane jako Ojciec i Stwórca i czczone jako takie pod imieniem Ra lub Atum-Ra.

W najwcześniejszych czasach Wielka Matka była symbolizowana jako hipopotam, ale wkrótce potem – nadal w okresie przed-dynastycznym – została uznana za Matkę Nieba, Wielką Gwiazdną Boginię. Idea słońca jako Jej Syna była znacznie bliższa prawdzie niż późniejsza koncepcja, gdy zaczęło być postrzegane jako Ojciec Wszechświata, ponieważ jest to zarówno nienaukowe, jak i nieprawdziwe, i reprezentuje znacznie zawężony pogląd na sprawę.

Musimy zdawać sobie sprawę, że słońce jest Ojcem tej planety; tylko kiedy zatrzymujemy się na tym, nasze idee stają się ograniczone. Niemniej jednak na tej podstawie zbudowano praktycznie wszystkie obecne formy religii. Podczas gdy ludzie trzymali się tej koncepcji jako podstawy religii, tendencja była taka, że zaniedbywali rozważanie nawet wspanialszych i szerszych idei, ale ponieważ słońce i jego towarzyszący Układ Słoneczny jest jednym z najbardziej zrozumiałych Symboli Boga, nie dziwi fakt, że Symbol stopniowo zastępował Rzeczywistość w sercach i umysłach ludzi, lub, mówiąc inaczej, że nie udało im się uchwycić Rzeczywistości, gdy taki wspaniały Symbol był zawsze obecny w naturze.

Chociaż ta Symbolika Słoneczna jest podstawą tak wielu religii, z biegiem czasu miała również tendencję do ukrywania się pod mniej naturalnymi symbolami, co w większości przypadków reprezentuje dalszą degenerację. Ponieważ prawdziwa religia musi mieć zarówno naturalną, jak i duchową podstawę, połączoną z ludzką, a element ludzki musi w życiu i pracy głosić i ukazywać prawdy zarówno Ducha, jak i natury.

Na przykładzie Jezusa widzimy Wielkiego Mistrza, który potrafił uczynić każdy szczegół swojego życia symbolicznym dla procesów Słonecznych, nawet do tego stopnia, że został ukrzyżowany w taki sam sposób, jak słońce jest „ukrzyżowane” na krzyżu Niebios. Tak też śmierć i zmartwychwstanie słońca, w ciągu dnia i roku, były typizowane w śmierci i zmartwychwstaniu tego Mistrza, aby pokazać ludzkości na przykładzie prawdę doktryny Mikro i Makrokosmosu, oraz że „To, co jest powyżej, jest jak to, co jest poniżej.”

Tak więc nasze własne życie powinno dostosowywać się do procesów natury. Każdy mężczyzna i każda kobieta jest jak zwierciadło lub odbicie Wielkiego Wszechświata. Każdy zawiera, przynajmniej potencjalnie, możliwość stania się doskonałym obrazem Całości. W przeciwnym razie niemożliwe byłoby, aby ktokolwiek powiedział „Ja i Ojciec mój jedno jesteśmy” i byłoby to tylko głupie napomnienie: „Bądźcie więc doskonali, jak Ojciec wasz w niebiesiech doskonały jest.” Akceptujemy takie stwierdzenia, ponieważ są w Biblii, ale czy zawsze zdajemy sobie sprawę, że oczekuje się od nas, że je zrealizujemy? Nie będziemy w stanie osiągnąć doskonałości, dopóki nie staniemy się podobni do naszego Ojca w Niebiesiech, nasz „Świat Myśli” musi dostosować się do Boskich Idei w otaczającym nas Wszechświecie. Jednak nie będziemy w stanie tego osiągnąć, jeśli nasze koncepcje Wszechświata będą w jakikolwiek sposób zniekształcone; musimy nauczyć się obchodzić się ze Wszechświatem takim, jaki jest, a nie tylko takim, jakim się wydaje.

