Dalszy ciąg Arkan Piąty He ה – Część II
Jakżeż stworzyć w sobie ten człowieczy pentagram, tę astralną moc?
Oczywiście, nieugięcie – w mocnym systemie wykonywanej pracy mentalnej, astralnej i fizycznego się ćwiczenia. Ale tu zjawia się wielkie utrudnienie. Gdy ktokolwiek z nas zamierzy stworzyć w sobie ten pentagram, przyjdzie się jemu liczyć nie tylko z koniecznością zrodzenia w sobie nowych przejawów, ale i potykać się z niepomyślnościami, wypływającemi z niedoskonałości poprzedniego jego wykształcenia przez drugich i samo wykształcenia. ’W ten sposób zadanie stworzenia osobowości rozpada się na dwie dziedziny:
1. stworzenie w sobie świadomej woli człowieka,
2. prawidłowe przekształcenie impulsywnego człowieka, tego, który działa we wszystkich krainach refleksjnie odruchowo, odpowiadając na określone wrażenia szablonowo określonemi manifestacjami; tego człowieka, który krzyczy z bólu, ucieka przed niebezpieczeństwem, odpowiada uderzeniami na uderzenie, uśmieszkiem na pochlebstwo itp. – Impulsywny człowiek powinien być tak wychowany, aby mógł być dogodnem narzędziem woli świadomego człowieka. W nim jedne reflleksy trzeba wzmocnić, a drugie – zgnieść. Lekcja ta będzie poświęcona zadaniom stworzenia człowieka woli, Jeśli w prosty pentagram wpiszemy ludzką figurę, to górnemu kątowi w pentagramie będą odpowiadać centra, analogicznie odpowiadające krainie myślenia i organom widzenia.
Powiemy o t.zw. procesie medytacji, świadomego, o dobrej woli człowieka. Medytacja składa się z:
1. z filtracji uczuciowych wrażeń odpowiednimi organami;
2. z fiksacji idej (pamięci),
3. z umienia tworzyć idee.
Zgodnie z tern można wskazać następujące ogólne metody, prowadzące do ułatwienia medytacji:
1. Unikać refleksjnych (odruchowych, odbijających) odpowiedzi na pytania, dyktowane wyłącznie przez pamięć bez udziału reszty elementów medytacji;
2. Unikać sporów (dysput), prowadzących zwykle tylko do budowy form (dyalektyka), a nie idej. Ogromna większość sporów ma za punkt wyjścia pojmowanie jakiej bądź terminologji (w tym wypadku spór oparty na nieporozumieniu), lub różnicę zasadniczych dogmatów kontemplacji (w tym wypadku spór bezcelowy).
3. Ćwiczyć się w poznawaniu niewidzialnego w widzialnem, astrosoma – duszę i ducha w fizycznej powłoce przedmiotu – osobnika. Niedostatecznie rozpatrywać kontury ciała ludzkiego, pożądane bowiem przeniknąć w astralne odpowiedniki jego form, w dynamikę przejawień astrosomu (aura) i nawet w cechy mentalnej monady osobowości.
4. Wszędzie wyszukiwać naturalne analogje na podobieństwo tego, jak to czyniliśmy podczas nauczania III. arkanu w stosunku do ludzkiego ciała, i te analogje tłumaczyć w najszerszy sposób. w formach: odwiedzać muzea, słuchać dobrej muzyki, wogóle nie stronić od świata sztuki.
Poprzednie uwagi charakteryzują proces medytacji zbyt ogólnikowo. Dla jasności pożądane zatrzymać się na osobnych przejawach mechanizmu medytacji. Wyuczymy się t. z w. skupienia myśli (koncentracja). Wyobraźcie sobie, że ograniczyliśmy dobrowolnie dziedzinę medytacji oznaczoną liczbą przedmiotów – to będzie się nazywało koncentracją myśli na tych rzeczach.
Przykłady – człowiek piszący artykuł, może koncentrować myśl na 3 objektach: idea artykułu, sylab i lekkość pisma w rękopisie, postanowiwszy stanowczo nie dopuszczać innych myśli przy pracy, nie słyszeć zewnętrznych hałasów, nie zważać na stan swego organizmu, na stopień wygód jego otaczających, na bieg czasu itp.
