Autor Ash Mezareph posuwa się jeszcze dalej i twierdzi, że Sefiroty można znaleźć od początku do końca w Królestwie Mineralnym. Na tej podstawie tworzy on dwie kolejne klasyfikacje, które przedstawiam poniżej.

1. KETHER – Korzeń Metaliczny, z którego wywodzą się wszystkie metale, podobnie jak pozostałe Sefiroty wywodzą się z KETHER w wyższych światach.
2. CHOKMAH – Ołów, który jest pierworodnym Korzenia Metalicznego i nazywany jest Ojcem w stosunku do pozostałych metali.
3. BINAH – Cyna, będąca jednym z najstarszych metali w serii, co można dostrzec w jej starożytności.
4. CHESED – Srebro, którego przypisanie wynika z koloru i zastosowania metalu.
5. GEBURAH – Złoto, ponieważ na późniejszym kabalistycznym diagramie nazywanym Drzewem Życia, GEBURAH znajduje się po lewej, czyli północnej stronie, a zgodnie z Księgą Hioba 37:22, złoto „przychodzi z północy”. To tłumaczenie jest zgodne z Wulgatą, natomiast w Autoryzowanej wersji zamiast złota pojawia się określenie „ładna pogoda”.
6. TIPHERETH – Żelazo, gdyż mówi się, że jest ono jak człowiek wojny, posiadający swego rodzaju piękno, które można dostrzec w szyku bitewnym.
   7 i 8) NETZACH i HOD – Mosiądz, ponieważ jest on hermafrodytą metali, a dwie kolumny Świątyni Salomona były z niego wykonane.
7. YESOD – Rtęć, ponieważ jest ona fundamentem życia, a także jest żywą wodą, która jest podstawą nie tylko sztuki metalicznej, ale samej Natury.
8. MALKUTH – Medycyna Metali, gdyż przekształca ona metale w złoto i srebro pod auspicjami Sądu (GEBURAH = Złoto) i Miłosierdzia (CHESED = Srebro) po lewej i prawej stronie Drzewa.

Alternatywna klasyfikacja jest równie akceptowalna, ponieważ „wszystkie systemy prowadzą do jednej prawdy”. Zgodnie z nią pierwsze trzy, czyli Nadprzyrodzone Sefiroty, reprezentują trzy alchemiczne Zasady, a zatem: KETHER = Merkury Filozoficzny, CHOKMAH = Sól Filozoficzna, BINAH = Siarka Filozoficzna; CHESED = Srebro; GEBURAH = Złoto; TIPHERETH = Żelazo; NETZACH = Cyna; HOD = Miedź; YESOD = Ołów; i MALKUTH = Kobieta Metaliczna, Luna Mędrców, Woda Złota oraz tajemnicze pole, „w które należy siać nasiona tajnych minerałów”.

Dodam, że mimo swojej otwartości, autor Ash Mezareph preferuje pierwszą klasyfikację, gdyż to właśnie nią posługuje się głównie w tekście.

Kolejnym zagadnieniem jest to, czego możemy dowiedzieć się z naszego tekstu o metalach i ich przyporządkowaniach, Trzech Zasadach, Medycynie i Wodzie Mędrców. Jako kabalista, autor naturalnie interesował się zestawieniem wszystkich istotnych odniesień do siedmiu metali występujących w Starym Testamencie. Alegoryzował je, obliczał sumę liczb wynikających z wartości spółgłoskowych nazw i szukał dodatkowego wglądu, porównując z innymi nazwami i słowami, z których można było wyprowadzić te same liczby. W ten sposób podążał za pewnymi znanymi metodami – mam na myśli metody znane kabalistom – lecz gdybym miał dokładnie omówić ten aspekt tematu, mógłbym zapełnić cały tom. Jeśli ktoś zechce zgłębić ten temat, mogę obiecać mu, że znajdzie w nim wiele ciekawych rzeczy i kilka uderzających analogii, jednak nie odnajdzie tam latens Deitas, która, według hipotezy, kryje się za procesami i doświadczeniami mistycznej Alchemii, ani sekretu metalicznej transmutacji.

Krótko mówiąc, nie jest to badanie, które mógłbym szczególnie polecić członkom Towarzystwa Alchemicznego.

