Zważywszy na obfitość dostępnej wiedzy ezoterycznej, istotne jest, by ludzie potrafili rozpoznać atak psychiczny, gdy go doświadczą. Zjawiska te są znacznie częstsze, niż się powszechnie uważa. Niedawna tragedia na Iona potwierdza tę tezę. Żaden okultysta nie ma złudzeń, że śmierć ta miała naturalne przyczyny. Na podstawie mojego doświadczenia znam podobne przypadki śmierci.
Niełatwo przekonać ludzi, aby ujawnili swoje doświadczenia z ataków psychicznych. Po pierwsze, ponieważ wiedzą, że mało kto uwierzy w ich opowieści, a bardziej prawdopodobne jest, że zdobędą reputację osób z zaburzeniami psychicznymi, niż cokolwiek innego. Po drugie, ingerencja w fundamenty osobowości to doświadczenie o tak osobliwym i unikalnym horrorze, że umysł cofa się przed jego kontemplacją i nie można o tym mówić.
Istotą ataku okultystycznego jest telepatyczna sugestia mentalna. Jestem przekonany, że ten czynnik odegrał dużą rolę w kultach czarownic, i był prawdziwą przyczyną uniwersalnej grozy i odrazie do czarownic. Te moce zawsze były znane uczniom okultyzmu, ale obecnie są one znane i wykorzystywane przez ludzi, którzy byliby niezmiernie zaskoczeni, gdyby dowiedzieć się, kim są ich sprzymierzeńcy. Pani Eddy natknęła się na te metody empirycznie, nie zdobywając racjonalnej wiedzy na temat ich działania. Starała się nauczyć je tak, aby były używane tylko do celów dobrych, a ich potencjał do zła był ukryty, ale to, że sama dobrze zdawała sobie sprawę z ich możliwości nadużycia, świadczy o strachu przed tym, co nazywała „złośliwym magnetyzmem zwierzęcym”, który ciążył nad jej całym życiem.
Metody Christian Science, pozbawione jego surowej dyscypliny, zostały rozwinięte i wykorzystane przez niezliczone szkoły i sekty kultu Nowej Myśli. W wielu z tych rozwojów aspekt religijny został pominięty, a stały się one po prostu metodą manipulacji mentalnej dla czysto osobistych celów, chociaż niekoniecznie celowo złośliwych. Ich zwolennicy reklamowali, że nauczą sztuki sprzedaży, jak stać się popularnym i dominującym w społeczeństwie, jak przyciągać płeć przeciwną, jak przyciągać pieniądze i sukces, a także jak rozwijać moce hipnotyczne. Zaskakująca liczba tych kursów pokazuje ich popularność; w jednym z ostatnich numerów amerykańskiego magazynu zliczyłem reklamy sześćdziesięciu trzech różnych kursów związanych z mocą umysłu. Nie byłyby tak popularne, gdyby nie przynosiły żadnych rezultatów.
Zastanówmy się teraz, co takie reklamy oznaczają z punktu widzenia osób, do których nie są skierowane, osób, nad którymi czytelnik przypuszcza, że chce zdobyć władzę. Jaka będzie sytuacja, jeśli zechce złamać dziesiąte przykazanie i pożądać żony swojego bliźniego, lub jego wołu, albo osła, albo czegokolwiek innego, co jest jego własnością? Co jeśli gorliwy student tych metod chce czegoś, czego nie powinien mieć? Co jeśli jest po ciemnej stronie prawa? Albo pielęgnuje poczucie krzywdy i pragnie zemsty? Albo po prostu kocha władzę dla samej władzy? Jaki los spotka kanonierkę, która dostarcza studentowi mocy umysłowej materiał do jego eksperymentów? Jak to jest być zdominowanym jedną z tych metod, i jakie rezultaty może ostatecznie uzyskać kompetentny eksperymentator?