Drugi przykład – koncentrujecie myśl na dwóch przedmiotach – określonej osobie i tym obrazie lub tej idei, którą owa osoba pragnie wam przekazać, usuwając znowuż wszystko wokoło.
Trzeci przykład – koncentrujecie myśl na jednym przedmiocie, powiedzmy, choćby na pytaniu o tem, ile lat liczy pewna osoba.
Czwarty przykład – starajcie się skoncentrować myśl na pewnym braku jakiego bądź to nie było przedmiotu – będzie to t. zw. pasywna koncentracja, w przeciwieństwie do poprzednich przykładów, w których przejawiła się koncentracja aktywna,
Pragnę zaznajomić was z metodami trenowania się w dziedzinach aktywnej i pasywnej koncentracji.
1. Myślcie o jakimbądź organie, o jakiejbądź części waszego ciała, skupiwszy się na pytaniu nad jego harmonicznym składem. To będzie nie tylko dobre ćwiczenie w koncentracji, ale jeszcze może okazać się skutecznym podczas usuwania bolącego stanu tego organu, dysharmonji lub osłabienia jego funkcji.
2. Spróbujcie w waszą medytację wprowadzić pragnienie lub wyobrażenie dysharmonji tegoż organu; otrzymacie przeciwny wynik (tutaj odnosi się tworzenie t. z w. stygmatów-znaków u osób, skupiających się na idei zranienia tej lub innej części ciała n.p. u mistyków-ekstatyków.
3. Osobom bardzo impulsywnem poleca się skupiać się na dowolnym przedmiocie chociażby małej wagi, zajmując się wtedy zadaniem panowania nad mięśniowemi skurczami typu zwrotnego (nie kręcić głową podczas szumu itp.). Ten drugi typ ćwiczeń nosi ogólno-przygotowawczy charakter.
4. Trzecim bardzo ważnym typem ćwiczenia się w koncentracji polecamy metodę podróżowania w wyobraźni. Albo wspominacie wszystkie szczegóły istotnie odbytej podróży, lub wymyślacie takowa w częścią’ h lub w całości, poglądowo przeżywając najdrobniejsze szczegóły odbywanych ruchów i przyjmowanych wrażeń, absolutnie odrywając się od realnych warunków waszego przebywania, kończąc ćwiczenie w ciągu 20-30 minut na dany znak budzika.
5-ty typ ćwiczeń to koncentracja myśli na rozważaniu szczegółów budowy realnego przedmiotu, znajdującego się w naszem rozporządzeniu i wniknięcie w formalne zasady budowy (tworzenia) i pochodzenia przedmiotu i ideę jego przeznaczenia (do 30 minut).
6-ty. Dobrze ćwiczyć się w dokładnem przedstawieniu (wyobrażeniu) sobie brakującego przedmiotu a potem porównywać szczegóły wyobrażenia z detalami realności przedmiotu (80 min.)
7-my. Jeśli poprzednie ćwiczenia się udawały, spróbujcie zrodzić wyobraźnią ogólną formę nieistniejącego lub niewidzianego przez was przedmiotu i od tej ogólnej formy przechodzić do form szczegółów, stwierdzając dokładność i prawidłowość swojej twórczości odwrotnem przechodzeniem od szczegółów do zespołu i do odpowiednika jego idei (do 40 minut).
8 my. Potem ćwiczcie się w bystrem i dokładnem przechodzeniu do aktywnego skupiania s’ę na jednym przedmiocie do tak egoż na drugim. Moc zrobienia tego dowolnie zaświadczy o znacznej sile skupiania się ćwiczącego. Oczywiście, im niepomyślniejsze i niespukojniejsze warunki ćwiczenia, tern cenniejsze udanie się w takowem.