Nie ma wątpliwości, że można tak długo pracować nad dekadą Sefirot i rozważać ją tak intensywnie, że zacznie się ją dostrzegać wszędzie. Gdyby nie zbawcza moc rozumu, sam mógłbym znaleźć się w takiej sytuacji, zważywszy na lata poświęcone Kabałom, jej szkołom i literaturze. „Anonimowy adept i miłośnik nauki”, który mówił o Oczyszczającym Ogniu, musiał osiągnąć wysoki poziom w tego rodzaju przekonaniach, gdyż odkrywa dekadę w Złocie, które według niego posiada dziesięć rzędów lub stopni, wszystkie wywiedzione z Pisma Świętego. Począwszy od KETHER szlachetnego metalu, zwanego „głową czystego Złota”, opisaną w Pieśni nad Pieśniami 5:11, dekada kończy się na „złocie z Ofiru” wymienionym w Księdze Hioba 32:25. Srebro także posiada swoją dekadę, a jeśli ktoś poszukuje jego KETHER, znajdzie je w Księdze Wyjścia 38:17, gdzie kapitele kolumn na Dziedzińcu Przybytku są pokryte tym metalem. Natomiast MALKUTH Srebra to „srebro siedem razy oczyszczone”, które porównane jest do Słowa Pana w Psalmie 12:6.

Sefiroty Ołowiu są ukryte, co dosłownie oznacza, że liczba odniesień do tego metalu w Piśmie Świętym jest mniejsza niż dekada, więc aby ją dopełnić, należy podzielić odniesienie w Księdze Zachariasza 5:7-8 na dwie części. Ołów w doktrynie alchemicznej jest pierwotną Solą Mędrców. Skoro jednak nie można znaleźć więcej niż pięć odniesień do Cyny w całym Prawie i Prorokach, autor jest w stanie wyprowadzić czysto hebrajski powód nieobecności tego metalu w Dziele Mądrości, mówiąc, że „pozostaje oddzielony od Uniwersalnej Medycyny”. Co więcej, jego istotne wady to niska jakość i mała trwałość, i dlatego – oprócz oczywistych powodów biblijnych, o których wspomniano wcześniej – nie sugeruje się, że Cyna zawiera dekadę Sefirot. Z drugiej strony dekada jest łatwo odnajdywana w Mosiądzu, który w rzeczywistości może oznaczać Miedź; jednakże nie ma mowy o dekadzie w odniesieniu do Rtęci, czyli Quicksilver. Prawdopodobnie wynika to z faktu, że ten metal był nieznany starożytnym Żydom, choć nasz hermetyczny komentator twierdzi, że jego tajemnica kryje się w imieniu Mehetabel, która była żoną króla Edomu (Księga Rodzaju 36:29).

Nie wiem, dlaczego dekada Żelaza jest pominięta w Ash Mezareph, chyba że wynika to z faktu, że tego rodzaju wynalazczość może napełnić serce artysty zniechęceniem; jednak dowiadujemy się ku naszej pociesze, że Żelazo jest Mężczyzną i Oblubieńcem, „bez którego Dziewica nie zostanie zapłodniona”, a ta Dziewica to prawdopodobnie filozoficzna Luna lub Medycyna Metali, o której już wspomniano. Wracając na chwilę do drugiej tabeli, a w szczególności do trzech alchemicznych Zasad, nie znajduje się tu żaden wyraźny podział między Mercurius Philosophorum a mineralnym Quicksilver. O Filozoficznej Siarce nie znajduję niczego, co nadawałoby się do cytowania, podczas gdy dyskusja na temat Soli Mędrców wydaje się być jedną z utraconych części.

Dotychczas może się wydawać, że wskazówki z Ash Mezareph są odległe od praktycznej strony Rzeczywistej Alchemii; stanowią one w części przesadę zasad Zoharu w zakresie komentarza i interpretacji, podczas gdy pozostała ich część opiera się na sztucznych i arbitralnych metodach praktycznej Kabały. Oczywiście nie ma powodu, by kwestionować, że jej domeną są metale, dosłownie rozumiane, lub przynajmniej że zaczyna się od nich. Jednakże to, co prezentuje w zarysach, to hipoteza ewolucji lub generacji z Korzenia Metalicznego, działająca w kilku kierunkach i przynosząca różne rezultaty, w zależności od miejsc Sefirot na Drzewie Życia. Jako taka, pierwsza tabela jest niemal jawnie błędna, choć jeśli preferować drugą, to nie jest ona wolna od wad.