Mam nadzieję, że będzie jasne, że w żaden sposób nie zamierzam krytykować ani Christian Science, ani ruchu New Thought w jego najlepszej formie, oba bowiem wniosły bezcenny wkład do sumy ludzkiego szczęścia, a oba zasługują na mój szacunek i wdzięczność. Nie jest jednak wystarczająco dostrzegane, że moc umysłowa to miecz obosieczny, równie mocny do zła, co do dobra. Pani Eddy nie miała co do tego żadnych złudzeń, jak jasno widać w pierwszych wydaniach Science and Health. Pewne fragmenty usunęła z późniejszych wydań, zdając sobie sprawę, że najmądrzejszą rzeczą, jaką może zrobić, jest powstrzymanie się od dawania informacji o złym użyciu mentalnym, potępiając je, i ufając wrodzonej głupocie natury ludzkiej, że ominie ścieżkę do Lewej Ścieżki, spisku milczenia, w którym wszyscy pracownicy umysłowi dotychczas zgodnie uczestniczyli.
Jest niemal niemożliwe udzielenie praktycznych informacji o metodach obrony okultystycznej bez jednoczesnego udzielania praktycznych informacji o metodach ataku okultystycznego. Nie bez powodu inicjaci zawsze strzegli swojej tajemnej nauki za zamkniętymi drzwiami. Moim problemem jest ujawnienie wystarczająco dużo, aby było to adekwatne, ale nie na tyle dużo, aby było to niebezpieczne. Ale skoro już tak wiele zostało ujawnione na temat nauk ezoterycznych, a grono studentów okultyzmu z dnia na dzień się poszerza, być może nadszedł czas na otwarte mówienie.
Dopóki świat w ogóle nie znał mocy umysłu, lepiej było, aby ci, którzy wiedzieli, nic nie mówili, ponieważ wiedza, gdyby była rozpowszechniana bez ograniczeń, mogłaby przynieść więcej szkód niż korzyści, dając informacje tym, którzy nie powinni ich posiadać. Ale teraz, kiedy tak wiele jest powszechnie znane i nawet praktykowane na temat mocy ludzkiego umysłu, dobrze jest, aby prawdziwe fakty były znane, a cała sprawa została wydobyta na światło dzienne, i, na ile to leży w mojej mocy, jestem gotowy to zrobić.
Każdy, kto czyta stare książki o czarach, zwykle skompilowane przez profesjonalnych łowców czarownic z wyznań rzekomych czarownic wymuszonych pod torturami, zauważy, że opisane zjawiska wpadają w pewne szerokie kategorie, które są tak stałe w różnych epokach i w różnych częściach świata, że pozostawiają wrażenie, iż za takim dymem musi być jakiś ogień. Państwowe akta procesów czarownic w Szkocji, raporty księdza zadania zniszczenia czarów w północnych Włoszech, archiwa Bretanii, opowieści o magii w literaturze klasycznej, i w końcu relacje podróżników na temat praktyk prymitywnych ludzi na całym świecie, wszystko to potwierdza się nawzajem, zgadza się co do opisywanych zjawisk, wyjaśnień czarownic na temat ich metod i szerokich podziałów, na które wpadają zjawiska.
Można mi zarzucić ożywianie przesądów średniowiecza. Do tego zarzutu muszę się przyznać. Ale muszę postawić w obronie twierdzenie, że przesądy średniowiecza mogą zasługiwać na badanie w świetle najnowszych odkryć dotyczących psychologii podświadomości.
Podchodźmy do tematu współczesnej czarownictwa ani z niedowierzaniem, ani z przesądami, ale z punktu widzenia psychologa, starając się zrozumieć działanie ludzkiego umysłu i będąc gotowym do odkrycia wielu rzeczy, które do tej pory przeszły niezauważone.
W mojej powieści, „Tajemnice Dr. Tavernera”, pod płaszczykiem fikcji przedstawiono szereg przypadków ilustrujących hipotezy nauk okultystycznych. Niektóre z tych opowieści zostały zbudowane tak, aby pokazać działanie niewidzialnych sił; inne zostały zaczerpnięte z rzeczywistych przypadków; a niektóre z nich były bardziej zapisywane niż pisane, aby były zrozumiałe dla szerszej publiczności.