Przechodzę do typów ćwiczenia się w pssywnem (biernem) skupianiu się. Takowy wielu uważa za trudniejszy do doścignięcia, niż aktywny. Pomyślnym warunkiem dla pierwszych ćwiczeń uważa się: ciemność, odsunięcie wszystkiego, mogącego oderwać uwagę , leżące położenie, osłabienie procesu oddechowego, zamykanie ocz, uszu itp. Przy tych warunkach próbują skupiać się aktywnie na bardzo symetrycznej formie n. p. na kole lub dysku określonych rozmiarów, nieruchomym lub obracającym się na nieograniczonem tle. Kolory koła i tła – według życzenia. Następnie skracają rozmiary figury do punktu W końcu wysiłkiem woli usuwają i punkt. Zostaje się wyobrażenie o jednym tle i to Warunkowo już nazywa się osiągnięciem biernego skupienia się w dziedzinie astralnych wrażeń – wyobrażeń Oczywiście, przy dalszych ćwiczeniach pożądana zniszczenie samego tła, t. i. pełny brak dobrowolnych wyobrażeń we wszystkich dziedzinach. W tym stanie biernośoi zewnętrzna przyczyna (n. p. cudza Wola) może wnieść w tę próżnię to lub inne określone wyobrażenie (ideę, geometryczną formę, iluzję dźwiękowego wrażenia, złudzenie uczucia, smaku lub węchu), a będziecie przekonam, że wyobrażenie pochodzi z zewnętrznych aktywnych centrów, a nie powinno być odniesione do pracy własnego wyobrażenia. Można urozmaicać do nieskończoności formy przygotowawczego ćwiczenia się; podany wzór służyli za przykład.
Ćwiczenie w biernem skupianiu się nie powinno trwać dłużej 10 ciu minut, a na początku – od 8 do 5 minut.
Powiedziałem już, że aktywne i pasywne – czynne i bierne – skupianie się są dla okultysty typowemi formami medytacji.
Damy pojęcie o niektórych formach ich zastosowania.
Najbardziej charakterystyczna forma skupiania się z praktycznym celem, to czynne skupienie na jakimś pytaniu, a zatem bierne skupienie się. To bierne skupienie się służy za fundament dla oddawania odpowiedzi na pytanie, tworząc motyw aktywnego skupienia się. Tutaj należy rozróżniać 3 wypadki:
1. pytanie zadane tak, że odpowiedź obejmuje tylko mentalną dziedzinę: n.p. możemy odgadnąć (zrozumieć), jaki łańcuch zasocjowanyoh logicznie idej prowadzi do rozwiązania filozoficznego, m,atematycznego itp. pytania; nam, mówiąc, brakuje kilka ogniw w logicznym wywodzie wskutek braku pamięci lub niepewności w sposobie zastosowania wybranej metody. W tym wypadku aktywne skupienie się sprowadza się do jasnego wyobrażenia tych ogniw logicznego łańcucha, którymi władamy i rzetelnego (silnego) życzenia otrzymania ostatnich drogą medytacji. Bierne skupienie się potem przechodzi jak prosty odpoczynek od aktywnego. Ale po odpoczynku jasno wypełniają się nagle braki w łańcuchu trudno do wyjaśnienia procesu t.zw. intelektualnego jasnowidzenia (vision intellectuelle).
2. Pytanie charakteru astralnego. Chcę przez to powiedzieć, że odpowiedź otrzymujemy przez formę geometryczną lub muzykalną, najczęściej w ciągu samego procesu biernego skupienia się, w postaci wspomnianego na wyobrażonym ciemnym
ekranie tle lub w postaci dźwiękowej iluzji.
3. Pytanie fizycznego charakteru. Odpowiedź powinno otrzymać się w postaci iluzji uczucia, węchu lub smaku. Wtedy najczyściej, otrzymuje się odpowiedź w ciągu samego procesu aktywnego skupiania się, lub na granicy przejściowej do biernego. Chcecie wspomnieć zapach perfum, odpowiadających określonej nazwie, lub smak jakieg obądź pokarmu, lub wrażenie powierzchni jakiejkolwiek tkanki, wszystkie te przykłady odnoszą do trzeciej kategorji. Wśród osobnych zastosowań tej metody wskażemy na tak zw. psychometrję w czuwającym stanie (jest jeszcze psychometrja medjumiczna i somnabuliczna).
Ten rodzaj ćwiczeń współczesna nauka okultystyczna charakteryzuje jako przejawienie się t. zw. szóstego (odycznego, astralnego) zmysłu, nazwanego poprzednio astral nem wchłanianiem (wyobrażeniem), a dlatego wszystkie powagi jedno – zgodnie polecają osobom, ćwiczącem się w psyohometrji, skracać w czasie seansów do minimum wrażliwość organów pięciu fizycznych zmysłów.