Spotkałem się z innymi przyporządkowaniami w bardziej sekretnych systemach kabalistycznych, które są jeszcze lepsze, choć niekoniecznie doskonałe; nie dotyczą nas jednak teraz. Do tej hipotezy dodany jest proces wytwarzania Białych i Czerwonych Barwników. Opiera się on na autorytecie rabina Mordechaja, lecz nie znalazłem alchemika o tym imieniu w wielkiej bibliografii Bartolocciego (Bibliotheca Magna Rabbinica, 4 tomy, folio, Rzym, 1675-1693).

Taka jest Kabalistyczna Alchemia przedstawiona w tekście, a sądzę, że krytyka naukowa mogłaby być skłonna, by mnie zaatakować, gdybym zasugerował, że należy ją traktować poważnie lub nawet jako istotny wkład w najbardziej tajemniczą stronę literatury. Istnieje jednak inny punkt widzenia i aby do niego dotrzeć, musimy odłożyć na bok cudowne, lecz arbitralne zabiegi słowne, jak Gematria, Temura i Notarikon, dzięki którym Kabała pewnego rodzaju wyprowadzała dowolne znaczenia z Pisma Świętego poprzez przestawienie spółgłosek hebrajskich, zastępowanie jednej inną i obliczanie ich wartości liczbowych. Istnieje jeszcze dziś garstka ludzi w Izraelu, którzy wierzą w te metody, lecz stanowią one zaprzeczenie filozoficznej Kabały. Kiedy Zohar czerpie ze źródeł wyższego umysłu, nie zna takich zabiegów i poświęca im niewiele uwagi nawet w chwilach czystej fantazji. Jest wystarczająco arbitralny, bardzo często aż nazbyt, w swoim stylu, ale posiada inne metody niż te. Niedoświadczony okultyzm późnego XIX wieku, gdy sięgał po Kabałę, nie znając prawdziwych autorytetów, sądził, że wielkie tajemnice tkwią we wszystkich tych sztucznych fortelach.

Musimy odłożyć na bok domniemany proces opisany w Księdze Oczyszczającego Ognia, pozostawiając przypisanie metali i ich rzekomych planet do niektórych sefirot na Drzewie Życia, wraz z przypisaniem zasad alchemicznych i tak dalej do pozostałych sefirot. Podążałem ścieżką poszukiwań znaczenia stojącego za tymi przyporządkowaniami, korzystając z niekonwencjonalnych źródeł, i odkryłem pewne rzeczy istotne dla naszego tematu jako członków Towarzystwa Alchemicznego, które zajmuje się zarówno mistyczną stroną literatury hermetycznej, jak i stroną fizyczną. Jeśli transmutacja metali jest możliwa, to w nadziei, że kiedyś stanie się faktem, wiemy na pewno, że eksperyment należy przeprowadzać zgodnie z nowoczesną chemią, a nie według starych tekstów alchemicznych.

Starożytni rozróżniali siedem planet oraz siedem metali; nazwy planet w świecie zachodnim z czasem stały się niemal wymienne z nazwami metali – przynajmniej w zakresie, w jakim dotyczy to Alchemii. Historia tych powiązań jest niejasna i wykracza poza obecny temat. Można powiedzieć, że nie tłumaczy się to podobieństwami kolorystycznymi, choć występują tu pewne słabe analogie, jak na przykład między Słońcem a Złotem. Nie można też wyjaśnić tego w pełni hipotezą wpływów astrologicznych, ponieważ na pierwszy rzut oka nic nie wiąże Saturna z Ołowiem. Jest to zachodnia doktryna korespondencji, która została rozszerzona także na Znaki Zodiaku, choć nie jest to obecnie nasz temat.

Hebrajskie nazwy planet są całkowicie różne od nazw metali, o ile metale te były znane starożytnym Żydom, i nigdy nie były z nimi zamieniane. Siedem planet to: Sabbatai (Saturn), Tzedeq (Jowisz), Ma’adim (Mars), Hamah (Słońce), Nogah (Wenus), Kokhav (Merkury) i Lavanah (Księżyc). To jest autorytet Zoharu, Część III, fol. 287a. Siedem metali to: Ołów = Oferet; Cyna = Bedil; Żelazo = Barzel; Złoto = Zahav; Miedź = Nechoszet (zwykle tłumaczone jako „mosiądz”); Rtęć = Aspirika; Srebro = Kesef.