W czasie założenia religii chrześcijańskiej, i wielu wcześniejszych opartych na podobnych ideach, nauka nie posunęła się tak daleko, jak dziś. W tamtych czasach ludzie, nawet najlepiej wykształceni, wierzyli, że słońce porusza się wokół ziemi, więc gdy znikało w nocy, stawało się kwestią wiary i nadziei, że ponownie pojawi się następnego ranka. Ludzie zdawali sobie sprawę, jak ogromnie ważny jest wpływ słońca dla dzieci ziemi, jak naprawdę jest dawca życia na tej planecie, a także dawcą Światła i Miłości wśród ludzi. Tak więc wcześniejsze ludy składały ofiary słońcu. Wiedzieli, że w ludzkich istotach „młodość” jest bardzo witalna, zdawali sobie sprawę, jak zbliżając się do starości, siły życiowe maleją. Myśleli, że to również może dotyczyć słońca, że może kiedyś przestanie wschodzić rano, więc składali ludzkie ofiary słońcu, aby go regenerować i wzmacniać. Ofiara jakiegoś rodzaju stała się religijnym obowiązkiem, i stopniowo przyjęła formę samopoświęcenia, aż w końcu formuła osirian „To jest moje ciało, które niszczę, aby mogło być odnowione” zajęła czołowe miejsce w religii jako część wielkiej tajemnicy wiecznie odnawiającej się siły życiowej słońca, która ma swoje odzwierciedlenie w ciele człowieka.

Tak więc w religii chrześcijańskiej mamy Świętą Komunię lub Eucharystię, w której wierzy się, że Ciało i Krew Boga mogą być komunikowane człowiekowi dla jego podniesienia.

Może się okazać, że gdy Tajemnice Wewnętrzne zostaną w pełni zrozumiane, pojawi się rasa istot zdolnych do odnawiania swoich fizycznych ciał i znacznego wydłużenia życia na tej planecie. W odległej przeszłości istniała tradycja bardzo długo żyjących ludzi i może istnieć jakieś uzasadnienie dla tego wierzenia oraz możliwość ponownego odkrycia tajemnicy. W rzeczywistości może nigdy nie została całkowicie utracona, a nasza niezdolność do jej zrozumienia może wynikać z naszego braku zrozumienia naturalnych procesów, symbolizowanych w Sferze Makrokosmicznej. Nie możemy oczekiwać, że będziemy żyć Uniwersalnym Życiem, dopóki najpierw nie nauczymy się dostosowywać do uniwersalnych procesów.

Gdy Kopernik wprowadził teorię, że ziemia obraca się wokół własnej osi i krąży wokół słońca, spotkał się z oporem, który jest udziałem wszystkich pionierów prawdy. Galileusz, który poparł jego teorię, został poddany Inkwizycji. Dziś jednak ich idee są akceptowane jako fakty bez pytania. Możemy jednak łatwo zrozumieć, że ci, którzy znali podstawy swojej religii w Symbolice Słonecznej, musieli walczyć zaciekle, aby nie dopuścić do rozpowszechnienia tej koncepcji wśród ludzi.

Od tego czasu ludzie stopniowo zdawali sobie sprawę, że świadectwo zmysłów jest niewystarczające, to znaczy, że nie wszystko jest takie, jakie się wydaje. Tak więc niektórzy patrzyli na Wszechświat i Materię jako na iluzję, idąc w przeciwną skrajność. Idealiści, z których biskup Berkeley jest wielkim przykładem, wprowadzili takie nauki jak Christian Science, które niektórzy uważają ani za chrześcijańskie, ani za naukowe. Niemniej jednak mają część prawdy, choć są zbyt wąscy, by zobaczyć ją w pełni.

Religia nie nadążała za nauką we wszystkich aspektach. Stara tradycja Sut-Tyfonian Matki i Dziecka, Wielkiej Gwiazdnej Bogini i jej Syna, słońca, była pod wieloma względami bardziej naukowa i prawdziwa niż późniejsze idee słońca jako Boga Ojca.

W porównaniu z zawartością myśli w umyśle „człowieka na ulicy”, takie koncepcje jak te dotyczące Układu Słonecznego i możliwości Świadomości Słonecznej są bardzo wielkie i wspaniałe. Większość ludzi jest tak zajęta myśleniem o sobie i swoich małych sprawach, że nie są w stanie wejść w życie swojego miasta, a jeszcze mniej swojego kraju, a jeszcze mniej życia planety w jej związku ze słońcem i innymi planetami w Układzie Słonecznym. Uzyskanie punktu widzenia równoważnego z punktem widzenia słońca, spojrzenie na rzeczy z jego perspektywy, wydawałoby się większości ludzi celem życia; ale nawet to jest tylko częściowe, i dopóki zadowalamy się tą możliwością, nie możemy mieć nadziei na najdoskonalsze oświecenie. Kwiat przeszłej rasy udał się w wielu przypadkach do tego osiągnięcia, ale niewiele wspomniano o celu poza tym. Ludzkość nie była gotowa na takie nauczanie, i pozostało to dla tej Nowej Eony, by je ogłosić.