Tak wiele doświadczeń z pierwszej ręki, potwierdzonych niezależnymi dowodami, nie powinno pozostać niezauważone, zwłaszcza że racjonalne wyjaśnienia są trudne do znalezienia, jeśli nie bierzemy pod uwagę hipotez okultystycznych. Może być możliwe, aby wyjaśnić każdy pojedynczy przypadek, zarzucając halucynację, oszustwo, histerię, lub po prostu kłamstwo, ale nie jest możliwe wyjaśnienie całkowitej sumy tak. Nie jest możliwe, że prestiż maga w starożytności i strach przed czarownicą w średniowieczu mógłby powstać bez jakiejkolwiek podstawy w doświadczeniu. Wywody starej kobiety nie byłyby bardziej zauważone niż te wypowiadane przez wioskowego idiotę, gdyby nie zauważono, że za nimi kryją się bolesne konsekwencje. Strach był motywem tych prześladowań, i strach oparty na gorzkim doświadczeniu; to nie urzędnicy podburzali palenie czarownic, ale całe prowincje, które powstawały na lincz. Uniwersalny horror czarownicy musi mieć jakąś przyczynę.
Żyjemy w środku niewidzialnych sił, których efekty jedynie odczuwamy. Poruszamy się wśród niewidzialnych form, których działania bardzo często w ogóle nie dostrzegamy, choć mogą nas głęboko wpływać. Jak to się dzieje, że nawiedzony pokój zdobywa swoją niezazdrosną reputację? Zdobywa ją dzięki doświadczeniom tych, którzy go zamieszkali.
W tym umysłowym aspekcie natury, niewidzialnym dla naszych zmysłów, niewyczuwalnym dla naszych precyzyjnych instrumentów, mogą zdarzyć się takie rzeczy, które nie są bez echa na płaszczyźnie fizycznej. Istnieją istoty, które żyją w tym niewidzialnym świecie jak ryby w morzu. Są też mężczyźni i kobiety z wyćwiczonymi umysłami, lub specjalnym naturalnym talentem, którzy mogą wejść do tego niewidzialnego świata jak nurek schodzi na dno oceanu. Są też momenty, kiedy, jak to się dzieje na lądzie, gdy pękają wały morskie, niewidzialne siły zalewają nas i zalewają nasze życie.
Zazwyczaj to się nie zdarza. Jesteśmy chronieni przez naszą całkowitą niezdolność do postrzegania tych niewidzialnych sił. Są jednak trzy warunki, w których zasłona może zostać rozerwana, a my możemy spotkać się z niewidocznym: możemy znaleźć się w miejscu, gdzie te siły są skoncentrowane; możemy spotkać ludzi, którzy manipulują tymi siłami; albo możemy sami wyruszyć na spotkanie z niewidocznym, prowadzeni naszym zainteresowaniem, i możemy znaleźć się na głębokim końcu, zanim zdamy sobie sprawę, gdzie jesteśmy.
Ale nie możemy popełnić błędu myślenia, że te niewidzialne siły nie są koniecznie złe i nieprzyjazne dla ludzkości. Nie są same w sobie bardziej wrogie niż woda czy ogień, ale są potężne. Jeśli działamy wbrew nim, skutki są dla nas katastrofalne, ponieważ łamiemy prawo naturalne; ale one nie atakują nas bardziej niż my atakujemy je. Musimy jednak zmierzyć się z faktem, że ludzie mający wiedzę na te tematy w przeszłości i teraz niewątpliwie wykorzystywali tę wiedzę bez skrupułów, a my możemy znaleźć się uwikłani w skutki ich działań. Można śmiało powiedzieć, że niewidoczne jest złe i wrogie dla ludzkości tylko wtedy, gdy jest skorumpowane i zniekształcone przez działania tych bezwzględnych mężczyzn i kobiet, których inicjatorzy nazywają adeptami Ścieżki Lewej Ręki.
Musimy rozważyć zewnętrzne i widoczne oznaki ataku psychicznego, zanim będziemy mogli przeanalizować naturę takich ataków i wskazać ich źródło. Podstawową zasadą jest to, że diagnoza musi poprzedzać leczenie. Istnieje wiele różnych rodzajów ataków psychicznych, a metody, które pozbędą się jednego, mogą być nieskuteczne przeciwko innemu.