Według naszego zdania, punkt ciężkości dla psychometry – to zdolność biernego skupiania się. Sam proces przedstawia się tak: psychometr przed seansem musi aktywnie skupić się na pragnieniu obcowania swego astrosomu z astrosomami całego szeregu przedmiotów. Następnie bierze kolejno te przedmioty, przykłada do czoła (działanie centralnych odycznych miejsc mózgu), lub do serca, lub do słonecznego splotu (plexus Solaris); wybór miejsca zależy od temperamentu osoby i impirycznyoh danych Podczas tego każdy raz pogrążą się w bierny koncentrację, w ciągu której może otrzymać optyczne (niezabarwione lub barwne), rzadziej akustyczne, jeszcze rzadziej uczuciowe iluzje, odnoszące się do historji formacji przedmiotu, do historji jego bytowania, do historji osób i. przedmiotów, znajdujących się z danym przedmiotem w astralnym kontakcie (obcowaniu) itp. W ten sposób psychometrowi przedstawia się warsztat, w którym była sporządzona koperta, przykładana do czaszki, lub zawartość pisma (listu), w niej znajdującego się, lub rysy charakteru osoby, która napisała list, lub wypadki z życia tej osoby; często – rysy autora listu; niekiedy w postaci dziwoląga, urządzenie biura, na którem ostemplowali list itd. itd. Jeśli przedmiot był starożytną monetą, to często otrzymuje się ciekawe historyczne klisze; kawałek rudy, muszla, skamieniałość, mogą dać geologiczne klisze. Długość biernej koncentracji nad każdym przedmiotem, w ogóle mówiąc, może wynosić tylko 5 minut; ale jeżeli przedmiot zarzyna dawać więcej niż jedną kliszę, to można przedłużyć do 20 lub 30 minut gwoli wielkiego naukowego zainteresowania się związanego z konteplacją całego szeregu klisz, rozwijających się często w odwrotnym chronologicznym porządku.
Pytanie co do wyboru początkowych ćwiczeń dla osoby nie wrażliwej od przyrody, ale pragnącej rozwinąć w sobie psychometryczne zdolności, rozstrzyga każdy stosownie do poglądu, chociaż poleca się rozpoczynać od ćwiczeń, w których przedmiot musi dać odpowiedź w jednej z kilku, naprzód obmyślanych form. N. p. macie 7 zamkniętych listów, należących do pióra wiadomego oznaczonych 7 osób. Określić psychometrycznie – który list od kogo. Macie 4 mieszki z 4 gatunkami minerałów ; rozróżnić psychometrycznie te minerały.
Do psychometrycznych doświadczeń należy i t. zw. sensytywna dyagnoza wewnętrznych chorób, praktykowanac przez osoby bardzo wrażliwe. Osoby te każą zwykle choremu włożyć mały palec do ich ucha i przez kila minut dają szczegółowe wskazówki o stanie jego wewnętrznych organów. Tak zwane oglądanie aur, t. j. astralnych emanacyj osób i przedmiotów ich promieniowania z określeniem ich kolorów, rozmiaru kolorowych warstw itp., także przedstawia zastosowanie przykładu aktywnego skupienia się, aby ujrzeć aurę i dłuższego biernego, w ciągu którego przyjmuje się tę aurę (wchłania).
Aurę widzi wielu, nie zamykając ócz, przyczem zdolność rozpoznania jej warstw należy właściwie odnieść do prostego wydoskonalenia fizycznego wzroku, – do skupienia się na rozpatrywaniu oznaczonej sfery. Wszyscy jednakże częściej rozpatrują aurę z zamkniętemi oczyma, t. j. przejmują takową szóstym zmysłem. Ale z punktu widzenia okultyzmu, ważniejszem zastosowaniem koncentracji w wspomnianym przykładzie będzie świadoma modlitwa.
W procesie modlitwy aktywne skupienie się rozciąga się na przedmioty różnych planów i podplanów, w zależności od rozwoju modlącego się i treści modlitwy. Za nim kroczy pasywne skupienie się, określające stopień zadowolenia modlącego się własną modlitwą i charakter i stopień Wyższych Influksów (wpływów, prądów), przez niego zdobytych.