Jezus Chrystus żył Życiem Słonecznym, ale powiedział: „Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak przeze mnie„, i miał na myśli, że był tylko przystankiem pośrednim między człowiekiem a Ukrytym Ojcem. Ludzie zadowolili się zatrzymaniem na Synu lub słońcu, bez pragnienia, aby przejść dalej do Ojca, Duchowego Słońca za słońcem.

Światło od naszego słońca, które wydaje się nam tak ważne, dociera do ziemi w osiem minut. Światło nawet najbliższych innych gwiazd dociera znacznie dłużej, a w niektórych przypadkach potrzeba 1000 lat lub więcej, aby ich światło, podróżując z prędkością 300 000 km na sekundę, dotarło do nas na tej małej planecie.

To daje nam wgląd w ogrom Wielkiego Wszechświata Gwiazd, Ciało naszej Prawdziwej Matki, Gwiazdnej Bogini, Nuit. Nasze słońce jest tylko jednym z najmniejszych Jej dzieci, jak więc mogłoby być ojcem całego Wszechświata?

Dopiero z nadejściem tej Nowej Eony Adeptowie wyraźnie sformułowali tę ideę w odniesieniu do religii i odkryli zaginionego Ojca. Teraz możliwe jest powrócenie do przed-dynastycznej doktryny Wielkiej Matki, ponieważ problem został rozwiązany i stała się możliwa doskonale naukowa koncepcja.

Zdajemy sobie sprawę, że Matka jest Nieskończenie Wielka, kim więc jest Ojciec? NIESKOŃCZENIE MAŁYM! Niewidzialnym Centrum Wszystkiego, które jest wszędzie obecne, ponieważ Obwód Wszechświata jest Nieskończenie Wielki. Kim więc jest Syn? CAŁYM PRZEJAWIONYM WSZECHŚWIATEM w CZASIE i PRZESTRZENI. DZIECKIEM Dwóch Nieskończoności. Ojca nazywamy Haditem, a On jest „Płomieniem, który płonie w każdym sercu człowieka i w rdzeniu każdej gwiazdy.” Matkę nazywamy Nuit, ponieważ Ona jest Materią w najgłębszym metafizycznym sensie. Syna nazywamy Ra-Hoor-Khuit, Panem Eonu.

Nie możemy uchwycić Nieskończoności, obie są niewidzialne dla naszego zrozumienia. Jeśli szukamy Ukrytego Ja – Ojca wewnątrz nas – On wymyka się nam, a wszystko, co jesteśmy w stanie dostrzec, to światło Syna, naszej Gwiazdnej Natury. Jeśli szukamy Nieskończenie Wielkiego, nasze umysły odskakują i wszystko, co możemy zrozumieć, to tylko rąbek Wszechświata Gwiazd. Gwiazdy są Dziećmi Światła, naszymi Braćmi i Siostrami. Ponad i poza nimi jest Wielka Matka – Uniwersalna Substancja. Jednak jest Ona wszędzie obecna, wszystko w Czasie i Przestrzeni jest wykonane z substancji Jej Ciała, działanej przez Niewidzialnego Ducha – Ojca Wszystkiego. I każdy z nas jest ich przedstawicielem; my, Koronowane Dzieci Nowej Eony. Każdy jest unikalną jednostką w wielkim Ciele Ra-Hoor-Khuita, Koronowanego i Zwycięskiego Pana.

I tak, gdy zaczynamy rozumieć Wszechświat, zaczynamy pojmować Syna i przez Niego Ojca, który jest najistotniejszym wewnętrznym Ja naszego bytu. Nie możemy zobaczyć tego Ja, ponieważ JESTEŚMY manifestacjami NIEGO. Jak mówi Hadit: „Ja jestem Życiem i dawcą Życia; dlatego wiedza o mnie jest wiedzą o śmierci.” Nigdy nie poznamy śmierci, ponieważ jesteśmy Dziećmi Życia, Światła, Miłości i Wolności. Ale możemy poznać i patrzeć w górę na naszą Wielką i Wspaniałą Matkę, której przesłanie do dzieci ziemi brzmi: „Daję niewyobrażalne radości na ziemi; pewność, nie wiarę, podczas życia, po śmierci; pokój niewysłowiony, odpoczynek, ekstazę; i nie żądam nic w zamian.”

Czy to nie dobra nowina, dzieci ziemi? Powstańcie i domagajcie się swojego dziedzictwa jako dzieci Niewidzialnego Ojca i Matki Niebios, Wielkiej Gwiazdnej Bogini!

źródło: The Great Star Goddess By Frater Achad;  THE OCCULT PRESS REVIEW,    November 1923.