Najczęstszą formą ataku psychicznego jest ten, który pochodzi od ignorantów lub złośliwych umysłów naszych współczłowieków. Mówimy o ignorantach jak i złośliwcach, bo nie wszystkie ataki są celowe; szkoda może być tak przypadkowa, jak ta spowodowana przez samochód na śliskiej drodze. To musi być zawsze pamiętane, i nie powinniśmy przypisywać złośliwości czy niegodziwości jako oczywistości, kiedy czujemy, że jesteśmy ofiarami. Nasz prześladowca może sam być ofiarą. Nie powinniśmy oskarżać człowieka o złośliwość, jeśli połączyliśmy z nim ręce i on stanął na żywym torze. Niemniej jednak, otrzymalibyśmy od niego silny wstrząs. Tak może być z wieloma atakami okultystycznymi. Osoba, od której emanuje, może nie być jej twórcą. Dlatego nigdy nie powinniśmy odpowiadać atakiem na atak, obniżając się do moralnego poziomu naszych napastników, ale polegać na bardziej ludzkich metodach, które są, w rzeczywistości, równie skuteczne i znacznie mniej niebezpieczne do obsługi.
Ludzie stykają się także z niewidocznym pod wpływem miejsc. Ktoś, kto nie jest właściwie psychiczny, ale jest na tyle wrażliwy, aby podświadomie odczuwać niewidzialne siły, może trafić do miejsca, gdzie są one skoncentrowane na wysokim napięciu. Normalnie, chociaż poruszamy się wśród tych sił – ponieważ podtrzymują nasz wszechświat – jesteśmy ich nieświadomi. Gdzie są skoncentrowane, jednak, chyba że jesteśmy bardzo ograniczeni umysłowo, zaczynamy być niejasno świadomi czegoś, co nas wpływa i pobudza nasze ja podświadome.
Może się zdarzyć, że bariera między świadomością a podświadomością jest gęsta u niektórych ludzi, i nigdy nie są w stanie jasno zrozumieć, co się dzieje. Mają tylko poczucie przygnębienia i ogólnego złego samopoczucia, które znika, gdy odchodzą do innego miejsca. W rezultacie stan ten może nigdy nie zostać wykryty, i może prowadzić do lat choroby i nieszczęścia.
Bardziej powszechnie, jednak, jeśli jest zdecydowany atak psychiczny o sile wystarczającej, aby zrobić się zauważalnym w ogóle, zaczynają pojawiać się charakterystyczne sny. Często obejmują one zdecydowane poczucie ciężaru na klatce piersiowej, jakby ktoś klękał na śpiącym. Chyba że jest obecne poczucie ciężaru, na pewno atak nie pochodzi lokalnie, ponieważ ciężar jest spowodowany koncentracją substancji eterycznej lub ektoplazmy, i jest na tyle namacalny, że naciska na wagę, gdy jest możliwe jej uchwycenie do pomiaru. Wiele badań przeprowadzono z materializującymi medium nad naturą tej namacalnej subtelnej substancji, i czytelnik jest odsyłany do książek na temat eksperymentów prowadzonych przez pana Crawforda z Kołem Goligher w Belfaście, i przez innych eksperymentatorów w Paryżu z Ewą C., dla dalszych informacji i dowodów na ten temat. Należy zauważyć, że Crawford ostatecznie popełnił samobójstwo bez znanego powodu.
Poczucie strachu i przygnębienia jest bardzo charakterystyczne dla ataku okultystycznego, i jest jednym z najpewniejszych znaków, które go zwiastują. Bardzo rzadko zdarza się, że atak objawia się nagle, jakby znikąd. Nie jesteśmy najpierw w naszym normalnym stanie umysłu, ciała i okoliczności, a potem znajdujemy się w środku niewidzialnej bitwy. Nadchodzący wpływ okultystyczny rzuca cień na świadomość, zanim stanie się zauważalny dla nie-psychika. Powodem tego jest to, że odbieramy podświadomie, zanim zdamy sobie sprawę świadomie, a linia czołgającego się cienia wskazuje na penetrację podświadomego cenzora od dołu do góry.