Pozostaje jeszcze wskazać na procesy t. zw. wmawiania (suggestja) i t. zw tworzenia idej – sił (creation de pensees-forces lub creation dhdees-forces).
Opiszę w prostej formie proces samo wmawiania, przyjęty przez liczne szkoły niemieckie, z tern, aby w 10 tym arkanie szczegółowiej rozwinąć teorję samowmawiania i wnieść do wzoru tego odpowiednie uzupełnienia.
Dla samowmawiania wybierają momenty t. zw. reoueillement; istotnie one mają miejsce, kiedy w łóżku oddajemy się rozmyślaniu, nie uważając siebie, lub jeszcze lepiej, kiedy podczas zasypiania, utraciliśmy już zdolność jasno uświadamiać sobie otaczające nas warunki, wł dając jeszcze myślami i ruchami. W tych warunkach trzeba stworzyć samowmówienie według wzoru ternera – duch, astral, fizyczny plan. Przypuśćmy, chcecie wmówić w siebie pewność i brak roztrzepania przy jutrzejszym egzaminie. Samo powstanie tej idei zawarunkuje duch samowmówienia. Teraz ten duch przyodzieje się w astral według następującego wzoru: wy tworzycie zdanie: ,,Jestem pilny, niewymuszony, swobodnie obmyślam pytania egzaminatora i odpowiadam bez wszelkiego uporu i niepokoju .
Przemyślawszy to jeden raz, powtarzajcie to dwa razy szeptem, nie odmykając ócz, potem cztery raay, na ćwierć głosu, jeszcze dwa razy pół-głosem; przy tych operacjach jasno przedstawiacie sobie geometryczną kartę wmówienia, t. j niewymuszoność
waszej pozy przed egzaminatorem i otaczające was warunki (realne lub wymyślone) egzaminacyjnej sali, nauczycieli itp.
Pomimo geometrycznej karty (obrazu) powinniście przeżywać i emocjonalny obraz upragnionego stanu. Powinniście nastroić się radośnie i wywołać w sobie uczucie pewności siebie. Macie teraz wszystkie elementy astralne nawet z niewielkim udziałem fizycznego planu (dźwiękowe fale waszego półszeptu). Nie mniej zaś postaracie się przedstawić fizyczny plan bardziej intensywnie głośnem wypowiedzeniem waszego zdania (2 razy) otworzywszy przy tern oczy i łącząc wszystko z gestami,
do których przywykliście w stanie pewności i nie przymusu, ale z zahamowaną radością. Cykl wtenczas wmówień zakończony.
Zwróćcie uwagę na dwa stany:
1. wszystkie zdania, obrazy, itp. muszą odnosić się do teraźniejszego czasu (patrz 3-ci
arkan);
2. samowmówienie mniej od wszelkiego innego typu wmawiania wymaga wiary operatora w udany je go wynik.
Kiedy wmawiacie coś drugiemu, bardzo ważnem jest nie wątpić w wynik. Przy procesie samowmówienia można sumiennie wszystko wykonać przezemnie wskazane bez wszelkiej wiary (zaufania) do metody i tern nie mniej osiągnąć dobre wyniki.
Tłumaczy się to tem, że nasza wola wygodniej nadaje się do władania (panowania) nad własnym astralem, niż cudzym.
Samowmówienie według tej metody dobrze nadaje się do usunięcia tych lub inny chorobliwych symptomów, do zniszczenia głupich przyzwyczajeń, do ogólnego wzmocnienia organizmu, doskonalenia pamięci itp.
Tworzenie (rodzenie) idej – sił dokonuje się w następujący sposób: zamyślacie n.p. stworzyć listę (astralna), mającą oddziaływać na was samych lub na drugiego w określonej myśli, n. p. w myśli takiego życzenia: chcę, żeby dziadek N. N. stał się mniej rozdrażnionymi Ta idea (nawet nie formułowana słowami) będzie duchem istoty. Aż by stworzyć jej astral, skracacie (kurczycie) stopniowo wszystkie mięśnie kończyn, nie ruszając się z miejsca w stojącem położeniu ; potem skupiając się na myśli o przelaniu (przesłaniu) do rozporządzenia wspomnianej istoty całej energji waszych mięśni; równocześnie z tem osłabiacie mięśnie do stanu bezwładu. Zapasowa, ale nie zużyta na mechaniczną pracę energia w znacznej części pójdzie do rozporządzenia woli; t j. sformułuje jej astrosom. Możecie ułatwić formację cienką fizyczną powłoką tej istoty, postawiwszy blisko szklankę parującego mleka, miodu, lub świeżo wypuszczonej krwi; życiowa siła tych produktów odegra rolę medjumicznego początku.