Powiązania między metalami a sefirotami nie występują w Zoharze, choć w jednym miejscu mówi się, że Srebro = CHESED (Miłosierdzie) i Złoto = GEBURAH (Surowość) lub alternatywnie, Złoto = BINAH (Zrozumienie), a Mosiądz jest związkiem między Surowością a Miłosierdziem, co można utożsamiać z NETZACH (Zwycięstwo) i HOD (Chwała). Żelazo przypisuje się raz MALKUTH, a raz TIPHERETH.

Dodam, że Zohar niewiele wspomina o połączeniu między planetami a sefirotami, gdyż planety należą do świata ASSIAH. Specyficzną nazwą dla świata planetarnego jest „Galgalim”, traktowane tu jako synonim ASSIAH. Ten świat odpowiada MALKUTH, a powtarzanie dekady sefirot w każdym świecie jest późniejszym wynalazkiem. Nasz autor kładzie jednak nacisk na mistyczne połączenie między wszystkimi światami oraz między królestwem metali a królestwem niebiańskim. „Tajemnice tej mądrości nie różnią się od wyższych tajemnic Kabale, gdyż te same rozważania dotyczą predykamentów w świętości i w obszarze nieczystości. Sefirot, które znajdują się w ATZILUTH, są takie same jak te w ASSIAH”. Dodaje również, że „ich doskonałość zawsze jest większa na poziomie duchowym”. Wynika z tego, że autor Oczyszczającego Ognia dostrzega korespondencję, choć nie rozwiniętą, między metalami ukrytymi w ziemi a planetami poruszającymi się po niebie; w tym jest zgodny z literaturą alchemiczną i, przypuszczam, z niektórymi aspektami astrologii. Zauważa również, że istnieje wyższa, bardziej znacząca korespondencja między metalami a sefirotami, rozciągająca się na wszystkie światy rozpoznawane przez Kabałę; w tym jest wyjątkowy.

W Zoharze sefiroty są drabiną świętości, dzięki której człowiek może połączyć się ze Świętym, a przypisanie pewnych sefirot do określonych metali, choć zrozumiałe w tekście literatury hermetycznej zobowiązanej do Doktryny korespondencji, jest rozciągnięciem tej doktryny do punktu przełamania, chyba że same metale zostaną uduchowione. To samo można powiedzieć o planetach; nie wydaje mi się, aby można było traktować te alternatywy jako przedmiot prawomocnej dyskusji. W ortodoksyjnej Kabale nie można powiedzieć, że istnieje jakikolwiek ślad symbolizmu Królestwa Metalicznego, z wyjątkiem przypisanych wcześniej korespondencji sefirotycznych, które, moim zdaniem, nie tylko implikują małżeństwo symboliczne, ale także podniesienie ich do porządku duchowego. Kwestia przypisania planet jest podobna.

Słońce, według Zoharu, odpowiada TIPHERETH, a Księżyc MALKUTH; te ciała niebieskie są uduchowione w sposób podobny do ujęcia w Piśmie Świętym, gdzie światło dzienne symbolizuje Słońce Sprawiedliwości, które „wstanie z uzdrowieniem na swoich skrzydłach” (Malachiasza 4:2).

Nie mogę opierać się na własnej pamięci przy omawianiu wielkiego tekstu jak Zohar, lecz nie sądzę, aby istniały w nim inne przypisania planet do sefirot. Trudno jednak twierdzić, że wiele z tego, co znalazło wyraz w późniejszym okresie, nie jest domyślnie obecne w Zoharze. Na początku XVI wieku, czyli około pięćdziesiąt lat przed drukiem Zoharu, Cornelius Agrippa, w swoim dziele Trzy Księgi Filozofii Okultystycznej, przypisuje następujące powiązania: Saturn do BINAH (trzeciej sefiry), Jowisz do CHESED, Mars do GEBURAH, Słońce do TIPHERETH, Wenus do NETZACH, Merkury do HOD, a Księżyc do YESOD. Przypisania te różnią się od obu klasyfikacji w Ash Mezareph, ale autor dzieła stwierdza, że „jeśli ktoś przyjąłby te rzeczy w innej kolejności, nie będę się z nim sprzeczał, gdyż wszystkie systemy prowadzą do jednej prawdy”. Cornelius Agrippa nie stworzył niczego samodzielnie, będąc tylko pilnym kompilatorem, a to sugeruje, że w tej kwestii korzystał z wczesnych kabalistów, choć nie mam sposobu na ich zidentyfikowanie.