W miarę postępu ataku, wyczerpanie nerwowe staje się coraz bardziej widoczne, i może, pod pewnymi warunkami, być takie wyniszczenie tkanek, że ofiara jest redukowana do zwykłej bezkrwistej skorupy skóry i kości, leżącej na łóżku zbyt słabej, aby się poruszyć. Jednak nie można wykazać żadnej konkretnej choroby.
Taki przypadek to skrajny przykład, który postępuje niekontrolowanie do jego logicznym zakończeniu. Inne wyniki są jednak możliwe. Odporność może być dobra, w takim przypadku atak nie jest w stanie zdobyć punktu zaczepienia na płaszczyźnie fizycznej, i ogranicza się do tej pogranicznej ziemi pomiędzy materią a umysłem, którą odczuwamy na progu snu. Jest to bardzo straszne doświadczenie, ponieważ ofiara boi się spać, a nie może nieustannie pozostawać na jawie. Wycieńczony strachem i brakiem snu, szybko nadchodzi załamanie psychiczne.
Wyczerpanie nerwowe i załamanie psychiczne są częstszymi efektami ataku astralnego wśród ludzi białych, bo w Europie przynajmniej, rzadko zdarza się, że atakujący jest w stanie doprowadzić atak do końca w śmierci ofiary. Są jednak zapisy przypadków, gdzie ofiara umierała ze strachu. Przerażająca opowieść Kiplinga, Koniec Przejścia, opisuje taki przypadek.
Ale oprócz czysto subiektywnych zjawisk, pojawią się także obiektywne, jeśli atak ma jakiś stopień koncentracji. Dobrze znanym zjawiskiem jest reperkusja, zjawisko, w którym to, co spotyka ciało subtelne, jest odbijane w ciele grubym, tak że po astralnej potyczce podczas snu na ciele fizycznym pojawiają się siniaki, czasami siniaki o określonym wzorze. Widziałem odcisk kopyta kozy i asa pik na skórze jako dobrze zdefiniowane siniaki, przechodzące od niebieskiego do żółtego i zanikające w ciągu kilku dni, jak to bywa z siniakami.
Złe zapachy to kolejne objawienie ataku astralnego. Charakterystycznym zapachem jest rozkładające się mięso, i pojawia się i znika kapryśnie, ale podczas jego manifestacji nie ma co do niego wątpliwości, i każdy, kto jest obecny, może go wyczuć, czy jest psychiczny, czy nie. Znałem też przeraźliwy smród z kanalizacji, kiedy rytuał należący do Elementu Ziemi był nieprawidłowo wykonywany.
Innym ciekawym zjawiskiem jest osadzanie się śluzu. Nie widziałem tego osobiście, ale mam informacje z pierwszej ręki na temat jednego takiego przypadku. Ślady są czasami takie, jakby armia ślimaków maszerowała w uporządkowanym szyku; czasami jest szeroka smuga śluzu, a czasami wyraźne odciski stóp, często gigantycznej wielkości. W przypadku, o którym mówię, o którym dowiedziałem się od naocznych świadków, ślady były jak ślady stóp słonia, ogromne tropy na podłodze salonu bungalowu położonego nad morzem.
Dziwne odciski stóp pojawiające się znikąd i prowadzące donikąd są czasami obserwowane, gdy leży śnieg. Widziałem je dwukrotnie na dachu budynku gospodarczego. Opadły na jego krawędź, jakby przechodzień zszedł z samolotu, poszły prosto przez, i skończyły się gwałtownie na ścianie głównego budynku, do którego przylegały. Nie wróciły. Pojedyncza linia odcisków stóp pojawiła się znikąd i zakończyła się na wysokim murze.
Podobne zdarzenie miało miejsce na bardzo dużą skalę w Devon około pięćdziesiąt lat temu, a relacja z niego znajduje się w tej bardzo ciekawej książce Oddities, autorstwa Commandera Goulda. W tym przypadku jednak ślady nie były ludzkie, ale były to ślady tego, co najwyraźniej było kopytem osła, idące w jednej linii i przechodzące prosto przez ściany i dachy, pokrywając większą część paru set mil w jedną noc po obu stronach nieprzebranej estuarium. Ci, którzy chcą potwierdzić dowody, powinni skonsultować książkę Commandera Goulda, gdzie incydent jest szczegółowo opisany.