Od pytania o medytacji naturalnie przejść do dziedziny, odnoszącej się także do górnego wierzchołka pentagramy, a mianowicie do energetycznych (fluidycznych, odycznyeh, magnetycznych) emanacji wpatrywania się. Dotknę pobieżnie tego przedmiotu, z powodu powtórnego opracowania w dziesiątym arkanie wszystkiego, co powiem tutaj o oczach, rękach i nogach. Elementarna forma astralnego zastosowania zapatrywania t.zw. centralne wpatrywanie się, t. j. fiksacja obu oczyma średniej części czaszki nad korzeniem nosa u tego osobnika, nad którym eksperymentujemy
Taka fiksacja, połączona z akty w nem skupieniem się na określonem pragnieniu w określonej formie, przy pełnem przedstawieniu tych ruchów, które pac?jent musi wykonać, lub tych emocyj, których on musi doświadczyć, lub, w końcu, przy pełnej świadomości tych myśli, które muszą mu przyjść do głowy, może pobudzić ostatniego do realizacji waszych pragnień, jeśli tylko on sam w ten czas nie skupił się aktywnie na niewielkiej ilości przedmiotów.
Oprócz centralnego wpatrywania się w czaszkę, stosuje się jeszcze wpatrywanie się w potylicę, a także chwilami między łopatki (miejsca, na które kieruje się centralne wpatrywanie się nie śmią być pokryte izolatorami – jedwabiem, sierścią, futrem itd.)
Odległość, w której oddziaływa pomyślnie centralne wpatrywanie się na nie bardzo wrażliwego człowieka, będzie – dla czaszki – do 50 kroków, – dla łopatek i potylicy – do
4-5 kroków.
Oprócz centralnego wpatrywania się koniecznie władać wpatrywaniem się w oczy drugiemu, w tym wypadku, jeśliby spodobało się przeciwdziałać pentagramowi, fiksującemu nas centralnem wpatrywaniem się.
W walce dwóch pentagramów, fiksujących jeden drugiego czynnikami, określającemi zwycięstwo, będą następujące atrybuty, rozłożone w porządku ich znaczenia: mistyczna władza, astralna władza, nerwowa siła, życiowa siła krwi, funkcje i organiczne zdrowie ciała.
Jeśli jest sposobność do ominięcia walki z cudzem centralnem wpatrywaniem się, a poddawania się jemu, to należy opuścić powieki (oczy) i skupić się pasywnie. Centralne wpatrywanie działa najlepiej na śpiącego lub zahypnotyzowanego człowieka.
„W technice centralnego wpatrywania się należy postarać się przedewszystkiem o prawidłowe sprowadzenie optyczności na punkt, a potem, o wytrzymałość wpatrywania się (brak mrugania, łez, zapalenia powiek itp.). Celem usunięcia słabości powiek i wogóle wewnętrznych powłok organu widzenia, poleca się przez okulistów oczne kąpiele, tusze, maczanie wodnemi nastojami różnych traw itp. Co zaś odnosi się
do samego procesu fiksacji, to ludziom, nie władającym z przyrody trwałem centralnem wpatrywaniem się, poleca się ćwiczyć się w takowem z początku na czarnym punkcie, o wielkości 20 groszy, umieszczonym na ścianie na wysokości ócz obserwatora w odległości 3 metrów od takowego.
Z początku trzeba wpatrywać się na ten punkt w kierunku prostopadłym do ściany. Po wzmocnieniu w tern ćwiczeniu się, odchodzić i patrzeć na punkt pod kątem do ściany, a następnie ćwiczyć się w ruchu, po pokoju, nie spuszczając ócz z punktu, a także uczyć się przeprowadzać szybko centralne wpatrywanie się z jednego punktu na drugi, nie osłabiając jego intensywności. Po tych ćwiczeniach podręczniki zalecają praktykę centralnego wpatrywania się na własnem wyobrażeniu w źwierciedle, wpatrując się we własne oczy lub punkt nad korzeniem nosa.