Uważam jego schemat za bardziej preferowany od tych z późniejszych czasów, a implikuje on również, że sefiroty połączone z planetami wywierają wpływ na odpowiadające im metale, co Agrippa rozwija w innym miejscu swojego dzieła.

Widzieliśmy, że trzy alchemiczne Zasady znajdują się w miejscu najwyższych sefirot, które odpowiadają światu Bóstwa. Filozoficzny Merkury jest w analogii z Metalicznym Korzeniem z alternatywnej listy i przypisany jest do KETHER, gdzie znajduje się Wielka Biała Głowa Świętych Zgromadzeń Zoharu, będąca tym, co wynikło z pierwszego ruchu Niepoznawalnego Boga w kierunku bycia objawionym i widocznym. Z KETHER, poprzez równoczesny rozwój, wyłoniły się równorzędne sefiroty CHOKMAH i BINAH, czyli Boski Ojciec i Matka w teozofii kabalistycznej, które są zawarte w KETHER i nie istnieją odrębnie od niego. W Księdze Oczyszczającego Ognia odpowiadają one Filozoficznej Soli i Siarce, które także nie są oddzielone od Merkurego, gdyż Zasady te stanowią trójcę w jedności, podobnie jak trzy sefiroty świata ATZILUTH.

Ta triada Najwyższych sefirot tworzy drugą triadę, na którą składają się CHESED, GEBURAH i TIPHERETH, czyli świat najwyższej stworzonej inteligencji. W alchemii tworzą one Srebro, Złoto i Żelazo, czyli metale doskonałe i to, co można by nazwać pierwszym alchemicznym „upadkiem” od tych doskonałych metali. Jednakże Filozoficzne Żelazo, według Ash Mezareph, jest Słońcem Mędrców, Mężczyzną lub Oblubieńcem, odpowiadającym Boskiemu Synowi, zrodzonemu przez Boskiego Ojca i Matkę.

Następuje trzecia triada, która jest innym światem stworzonej inteligencji, mianowicie NETZACH, HOD i YESOD, odpowiadające alchemicznie Cynie, Miedzi i Ołowiowi. Nie ma filozoficznej Cyny, ale Miedź jest pod wpływem Złota, podobnie jak HOD czerpie z GEBURAH, a filozoficzny Ołów, według naszego tekstu, zawiera cały system wszechświata, ponieważ YESOD reprezentuje generację i kabalistyczne narządy świętości, które operują tym procesem. Dlatego Ołów nazywany jest także Ojcem.

Wreszcie mamy czwarty świat ASSIAH, czyli MALKUTH, świat rzeczy widzialnych, który odpowiada Metalicznej Kobiecie, Pani Księżyca i Medycynie dla Białych, „nazwanej tak, ponieważ otrzymała białą świetlistość od Słońca.” Jedynym sposobem na wyjaśnienie tego przyporządkowania jest odwołanie się do kabalistycznej teozofii w jej najwyższej mistycznej formie. Słońce jest Boskim Światłem, które w Zoharze nazywane jest JHWH, ale także innymi Świętymi Imionami, a Pani Księżyca to Szechina, która w swojej manifestacji jest połączona z MALKUTH.

Obecnie jesteśmy w stanie zrozumieć coś z całego schematu. Zewnętrzny rozwój transcendentnych Sefirot stworzył, według hipotezy, doskonały manifestacyjny porządek, który, według tradycji, później upadł. Jednak Boska Obecność Szechiny nadal jest na tej ziemi, a droga powrotna, dzięki której wszystko zostaje w Bogu wypełnione, odbywa się w jedności z Nią.