Jest ciekawe zjawisko znane okultystom jako dzwon astralny. Zmarły Sir Arthur Conan Doyle wykorzystał go w jednym ze swoich opowiadań o Sherlocku Holmesie. Ten dźwięk waha się od czystego dzwonkowego tonu do cichego kliknięcia. Często słyszałem, jak przypomina dźwięk wydawany przez uderzenie pękniętej kieliszkowej szklanki ostrzem noża. Zwykle zapowiada nadejście bytu, który ledwo jest w stanie się objawić, i wcale nie musi być zwiastunem zła. Może po prostu być pukaniem do drzwi świata fizycznego, aby przyciągnąć uwagę mieszkańców na obecność kogoś, kto stoi na zewnątrz i chciałby z nimi rozmawiać. Jeżeli jednak występuje w obecności innych objawów ataku astralnego, dawałoby to mocne dowody na potwierdzenie diagnozy.
Niewytłumaczalne wybuchy ognia są również czasami obserwowane w tym kontekście. Wskazują one, że działają siły żywiołowe, nie ludzkie. Zjawiska poltergeista również występują, w których przedmioty są rzucane dookoła, dzwony dzwonią, a inne głośne manifestacje mają miejsce. Oczywiście, może występować mnogość zjawisk, więcej niż jeden typ pojawiający się w tym samym przypadku.
(Ciąg dalszy nastąpi.)
źródło: PSYCHIC ATTACK AND DEFENCE By DION FORTUNE; The Occult Review, London october 1930.
„The Secrets of Dr. Taverner” to zbiór opowiadań napisanych przez Dion Fortune, pseudonim Violet Mary Firth (6 grudnia 1890 – 8 stycznia 1946), angielskiej okultystki, psychologa i autorki. Fortune jest najbardziej znana ze swojego wkładu w rozwój nauki ezoterycznej i mistycznej, a jej prace obejmują takie tematy jak magia, kabała, medytacja i astrologia.
„The Secrets of Dr. Taverner” to seria opowiadań fantastycznych i okultystycznych, które koncentrują się na tytułowym Dr. Tavernerze, który jest okultystycznym lekarzem. Historie są oparte na doświadczeniach autorki, gdy pracowała w „Domu Mądrości” w Ashdown Forest, który był zarządzany przez doktora Moriarty, nauczyciela Fortune w dziedzinie ezoterycznej medycyny.
Dion Fortune była znana ze swojego wkładu w rozwój Wielkiej Brytanii jako centrum nauki ezoterycznej. Była jednym z najważniejszych przedstawicieli ezoterycznej tradycji Zachodu w XX wieku i założyła Fraternity of the Inner Light, grupę, która kontynuowała prace Golden Dawn – wpływowej organizacji okultystycznej działającej na przełomie XIX i XX wieku.
Fraternity of the Inner Light, znane również jako Society of the Inner Light, jest organizacją ezoteryczną założoną przez Dion Fortune (Violet Firth) w latach 20. XX wieku. Grupa ta jest jednym z wielu odłamów tzw. „tradycji Golden Dawn” – okultystycznego ruchu, który miał duży wpływ na rozwój ezoteryki na Zachodzie.
Celem Fraternity of the Inner Light było rozwijanie „wewnętrznego światła” poprzez praktyki duchowe i magiczne. Uczestnicy byli nauczani technik medytacji, studiowali kabałę, magię ceremonialną, tarota, astrologię i inne ezoteryczne nauki. Grupa ta podkreślała znaczenie zarówno naukowych, jak i mistycznych podejść do duchowości.
Dion Fortune napisała wiele książek na temat okultyzmu i duchowości, które były często używane jako podręczniki przez członków Fraternity of the Inner Light. Wiele z jej prac, takich jak „The Mystical Qabalah” i „Psychic Self-Defense”, nadal jest uważane za kluczowe dla studiowania ezoteryki i okultyzmu.
Po śmierci Dion Fortune w 1946 roku, Society of the Inner Light kontynuowało jej pracę, nadal nauczając i praktykując jej nauki. Chociaż grupa nie jest tak aktywna jak kiedyś, jej wpływ na duchowość nowoczesnego Zachodu jest nadal znaczny.