Długość ćwiczenia w centralnem wpatrywaniu się nie podlega ograniczeniu i zależy od wrodzonych lub wypracowanych zdolności człowieka. .
Centralne wpatrywanie się na osobę musi trzymać w polu widzenia obserwatora wszystkie szczegóły fizjonomji pacjenta bez przemieszczenia wzrokowych osi. Skupienie się przy centralnem wpatrywaniu się według możności musi być wytężone
z wiarą w wypełnienie pragnie a a bez niepokoju, bojaźni itp.
Przechodzę do magnetyzmu rąk. Klasyczni autorowie magnetyzmu, a także wskazówki osób wrażliwych, widzących fłuidyczne emanacje kończyn w postaci kolorowych pęczków w ciemności), twierdzą, że prawa ręka mężczyzny w stanie normalnej polaryzacji fluidów emanuje dodatni magnetyzm, t j, energję, mogącą, w niewielkiej odległości między ręką i busolą wykazać odpychanie na ten biegun magnesowej
strzałki, który nazywamy północny.
Następnie, jeżeli uważamy północny magnetyzm jako dodatni, to można twierdzić, że prawa ręka emanuje magnetyzm +.
Podobnie do tego lewa ręka mężczyzny musi emanować -.
U kobiety normalna polaryzacja fluidów musi być przeciwna męskiej. Celem udowodnienia tych praw i sądzenia o stopniu intensywności i prawidłowości polaryzacji u pojedyńczych osób istnieją przyrządy, z w. magnetometrami. W tym arkanie nie będziemy mówili o leczniczym magnetyzmie kończyn a tylko wskażemy, że normalna polaryzacja lewej nogi jednorodna z polaryzacją prawej ręki (i odwrotnie), że zapasami magnetyzmu w nogach posługują się inaczej, niż w rękach. Odstępy od normalnej polaryzacji bywają ciągłe (są kobiety z męską polaryzacją i odwrotnie), Iub czasowe, oznaczone duchowym stanem, fizycznem samopoczuciem a, w końou, nawet
świadomym wysiłkiem woli. Przytem nie przeszkadza zauważyć, że słaby pentagram namagnetyzowuje się pod wpływem bliskości lub dotknięcia (pasy, przykładanie rąk itp.) silniej, podobnie jak słaby magnes namagnesuje się, wpadając w pole indukcji silnego.
Kończąc dzisiejszą lekcję o ćwiczeniu się świadomego człowieka, zwrócę waszą uwagę na to, że mimo medytacji, odgrywającej dla niego rolę przyjmowania duchowego pokarmu, w jego rozporządzeniu znajduje się jeszcze i przyprawa do tego pokarmu w formie silnego pobudzającego środka. Jak fizyczna miłość rozszerza krąg egoizmu pół dzikiego człowieka, przeobrażając osobowy egoizm w rodzinny, tak sąsiednie uczucia rodzin, przeprowadzające rodzinny egoizm w plemienny, a potem i w narodowy, zwany patrjotyzmem ; jak mentalne pokrewieństwo i przyciąganie metafizycznych natur lub astralne pokrewieństwo artystycznych, łączące ich w koła i szkoły, tak i Wysoka Uniwersalna Miłość do wszystkiego co żywe, do wszystkiego przejawiającego się w Archetypie, Ludzkości i Przyrodzie, są mocnym bodźcem lub ujarzmicielem procesu pół twórczej,ewolucyjnej, skupionej medytacji, przedstawiającej się jako główne narządzie naszych Hermetycznych Realizacji.
Swoją wrażliwością przyrody przyjmuje człowiek zjawiska zewnętrznego świata i przy pomocy ich poznaje swego ducha we wszystkich nowych przejawach, ozem i urzeczywistnia twórczość samego siebie.
źródło:
Tytuł: Tajemna wiedza duchowa cz 1
Wariant tytułu: Tajemna wiedza duchowa : encyklopedyczny wykład nauk tajemnej wiedzy duchowej opracowany na podstawie egipskiej symbolistyki
Autor: Gomulicki, Marian
Książnica Cieszyńska