Ona prowadzi człowieka ku błogosławionemu stanowi ATZILUTH, a charakter tej drogi przybliżają cechy przypisywane w Zoharze sefirotom powyżej MALKUTH, aż do CHESED włącznie. Nie ma tutaj możliwości, aby szczegółowo opisać te cechy, lecz można je określić poprzez zestawienie tekstów kabalistycznych i łatwiej zrozumieć, studiując je w zakonach, które dzisiaj są dziedzicami dawnych tajemnych tradycji.

Z alchemicznego punktu widzenia, cała literatura zaświadcza, że intencją Natury było zawsze stworzenie Złota lub przynajmniej, alternatywnie, Srebra jako doskonałego metalu. Jednak z powodu skutecznych przeszkód zamiast tego powstały tak zwane metale niższego rzędu. W MALKUTH Królestwa Metalicznego znajduje się jednak to, co Ash Mezareph nazywa „pewnym polem”, miejscem „białego blasku”, królestwem medycyny i uzdrowienia, w którym znajduje się Pani Księżyca, będąca jednocześnie tym polem. W niej leży odnowienie metali, tak aby mogły osiągnąć doskonały stan, co należy rozumieć jako swobodne działanie w ich wnętrzu Trzech Zasad zawartych w Najwyższych sefirotach Świata Metali. Ta analogia stanowi to, co nazwałem na początku inną Bramą Alchemii, która, jeśli zostanie otwarta przez ucznia, może prowadzić do dziwnych miejsc, nawet do Serca Mistrza.

Podsumowując, uważam, że traktat o Oczyszczającym Ogniu dotyczy, jak już powiedziałem, dosłownych i materialnych metali, lecz jest napisany w świetle stwierdzenia, że większa doskonałość zawsze znajduje się na poziomie duchowym. W zakresie, w jakim traktuje on poważnie procesy fizyczne, jest to sen fantasty, który uważał, że opisany porządek na płaszczyźnie duchowej musi być koniecznie powtarzalny na płaszczyźnie materialnej.

Odradzałbym każdemu przypuszczać, że ten traktat zawiera ukrytą zaawansowaną wiedzę chemiczną; ale jeśli ktoś miałby twierdzić, że jego alchemiczna terminologia jest jedynie pretekstem, aby skierować poszukiwaczy ku prawdziwemu celowi badań, nie będę się z nim spierał, gdyż nie wiem tego z całą pewnością.

STRESZCZENIE DYSKUSJI

Pani Clarissa Miles wyraziła chęć, aby pan Waite dostarczył więcej informacji o Kabale i tekstach ją zawierających, zarówno dla niej, jak i dla innych członków, którzy nie studiowali Kabały. Zależało jej szczególnie na informacji o języku, w jakim napisane są księgi Kabały, oraz o czasie ich powstania. Chciała również dowiedzieć się, czy istnieją dowody, że alchemicy mieli styczność z tymi tekstami. Ponadto poprosiła pana Waite’a o dalsze wyjaśnienie wyrażenia „Pani Księżyca”, którego użył w swoim wystąpieniu.

Dr Elizabeth Severn zapytała, w jakim stopniu, zdaniem pana Waite’a, procesy alchemiczne opisane w Kabałe wykazują podobieństwa do powszechnie znanych eksperymentów alchemicznych.

Pan Sufi Abdul-Ali zapytał, czy pan Waite uważa Sefiroty jedynie za mentalne koncepcje, mające na celu wypełnienie przepaści między Bóstwem a stworzonym światem. Pytał również, czy mówiąc o KETHER jako odpowiadającym Metalicznemu Korzeniowi, pan Waite odnosi się do alchemicznej „pierwszej materii”. Dodał, że widział, jak ten korzeń przypisywano YESOD jako Fundamentowi świata.

Przewodniczący stwierdził, że uznaje wystąpienie pana Waite’a za szczególnie interesujące i prawdopodobnie rodzące wiele pytań. Przypuszczał, że pan Waite zgodzi się z nim, iż Ash Mezareph pojawiło się zapewne po pracach Corneliusa Agrippy, ponieważ gdyby ten miał do niego dostęp, najprawdopodobniej zastosowałby się do przypisania planet do sefirot, gdyż – jak zauważył pan Waite – alchemicy traktowali nazwy planet i metali jako praktycznie wymienne. Przewodniczący nie sądził, że konieczne jest zakładanie, iż Cornelius Agrippa oparł swoje przypisania na wcześniejszej księdze kabalistycznej. Bez wątpienia ogólną teorię korespondencji zaczerpnął on z Zoharu, podobnie jak z pism neoplatoników, lecz szczegóły mogły być w wielu przypadkach wytworem jego wyobraźni. W omawianym przypadku wydaje się, że po prostu ułożył planety według ich pozycji w schemacie geocentrycznym, zaczynając od najbardziej zewnętrznych. Naturalnie, jak zauważył mówca, kwestia ta podnosi zagadnienie związku między Alchemią a Kabałą. Wydaje się prawdopodobne, że alchemicy rozwijali swoją wiedzę alchemiczną, a kabaliści – Kabałę, nigdy nie łącząc ich ze sobą aż do pojawienia się Ash Mezareph. Z pewnością niektórzy alchemicy mogli poznać doktrynę korespondencji poprzez Kabałę, ale wcześniejszym źródłem byli neoplatonicy, których poglądy rozpowszechniły się we wczesnym okresie za sprawą dzieł Pseudo-Dionizego – autora, którego wpływ na mistyczną filozofię średniowiecza nie zawsze został należycie oceniony. Bardzo prawdopodobne jest również, że kabaliści zawdzięczają neoplatonikom wiele.

Pan A.E. Waite odpowiedział, że kwestia poruszona przez dr Severn była bardzo interesująca, ale niestety w Ash Mezareph znajduje się tylko jeden proces, który można porównać z innymi krypticznymi formułami występującymi w literaturze alchemicznej. Wyraźnie różni się on od reszty tekstu, ponieważ w tym miejscu nagle i całkowicie porzucono kabalistyczną terminologię, a proces wyłonił się w dominującym języku zachodniej alchemii. Można by pomyśleć, że nie należy on naprawdę do dzieła, ale wyjaśnienie jest takie, że został zaczerpnięty od rabina Mordechaja, wspomnianego w wykładzie. Przewodniczący miał rację – przynajmniej z punktu widzenia mówcy – sugerując, że Ash Mezareph pojawiło się później niż dzieła Corneliusa Agrippy, choć z innych powodów niż wymienione, gdyż nie ma dowodów, że ten okultystyczny filozof z Nettesheim przejął całą literaturę kabalistyczną. Na przykład jego znajomość Zoharu, choć teoretycznie możliwa, nie jest w ogóle widoczna na podstawie dostępnego materiału z jego Trzech Ksiąg. W kwestii żydowskiej teozofii i Alchemii, Ash Mezareph jest jedynym znakiem jakiegokolwiek połączenia między nimi, i wydaje się, że nie wywarło ono większego wpływu na literaturę żadnej ze stron.

Odpowiadając panu Abdul-Ali, mówca stwierdził, że współczesny umysł nie może postrzegać Sefirot inaczej niż jako koncepcje mentalne stworzone, aby wypełnić przepaść między Bóstwem a stworzonym światem; jednak należy pamiętać, że dla kabalistów były to sfery stworzonej lub zrodzonej inteligencji, jak wskazano w wykładzie. „Metaliczny Korzeń” prawdopodobnie oznaczał to, co zachodnia alchemia rozumiała jako Pierwszą Materię, lecz druga klasyfikacja przypisywała Filozoficzny Merkury KETHER, a Ołów YESOD, co nie wydaje się właściwym miejscem dla Pierwszej Materii w żadnej z tych list. Byłoby to jednak możliwe przypisanie, jeśli przyjęlibyśmy zasadę tekstu, że „wszystkie systemy prowadzą do jednej prawdy.”

Na pytania pani Miles nie da się odpowiedzieć w pełni. Pierwotnym tekstem Kabały jest Sefer Jecira, który mówca przypisał wstępnie IV wiekowi naszej ery. Najbardziej prawdopodobne jest, że Zohar zawiera stare materiały z dużą ilością tekstu stosunkowo nowoczesnego autorstwa – czyli z XIII wieku. Wyrażenie „Pani Księżyca” stanowiło tłumaczenie mówcy dla terminów takich jak „Luna Mędrców”, „Kobieta Metaliczna” itp., używanych w tekście kabalistycznym.